Mijn boom

Als ik ’s morgens naar buiten kijk terwijl wij zitten te ontbijten, zie ik een boom. En niet zomaar een boom, ik zie een berkenboom. Hij staat in een binnenstadstuin en het is een bijzondere boom. Die boom geeft licht aan mij. Elke ochtend als de zon schijnt, is het alsof de bast van de boom licht geeft, het licht van de zon straalt vanaf de boom in mijn ogen. Ik  kan de zon nog niet zien, maar ik weet wel dat zij er is. Het is bijzonder om te zien, wat een uitstraling die boom heeft.

Een berk is een tengere boom en heel sterk. Die boom heeft  iets van oerkracht in zich. Het is de eerste boom die groeit dichtbij de koude Noordkaap in Noorwegen. Nou ja, groeien, het zijn maar hele kleine struikjes dan, maar het zijn kleine berkenbomen.

Zij kunnen veel aan. Veel koude, veel stenen in de grond. Veel weerstand en toch maar groeien. Dat vind ik mooi. Daarom ben ik zo gehecht aan die boom.

Ik weet dat het hoop geeft, een boom die groeit en bloeit, die bijna zelf licht geeft, die het licht van de zon verdubbelt. Ik wordt gelukkig van de zon, van het licht en die boom maakt mij blij; blij omdat de moed om te leven en om door  te gaan van die boom afstraalt.

En hoe wonderlijk is het dat veel mensen ook die grote moed hebben om over de stenen op hun pad heen te stappen. En hoe getergd en geteisterd ze worden door het leven, dat zij toch – ook als de zon niet schijnt- licht uitstralen en kracht geven aan anderen. Ik heb respect voor die mens, het ouderwetse woord eerbied is hier nog meer op zijn plaats. En elke dag kom ik zulke mensen tegen. Die vallen en weer opstaan, die door het leven struikelen of zwieren.

Mijn boom staat voor kracht die gevoed wordt door ….? De zon, het licht dat mensen bij je brengen, wellicht een geloof in dat je niet alleen bent, dat er altijd iemand is die je vergezelt. Als ik dat besef, welt er een lied in mij op ‘Altijd Aanwezige’ waarvan de tekst is geschreven door Simone Huisman*

Altijd Aanwezige, cirkel en kern van mijn leven
 jij trekt aan en omhult.
Ruimte van liefde nodig mij uit
om binnen te gaan

Als je dat bij mensen vindt,  is het heerlijk, als je dat bij de bron van Liefde ervaart, wordt het leven lichter. Als je durft te geloven dat die bron van Liefde altijd bij je en in je is, dan krijg je vanzelf moed om te leven en moed om te groeien.

“Een omheining, ruim genoeg om er je vleugels te kunnen uitslaan.”

cov20140202mg2Over de overweging van Marc van de Giessen, 2 februari 2014 –  Jarenlang vroegen we op de dag van de verkiezingen een gastvoorganger. Dat zou de verkiezingen minder beïnvloeden, dachten we. Nu ging Marc voor, een Duifse voorganger, en hij koos juist de verkiezing als zijn thema: de geschiedenis ervan in de kerk, de spelregels van de democratie in onze gemeenschap die als een omheining zijn. Die regels moeten niet te krap zijn. Hij gebruikte het beeld van de machtige arend die in een omheining terecht was gekomen waar hij zijn vleugels niet meer kon uitslaan. De spelregels in de gemeenschap moeten juist ruimte scheppen voor ieder lid om zijn vleugels te kunnen uitslaan.

Toen ik begon 23 jaar geleden als voorganger, waren er 12 kandidaten. Er mochten maximaal 10 kandidaten gekozen worden en het was spannend of ik daar bij zou horen. Tegenwoordig zijn we blij met onze 8 kandidaten en ze halen allemaal voldoende stemmen. 23 keer ben ik gekozen als voorganger: het klinkt niet avontuurlijk, alsof het wel een herhaling van zetten móet worden. Maar zo ervaar ik het niet. Ieder jaar een nieuwe keuze om het avontuur aan te gaan. Zelfs mijn voordrachtstekst voelt ieder jaar weer fris. Wat is het geheim van voorgaan De Duif?

In al die jaren waren er discussies in de gemeenschap over het oprekken van de grenzen. De voorgangers zijn vaak degenen die de voorzet geven: het kruisbeeld kon vervangen worden door andere symbolen, God kon als vrouw verbeeld worden, interreligieuze vieringen worden georganiseerd, en er is ook stilte in de kerk. Het is het vertrouwen dat speelruimte schept, een omheining die flexibel is. Open, zo ruim als je kunt. Je vleugels uitslaan, zo breed als goed voelt. Van koolmees tot arend uitgroeien. En het is de taak van de gemeente, een  omheining te maken die zo ruim is dat alle voorgangers er hun vleugels kunnen uitslaan.

Liederen om in te wonen

In deze blog schrijven we steeds over een lied dat wij met het Duif-koor zingen, waarom het zo raakt of fascineert. En wat zo’n lied met je doet als je het zingt of hoort of eens extra goed leest. Ik ben benieuwd wat jouw favoriet is?

“Scheur de wolken uiteen en kom” is een oude bekende maar hij blijft voor mij spannend. Het begint al met het eerste woord!  Scheuren is een hele actieve gebeurtenis. Er zit kracht en urgentie in dat woord. Het gebeurt met twee handen en ik zie het gewoon voor me. Daar hoog in de wolken zit een Grote Vriendelijke God (de GVG) … Een mooi klassiek godsbeeld. En hij kijkt door de wolken naar beneden. Naar ons en naar mij. In het lied roep je God naar je toe of naar beneden. “Hier nu! Wees onze God, wie anders” Het lijkt de roep van een kind die het spontaan en direct zegt: “kom hier nou! Je hoort toch bij mij”. Daarna staat er: “Niemand anders heeft ons gezocht. Niemand anders heeft zo geroepen”. Jeetje wat een zin. Hij heeft als een verlorene geroepen?! Naar mij??  Maar ikzelf ben juist toch (af en toe heus wel eens een keer) verloren? Wij voelen toch een rare onvolmaaktheid als we ons zelf geen liefde, geen leven gunnen? Of God soms ook? Het lied zet mij daarover aan het denken. Wat een mooie vraag: wie roept hier nu wie?

En terwijl je het zingt gebeurt er nog iets: de rollen worden omgedraaid:  “Open mij eet mij hier is mijn hart” zing je uit volle borst! Aha. Degene die zingt is misschien wel degene die geopend wil worden, die zich wil aanbieden met hart en ziel. “Drink mijn ziel. Hier ben ik”. En als er dan zo geroepen wordt …  dan draai je je om en dan begin je te luisteren. “Ons hart draaide om en hoorde” staat er. Kan je met je hart horen? En dan als laatste drie zinnen zingen we: “Waar ben je nu? Waar bleef je hartstocht? Ben je niet meer die ene van toen?”  Ai, ik voel me aangesproken. Over wie gaat het hier? Heeft God zich verstopt? Parkeerde God zijn hartstocht? Maar in mijn beeld van God is er een altijd aanwezige ruimte van liefde. Met genoeg voor iedereen. Altijd en overal. Dus dan gaan die laatste vragen blijkbaar toch over ons mensen … En als ik eerlijk ben dan klopt dat beter. Het is echt weleens “weg”, dat gevoel van verbondenheid. Dan lijkt alles zo nietszeggend. Dan ben ik niet meer die ene van toen! Die ene die als vanzelf ruimte heeft en mij begrijpt.  “Ja” zegt een stem in mij, “Maar tegelijkertijd kan iemand die het gevoel van eenheid met God een tijdje kwijt was zich hierin herkennen: Mijn God waar ben je nu. Waar bleef je hartstocht. Ben je niet meer die ene van toen. “ Ook dat mag je zelf invullen. Tenslotte is het iets dat voorkomt in een mensenleven. En daar uiting aan geven is net zo belangrijk!  Allemaal bij dit éne lied…

Wat is eigenlijk jouw favoriete koorlied? Dat lijkt me leuk om het over te hebben met elkaar. Wat is je favoriete lied en vooral: waarom.

Kijk maar!

De vorige keer schreef ik over ‘Laat je zelf zien’ naar aanleiding van de  verschijningen van Jezus.

Als je jezelf  wilt laten zien, dan wil je ook graag dat mensen naar je kijken, goed naar je kijken.

Toen ik klein was, dachten mijn ouders dat ik een beetje ‘achter’ was, een vriendelijke uitdrukking voor achterlijk. Later bleek dat ik gewoon heel slechte ogen had. Ik kon niks zien op school, zat ook nog op de achterste bank omdat ik zo verlegen was. Ik was erg onhandig en stootte overal tegenaan. Dus de motoriek leek ook gestoord. Ik weet niet wie het uiteindelijk heeft ontdekt, maar wat was ik blij met mijn eerste brilletje op mijn 11e jaar. Er ging een wereld voor mij open.

Mijn pleegdochter in Suriname kreeg een jongen binnen in het kindertehuis waar zij werkt die 13 jaar op straat heeft geleefd, zijn ouders zijn verslaafd en hij was aan het zwerven geraakt. En mijn dochter heeft naar hem gekeken en hem geobserveerd. Ze is naast hem gaan zitten en is bij hem  gebleven. En zij heeft laten merken dat er liefde is en trouw naar hem. Hij kreeg altijd straf van de leiding omdat hij de dingen niet goed deed, zijn schrijfsels werden steeds uitgegumd, óver moest het. Maar wat bleek, hij kon niet beter, hij kende het alfabet niet, hij tekende als het ware de letters na, maar wist eigenlijk niet waar hij mee bezig was.

Toen mijn dochter dat ontdekt had, is ze samen met de leiding op zoek gegaan naar een school voor hem. Maar dat bleek moeilijk, want bij andere tehuizen waar scholen bij zijn, willen ze liefst kinderen tot 9 jaar, die zijn nog te vormen.  En hij zou door zijn straatleven een slechte invloed op de andere kinderen hebben.

Toen is de jongen in contact gekomen met een Nederlands echtpaar die daar een pleeghuis aan het opzetten is. Hij is naar de Nederlandse school gegaan waar hun (pleeg)kinderen ook op zitten. En hij komt nu stralend uit school. En wat nog mooier is. Hij mag binnenkort bij dat echtpaar gaan wonen en is helemaal gelukkig.

Een kind gered dankzij dat er goed naar hem is gekeken. Kijken en vragen wat er werkelijk aan de hand is met de ander, maar soms ook met jezelf. Want ook in de spiegel kan je ontdekken wat er dwars zit, wat er anders moet. Mijn werk bestaat voor een groot deel uit kijken en luisteren met mijn hart. Want als de liefde ontbreekt in je blik, in je horen en in je voelen, verandert er niets en ontstaat er geen verbinding tussen mensen.

Kijk maar wat je er mee doet voor jezelf en naar de ander. Want kijken kost niks.

Ik wens je een mooie dag!