Leven zonder vernis

Ik was in Denemarken op familiebezoek en wat mij opviel was de eenvoud van veel mensen, rustig, zichzelf, niet zo openhartig, maar naturel. Een samenleving waar het niet zo opgeklopt is als bij ons, men gaat voor duurzaam. Ook de regering benut alle mogelijkheden om haar inwoners energiezuiniger  te laten leven, minder verspilling. Het is geen wegwerpmaatschappij.
Met verbazing kijk ik naar de televisie, het is bijna ouderwets te noemen. Ik ken dat ook uit Noorwegen, daar hebben ze nog omroepers en omroepsters, een fenomeen dat bij ons allang is afgeschaft.
En dan kom ik daarna in Friesland en ik sta bij de slager in de winkel, de keuze is aanmerkelijk minder dan bij ons, maar de man weet zo smakelijk  zijn waar aan te prijzen dat het water mij in de mond loopt. Hij houdt er zelf ook erg van en zegt over de rauwe ham: die ziet er mooier uit, maar die andere is echt lekkerder en zijn lippen krullen van vreugde en trots. Het lijkt wel of hij het zelf proeft.

Hoe komt het dat er bij sommige mensen zo’n vernislaagje op zit en bij anderen niet. Waar haal je het vandaan, die opsmuk, maniertjes, dat taaltje wat niet echt bij jou hoort. Gelukkig ken ik in Hoogkarspel-Lutjebroek en Westwoud ook een heleboel mensen die echt  zijn. Die zich niet anders voor hoeven doen dan ze zijn. Omdat ze zíjn, omdat ze niet afhankelijk zijn van wat ze allemaal hebben. En dat is knap want ook bij ons zijn er mensen die hun werk verliezen, die als zzp-er hun werkportefeuille steeds leger zien worden. Het is mooi als je niet verslingerd bent geraakt aan steeds meer, steeds meer. Als je blij bent met wat je hebt.  En de verlangens niet torenhoog zijn opgelopen.

Als dominee ben ik in de gelukkige omstandigheid dat mensen zich vaak openen als ik op bezoek kom. Als er al een vernislaagje opzit, is dat er gauw af.
Ik mag mezelf rijk noemen met zo’n mooi beroep, want ik mag mensen echt leren kennen, zien zoals ze zijn in al hun schoonheid, in hun vreugde en in hun verdriet. Dat is bijzonder en maakt me gelukkig.

Mijn beroep heeft alleen een klein nadeel. Mensen zijn vaak blij als ik even langs kom, En dat willen ze ook laten merken. Ze willen je graag verwennen met wat lekkers. Hoe vaak ik al niet een dampende cake of taart op tafel zag staan en van binnen een beetje moest zuchten. Want ik heb aanleg om dik te worden en dat wordt er dan niet beter op.
Ik heb nu mezelf bij de oren gepakt en ga alleen maar gezond eten, er moet wat af. Dus ik zal helaas nee moeten zeggen tegen al dat lekkers.
Laat ik maar niet net doen alsof, geen mooie praatjes,  ik moet gewoon afvallen. Dat is ook leven zonder vernis en dat snapt iedereen.

Hartelijke groet,
Ds Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Oranje

Langzaam kleurt ons wijkje oranje, de ene straat wat eerder als de andere, maar het ziet er heel anders uit om ons heen.

De Italiaanse Zeedijk, de straat die met Kerst ook altijd ruim en lang voorzien is van heftige kerstversiering met rendieren, Kerstmannen enzovoort,  is ook nu weer uitbundig … Oranje.

Met verbazing kijk ik om mij heen en zie zelfs op Skype mijn dochter in Paramaribo in een oranje spelerspak zitten. Nu zit ze wel in Zuid-Amerika en daar is iedereen van het voetbal, maar toch.

Voor iemand die niet zo geïnteresseerd is in voetbal, niet pro en niet contra, is de huidige hausse aan oranje attributen verbazingwekkend.

Iets vreemds
Hoewel toen ik bij de politie werkte en bij het toen nog AZ-stadion moest beveiligen met onze mensen, gebeurde er iets vreemds. Het was nog het oude stadion in de Hout en als het rustig was, kon ik ook wel wat van de wedstrijd zien. Geleidelijk aan begon ik het leuk te vinden, ik wist alle standen en wanneer ze in of uit de eredivisie dreigden te raken.

En ik had gespreksstof bij het koffieapparaat, want dat was daarvoor altijd sukkelen. Ik kijk weinig televisie, omdat ik het zonde van mijn tijd vind en dan nog niks van voetbal weten ook. Soms sloop ik na het weekend snel met mijn kopje koffie terug naar  mijn kantoor.

Voetbalkoorts
Maar als de voetbalkoorts je te pakken krijgt, dan ga je om. Zelfs mij is het een tijdje overkomen. En als ik met de kinderen in het café op een groot scherm ging kijken, vond ik het toch ook gezellig, hoewel je daar  soms niet veel van de wedstrijd ziet. En wat ga ik nu doen op die lange voetbalavonden, luisteren en kijken naar wat er allemaal om me heen gebeurt, want voetbal verbindt mensen, mannen en vrouwen in hun liefde voor het spel. En dat ik heel veel ellende en geweld heb zien gebeuren tijdens en na de wedstrijden op het veld en in de stad, is er ook.
Maar daar gaat het al die mensen die nu lekker gaan kijken niet om.

Veel plezier!!!

marinaslot@kpnmail.nl