Je best doen

Wat zit dat er toch ingeheid bij mij. Ik doe mijn best naar alles en iedereen. Naar mijn vrouw, naar mijn werk, naar mijn vriendinnen en vrienden, naar de kinderen en ik wordt er toch moe van… Maar als ik mijn best niet doe, voel ik me schuldig,  zenuwachtig.

Ik houd veel ballen in de lucht en denk dat ik dat wel kan volhouden. En ik denk zomaar dat ik niet de enige ben, dat de samenleving van nu dat ook van ons vraagt, wat zeg ik, bijna eist. En dan heb ik nog niet eens ouders om voor te zorgen, zieken om mij heen zoals vele werkende mensen die de mantelzorg voor een of meerderen er nog bij moeten doen.

Kwetsbare mensen
Deze week in het nieuws, 30.000 ontslagen in de zorg. Ik zit aan het ontbijt bij die boodschap en wij praten erover dat dit toch nooit goed kan komen. Er komen steeds meer ouderen en ik zie dat in de steden de eenzaamheid alleen maar groter wordt onder de kwetsbare mensen in onze samenleving. En ik als dominee maar preken over het Koninkrijk van God op aarde. Aandacht en zorg voor de mens die zorg nodig heeft, wordt steeds moeilijker en kostbaarder…

Maar er zit ook een goede kant aan dat  ‘je best doen’, we hebben ook geleerd om het beste te doen, om dingen goed te doen, om de goede dingen te doen. Ik heb geleerd om goed naar mensen te luisteren en dat gaat goed, daar wordt ik blij van en de ander ook. Waarin heb jij zo je best gedaan? Wat heb jij geleerd om goed te doen? Waar ben jij een kei in geworden? En waar zet je dat in? Op je werk, fijn, in je buurt, mooi, in je gezin, goed zo!

Half way home
Gisteren was ik naar een voorstelling van Mary Gauthier in Westwoud, een Amerikaanse zangeres op wereldtour die optreed in o.a.in de Schalm in Westwoud en in Paradiso in Amsterdam (zo dicht ligt dat bij elkaar!). Ze is singer en songwriter en vertelde dat ze met jonge soldaten die terugkeren uit Irak en Afghanistan, workshops doet in het schrijven van songs om hun ervaringen vorm te geven, om te verwerken wat er daar is gebeurd. Prachtig, mooi werk en bijzonder dat zij dat wat ze goed kan ten dienste stelt van mensen die kapot zijn door de oorlog, om te helen, om liefde toe te voegen aan het bestaan van jonge mensen die de levensdraad weer op moeten nemen. Een van die liederen heet ‘Half way home’ , van een jonge man die het maar niet lukt om echt thuis te komen met zoveel ellende in zijn rugzak.

Van zulke verhalen krijg ik weer moed, hoop en energie. Dan wil ik weer erg mijn best doen met alles wat ik in mij heb.

Doe je best!!!

Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Leo Haggenburg overleden

Op zaterdag 4 oktober overleed Leo Haggenburg.
Leo was nauw betrokken bij de start van basisgemeente De Duif in 1974.

Zondag 12 oktober om 14.00 uur is er in De Duif een afscheidsbijeenkomst.
Leo zal in stilte worden gecremeerd.

Te laat

Soms ben je zomaar te laat in het leven. Wij hadden dit jaar voor de kerstnachtviering in Hoogkarspel het koor Ooker met haar dirigent en inspirator Feico de Leeuw uitgenodigd. Want wij wilden ook eens een wat opener en minder kerkelijke kerst presenteren aan de gemeenteleden en aan de mensen van het dorp. Wij willen de ramen en de deuren van de kerk opengooien naar de wereld. Want wij leven in die wereld en de kerk heeft zich te lang exclusief en afzijdig opgesteld.

Maar soms ben je zomaar te laat in het leven. Deze week kregen we bericht van Feico’s ziekte en overlijden. Een begaafd musicus, een inspirator van veel zangers en amateurs/liefhebbers van muziek is niet meer. In het Westfriese valt een leegte die voorlopig niet gevuld kan worden. En wat ingrijpend voor een koor en haar zangers om je dirigent op zo’n korte termijn en op deze manier te verliezen.

Te laat
Soms ben je zomaar te laat in het leven, dan dacht je nog zo vaak, ik moet naar die en die toe. En dan is het soms zomaar te laat, dan is die ander te ziek om nog te bezoeken, of je hebt gewoon te lang gewacht. Dat zijn nu de dingen waar ik mij echt schuldig over kan voelen. Te laat komen, is iets wat ik niet kan hebben van mijzelf, omdat ik meestal zo op tijd probeer te zijn.

Afgelopen week nam mijn beste vriendin afscheid van haar werk op de Theologische Universiteit in Groningen met een geweldig symposium over  ‘De lege plek. Spreken over God in de 21e eeuw’

Vriendschap vieren
Wij zijn samen begonnen in Kampen met de theologiestudie en zij is de wetenschap ingerold. Wij kennen elkaar nu 41 jaar en hebben dikwijls tegen elkaar gezegd: laten wij onze lange vriendschap vieren! Maar mijn vriendin had het altijd druk, zoals zoveel wetenschappers, het lijkt een vak waarin je nooit klaar bent. Het kwam er niet van om zoals we de laatste jaren in de pen hadden, naar Barcelona te gaan. En gelukkig is zij in goede gezondheid nu met pensioen en heeft de tijd van deadlines en drukproeven achter zich. We hebben op de morgen na haar afscheid een concrete afspraak gemaakt om naar Barcelona te gaan in februari.

En nu ben ik toch zo blij dat wij niet te laat zijn!!! Mijn levensmotto is : Stel niks uit wat je met de ander wilt doen, want het kan te laat zijn.

Ik wens jullie allemaal een mooie herfstmaand toe!

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl