Bang voor hoop?
Sinds drie maanden weet ik dat de partner van een vriendin van mij ernstig ziek is, kanker met uitzaaiingen, en we hebben regelmatig contact.
De gesprekken die we voeren zijn intensief en nabij. In een tijd als deze valt alle overbodige praat weg en heb je het met elkaar alleen nog over de dingen in het leven die er echt toe doen.
Over liefde en angst om te verliezen, over de zorg voor je geliefde en wat je moet doen om zelf overeind te blijven. Over moed en hoop en welke behandeling wel en welke niet meer.
Over welke richting je opgaat als de dood toch verschijnt, euthanasie of niet.
Onhandig
Je spaart alle geld om toch die laatste behandeling die misschien uitkomst geeft of die wellicht tijd schenkt toch nog te doen.
En dan hoor ik dat er lieve familieleden zijn die onhandige dingen zeggen: als je met een doodziek mens op stap bent naar weer een behandeling, wordt er gezegd dat je nog maar de reizen moet gaan maken die je altijd nog wilde maken. En dat is superlief bedoeld, want het zijn beiden reizigers en ze hebben ook de spannendste reizen gemaakt. Maar nu hoeft dat niet, nu even allen maar zorg en veiligheid. Een wandeling in de buurt, en misschien als er tijd bij komt, een reisje op termijn naar zon en genoegen.
En dan hoor je ook : je moet je er maar op voor bereiden, op de dood. Alsof je dat niet allang doet, want je leeft in het aangezicht van de dood in zo’n tijd. Als je in de spiegel kijkt met zo’n ziekte dan schijnt het er door heen. Als je naar de mens die naast je is kijkt, zie je de ernstige zieke en laait de angst weer op, angst om het liefste wat je hebt te verliezen.
En toch is er moed om door te gaan en hoop om nog wat tijd te krijgen samen om in ieder geval nog een tijdje te leven samen tot het niet meer kan. En dat is zo belangrijk dat mensen je die hoop laten.
Zekerheden
We spraken over de angst voor de hoop. Mensen houden van zekerheden en als je opeens weer over herstel, hoop op herstel gaat praten terwijl ze er net aan gewend zijn dat je dood gaat, is er verwarring. Hoe kan je nog hoop hebben als je zo ziek bent? Hoe kan je?
Maar lieve mensen, laat de hoop bestaan, volg als iemand in je omgeving die verschrikkelijke boodschap krijgt en houd zelf en voor de ander de moed erin. Want waar leven is, is hoop.
Een vriend van mij had een tumor die tegen de hypofyse aandrukte waardoor hij niet goed meer zag. Hij verkocht zijn auto en ging de behandelingen in. Door de chemotherapie slonk de tumor en bleek het zicht weer terug te komen. En zie daar, binnen de kortst mogelijke tijd stond er weer een auto voor de deur en reed hij in de nabije omgeving. Hij deed zijn boodschappen weer zelf en kon zich weer redden. En hij kreeg er nog tijd bij. Dat verhaal over hem geeft hoop. En er zijn meer van die verhalen.
Echt, het is waar en we zien het dagelijks om ons heen, waar leven is, is hoop en ontneem niemand de hoop!
Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl