Bang voor hoop?

Sinds drie maanden weet ik dat de partner van een vriendin van mij ernstig ziek is, kanker met uitzaaiingen, en we hebben regelmatig contact.
De gesprekken die we voeren zijn intensief en nabij. In een tijd als deze valt alle overbodige praat weg en heb je het met elkaar alleen nog over de dingen in het leven die er echt toe doen.
Over liefde en angst om te verliezen, over de zorg voor je geliefde en wat je moet doen om zelf overeind te blijven. Over moed en hoop en welke behandeling wel en welke niet meer.
Over welke richting je opgaat als de dood toch verschijnt, euthanasie of niet.

Onhandig
Je spaart alle geld om toch die laatste behandeling die misschien uitkomst geeft of die wellicht tijd schenkt toch nog te doen.
En dan hoor ik dat er lieve familieleden zijn die onhandige dingen zeggen:  als je met een doodziek mens op stap bent naar weer een behandeling, wordt er gezegd dat je nog maar de reizen moet gaan maken die je altijd nog wilde maken. En dat is superlief bedoeld, want het zijn beiden reizigers en ze hebben ook de spannendste reizen gemaakt. Maar nu hoeft dat niet, nu even allen maar zorg en veiligheid. Een wandeling in de buurt, en misschien als er tijd bij komt, een reisje op termijn naar zon en genoegen.

En dan hoor je ook : je moet je er maar op voor bereiden, op de dood. Alsof je dat niet allang doet, want je leeft in het aangezicht van de dood in zo’n tijd. Als je in de spiegel kijkt met zo’n ziekte dan schijnt het er door heen. Als je naar de mens die naast je is kijkt, zie je de ernstige zieke en laait de angst weer op, angst om het liefste wat je hebt te verliezen.

En toch is er moed om door te gaan en hoop om nog wat tijd te krijgen samen om in ieder geval nog een tijdje te leven samen tot het niet meer kan. En dat is zo belangrijk dat mensen je die hoop laten.

Zekerheden
We spraken over de angst voor de hoop. Mensen houden van zekerheden en als je opeens weer over herstel, hoop op herstel gaat praten terwijl ze er net aan gewend zijn dat je dood gaat, is er verwarring. Hoe kan je nog hoop hebben als je zo ziek bent? Hoe kan je?
Maar lieve mensen, laat de hoop bestaan, volg als iemand in je omgeving die verschrikkelijke boodschap krijgt en houd zelf en voor de ander de moed erin. Want waar leven is, is hoop.

Een vriend van mij had een tumor die tegen de hypofyse aandrukte waardoor hij niet goed meer zag. Hij verkocht  zijn auto en ging de behandelingen in. Door de chemotherapie slonk de tumor en bleek het zicht weer terug te komen. En zie daar, binnen de kortst mogelijke tijd stond er weer een auto voor de deur en reed hij in de nabije omgeving. Hij deed zijn boodschappen weer zelf en kon zich weer redden. En hij kreeg er nog tijd bij. Dat verhaal over hem geeft  hoop. En er zijn meer van die verhalen.

Echt, het is waar en we zien het dagelijks om ons heen, waar leven is, is hoop en ontneem niemand de hoop!

Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

De alsmaar korter wordende dagen

Bij de overweging van 23 november 2014 van Bert van der Meer

cov20141123bm300Uitverkiezing en het einde der tijden was het onderwerp van Bert van der Meer, afgelopen zondag in De Duif.
Mooi sinister onderwerp voor een zondag in de meest duistere tijd van het jaar: de tijd dat de blaadjes vallen en de dagen almaar korter worden. Juist dat dreigende van de oprukkende kou en de korter wordende dagen deprimeert me. Mijn geliefde tuin en tuinhuis zijn koud en onherbergzaam, ik moet mijn heil in mijn huis zoeken. Niet alleen dat de vallende blaadjes mij herinneren aan de komst van de winter,  ook de alsmaar korter wordende dagen herinneren mij aan mijn eigen alsmaar korter wordende toekomst. Ik besef dat er ook voor mij persoonlijk een eindtijd is, aan alles komt een eind tenslotte en van leven ga je dood.

Het is niet bepaald een vrolijk onderwerp om mee bezig te zijn, waar je op Facebook een fotootje bij plaatst en waarvan je kunt aanvinken: ‘vind ik leuk’. Maar voor wie boven de 50 is het niet actueel?

Bert haalt Paulus aan, en Paulus schrijft dat bij het einde der tijden vluchten onmogelijk is. En dat is ook zo, zelfs als er geen einde aan de wereld komt met een heuse Apocalyps, als het alleen maar een einde aan mijn eigen bestaan is. Vluchten is onmogelijk. Ik kan mijn ogen sluiten en me voorstellen dat ik nog net zo ben als toen ik 35 was, maar ik kies ervoor te voelen hoe de jaren in mijn lichaam zijn geprint. Toen een journalist hem zei dat hij er ouder uitzag antwoordde Wim Kok: “Ja, er is nog meer leven doorheen gegaan”. Mooi wijs antwoord.

Paulus zei al dat het bij het einde der tijden niet om een veroordeling gaat maar om redding. Zo besef ik dat het niet gaat om een zoeken naar zoveel mogelijk jeugd maar om het doorleven van het ouder worden en het toelaten van de wijsheid die op de deur klopt.

Herinnering

We wonen nu bijna een jaar in ons huis aan het water en opeens is er herkenning. Herkenning van het beeld van een bijna lege haven zonder boten in het water (de meeste staan op een bok op de kant), de vlucht van de vogels in de lucht die de trek naar warmer oorden hebben aangevangen, mijn  boom (zie column dd 18 februari op www.deduif.net, die weer staat te stralen in de zon met zijn mooie blanke berkenbast en ranke takken. Het licht strijkt over het land en over het water en de kleuren van de lucht in de avond zijn weer wonderschoon. Ik zie ons nog voor de openslaande deuren zitten op twee kampeerstoeltjes van de buren met een glaasje wijn op de avond dat we de sleutel van ons nieuwe huis kregen.

Samen herinneren
We genieten van die herinneringen samen, we herkennen nu de beelden. Niet alles is meer nieuw en dat geeft rust. Maar ik besef ook heel goed het geluk van je samen te mogen herinneren. Want voor velen in mijn omgeving is de herinnering van mooie dingen samen, pijnlijk en vol verdriet. Omdat die ander er niet meer is, omdat je niet meer kunt uitwisselen wat zo mooi was en zo goed.

We leven in een tijd van herinnering, in deze maand herdenken wij de overledenen, op Allerzielen en in de week erna en op 23 november in de kerk van Hoogkarspel. De kerk is dikwijls een vrijplaats voor hen die verdriet hebben die gekwetst zijn, die zich eenzaam voelen.

Helaas is de kerk ook wel eens een plek waar je pijn oploopt, waar verdrietige dingen gebeuren met mensen. We leven namelijk in de kerk en dat is niet anders dan er buiten. Het verschil met de wereld is altijd wel, dat wij in de kerk de opdracht hebben om in de liefde te blijven, om te zeggen wat je denkt, maar met compassie voor degene die het aan moet horen.

Onder één dak
Afgelopen zondag waren wij in de kerk van Hoogkarspel verenigd met elkaar met de mensen die vanwege kwetsuren de kerk zijn uitgevlucht. Spannend en mooi tegelijk, dat je dan toch weer onder één dak kunt zitten. Dat je de grootste pijn kunt loslaten, maar dat geldt niet voor ons allen. Soms is de pijn nog te groot en heeft tijd nodig om te helen. Dan moeten oude herinneringen wegslijten door de tijd, dat is vaak met herinneringen van pijn, de scherpe kantjes gaan er echt af. Je stoot en struikelt minder over je eigen kuilen en de weg wordt weer begaanbaar. En dan kan je ook weer om je heen kijken wie er eigenlijk met je oploopt. En dan blijkt het dat je nooit alleen bent.

En dat is een zegen als dat gebeurt.

Ds Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Sint Maarten is een schoenmaatje!

Op zondag 9 november vieren we Sint Maarten met alle kinderen die in De Duif komen en doen we mee met schoenmaatjes van Edukans.
Met schoenmaatjes delen kinderen van hier schoolspullen met een kind dat dat nodig heeft. We helpen kinderen om zichzelf te ontwikkelen!
Edukans geniet de steun van prinses Laurentien en de zangers Nick en Simon.

In de Sint Maarten viering op 9 november gaan we met de kinderen schoendozen versieren‎. Die geven we mee en delen we uit. In de weken erna worden ze gevuld en kunnen op zondagochtend worden ingeleverd, uiterlijk 30 november. Daarna beginnen ze hun reis naar vriendjes in arme landen.

Wat is schoenmaatjes?‎
Kinderen in Nederland vullen een schoenendoos met schoolspullen, toiletartikelen en speelgoed voor leeftijdsgenootjes in ontwikkelingslanden. Zo wordt een simpele schoenendoos een onvergetelijk cadeau! Doe ook mee met dé schoenendoosactie en meld je aan voor Schoenmaatjes.
Kinderen in Nederland doen als Schoenmaatjes iets concreets voor vriendjes in arme landen. De schoendozen gaan naar kinderen op scholen, in weeshuizen, vluchtelingenkampen en opvangcentra voor straatkinderen.

Zij vinden zo’n cadeau erg bijzonder! De schoolspullen uit de schoenendoos helpen de kinderen op school en geven hen een betere toekomst.

Waar delen we de schoenendozen uit?
De gevulde schoenendozen gaan naar kinderen in Ghana,Kenia, Malawi, Oeganda, Albanië, Libanon, Moldavië en Irak. ‎

Meer informatie, waaronder het schoenmaatjes journaal, vind je op http://schoenmaatjes.edukans.nl/wat-is-schoenmaatjes/

Vreemdelingen

reine-des-glaces

La Reine des Glaces

In Hoogkarspel speelt een groep verzorgenden ‘De verhuizing’, over een demente moeder die door haar dochter naar het verpleegtehuis wordt gebracht. Een botsing van gevoelens, werelden, het ophouden van status en verlies ervan zijn zichtbaar aanwezig. De groep brengt op een lichte wijze de hele problematiek voor het voetlicht en de zaal zit vol met mensen en met herkenning. Onverbloemd verkeren ‘vreemdelingen’ bij elkaar en raken aan elkaar gewend. De gedistingeerde moeder, die haar mooie kleren niet meer schoonhoudt tot groot verdriet van haar dochter en het schreeuwerige volkse vrouwmens kunnen niet meer zonder elkaar.

Reine des Glaces
In Frankrijk woon ik even tussen mensen die ook als ‘vreemdelingen in een ander land wonen, Nederlanders, Engelsen en Duitsers en natuurlijk een heleboel Fransen….

De ontmoetingsplek van de ‘vreemdelingen’ is de ijssalon ‘La Reine des Glaces’ van Saskia en Huub. Op woensdagmorgen, de marktdag komt iedereen bij elkaar voor een kopje koffie en/of een (paar) heerlijke ijsjes van de vaardige hand van de ijsmaakster. De salon kent een bovenverdieping met een grote tafel en een bibliotheek waar je je kunt terugtrekken om bij te praten en waar je boeken kunnen lezen, meenemen, alles vrijwillig en in goed vertrouwen. Je mag er ook boeken brengen als je over hebt. De gesprekken gaan over het buitenleven, de gezondheid (oh, the poor thing, she is so ill) , wanneer je bent gekomen, hoe lang je blijft en wanneer je weer weggaat. De vreemdelingen komen graag omdat de sfeer goed is. Huub is altijd goedgehumeurd en vrolijk en Saskia is dikwijls in voor een gesprek. En het fijne is dat er Nederlands, Engels en Duits wordt gesproken. Het is een mix van een Amsterdams café, een aflevering van Coronation Street en de Kneipe om de hoek.

Racontage automatique
Een lange Engelsman in korte broek die wij vorig jaar ook al hebben gespot, blijkt de uitvinder van le racontage automatique. Onophoudelijk spreekt hij met vriendelijke blik en in een bijna onverstaanbare engelse tongval. En ook hij wordt gehoord en begrepen. Vriendschappen ontstaan, bondjes gesmeed. De eigenaresse van de salon heeft paarden, kippen, katten en sinds gisteren ook varkens en zij weet al die nieuwbakken ‘boerderijdiereigenaren’ te helpen met hun vragen. Alle ‘vreemdelingen’ zijn welkom, met een hand, een omhelzing of een knipoog van haar mooie bruine ogen. Zo voel je je opeens minder vreemdeling in dat ruige boerenland van de Perigord Vert. Ik bel met mijn zus, zij hebben uitslag gekregen van het neurogeriatrisch onderzoek van mijn zwager. De diagnose is beginnende dementie ten gevolge van Parkinson.

Verwarring
Ik besef dat hier het vreemdelingschap in mijn eigen familie is ingetreden. En de verwarring. En zoals ik bemerkte aan de mensen om mij heen die zondag tijdens de voorstelling wordt dat eens weer gewoon. Maar nu nog niet. Als troost halen we een lekker ijsje en een lief gesprek over van alles en nog wat en we mogen morgen naar de varkentjes en het nieuwe huis komen kijken van la Reine des Glaces.

En als je zin krijgt in het mooie land en een lekker ijsje, ga dan naar Piégut-Pluviers je bent er welkom.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Marina heeft vakantie en logeert in het nabij Piégut-Pluviers gelegen heerlijke huis van Ineke en Helma: ‘gite La Lynde‘.