Te laat

Soms ben je zomaar te laat in het leven. Wij hadden dit jaar voor de kerstnachtviering in Hoogkarspel het koor Ooker met haar dirigent en inspirator Feico de Leeuw uitgenodigd. Want wij wilden ook eens een wat opener en minder kerkelijke kerst presenteren aan de gemeenteleden en aan de mensen van het dorp. Wij willen de ramen en de deuren van de kerk opengooien naar de wereld. Want wij leven in die wereld en de kerk heeft zich te lang exclusief en afzijdig opgesteld.

Maar soms ben je zomaar te laat in het leven. Deze week kregen we bericht van Feico’s ziekte en overlijden. Een begaafd musicus, een inspirator van veel zangers en amateurs/liefhebbers van muziek is niet meer. In het Westfriese valt een leegte die voorlopig niet gevuld kan worden. En wat ingrijpend voor een koor en haar zangers om je dirigent op zo’n korte termijn en op deze manier te verliezen.

Te laat
Soms ben je zomaar te laat in het leven, dan dacht je nog zo vaak, ik moet naar die en die toe. En dan is het soms zomaar te laat, dan is die ander te ziek om nog te bezoeken, of je hebt gewoon te lang gewacht. Dat zijn nu de dingen waar ik mij echt schuldig over kan voelen. Te laat komen, is iets wat ik niet kan hebben van mijzelf, omdat ik meestal zo op tijd probeer te zijn.

Afgelopen week nam mijn beste vriendin afscheid van haar werk op de Theologische Universiteit in Groningen met een geweldig symposium over  ‘De lege plek. Spreken over God in de 21e eeuw’

Vriendschap vieren
Wij zijn samen begonnen in Kampen met de theologiestudie en zij is de wetenschap ingerold. Wij kennen elkaar nu 41 jaar en hebben dikwijls tegen elkaar gezegd: laten wij onze lange vriendschap vieren! Maar mijn vriendin had het altijd druk, zoals zoveel wetenschappers, het lijkt een vak waarin je nooit klaar bent. Het kwam er niet van om zoals we de laatste jaren in de pen hadden, naar Barcelona te gaan. En gelukkig is zij in goede gezondheid nu met pensioen en heeft de tijd van deadlines en drukproeven achter zich. We hebben op de morgen na haar afscheid een concrete afspraak gemaakt om naar Barcelona te gaan in februari.

En nu ben ik toch zo blij dat wij niet te laat zijn!!! Mijn levensmotto is : Stel niks uit wat je met de ander wilt doen, want het kan te laat zijn.

Ik wens jullie allemaal een mooie herfstmaand toe!

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

De Zonnekoning

Op huwelijksreis in Parijs bezoeken wij o.a. Versailles, die grote goudomrande  schuimtaart  van het  paleis van Lodewijk de 14e, we lopen de benen uit ons lijf om alle kamers, maar ook de tuinen en de andere paleizen van Marie Antoinette en  luxe optrekjes in die tuinen te bezoeken. Een belevenis, maar zoals een Engelsman naast ons in het treintje terug (want toen waren de voeten wel even versleten) zei: “als je je hier achter de gouden hekken terugtrekt, heb je er geen idee van dat mensen daarbuiten sterven van de honger”.

Clochards
Een beetje is dat nog zo in die grote stad, veel gegoede mensen die langs de clochards lopen. Zij zitten dikwijls met een klein  hondje op de stoep  totdat ze weggejaagd worden door de Franse politie die ook lang niet zo aardig is als onze wijkagent.

Meestal zien de mensen er onverzorgd en haveloos uit, behalve tot onze verbazing een jong meisje die op een gegeven moment op de hoek van onze straat zat met een mandje met haar kat. Ze zag er redelijk uit, alsof ze deels nog in het gewone leven functioneerde, maar zat daar wel.

Ik moest nog eens omkijken naar dit vreemde beeld. Wat zit er achter, wat gebeurt er in zo’n leven dat je op straat staat en gaat bedelen.

Sainte Chapelle
‘Mensen kijken’  de hele dag door, mensen in de metro, mensen op straat, toeristen met de meest vreemde uitmonsteringen, je kijkt je ogen uit.  Op een avond gaan we naar een concert in de Sainte Chapelle, de Vier Jaargetijden van Vivaldi staat  op het repertoire. We zitten in die prachtige kapel te wachten op wat komen gaat en op het laatste moment rent een man in het wit langs de rijen stoelen naar de artiesteningang.

Hij blijkt later een leidende rol te spelen in het optreden! De groep om hem heen behandelt hem met alle egards. Hij speelt met verve en enthousiasme, maar zit er dikwijls erg naast  – zoals wij later constateren-, maar dat deert hem niet. Het is alsof de groep om hem heen hem beschermt en naar hem opkijkt. Een wonderlijke avond en ik  moet weer denken aan die Zonnekoning die waarschijnlijk alleen maar jaknikkers om zich heen had verzameld.

Verdoezelen
Alles lijkt een sprookje, een mooie man, een bijzonder instrument, een artistieke uitstraling, een prachtige ambiance en toch klopt er iets niet. Alles en iedereen is er op uit om de werkelijkheid die veel minder mooi is, te verdoezelen. Dat is wat  zulke mensen doen in de wereld, een facade van schoonheid om iets wat eigenlijk niks voorstelt.

De nieuwe kleren van de keizer, de Zonnekoning ten voeten uit.

In Westfriesland hoef je zuks niet te proberen, dan zegt men doe maar gewoon. Maar in Parijs zit de schone schijn nog diep in de poriën van de samenleving. Leuk voor een paar dagen, maar voor alle dagen woon ik veel liever hier.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Trouwstress

Omdat ik een flink aantal paren heb getrouwd in de Duif en elders, wilde ik, nu ik de liefde van mijn leven heb ontmoet graag met haar trouwen in de Duif, de kerk voor iedereen. Een heerlijk vooruitzicht, want wat is het mooi om dat mooie ritueel van verbinding mee te maken met elkaar. Alles is vrijwel klaar, de kaarten bezorgd,  de liturgie gedrukt, de liederen ingestudeerd, de trouwbeloftes geschreven… dus je zou zeggen dan moet je daar toch alleen maar feestelijk naar toe kunnen leven.

Taartjes
Maar nee de dominee maakt zich druk om taartjes, is er wel genoeg voor iedereen? Moeten we toch niet wat bij bestellen ?Nu ben ik wat taartjes betreft erfelijk belast want mijn moeder was er dol op. Ze gebruikte alles als argument om een taartje te mogen eten, elke gelegenheid in vreugde en in verdriet was aanleiding: als haar bloeddruk goed was, mocht ze een taartje als beloning; als het te hoog was, mocht ze een taartje als troost.

Maar wat vreemd,de zenuwen gieren door mijn keel, niet vanwege het trouwen zelf maar de praktische zaken spelen op. Ik heb de regie niet, moet alles uit handen geven en dat is niet mijn sterkste kant.

Dus bijleren maar weer, loslaten, diep zuchten en vooral veel lachen om mezelf. Wat is het een belevenis om dit mee te maken.

Schijnwerpers
Ik weet niet of het uitmaakt of je 30 of 60 jaar bent, maar ik vind het heel wat. Ik sta wel vaker in de schijnwerpers, maar dan is het meestal in mijn  rol als predikant, dienstbaar aan de gemeenschap.

Maar nu zijn wij het zelf die even de rol van superster spelen en dat terwijl we allebei zo gewoon zijn.

Bijbels wonder
Maar kennelijk toch niet, want ik hoor van heel veel mensen dat ze komen naar de Duif. Gelukkig is er plek voor iedereen en die taartjes zal ook wel loslopen. Hoewel gisteren belde de ceremoniemester op naar Marleen of ze haar familie even wilde bellen. Het ging om haar Surinaamse nicht. Ze had gezegd dat ze iemand meenam, maar toen Marleen aan het eind van het telefoongesprek  concludeerde dat  ze dan totaal met zijn vieren komen, zei de nicht, ja het kunnen er ook zeven zijn. Nou dan weet ik het niet meer, ik hoop op een bijbels wonder als de hele Surinaamse familie meekomt.

We gaan er gewoon heel erg van genieten.

Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Appels

Onlangs was ik op stage bij een van mijn gemeenteleden: zij is praktijkondersteuner in een huisartsenpraktijk in Hoorn speciaal voor ouderen. En waarom gaat onze dominee op stage, vraagt u zich af. Ik heb in mijn leven veel gedaan, veel mensen ontmoet, maar ik heb niet veel met ouderen te maken gehad. Niet in mijn werk en ook niet in mijn privé leven, want  mijn ouders zijn jong gestorven.
Dus kwam het zo te praat tijdens een huisbezoek en werd ik door haar uitgenodigd om een middagje met haar mee te lopen.

Wat een mooi werk is dat. Want wat is onze maatschappij moeilijk geworden als je ouder, heel oud mag worden. We hebben alles gedigitaliseerd, waardoor heel veel mensen sowieso al buiten de boot vallen. We hebben de wereld moeilijk gemaakt met veel brieven en veel bureaucratie.

Maar dat is heel anders in het werk van de praktijkondersteuner, de zorg komt aan huis, even een menselijk contact, poolshoogte nemen in de thuissituatie, een enkele medische handeling als bloeddruk meten, kijken of de medicatie nog goed is. Maar ook de verhalen aanhoren waar mensen, fysiek, psychisch of materieel vastlopen.

Dus gingen we samen op de fiets de wijk in.

Meneer Appels
Eerst  naar meneer Appels, die zijn naam eer aan doet. Hij heet Appels, maar hij heeft ook veel appels, groot, klein, op papier, mappen vol, schilderijen, beeldjes van steen, van hout overal appels. Meneer Appels heeft onlangs zijn vrouw naar het dichtstbijzijnde verzorgingshuis  moeten brengen omdat ze lijdt aan de ziekte van Alzheimer. Een groot verdriet, want al heel lang samen, hadden ze het zo goed. Maar het ging niet meer thuis, dus gaat hij elke dag nu bij haar op bezoek. Een man met een interessant verleden, gewerkt in de havens, dus ook een liefhebber van boten in allerlei soorten en maten.
Ik ben aangekondigd als de dominee en hij vertelt over zijn levensbeschouwing, dat gaat altijd direct als ik ergens op bezoek kom. Mensen zeggen wat ze ervan vinden, of ze geloven of niet, of ze met God gevochten hebben, of ze steun hebben aan hun geloof.
Meneer Appels is atheïst, maar heeft veel respect voor alle mensen die geloven in een betere wereld. Hij geeft mij twee bijbels mee, want hij is aan het opruimen. Ik spreek af dat ik ze aan de kerk zal geven.

Gesloten afdeling
Het gesprek gaat over of hij wil verhuizen naar een verzorgingshuis waar hij samen met zijn vrouw kan wonen,  zij in de gesloten afdeling en hij in een zelfstandige woning met zorg. Maar dat nieuwe thuis staat dan wel in Wognum of in  Enkhuizen. Wat een levensvragen worden hier in een klein half uur besproken. En wat een keuzes kent deze levensfase van een mens! Maar natuurlijk wordt hem ook tijd gegund om erover na te denken. De praktijkondersteuner spreekt af wanneer ze weer contact met hem opneemt. En dan gaan we weer verder.

Met tranen in de ogen zit ik op mijn fiets. Wat een liefde spreekt er uit dit gesprek, als je dit werk doet moet je echt van mensen houden.

We hebben het erover dat ons werk veel op elkaar lijkt, aandacht, zorg en liefde voor mensen met wie je mag werken, dat is een voorwaarde om dit werk goed te doen. En dat doet ze, petje af en wat zijn deze mensen blij met haar.

En terecht.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Boeddhistische Omroep interviewt Diana Vernooij

Citaat van radio 5: “In het recent verschenen boek Flexibel geloven van Manuela Kalsky en Frieda Pruim staat een portret van Diana met als titel ‘Al mijn preken zijn boeddhistisch geïnspireerd.’ Dat is ook de insteek voor het gesprek met haar. Hoe combineert zij haar christelijke en boeddhistische inspiratie? Hoe geloof je als boeddhist in God bijvoorbeeld? Maar ook haar feministische achtergrond en de relatie met haar moeder komen aan bod in dit intieme en inspirerende gesprek.”

Op 22 juli van 19.00 tot 20.00 uur werd een interview met voorganger Dianavoor de Boeddhistische Omroep uitgezonden op Radio 5 in  Oba live.
Vanwege de zomer is het niet live, maar eerder opgenomen. Een mooi gesprek met Marlous Lazal.

 

Herdenking slachtoffers Vlucht MH17

De Duif is op 24 juli geopend van 19:00 -20:30 uur om te rouwen en de slachtoffers van de vliegramp te herdenken.

Om bij elkaar te zijn, om stil te zijn, om te bidden, om gedachten op te schrijven, om een kaars aan te steken.

– – – – – – –
informatie: 06-24295327
Carolien Maris, Public Relations, De Duif

Leven zonder vernis

Ik was in Denemarken op familiebezoek en wat mij opviel was de eenvoud van veel mensen, rustig, zichzelf, niet zo openhartig, maar naturel. Een samenleving waar het niet zo opgeklopt is als bij ons, men gaat voor duurzaam. Ook de regering benut alle mogelijkheden om haar inwoners energiezuiniger  te laten leven, minder verspilling. Het is geen wegwerpmaatschappij.
Met verbazing kijk ik naar de televisie, het is bijna ouderwets te noemen. Ik ken dat ook uit Noorwegen, daar hebben ze nog omroepers en omroepsters, een fenomeen dat bij ons allang is afgeschaft.
En dan kom ik daarna in Friesland en ik sta bij de slager in de winkel, de keuze is aanmerkelijk minder dan bij ons, maar de man weet zo smakelijk  zijn waar aan te prijzen dat het water mij in de mond loopt. Hij houdt er zelf ook erg van en zegt over de rauwe ham: die ziet er mooier uit, maar die andere is echt lekkerder en zijn lippen krullen van vreugde en trots. Het lijkt wel of hij het zelf proeft.

Hoe komt het dat er bij sommige mensen zo’n vernislaagje op zit en bij anderen niet. Waar haal je het vandaan, die opsmuk, maniertjes, dat taaltje wat niet echt bij jou hoort. Gelukkig ken ik in Hoogkarspel-Lutjebroek en Westwoud ook een heleboel mensen die echt  zijn. Die zich niet anders voor hoeven doen dan ze zijn. Omdat ze zíjn, omdat ze niet afhankelijk zijn van wat ze allemaal hebben. En dat is knap want ook bij ons zijn er mensen die hun werk verliezen, die als zzp-er hun werkportefeuille steeds leger zien worden. Het is mooi als je niet verslingerd bent geraakt aan steeds meer, steeds meer. Als je blij bent met wat je hebt.  En de verlangens niet torenhoog zijn opgelopen.

Als dominee ben ik in de gelukkige omstandigheid dat mensen zich vaak openen als ik op bezoek kom. Als er al een vernislaagje opzit, is dat er gauw af.
Ik mag mezelf rijk noemen met zo’n mooi beroep, want ik mag mensen echt leren kennen, zien zoals ze zijn in al hun schoonheid, in hun vreugde en in hun verdriet. Dat is bijzonder en maakt me gelukkig.

Mijn beroep heeft alleen een klein nadeel. Mensen zijn vaak blij als ik even langs kom, En dat willen ze ook laten merken. Ze willen je graag verwennen met wat lekkers. Hoe vaak ik al niet een dampende cake of taart op tafel zag staan en van binnen een beetje moest zuchten. Want ik heb aanleg om dik te worden en dat wordt er dan niet beter op.
Ik heb nu mezelf bij de oren gepakt en ga alleen maar gezond eten, er moet wat af. Dus ik zal helaas nee moeten zeggen tegen al dat lekkers.
Laat ik maar niet net doen alsof, geen mooie praatjes,  ik moet gewoon afvallen. Dat is ook leven zonder vernis en dat snapt iedereen.

Hartelijke groet,
Ds Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Oranje

Langzaam kleurt ons wijkje oranje, de ene straat wat eerder als de andere, maar het ziet er heel anders uit om ons heen.

De Italiaanse Zeedijk, de straat die met Kerst ook altijd ruim en lang voorzien is van heftige kerstversiering met rendieren, Kerstmannen enzovoort,  is ook nu weer uitbundig … Oranje.

Met verbazing kijk ik om mij heen en zie zelfs op Skype mijn dochter in Paramaribo in een oranje spelerspak zitten. Nu zit ze wel in Zuid-Amerika en daar is iedereen van het voetbal, maar toch.

Voor iemand die niet zo geïnteresseerd is in voetbal, niet pro en niet contra, is de huidige hausse aan oranje attributen verbazingwekkend.

Iets vreemds
Hoewel toen ik bij de politie werkte en bij het toen nog AZ-stadion moest beveiligen met onze mensen, gebeurde er iets vreemds. Het was nog het oude stadion in de Hout en als het rustig was, kon ik ook wel wat van de wedstrijd zien. Geleidelijk aan begon ik het leuk te vinden, ik wist alle standen en wanneer ze in of uit de eredivisie dreigden te raken.

En ik had gespreksstof bij het koffieapparaat, want dat was daarvoor altijd sukkelen. Ik kijk weinig televisie, omdat ik het zonde van mijn tijd vind en dan nog niks van voetbal weten ook. Soms sloop ik na het weekend snel met mijn kopje koffie terug naar  mijn kantoor.

Voetbalkoorts
Maar als de voetbalkoorts je te pakken krijgt, dan ga je om. Zelfs mij is het een tijdje overkomen. En als ik met de kinderen in het café op een groot scherm ging kijken, vond ik het toch ook gezellig, hoewel je daar  soms niet veel van de wedstrijd ziet. En wat ga ik nu doen op die lange voetbalavonden, luisteren en kijken naar wat er allemaal om me heen gebeurt, want voetbal verbindt mensen, mannen en vrouwen in hun liefde voor het spel. En dat ik heel veel ellende en geweld heb zien gebeuren tijdens en na de wedstrijden op het veld en in de stad, is er ook.
Maar daar gaat het al die mensen die nu lekker gaan kijken niet om.

Veel plezier!!!

marinaslot@kpnmail.nl

Cool?

Ik heb mezelf altijd wel cool gevonden. Ik keek niet op van een moord meer of minder toen ik bij de politie werkte, ik handelde grote verkeersongelukken af bij de bus, ik intervenieerde als er weer een of andere gek een buschauffeur in elkaar wilde slaan. Best  wel cool.

Maar nu is het alsof mij alles uit handen wordt geslagen: onze badkamer wordt verbouwd. Er komen een paar goedwillende en deskundige mannen binnen, ze slopen alles eruit, wat ik er ook uit wil hebben.

Ze fresen alles zo glad  mogelijk, nog meer stof, fijn stof wat overal gaat zitten. Zelfs mijn  laptop heb ik niet kunnen behoeden voor die fijne deken van stof die alles bedekt. Het hele huis zit onder het stof en wij erbij.

Schone kleren, hoezo, als je het aantrekt is het al weer vies.

En die mannen willen eten en koffie en ze nemen op een vriendelijke manier bezit van je huis. Heel veel boterhammen vliegen naar binnen, tot mijn verbazing eten ze de hele dag!

Lawaai en stof
De eerste dagen zijn overrompelend. Daarna komen ze binnen, doen een klus en gaan weer weg. En dan spreek ik nog niet over het lawaai dat geproduceerd wordt. Ik moet aan mijn overweging voor zondag werken, maar mijn hoofd zit vol lawaai en stof, ik ga vrijdagmiddag in arren moede bij een vriendin werken, maar ik mis mijn boeken, mijn naslagwerken. Het lukt niet. Dan maar de zaterdag aan het werk, de rust is weergekeerd, maar we moeten ook poetsen om het huis een beetje leefbaar te maken.

Zaterdag komt er toch wat uit mijn hoofd, hart en handen.

Verbouwingsstress
Maar dan is het zondag, de kamer waar mijn kleren in de kast hangen is wit bestoft, ik trek mijn zwarte broek aan, kan nergens mijn rode jasje vinden.  Heb ik dit? Ik ben anders op zondag gewend om vroeg op te staan en alles in alle rust voor te bereiden en nu loop ik als een kip zonder kop door het huis. We treden op met ons koor, de Nieuwe Westfriese Cantorij  in de viering en ik sta daar zonder muziekmap, vergeten door de verbouwingsstress!!! Wat zal ik blij zijn als het klaar is en we ons huis weer voor onszelf hebben. En ik heb nog meer bewondering gekregen voor mensen die met hun handen werken, die met grote vaart slopen en opbouwen tot er weer iets moois, iets nieuws staat. Dat is pas cool!

Ds Marina Slot

marinaslot@kpnmail.nl

Vrijheid

Vorige week overleed een bijzonder mens  en we hebben hem begraven.

Mpho Ntoane, een prachtige zwarte zuidafrikaan die in 1974 mijn leven binnenstapte, toen ik theologie studeerde in Kampen.

Hij kwam met zijn gezin naar Nederland om te promoveren, en schoof met  zijn charme en zijn lach, zijn vriendelijkheid en kennis voor ons bijna ongemerkt in die totaal witte studentengemeenschap. Hij maakte Kampen rijp voor de vele buitenlandse studenten die nog zouden volgen.

Toen ik dominee werd in Hoogkarspel en Westwoud was hij erbij en hij zei: ik ben zo blij dat je nu dominee bent geworden!!

Herinneringen
Eigen herinneringen buitelen door mijn hoofd:  het verhaal dat zijn opa door een leeuw was opgegeten! Of die keer dat hij rollend van de lach met  zijn vriend onze flat binnenkwam: de buschauffeur was de halte voorbijgereden, want hij had hen natuurlijk niet gezien in het donker. En dat was echt zo, want er waren in die tijd nog niet van die mooie verlichte bushokjes zoals nu.

Toen wij die avond ook nog bezig waren met de bloembakken op het balcon van Afrikaantjes te voorzien, kwamen ze helemaal niet meer bij van het lachen.

Dansen
Zijn afscheid heette ‘Viering van het  leven’  geheel in zijn stijl met een foto van een dansende Mpho op de liturgie. En wat kon hij dansen, moeiteloos, een en al muziek in zijn lijf,  prachtig! De verhalen maakten een compleet beeld van hem en zijn leven.

Twee uur lang vertelden velen over de mens die ons allen het gevoel heeft  kunnen geven dat hij naast je stond.

En ze leveren een consistent beeld op van een mens die altijd zijn leven in dienst  stelde van vrijheid, vrijheid voor Zuid Afrika, vrijheid voor mensen hier, mensen die net zoals hij door hun kleur opvallen in een samenleving die nog steeds dominant wit is. Een mens die met en dankzij  zijn eigen geschiedenis anderen heeft geholpen als pastor in de oude wijken van Rotterdam om zich te nestelen, om zich niet minder te voelen dan de witte buur, om met hun eigen geschiedenis in het reine te komen.

vrijheid verankerd
Iemand zei: Nelson Mandela heeft de vrijheid van mensen met alle kleuren beleidsmatig verankerd, Mpho heeft het geleefd hier in Rotterdam en hij heeft de gemeenschap gebouwd van mensen met al die verschillende achtergronden.

Hij heeft mensen bemoedigd, hoop gegeven, maar  hen ook naar zichzelf laten kijken. En dat allemaal vanuit het perspectief  van de liefde voor mensen en voor God. Een begrafenis met veel kleuren, heerlijk wat een mooie mensen bij elkaar, eerlijke verhalen en de lichtheid en vrolijkheid van de Zuidafrikanen, Surinamers, Kaapverdianen, hun muziek en gezang maakten die dag tot een echte viering.

In stromende regen
Zelfs op het moment dat we met ruim 400 mensen in de stromende regen op de  begraafplaats stonden en we niet verder mochten omdat de papieren niet in orde waren ( Hollandser kan niet), zelfs toen bleef de Surinaamse gemeenschap zingen en dansen en niemand had meer last van de regen.

Vrijheid en liefde gaan hand in hand en die beiden maken ons licht en vrolijk door alle donkere dagen heen.

Ds.Marina Slot                                                                            marinslot@kpnmail.nl