Het  roer om

We hebben besloten om een hond te nemen, een allergievriendelijke Australische labradoodle  omdat ik last heb van allergie voor huismijt. Ook katten zijn voor mij nogal gevaarlijk als ik er zonder pil op af ga.

Toen mijn vrouw en ik elkaar ontmoetten, was zij net van plan om een nieuwe kat op te halen. Maar ja, het bleek een keuze te worden, of een nieuwe vrouw of een nieuwe kat. Gelukkig voor mij is de keuze op mij gevallen!

En dan opeens belanden wij  in een andere wereld: maandag zijn we naar een fokker geweest om een allergietest te doen.
Ik werd bedolven onder honden,  drie stuks in getal en het ging goed. Hoera!  Want onze wens om een kleine dierlijke kameraad in huis te hebben, is er al sinds we dachten over samenwonen.
Door het bezoek aan de fokker ontdekten we een prachtig stukje Wervershoof aan het IJsselmeer, een natuurgebied om heerlijk te lopen. Een plek waar we tot dusver alleen maar hard langsreden.

Facebook
En dan Facebook, we zijn lid geworden van een groep logeer- en gast gezinnen voor Australische Labradoodles en je contactkring wordt zomaar uitgebreid met hondeneigenaren die graag kennis willen maken met een mogelijk lief oppashuis. Wat leuk allemaal!
Er gaat een wereld voor mij open, want ik ben niet opgegroeid met dieren, heb alleen jaren lang mijn kater Tommy gehad. En tot zijn 15e jaar heb ik hem liefdevol verzorgd hoewel hij de laatste jaren van zijn leven voor mij nogal ‘adembenemend’ was.

Wat leuk als je zo’n stap zet in je leven, dat er dan ineens nieuwe mensen, nieuwe wegen, nieuwe omgevingen zich aandienen.
In maart gaan we nog naar een fokker in Friesland. Zij hebben hun autistische zoon enorm geholpen met de hond die de beste maat is geworden van hun jongen. Het kind is opengegaan door zijn hondenkameraadje. Wat is het toch persoonlijk welke keuzes je maakt in het leven en hoe beperkt is je blik soms. Dat besef ik nu maar weer. Het is goed om af en toe het roer eens om te gooien,  je blik te verruimen.

Mooi ook dat de steun en troost die een dier kan geven zo groot kan zijn. Dat heb ik zelf ervaren in tijden van pijn en verdriet. Dan kwam Tommy dicht bij mij en was er voor mij.

Kijk jij ook wel eens naar je eigen leven met de vraag: welk roer moet er om bij mij? Ik wens iedereen een mooie, verfrissende vroege lente toe. Met veel sneeuwklokjes, krokussen, tulpen en natuurlijk lammetjes.
En dan ben ik zo blij dat ik hier dominee ben, want ik sta zo dicht bij de natuur in Westwoud en Hoogkarspel-Lutjebroek.

Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Markante mensen

Als dorpsdominee kom ik markante mensen tegen, mensen die een dragende rol in de gemeenschap vervullen. Want in een dorp doen we de dingen met elkaar, leven, boodschappen, mensen redden, begraven, muziek maken, feest vieren, hobby’s uitoefenen, noem maar op.

Gemist
In de laatste weken van het vorig jaar en in de maand januari gingen er een aantal van die markante mensen van ons heen.
Namen worden genoemd in onze kerk, in de vieringen met een korte schets van hun persoon, we bidden voor de familie en voor hen die verlies hebben geleden.
En dan zie je pas wat ze voor de gemeenschap hebben betekend, overvolle condoleance bijeenkomsten, rijen op het parkeerterrein, verdriet bij veel mensen en niet alleen de familie en naaste vrienden. Mensen worden gemist in het dorp.
Maar dan zie je ook dat er een dragende kracht is in de gemeenschap, want de achterblijvers blijven niet alleen, er wordt over nagedacht hoe ze weer in het gewone leven te betrekken en te houden, welke zorg ze nodig hebben.
In een dorp wordt er op je gelet, en er wordt omgezien naar elkaar.

Buurtje
In de stad is dat wat anders, je hebt wel de zorg in de buurt, want in die zin zijn Hoorn en Amsterdam ook opgedeeld in buurten. Maar toch kennen we elkaars kwaliteiten in het dorp sneller. Nu hebben we in de Duif in Amsterdam ook zo’n buurtje met elkaar gemaakt, een buurtje dat zich kenmerkt door de zondagse vieringen en de ontmoetingen onderling op zondag en door de week. Ook in de Duif hebben we een markant mens moeten laten gaan, een van onze oprichters, een drijvende kracht achter de vorming van de oecumenische Basisgemeente.

Grote waarde
Op het gevaar af dat ik mensen niet noem die wel genoemd mogen worden, denk ik toch aan Jaap Wijtman in Westwoud, in Hoogkarspel aan Tini Gorter en Jaap Pereboom en mevrouw Troost van het postkantoor en aan Ton Wiemers in Amsterdam. Mensen die er toe doen in hun omgeving, mensen die hun beste krachten hebben gegeven aan de gemeenschap. Een standbeeld zullen ze niet krijgen en er zal geen straat naar ze worden vernoemd. Maar dat zegt niks over hun grote waarde.

En het is goed om het daar over te hebben, over hun waarde voor ons en voor onze gemeenschap, waar dan ook.

Ik neem in ieder geval mijn petje af!

Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

 

Evenwichtskunst

– Bij de afscheidsviering van Ton Wiemers, zondag 25 januari 2015 –  

En toen lag ik ’s avonds uitgeteld op de bank met een dekentje over me heen, twee poezen bovenop me die dat geweldig vonden, en een pot thee naast me. Pijn in mijn benen en armen, alsof ik geconcentreerd over een lange richel heb gelopen en nu kan ontspannen. Voorgaan in een afscheidsviering, na het overlijden van een dierbaar mens is lichamelijk slopend.
Ton Wiemers was dinsdagavond overleden, meldde Carla, zijn vrouw, mij. We hadden al een jaar of twee jaar geleden afgesproken dat ik samen met Juut Meijer van De Dominicus de afscheidsviering zou leiden. Het liefst in De Duif, dat was immers zijn geliefde kerk, nee sterker: De Duif was zíjn kerk. En omdat ik 27 jaar geleden door hem naar De Duif ben gestuurd is het ook mijn geliefde kerk.

Voorgaan is één ding, doopvieringen voorbereiden, trouwvieringen voorbereiden, daar neem je de tijd voor. Je spreekt af, je hebt een lange voorbereiding en langzaam vormt zich een feest. Maar een afscheidsviering voorbereiden is een hogedrukketel van 4 dagen. Intenser kan ik me niet voorstellen. De dood nabij weten, het verdriet zien van wie achterblijft, je eigen oude herinnering aan afscheid en dood weer voelen en het leven van de overledene overzien. Dat alles ingebed in dingen regelen, mensen betrekken en overleggen, inleven, bij elkaar schrapen, boekje maken, organiseren, checken – het instituut koster was zo gek nog niet. Tegelijkertijd probeer ik me terug te trekken om een overweging te maken die staat als een huis. Ik wilde een overweging maken die Ton recht deed, die liet zien wat hij betekend heeft voor de wereld, een overweging die liet zien wie hij was en dat aan de hand van zijn eigen theologische inbreng in De Duif.

Er waren 150 mensen, meer nog, in De Duif. Het waren mensen die wekelijks in een kerk komen, mensen die er nooit meer komen. Hoe betrek je die, hoe neem je gezamenlijk afscheid? Met genoeg God, met niet teveel God, met genoeg emotie, met niet teveel emotie, met genoeg persoonlijke verhalen, met niet teveel persoonlijke verhalen.
Evenwichtskunst.