Vluchtelingen in de kerk
Ik moest het even laten bezinken voor mijzelf, wat we hebben meegemaakt. In Hoogkarspel hebben we vluchtelingen een week te gast gehad in onze kerk. In één dag kregen we steun van de Protestants en Rooms Katholieke kerkbesturen voor dit project en was er een groep vrijwilligers beschikbaar.
Op 12 november j.l. hebben we een eerste ontmoeting met 30 vluchtelingen in onze kerk. We heten ze welkom bij de deur, vragen naar hun naam.
Grote mensen en kleine mensen, mensen met harde en gesloten gezichten, gewapend door het overleven, en mensen met het verdriet in hun ogen.
Kinderen die dicht zijn, naar binnen zijn gegaan en kinderen die helemaal uit hun dak gaan van wat er nu weer gaat gebeuren. Ze zitten in de stand van ‘kom maar!’
Samen eten
We schenken eerst thee en koffie en limonade met wat lekkers erbij en dan vragen we aan hen wat ze willen?
Want wij kunnen wel van alles bedenken, maar waar ligt hun behoefte? Dat komt er wel snel uit : taallessen, momenten voor stilte en gebed, ja, samen eten is ook fijn en dan kunnen ze zich vinden in een paar muziekmiddagen.
Het programma is klaar en nu de uitwerking. Maar ook dat gaat soepel, de mail blijkt een goed communicatiemiddel. Onze mensen staan klaar, elke ochtend en middag dat de kerk beschikbaar is, worden er taallessen gehouden, elke ochtend als de meesten er zijn is er een Prayermoment, door een van onze voorgangers.
Huisgemeente
Er is een Eritrese bijbel dankzij Vluchtelingenwerk en de oudste jongen leest voor, de Iraanse voorganger van de christelijke huisgemeente bidt en leest uit hun Nieuwe Testament wat ze bij zich hebben. Ze zingen met elkaar voor ons en wij zingen voor hen. Taal blijkt geen barriere, met handen en voeten en ogen en oren ontmoeten we elkaar.
Er is op woensdag een muziekmiddag en dan zijn mensen al wat los gekomen, het spelletje zakdoekje leggen, maakt ze blij en vrolijk. Wat kleine dingen al niet met een mens kunnen doen!
De maaltijd op donderdag 19 november, een week na onze eerste ontmoeting, is een hoogtepunt en een afscheid tegelijk. De mensen weten dat ze naar Langedijk gaan, weer in een sporthal.
Allerlei mensen komen nu mee, de vertegenwoordiger van het COA eet mee en beantwoordt vragen en de kledingbank verhuist ook naar de kerk.
Wat het met mij heeft gedaan, is dat de liefde vloeibaar en tastbaar wordt in zo’n week. Kerkmensen zijn heel goed in praten over de liefde en in het doen dus ook.
Er was geen onderscheid in of je nu christen was of moslim, iedereen was welkom.
Diep geraakt
De persoonlijke gesprekken met mensen hebben mij diep geraakt. Ik moest denken aan de zin die er staat in het Evangelie nadat Maria de engel op bezoek heeft gehad die haar vertelt dat zij de Zoon van God zal baren.
“Maria bewaarde al deze woorden in haar hart”
Dat doe je met datgene wat kostbaar is, wat teer is, al die woorden, blikken, dankbaarheid, blijdschap en verdriet bewaar ik in mijn hart en ik ben niet de enige. Ik weet dat andere vrijwilligers er net zo in staan.
En ook de zin, die een van de vluchtelingen uitsprak bij onze Friendslunch, ze zei: jullie hebben ons iets goeds gegeven wat over onze sadness is heen gelegd.
That’s what friends are for.
Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl