Onderscheiden

In mijn jeugdige overmoed en rebelse verleden vond ik het niks, die Koninklijke onderscheidingen.
Het egalitaire denken was ook erg in zwang in de jaren 60-70 van de vorige eeuw. Iedereen was gelijk van waarde en je moest vooral niet meer willen zijn dan een ander. En daarbij kwam dat de uitreiking van onderscheidingen ook nog erg gekoppeld was aan rangen en standen.
Een boerenarbeider in het Westfriese kreeg pas na lang aandringen en na twee dringende verzoeken een lintje en de hoge heren en artiesten stonden vooraan in de rij. Dat was niet eerlijk en gelukkig is dat wel verbeterd.
Nu vind ik nog steeds dat de visie dat mensen gelijk van waarde zijn goed te onderbouwen is, mede vanuit het Evangelie.
En zeker in het Westfriese is het ook zo dat je vooral gewoon moet doen, dan doe je al gek genoeg. Toen ik hier in de jaren 80 kwam werken bij Streekcentrum Binnenwijzend zei een oudere dominee tegen mij dat Westfriezen het woord Heer/ Here niet graag gebruiken.
Zij nemen niet graag de heerschappij van iemand aan over zich, zelfs niet van God. Dus paste ik hier goed en dat lukt nog steeds prima na 35 jaar in Hoorn te wonen en lange periodes hier te werken.

Trouwste gemeenteleden
Waarom moeten er een paar mensen uitgekozen worden en onderscheiden worden voor hun werk? Waarom zij wel en die ander die in stilte al jaren voor de ander zorgt niet?
Op 26 april was ik bij de uitreiking van de Koninklijke onderscheidingen van Drechterland omdat twee van onze trouwste gemeenteleden in het zonnetje werden gezet, Jaap en Truus Groot, mensen die hun hele leven voor anderen hebben klaargestaan.
Ik was blij om erbij te zijn en heb nu ook heel goed door dat zo’n onderscheiding alleen wordt uitgereikt als er draagvlak is in de samenleving anders dan vroeger.
Het was een feestelijke ochtend met veel gemeenteleden van de protestantse gemeente erbij en veel Drechterlanders, mensen die speciaal waren gekomen voor de gelukkigen.
En ook Piet Karsten een goede bekende van mij uit het Roze Netwerk werd lid in de Orde van Oranje Nassau.
Aan Piet, Truus en Jaap komt deze onderscheiding zó toe omdat ze alle drie zoveel voor mensen hebben betekend en nog steeds. En dat mag wel eens genoemd worden.
Toen zag ik in de krant nog een aantal bekenden die in andere gemeentes gedecoreerd waren waaronder in Enkhuizen Siem Beers, oud buschauffeur, verre reiziger en ook zeer betrokken op mensen, Anneke Swier die al zo lang in het Nicolaas de grote en de kleine vieringen verzorgt,
En in Bovenkarspel Nicole van Rooij voor wie ik grote bewondering heb voor haar Huiskamerproject en werken voor en met jongeren. Jongeren die soms met te veel bagage een nieuwe weg moeten vinden in het leven en daar helpen Nicole en haar medewerkers hen bij.
En ook Simon Loos kreeg in Opmeer een prijs, een integere en goede politieman die veel voor jongeren heeft gewerkt en betekent en nog steeds vrijwilligerswerk doet in Spanbroek e.v.
Uit alle sectoren waar ik gewerkt heb, zijn naar mijn bescheiden mening goede mensen uitgekozen om te eren.

Belangeloze inzet
Onderscheiden heeft dus echt iets goeds, heb ik nu door….
De mens die zich belangeloos inzet voor de ander en dikwijls de kwetsbare ander, wordt gezien en gehuldigd voor al die dagen dat er zomaar wat is gedaan, zomaar zonder je daarvoor op de borst te kloppen. Zomaar zonder dat er enige vergoeding tegenover stond.

Een aanmoediging wellicht om ook eens wat voor een ander te doen, zeker voor de mensen uit hun omgeving, want de kleinkinderen van Truus en Jaap hebben een prachtig voorbeeld in hun opa en oma en niet alleen zij maar iedereen in hun omgeving.
Goed voorbeeld doet goed volgen en dat is in onze samenleving van nu heel belangrijk, want het is al hard genoeg en te veel ‘ieder voor zich’ soms.
Onderscheiden is het verschil zien en iemands bijzondere gedrag erkennen. Dat kan middels zo’n Koninklijke onderscheiding goed gebeuren.
Maar dat kan alleen maar als er mensen zijn in de samenleving die het verschil maken, die onverstoorbaar doorgaan met hun steun en hulp geven aan mensen die het nodig hebben.
En natuurlijk zou ik meer mensen gunnen dat hun noeste en belangeloze werk gezien en gehonoreerd wordt.
Bij dezen krijgen ze van mij een denkbeeldig lintje en mijn petje af.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Vrijheid

Mijn domineesbestaan deint door het jaar heen langs thema’s als geboorte (Kerst), het jonge leven en opgroeien (van Jezus) naar de verschillende gebeurtenissen van Pasen tot het opstaan en dan de verschijningen van Jezus die wonderlijk en veelvuldig zijn in deze tijd.
En al die gebeurtenissen zijn heel goed te verbinden met ons eigen leven, met ons dagelijkse bestaan. En dan is het opeens bijna mei, bijna 4 en 5 mei, de dagen waarop wij in Nederland gedenken dat er eens oorlog, geweld en bezetting was in Nederland en in Nederlands-Indië en dat de bevrijding kwam. Ik weet nog hoe opgetogen mijn moeders stem klonk als ze vertelde over de Bevrijding in mei 1945.

Herdenking
We bereiden met de oecumenische werkgroep van Hoogkarspel de herdenkingsbijeenkomst voor met als titel ‘Omarm de Vrijheid’.
En dan vervloeien heden en verleden, want het terroristische geweld dat in ons Europese continent rondgaat, roept onrust en angst op, net zoals ik mij herinner uit de verhalen van mijn ouders en mijn zus, die vlak voor het uitbreken van de oorlog is geboren.
En opeens komt alles samen, want voor de Roze Viering van dit jaar kiezen we een thema wat met ‘Vrijheid’ te maken heeft. En we praten over wat Vrijheid betekent voor ons mensen met een andere seksuele geaardheid en een ander leven als de meerderheid van de bevolking.
Ik vertelde hoe mijn vrouw en ik onszelf hebben moeten verstoppen in Sri Lanka, want daar is homoseksualiteit strafbaar.
Opeens wordt mijn leven beheerst door bezig zijn met vrijheid. Dat is wel voedend en inspirerend want de angst heeft ook mij soms te pakken, zeker als blijkt dat twee vriendinnen van ons maar ternauwernood aan de aanslagen in Zaventem zijn ontsnapt.
Als mensen mij vragen wat voor mij vrijheid is, komen er woorden als zingen, dansen, spelen, genieten, vrije mensen en liefde bij mij op.

Lichte zeden
Laatst waren we naar een paar tentoonstellingen in Amsterdam, eerst naar ‘Lichte Zeden’, een expositie met schilderijen en prenten over dames van lichte zeden in de Franse kunst van de 19e eeuw in het van Gogh Museum. Tot onze grote verwondering zagen we vooral veel jonge mannen alleen deze tentoonstelling bezoeken.
Maar toen we diezelfde middag naar de Catwalk in het Rijksmuseum gingen, zagen we vooral jonge meisjes, van allerlei achtergrond en vooral veel meisjes met hoofddoeken en sluiers die al giechelend een selfie maakten met de koninklijke bruidstoiletten van weleer. Dat is ook vrijheid, dat dát kan allemaal in Nederland. En wellicht kan jijzelf wel bedenken wat het voor jou betekent om hier in Nederland te wonen en vrij te zijn.
Ik wens ieder die dit leest veel vrijheid en vrije dagen toe in het begin van die mooie meimaand.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Known unto God

We fietsen op Schiermonnikoog door de duinen en zien een bord staan met de tekst Vredehof. We herinneren ons een tv documentaire over een bijzondere begraafplaats. Een begraafplaats voor zeelieden en omgekomen militairen uit twee Wereldoorlogen.

We lopen over het duinpad naar een prachtige stille plek in de duinen. Omgeven door dennenbomen met overal krokussen, sneeuwklokjes, narcissen en blauwe wilde hyacinten is de laatste rustplaats van soldaten en officieren van luchtmacht en marine van allerlei nationaliteiten.

Duitsers, Engelsen en Fransen
Daar liggen Duitsers, Engelsen en Fransen broederlijk naast elkaar en dat terwijl ze elkaar bij leven bevochten tot het hun eigen leven heeft gekost. Jongens van 18, 20, 23, 26 jaar, net onder moeders rokken vandaan. Indrukwekkend is deze plaats waar alleen het ruisen van de bomen in de wind de stilte doorbreekt.

Op de kleine stenen staat soms een naam,
maar vaak inconnue, unbekannter Soldat of Known unto God.
Dat is wat je hoopt, dat je bij leven en sterven in ieder geval gekend wordt door de Ene.
En daar wordt je stil van…

Ds Marina
marinaslot@kpnmail.nl