Herinneringen

Als dominee kom ik ook bij mensen die uit de kerk zijn geraakt, de een bewust door er echt uit te stappen. Dat is meestal omdat mensen in het verleden niet begrepen, niet gezien zijn door de mensen van de kerk. De ander is er zomaar uitgeraakt…
We hebben het dan over God, over hoe het vroeger was, waar je in geloofde, wat je dierbaar was, maar ook wat je stoorde.
We spreken over bidden tot God, en dan hoor ik: “Ik heb zo vaak gebeden, maar er veranderde niks. In de diepste donkere dagen kwam er geen hulp en bijstand. Ik moest het allemaal toch zelf en alleen doen… behalve de dokter, die hielp me.”

Grote tovenaar
Nou geloof ik zelf allang niet meer in God als een grote tovenaar in de hemel die alles doet en regelt, die zegt nu jij en dan jij als het gaat om de dood.
Ik geloof veel meer in de God die in mensen zit, die in ons allemaal aanwezig is en die meelijdt met ons als er verdriet is. Een goede God die de handen uit de mouwen steekt en hulp biedt zoals die dokter die als enige er was voor haar in donkere dagen.
En de duivel dan? Die zit ook in ons, die donkere schaduw die ons de verkeerde kant op wijst, die de haat aanwakkert, die de liefde probeert te verdrijven.

Ik kom dikwijls bij ouderen die ‘gemengd’ getrouwd zijn, iets wat lang niet gemakkelijk is gegaan in het verleden, want tóen was het gezegde ‘Twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen’ nog echt waar.

Herinneringen
Er komen mooie herinneringen aan vroeger, de constatering dat in het katholieke geloof, het vrouwelijk aspect van Maria ook tederheid en vriendelijkheid vertegenwoordigt.

En dat hoor je in een oud kindergebedje van rond 1950. Geleerd van moeder om op te zeggen voor het slapen gaan.

Jezus zoet, voor ik ga slapen,
Kniel ik bij mijn bedje neer.
Om U hartelijk te danken, voor uw zorgen lieve Heer.
Als ik soms eens stout geweest ben,
dan vergeef mij Jezus klein.
Want ik wil U graag beloven, morgen zal het beter zijn.
Goede Moeder in de hemel,
alle Heiligen bidt voor mij,
Dat de lieve Hemelvader,
altijd mij genadig zij.

Liefdevol en zacht zoals het hoort bij een kind dat gaat, geen grote prikkels meer, maar zacht gaan slapen en datgene wegnemen wat de slaap tegenhoudt.

Vergeving vragen
Die liefde dat is wat er overblijft voor ons in het geloof van nu, want dat is blijvend, al die nare dingen die mensen elkaar aandoen in de wereld, maar soms ook in de kerk daar moeten we maar vergeving voor vragen. Want zelf doe je ook wel eens iets wat niet past, wat de liefde niet bevordert.
We kunnen alleen maar iedereen die een beroep doet op de kerk in liefde helpen en bijstaan. Dan verandert wellicht het beeld dat mensen van de kerk hebben. Dan gaat de liefde zoals bedoeld in het evangelie van Jezus van Nazareth echt stromen in de wereld. Dan kunnen ook oude, goede herinneringen hun plek krijgen.

With love van Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Overal is politie

Ineens zit ik de afgelopen weken weer in de omgeving van veel politiemensen. Vorige week onze jaarlijkse ontmoeting met mijn voormalige korpschef die nu in de Raad van Bestuur van het Horizoncollege komt. Uiteraard hebben we het naast onze eigen leven en ontwikkeling altijd even over de politie. Over hoe het er nu voor staat en wie we nog regelmatig zien.

Professionaliseringsdag
Gisteren en vanmorgen heb ik in de Amsterdamse politieacademie de opening verzorgd van een professionaliseringsdag voor totaal ruim 100 begeleiders van politiestudenten. De dagen gingen over diversiteit in begeleiden, in opleiding, communicatie en ervaring. Een gek gevoel dat ik zo weer “thuis ben”, in de taal, in de afkortingen, in de automatenkoffie en in de eigenaardigheden die elk bedrijf nu eenmaal kenmerkt.
Ik was vroeg aanwezig met de auto na de eerste dag met de trein te hebben gereisd, want zoals gezegd als je niet vroeg bent, heb je geen plek. Dat bracht mij bij een aha erlebnis: dat het altijd al zo was dat bij de politie de bezoekersplekken altijd bezet werden door collega’s.

Ondeugend
Misschien moet je wel een beetje ondeugend zijn in een organisatie die dikwijls zoveel discipline vraagt!
Het leuke is dat het werken bij de politie mij mede gevormd heeft tot de mens die ik nu ben.
Ik nam in mijn openingswoord het voorbeeld van de opvang van vluchtelingen in onze kerken. Dit is mede zo goed en snel van start gegaan doordat ik bij de politie heb geleerd in grootschalig optreden snel en gestructureerd te werken met draaiboeken en taakverdelingen die elke vergissing uitsluiten.
En natuurlijk ook omdat er een paar mensen altijd aanwezig waren en alle gaten opvulden.
Opnieuw bedacht ik dat het werken bij de politie op straat en achter de schermen van een politiebureau toch voor velen een roeping is, een gedrevenheid om het mooie vak uit te oefenen en mensen te helpen in allerlei omstandigheden.

Vakwerk
Daarom doet het mij wel eens pijn als er zo tegen de politie aangepist wordt en er moet altijd nóg meer van komen. ‘Meer blauw op straat’ kan je niet meer zeggen, want de uniformen zijn gelukkig sneller en eigentijdser geworden, maar de politie is gewoon altijd waar ze moet zijn.
Want dat is het kenmerk van politiewerk, je merkt niet wat er gebeurt, pas als je ze nodig hebt.
Het is vakwerk en de politiemensen worden permanent getraind om dat kennis en kunde up to date te houden.
Ik heb weer bewondering gekregen voor de mannen en de vrouwen die elke dag en ook bij nacht en ontij hun leven wagen voor onze veiligheid.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl