9 April: Popkoor Noisy Voices in De Omval, Diemen

Liesbeth Broekhoff is lid van het koor van De Duif, maar zingt ook in het popkoor Noisy Voices.

Op zaterdag 9 april geeft Noisy Voices twee concerten: om 14:30 uur en om 20:00 uur in Theater de Omval, Ouddiemerlaan 104 in Diemen.
De toegangsprijs is € 12,50.

Het koor studeert hard om een mooie uitvoering neer te zetten en hoopt natuurlijk op veel publiek!
Het belooft een heel gevarieerd concert te worden met medewerking van een strijkkwartet en een band.
Enthousiast geworden? Je kunt een kaart reserveren bij Liesbeth.
Graag de gewenste aanvangstijd erbij vermelden.
noisy-voices_concert-9-apri

Tevreden

Als ik terugkijk op onze grote reis naar Sri Lanka, dan kijk ik met plezier terug èn ik vind het heerlijk om nu weer hier te zijn. De lente is in aantocht, de knoppen barsten uit hun velletje. En vaak breekt toch na regen, hagel of natte sneeuw de zon weer door. En wat een verschil met al die mensen in tentenkampen aan de randen van ons rijke Europa, die buiten moeten zijn zonder dak boven hun hoofd, ook in sneeuw en regen.

Ik ben blij en tevreden om in Nederland te wonen, omdat het grootste deel van mijn medemensen tolerant en vriendelijk zijn(zoals gisteren toen ik mijn pinpas kwijt was bij Albert Heijn). Ook al willen de media mij doen geloven dat iedereen bang is voor vluchtelingen, voor die angstige kwetsbare mensen met veel kinderen die op de vlucht zijn voor geweld en oorlog.

Floortje Dessing
Afgelopen vrijdag vertelde reisjournaliste Floortje Dessing in College Tour dat zij in Nederland blijft wonen omdat zij het nog steeds het fijnste land vindt om te wonen; argumenten zijn voor haar dat wij enorm veel vrijheden hebben in Nederland. We hebben zó veel en ook zegt zij: laten wij ons niet laten overrulen door onze angst voor het onbekende,  bijvoorbeeld de grote vluchtelingenstroom. Informeer je over hoe het werkelijk is. Sta vrij en onafhankelijk in het leven! En als er iemand dat doet, is zij het wel. Een vrouw die de hele wereld heeft afgereisd, zei zondag nog dat ze Nederland toch het fijnste land vind om te wonen, het is schoon, vrij en veilig, en we hebben goed onderwijs.

Ik heb in Sri Lanka gezien wat opleiding doet met kinderen, als je als 9-jarige of 12-jarige van school moet omdat er geen geld meer is. Dan moet je gaan werken omdat elke roepie/ cent nodig is.
Ik heb gezien wat goede en gezonde voeding doet met kinderen, hoe klein en tenger  kinderen blijven doordat ze gewoon te weinig te eten krijgen.
Ik heb gezien hoe treurig kinderen en jonge mensen er uit zien als ze na een ellenlange dag werken in de kledingfabriek thuis komen.

Niet genieten van de zon
Als je in een sloppenwijk van Colombo woont,  zie je niks van de mooie natuur van dat prachtige land en kan je ook niet genieten van de zon. Gelukkig is de familieband vaak sterk en goed, maar soms zo sterk dat er uitsluiting plaats vindt als je dingen doet die volgens de norm niet kunnen.

Ik moest zomaar denken aan mijn eigen jeugd net na de tweede wereldoorlog waarvan ik nog heel goed weet, dat het kleine stukje vlees – als het er al was –  door mijn vader zo eerlijk mogelijk verdeeld werd onder ons zessen. En ik herinner me de zin die hij altijd zei: ‘geef het maar aan de kinderen’. Ik dacht ook aan de stress die bij mijn moeder ontstond als er iemand tegen etenstijd kwam aanwaaien. Want er was toen gewoon niet genoeg. Later wel: iedereen kon mee eten. Ik zie nog de vluchtelingen in onze kerk hun borden vol scheppen, borden met een kop er op, want als je op de vlucht bent, weet je niet of je morgen weer eten krijgt.

Ik ben blij en tevreden met de vrijheid, met de ruimte zeker hier in het Westfriese, met het onderwijs, met de medische zorg, met noem maar op. In onze kerk zingen we vaak het lied ‘Tel je zegeningen, één voor één’, een oud lied met een ijzersterke inhoud. Als je dat elke dag doet, wordt je er echt blijer en meer tevreden van. En dat is toch mooi meegenomen. Proberen???

Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Nog niet jarig!

Net terug uit Sri Lanka van een heftige en emotionele reis vieren we in de Duif dat de Duif en ik als voorganger 25 jaar met elkaar verbonden zijn. Een mooie viering met prachtige zang van het koor van de Duif dat van harte en uit volle borst zijn bijdrage leverde.  En zo mooi, ook vanuit mijn huidige gemeente was er een hele delegatie aanwezig.
Ik ben blij met de Duif die mij al meer dan 26 jaar een spiritueel dak heeft geboden, die mij ruimte heeft gegeven om mijzelf als voorganger te ontwikkelen en waar ik heb kunnen lachen en huilen over wat ik in het leven heb meegemaakt.
Een vrije kerk, met veel openheid en gesprek, een plek om je thuis te voelen in het huis van God en mensen, waar niks moet en veel mag. Waar iedereen welkom is niet alleen voor de koffie maar ook voor de maaltijd van de gemeenschap, voor het breken en delen. Of je nu hooggeleerd en zeer begaafd bent of dat  je vooral goed voelt en innerlijk weet wat er gebeurt, of je mooi in de kleren zit met de nagels gelakt, of dat je een beetje ruikt en de zeep niet zo vaak gebruikt. Je bent welkom!
Zo’n welkom voelt als een groot feest en dat mochten we met elkaar vieren.

Verbondsviering
Ik zal nooit vergeten dat ik binnen kwam in de Duif, in het koor mee ging zingen en bij de verbondsviering van Goos en Wim (die later mijn best vrienden zouden worden) moest zingen. Er kwamen niet zoveel nootjes uit omdat ik de hele viering heb zitten huilen. Ik die de gereformeerde en de hervormde kerk net had verlaten omdat er nog steeds gedoe en discriminatie van homo’s in de kerk was, ik mocht zingen bij een viering waar twee mannen in liefde verbonden werden met God en de gemeenschap.

Verjaardag
En dan na zo’n mooi feest, was ik ook nog jarig, ik heb de leeftijd van 62 jaar bereikt. En ik zei: “Dat vier ik niet, want er is al zoveel te doen en te doen geweest.”
Wonderlijk want ik vier mijn verjaardag altijd en overal. Verder riep ik al dagen dat ik met pensioen wil. Nu waren we na onze reis beiden flink ziek geworden, dus ik had helemaal geen energie om iets te doen.
Pas twee dagen van te voren begreep ik door een vraag van iemand in de Duif, dat dit allemaal kwam omdat mijn vader 62 jaar is geworden, maar niet ouder. Hij heeft niet van zijn pensioen kunnen genieten. Hij is er niet eens aan toe gekomen.
En dat allemaal zat al 45 jaar opgeslagen in mijn lichaam en in mijn systeem en kwam er nu totaal onbewust uit.
Vandaar dat niet vieren en met pensioen willen gaan… Opeens snapte ik dat het alles met mijn vaders levensloop te maken had. Ik wilde gewoon intuïtief helemaal niet 62 jaar worden, een gevaarlijke leeftijd. En ik wil vooral wel met pensioen en nog jaren genieten samen met Marleen.

Ik schrijf dit op met een brok in mijn keel en verdriet in mijn lijf. En ik voel me nog steeds niet jarig. Misschien komt het nog vandaag?

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Gastvoorganger in de Duif: Alain Verheij

alain-verheij

Alain Verheij – Leonard Cohen-adept

Door Diana Vernooij – Op zondag 28 februari ga ik met Alain Verheij voor in De Duif. Alain komt uit Rotterdam en ik ontmoette hem tijdens de
4 radiokerkdiensten die wij met nog 2 theologen voorbereidden voor de IKON. Ik was meteen gecharmeerd van zijn uitspraken en haal hem met plezier naar onze Duif.

Theoloog des Twitterlands noemt hij zichzelf op zijn site www.alainverheij.nl. Ook wel: TinderTheoloog, Koning Reliblog, Twitternarcist, salonidealist en Leonard Cohen-adept, diepchristelijke agnost en romantische cynicus. Alain houdt ervan heilige huisjes omver te werpen en de boel eens flink op te schudden met stevige theologische uitspraken.

Hij is mede-organisator van de Sunday Assembly, door Alain steevast De Atheistenkerk genoemd: alle goede dingen van de kerk maar dan zonder religie en met popsongs. Kenmerken: een seculiere gemeenschap die het leven viert met als motto: Live Better, Help Often and Wonder More en een missie: om iedereen te helpen tot zijn volle potentieel te komen. “We koesteren plezier, vreugde en verwondering om gemeenschappen te bouwen en anderen te helpen”.

Schrijft voor www.zinvloed.nl en www.staatgeschreven.nl met titels als:
“Dus de rechtvaardige moet leven en de goddeloze moet dood? Lekker dan!” of
“Laat je linkerwang niet weten wat je rechterhand heeft uitgerukt” en “Ja, onze wereld smeekt om theologen…”

Op 28 februari is er geen koor, en Alain en ik zullen een viering maken met alleen maar muziek van Leonard Cohen in het kader van Ruimte voor de Uitdaging!

Zondag in …

Het is zondag, grijs, grauw en koud, de storm blaast om ons huis, we zijn weer thuis in Hoorn.

Wat is dat wennen na 3,5 week in de warmte te hebben geleefd. In de warmte en in de kleuren en de geuren van een bijzonder eiland in de Indische Oceaan. Want daar in Sri Lanka is de zondag echt verschillend van andere dagen. Je gaat bijvoorbeeld je auto wassen langs de kant van de weg, je gaat met je vriendin op de scooter uit, en als je een vrouw en 2 kinderen hebt, past dat ook nog wel op diezelfde scooter/brommer.

Kippenkonten
Er is markt op zondag en iedereen heeft vrij, dus er wordt wat afgeslenterd en gepraat met elkaar. De kleurige en geurige producten van het land staan prachtig uitgestald, duizend en één soorten rijst, bonen, groenten en fruit. Maar ook vis en kale kippenkonten, waar wij zo snel mogelijk langslopen. En het kan zijn dat je toch moet werken op je bouwtje met rijst, maar dan ga je in ieder geval daarna met je familie, buren, vrienden eten, want overal ruik je tegen het middaguur de houtvuurtjes onder een lekker ‘rice and  curry’ (rijst met kerrie, vlees/groenten).

In hun vrije tijd en dus ook op zondag lopen de mannen ook in een sari, dat hoorde we van onze chauffeur die ’s avonds altijd even langs kwam in zijn sari (wikkelrok) om te kijken of het goed met ons ging. We komen langs een mijn voor edelstenen, daar gaat het werk gewoon door, daar wordt het grote geld verdiend, helaas niet door de mijnwerkers.. We zien badderende olifanten, overstekende buffels en we rijden achter een bakkie waarin twee leunstoelen staan voor moeder en dochter, de mannen zitten voorin in de cabine!

Lila waterlelies
We komen langs de boeddhistische tempels, vele mannen en vrouwen gaan prachtig in het wit gekleed naar de tempel met schalen met fruit en bakjes met rijst, bloemen, waaronder prachtige lila waterlelies ( de nationale bloem). ’s Middags gaan ze bij diezelfde tempel in een riviertje er naast baden, omdat dat heilig water is.
Bussen vol mensen zijn gekomen, een mooie vorm van sacraal genoegen. En die bus dat is wel een fenomeen, op zondag staan velen op de bus te wachten om uit te gaan en zoals ook door de week, moet je je haasten om mee te mogen. Mensen springen erin, worden naar binnen gesleurd en de verkeersregels worden door de bus volstrekt  genegeerd. De maximum snelheid van 70 km buiten de bebouwde kom is voor de bus geen beletsel om dik 100 km te rijden, overal in te halen ook waar het eigenlijk niet kan…

Dat is zondag in Sri Lanka en wat missen we dat ontzettend.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Christien Wartena overleden

Zacht en kalm is op maandag 25 januari overleden Christina Cornelia Wartena.

Christien was de levenspartner van oud-pianist Fons Ruitenbeek († 27 juni 2006) en zong in de jaren 90 in het koor van De Duif.
De laatste jaren woonde zij in verzorgingshuis De Keyzer. Christien is 84 jaar oud geworden.