Een kruis langs de weg

Ik moet vanmorgen naar Enkhuizen en rijd langs de provinciale weg. Vlak voor het kruispunt waar ik altijd linksaf sla naar Hoogkarspel zie ik een klein natuurstenen kruis staan.

Monument
In de gauwigheid zie ik niet wat er op staat. Ik vermoed dat het voor een jong mens is die in het verkeer is omgekomen. Maar als ik het later opzoek, blijkt het een monument te zijn voor een jonge verzetsstrijder uit Venhuizen, Nico Broers 23 jaar oud. Achter dit kleine kruis en die paar woorden zit een persoonlijk verhaal van moed en levenslust maar ook van de dood in de ogen zien en sterven voor de vrijheid van anderen. De Passion langs de provinciale weg Hoorn-Enkhuizen!
Persoonlijke verhalen, daar gaat het om, want door die verhalen wordt de noodzaak om aan en voor vrede te werken helder.
Op 4 mei bij de dodenherdenking in de protestantse kerk op het Raadhuisplein in Hoogkarspel vertellen we die persoonlijke verhalen aan elkaar.

Kostbare vrede en vrijheid
Om stil te staan bij hoe kostbaar onze vrede en vrijheid is en hoeveel ( jonge) mensenlevens oorlog kost. Kom je daar ook om 19.00 u? Ook Nico Broers komt ter sprake om niet te vergeten.. Daarna gaan we met elkaar naar het monument om 2 minuten stil te staan bij de slachtoffers van toen en van nu.
In Westwoud is er ook een herdenkingsmoment in de protestantse kerk om 19.00 u. Omstreeks half 8 gaan de aanwezigen richting de Schalm en lopen vandaar naar het Heidens kerkhof naar het monument voor de stilte van 20.00 u.
Op dit kleine kerkhof liggen helaas drie slachtoffers begraven van geweld toen én nu: dr. Wytema, Hans Engel en Etienne de Boer. Gedenken om nooit te vergeten..

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Vrouwen: persoonlijk verslag uit Upaya

Diana Vernooij tijdens een stiltewandeling in Upaya

Diana Vernooij tijdens een stiltewandeling in Upaya.

14 april 2017 – Tijdens een van de ceremonies buigen we voor al die vrouwen die belangrijk zijn geweest maar geen erkenning hebben gevonden in de geschiedenis. Mannen, vrouwen buigen. Ik ben in Upaya, zencentrum in Santa Fé New Mexico, gesticht door een van de weinige vrouwelijke roshi’s die er zijn, Roshi Joan Halifax. De shosu vertelt in haar dharmatalk* dat zij zich als meisje van 12 voorbereidde op haar bat mitswa. Ze vertelde de rabbi dat zij ook meer wilde studeren en ook graag rabbi wilde worden. En hij zei: “Maar Amie, meisjes kunnen geen rabbi worden.” Het was voor het eerst dat zij merkte dat meisjes beperkt werden. Haar interesse voor de bat mitswa was meteen weg.

Je ziet wel wat er opkomt, zei Kathie toen ze mij de meditatie-instructie gaf: breng alles wat opkomt diep in je buik. Meer niet, niet benoemen, niet onderscheiden en herkennen, alles wat ik gewend was geraakt in Vipassana. Gedachten komen op, herinneringen, ik laat ze los, adem ze diep in mijn buik. Ineens zie ik gezichten van vrouwen op De Tiltenberg, toen ik er werkte als directeur. Hoge verwachtingen van hun werk en de spiritualiteit ervan. Hoe mij dat beklemde. Onverwacht. Ik was voorbereid op marketing, financiën, op onderhoud van gebouwen, op jaarplannen. Ik was verliefd op de geschiedenis van het terrein en de gebouwen – door de Graalvrouwen gebouwd en gevuld met hun dappere spiritualiteit. Ik hield van de trainingen, sesshins en workshops. Ik was bereid meer dan alles te geven. Ik was niet voorbereid op de verwachtingen aan mij als leidinggevende van een spiritueel centrum.
Zeer pijnlijke situaties ontstonden. Vrouwen die boos waren, ziek werden. Vrouwen met eisen aan mij die ik niet wilde of kon waarmaken. Ik wilde alleen maar De Tiltenberg redden en dat bleek al onmogelijk.
Tranen.

Nu is het 15 jaar later. Door de jaren heen is die herinnering pijnlijk gebleven. Een paar jaar durfde ik geen leidinggevende meer te zijn, maar inmiddels zit ik er weer volop in. Ik ben er goed in, reorganiseren, mensen met zachtmoedige doortastendheid coachen, overplaatsen of ontslaan. Ik kan het, geld werven en structuren omgooien en iets opbouwen met een team samen.
Ik kijk terug en durf het nu, hier in de meditatie, op de plek waar zichtbaar kan worden in de sangha wat vrouwen hebben bijgedragen. Ik voel mijn paniek, de benauwdheid en angst van die tijd. En ik voel waarin ik faalde. Ik kon niet in een paar jaar tijd met compassie voor ieders zwakheid en verlangen het roer omgooien, het centrum een stuk commerciëler maken, sommige mensen ontslaan en anderen opleiden en hun verlangens naar spirituele leiding terug leggen.
Ik was te onervaren met een te grote opdracht.
Zo simpel?
Ja, zo simpel.

Diana Vernooij

*) In een ‘Dharma Talk’ brengt een leraar een stukje van zijn (of haar) ideeën van de leer van de Boeddha naar zijn gehoor. Vaak als onderdeel van een meditatie-retraite.

Op 29 maart vertrok Diana Vernooij voor twee maanden naar de Verenigde Staten. Gedurende zeven weken verblijft zij in het Upaya Zencentre in Santa Fe. Diana volgt drie weken zenretraite en aansluitend een training ‘Being with Dying’, olv. Joan Halifax. Vanuit haar verblijfplaats doet zij verslag van haar leerervaringen.


Lees ook: Een zenweekend koans | Dokusan, het onderhoud met de leraar | Negen dagen Sesshin | Seider, volle maan en zenSesshin II – Na twee weken ‘personal practise’Gronding helpt om te voelen en te laten gaan |


Negen dagen Sesshin

Negen dagen zonder internet, schrijven of lezen: vandaag begint Diana aan de sesshin.
Sesshin (retraîte) is een meerdaagse zen-activiteit van bijvoorbeeld een weekend, vijf of tien dagen, waarbij gedurende de dag een aantal meditatiesessies gehouden worden. De traditionele vormen van de zentraining worden in acht genomen: de stilte, zazen (zitmeditatie), kinhin (loopmeditatie), het zingen van sutra’s (Boeddhistische teksten), teisho’s (dharma-toespraken*, lezingen) en dokusan (het privé-gesprek met de leraar).
Over negen dagen een verslag in dit blog.

Voor Zenpeacemakers schreef Diana de bijdrage ‘Vrouwen’: “Tijdens een van de ceremonies buigen we voor al die vrouwen die belangrijk zijn geweest maar geen erkenning hebben gevonden in de geschiedenis…” Na plaatsing van dit artikel verschijnt het ook in dit blog.

Fred Vos
beheerder deduif.net

*) In een ‘Dharma Talk’ brengt een leraar een stukje van zijn (of haar) ideeën van de leer van de Boeddha naar zijn gehoor. Vaak als onderdeel van een meditatie-retraîte.


Op 29 maart vertrok Diana Vernooij voor twee maanden naar de Verenigde Staten. Gedurende zeven weken verblijft zij in het Upaya Zencentre in Santa Fe. Diana volgt drie weken zenretraite en aansluitend een training ‘Being with Dying’, olv. Joan Halifax. Vanuit haar verblijfplaats doet zij verslag van haar leerervaringen.


Lees ook: Een zenweekend koans | Dokusan, het onderhoud met de leraar | Vrouwen: persoonlijk verslag uit Upaya | Seider, volle maan en zenSesshin II – Na twee weken ‘personal practise’Gronding helpt om te voelen en te laten gaan |


Dol op onze mannen

Ja, daar kijk je van op, van zo’ n titel. Heeft de dominee dan toch een man? Neen, dat heeft ze niet, maar wij hebben wel twee mannen regelmatig over de vloer, vandaar ‘onze mannen’.

Wennen aan een kus
Het begon bij mij met een schilder, een hele bijzondere schilder, die mijn huis schilderde en met mij over filosofie debatteerde en mij boeken uitleende. Ook dronken wij samen wel een lekker glas wijn en dan ging het overal over, over liefde, relaties enz.
Toen wij in ons nieuwe huis kwamen wonen, bracht onze schilder zijn collega, de timmerman mee. Hij moest er nog even aan wennen dat wij elkaar met een kus begroeten maar dat was gauw gepiept.
Samen zijn ze allround! Alles wat er gedaan moet worden, gebeurt direct of op termijn. Die termijn kan wel eens wat langer duren want toen onze kastdeur niet liep, moesten we wel heel vaak bellen en appen voordat er actie werd ondernomen. Maar toen kwam onze man wel: stralend met een dikke kus en een boeket bloemen. En de kastdeur loopt weer als een zonnetje.

Welke schilder geeft jou een boeket als hij je hele huis heeft geschilderd?? Raad eens… De onze…

Jaloers
Toen we trouwden in Amsterdam waren ze er ook, wel een beetje te laat, want de een dacht dat het zo laat begon en de ander zo laat. En dan ben je wel eens echt te laat. Maar gelukkig was de taart nog niet op…
Mijn vrouw en ik zijn dol op onze mannen en zij op ons…
Jaloers?? Dat is ook de bedoeling van deze column, want het zijn ‘onze mannen’, maar je mag ze wel eens lenen. Alleen als ze er zelf zin in hebben, want daarom hebben ze zo’n plezier in hun werk.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Seider, volle maan en zen

Seider in het Upaya Zencentre in Santa Fe

De leraar, Norman Fischer, is van huis uit Joods, zoals zo heel veel zenleraren in de VS. En de Seideravond is hem dierbaar. Rechts Diana Vernooij.

Lange tafels aan elkaar gekoppeld, gedekt in de serre. We hebben de Full Moon ceremonie gehouden in de zendo. Het is volle maan en iedere maand is er dan een ceremonie van zuivering en hernieuwing van geloften en voornemens. Vandaag wordt er aansluitend Seider gevierd. Dat is niet gebruikelijk maar de leraar, Norman Fischer, is van huis uit Joods, zoals zo heel veel zenleraren in de VS. En de Seideravond is hem dierbaar.

Ik ben blij verrast. Ik dacht de hele paastijd over te slaan hier in zencentrum Upaya in Santa Fé, New Mexico. Boeddhisten vieren geen Pasen. Maar zie, ook hier interreligiositeit.
We zitten midden in een drieweekse lente-retraite. Gisteren was de eerste seideravond van het Joodse Passover, de tijd voor Pasen. Gisteren hebben de kloosterlingen een maaltijd gekookt voor 125 daklozen in deze rijke stad (dit is nog maar een klein deel van het werkelijk schrikbarende aantal daklozen dat je hier treft). Dat was de eerste Seideravond. Vanavond de tweede Seideravond, die vieren we onderling. Ik ben helemaal blij. Ik mis mijn eigen traditie, het Seidermaal in De Duif en nu krijg ik het op een presenteerblaadje aangereikt.

Seider in het Upaya Zencentre in Santa Fe

Norman vertelt over de herkomst van het feest en over de betekenis van alle gebruikte etenswaren. Het belangrijkste is de matze, het ongerezen brood, om het pure in ons te voeden, nadat alle etenswaren waar mogelijk gist in verwerkt is verwijderd zijn uit huis.

De leraar houdt zijn pet op en vertelt van de Seideravond. Hij vertelt over de herkomst van het feest: de uittocht van de Joden uit Egypte, land van slavernij en benauwenis. Als zenleerlingen kennen we dat, wij mediteren hier ook om de benauwenis achter te laten, alle verleidingen van de slavernij, en om de vrijheid te vieren.
Dan vertelt hij over de betekenis van alle gebruikte etenswaren. Het belangrijkste is de matze, het ongerezen brood, om het pure in ons te voeden nadat alle etenswaren waar mogelijk gist in verwerkt is verwijderd zijn uit huis. Het lijkt op onze Full Moon-ceremonie waar we onszelf gereinigd hebben voor we eten met elkaar. De wijn, hier druivensap, om te toosten op het leven. De bittere mierikswortel die gemengd wordt met het zoete, zoals dat ook in het leven het geval is. Lamsbouten, die in dit vegetarische klooster verbeeld worden door rode bietjes, vanwege het lamsbloed aan de deurposten die de engel des doods deed voorbijgaan. Omdat er altijd iets opgeofferd moet worden voor de vrijheid.

Seider in het Upaya Zencentre in Santa Fe

We luisteren naar het verhaal van het joodse ritueel, naar de joodse gebeden. We zingen joodse liederen, we eten, drinken en toosten.

We luisteren naar het verhaal van het joodse ritueel, naar de joodse gebeden. We zingen joodse liederen (er blijken heel wat joodse zenleerlingen te zijn!), we eten, drinken, toosten. Én, geheel in lijn zoals we dat in De Duif ook kennen, bespreken we met elkaar een vraag. Hier is de vraag wat ons tegenhoudt om vrij te worden, en wat het is dat ons vrijmaakt. Het gesprek eindigt met dat je gesprekspartner jou een confronterende vraag stelt.

Als ik vertel over mijn leven krijg ik de vraag of ik niet datgene waar ik goed in ben en wat inmiddels mijn comfortzone is geworden moet loslaten voor datgene waar ik een passie voor voel. Hmm, een duizelingwekkende vraag. Daar ga ik de komende tijd maar eens op mediteren.

Diana Vernooij

Op 29 maart vertrok Diana Vernooij voor twee maanden naar de Verenigde Staten. Gedurende zeven weken verblijft zij in het Upaya Zencentre in Santa Fe. Diana volgt drie weken zenretraite en aansluitend een training ‘Being with Dying’, olv. Joan Halifax. Vanuit haar verblijfplaats doet zij verslag van haar leerervaringen.


Lees ook: Een zenweekend koans | Dokusan, het onderhoud met de leraar | Negen dagen Sesshin | Vrouwen: persoonlijk verslag uit Upaya | Sesshin II – Na twee weken ‘personal practise’Gronding helpt om te voelen en te laten gaan |


Dokusan, het onderhoud met de leraar

Dokusan - Diana Vernooij op Zenretraite - In de Zendo

De zendo is een Japanse meditatieruimte. In het Zen boeddhisme is een zendo een spirituele dojo, letterlijk “plaats van de weg”, waar de zittende meditatie wordt gepraktiseerd.

Dokusan is het onderhoud met de leraar tijdens je zenretraite. In de stilte komen alle ongemakken en spoken te voorschijn. Dat is je praktijk, en in het onderhoud stel je je vragen. Wat is je beoefening nu, wat is het belangrijkste op dit moment. Als ik erover na ga denken komt er niets. Nee, de opdracht is ermee rond te lopen, met die vraag. “Wat is de belangrijkste kwestie in mijn beoefening?” Dat wil zeggen, ik ga de stilte gebruiken om deze vraag te herhalen zonder een antwoord te zoeken. Gewoon herhalen en ontvankelijk zijn voor een antwoord, alsof het door iemand anders aan me verteld zal worden.

Dan word ik getroffen door de gesproken woorden van de Shuso bij haar installatie aan het begin van de drieweekse Ango*. “I am not ready for this, this is a too big responsability.”. Zoiets kan je formeel uitspreken, als uiting van je bereidheid om nederig te zijn. Maar Amie zegt het oprecht, zacht, vriendelijk, terwijl ze daar staat in vol ornaat, wetend dat ze de opdracht gaat accepteren. “Ik doe alles nog fout, mijn raksu zit nog steeds verkeerd.” “Dat is precies wat we nodig hebben” zegt Kathie, een leider van de Ango, “Jij helpt de sangha en de sangha helpt jou.”

Dit raakt mij. Ik moet lachen en tegelijk biggelen er tranen over mijn wangen. De vriendelijkheid waarmee zij haar twijfel onder woorden brengt is ontwapenend. Kan dat, kan je zo vriendelijk zijn tegenover je angst dat je de verantwoordelijkheid niet aankan?

In de meditatiepraktijk weet je dat al je gevoelens altijd over jezelf gaan, over je eigen overtuigingen. Als iets je raakt, onderzoek dan wat dat over jou verteld. Ik besef dat het de ontspanning is die tranen brengt, de mogelijkheid van een andere weg dan die ik altijd ging. De aanmoedigingen dat ik het kan, de ervaring dat ik het kan: die waren er altijd. Toch heb ik altijd dat gevoel dat de dingen die ik graag wil te zwaar zijn voor me. Op allerlei manieren heb ik mij in het leven daar doorheen geslagen, meestal met groot lef, in vol ornaat. Soms in gevecht met anderen die zouden denken dat ik het niet aankan, soms boos op mezelf. Soms wakker liggend en doodsangst uitstaande, en het toch doen. Vaak aangespoord door anderen ging ik de dingen aan. Ik weet hoe ik een harnas aan kan trekken en op weg kan gaan op mijn ros. Maar kan het ook zonder gevecht, zonder boosheid? Kan het in contact met anderen, zachtmoedig stuntelend? Kan ík dat ook?

Ik besef dat dit mijn beoefening is van het moment, mijn belangrijkste kwestie. Dit is de vraag die ik in dokusan ga voorleggen.

Diana Vernooij

*) Ango betekent: in rust verblijven. Die traditie gaat terug tot Shakyamuni Boeddha die jaarlijks tijdens het regenseizoen in de zomer een periode van rust invoerde: hij trok zich met zijn leerlingen terug op een afgelegen plaats om er intensief te mediteren en zijn onderricht te geven.
(Bron: http://www.zenhalle.be)

Op 29 maart vertrok Diana Vernooij voor twee maanden naar de Verenigde Staten. Gedurende zeven weken verblijft zij in het Upaya Zencentre in Santa Fe. Diana volgt drie weken zenretraite en aansluitend een training ‘Being with Dying’, olv. Joan Halifax. Vanuit haar verblijfplaats doet zij verslag van haar leerervaringen.


Lees ook: Een zenweekend koans | Negen dagen Sesshin | Vrouwen: persoonlijk verslag uit Upaya | Seider, volle maan en zenSesshin II – Na twee weken ‘personal practise’Gronding helpt om te voelen en te laten gaan |


Een zenweekend Koans

Rotsformatie, Santa Fé, New Mexico. In het Upaya Zen Meditatiecentrum verdiept Diana zich onder andere in de betekenis van koans

Schilderachtige rotsformatie in Santa Fé, New Mexico.

Op 29 maart vertrok Diana Vernooij voor twee maanden naar de Verenigde Staten. Gedurende zeven weken verblijft zij in het Upaya Zencentre in Santa Fe. Diana volgt drie weken zenretraite en aansluitend een training ‘Being with Dying’, olv. Joan Halifax.
Vanuit haar verblijfplaats doet zij verslag van haar leerervaringen.


Het is mijn eerste weekend hier in zenklooster Upaya, Santé Fé in New Mexico van een langer verblijf.
Koans ben ik altijd uit de weg gegaan. Mij veel te orthodox.

De traditionele leer is dat je een koan opgedragen krijgt. Je verdiept je erin en moet een antwoord geven op de vraag waar het om draait. Je komt bij de leraar, geeft je antwoord en hij zegt dan dat het fout is en klingelt zijn bel en weg ben je. Tot je het, misschien na maanden pas, juist hebt: volgende koan. Ik zie er het nut niet van.

Nu lezen we groepsgewijs een koan. Dit is zo’n koan, een beetje een makkelijke om mee te beginnen:

Yunyan asked Daowu: “What does the Bodhisattva of Great Compassion do with so many hands and eyes?”
Daowu said: “It is like someone reaching out for the pillow at night.”
Yunyan said: “I understand”
Daowu said: “How do you understand?”
Yunyan said: “All over the body is hands and eyes.”
Daowu said: “You said a lot there, but you got only eighty percent.”
Yunyan said: “What about you, elder brother?”
Daowu said: “Throughout the body is hands and eyes.”

De leraren geven basisinformatie, kennis van de context als belangrijke richtingaanwijzers in het begrijpen van het verhaal. Hier gaat het om twee bevriende leerlingen die elkaar bevragen om tot meer inzicht te komen. De Boddhisattva moet je zien als een verlichte leraar die blijft terugkeren naar de wereld om anderen te helpen. De heilige van de grote compassie wordt altijd met veel armen en ogen afgebeeld. Dan geven de leraren hun gedachten. Zij begrijpen de koan als een leerweg voor hier en nu. Ze vinden andere aspecten interessant en hebben interpretaties die naast elkaar blijven bestaan. Geen exegese van de ene betekenis. Geen leraar die je wegstuurt als je niet het juiste antwoord geeft. Het verhaal heeft alleen betekenis als je iets begrijpt. Jouw leven is het antwoord. Jij moet de betekenis kunnen leven.

Ik begrijp deze koan zo: Je lichaam heeft niet overal handen en ogen maar ís overal ogen om te zien en handen om te geven. Je oren, buik, je voeten, alles is om mee waar te nemen en mee uit te reiken naar een ander. ’s Nachts in je halfslaap tast je naar wat zacht is. Zo kun je uitreiken naar de noden van de wereld als je wereld niet meer om je eigen kleine zorgen draait. Als je het lijden in de wereld ziet, kun je niet anders meer dan zien en geven wat je kunt geven.

Diana Vernooij

Op 29 maart vertrok Diana Vernooij voor twee maanden naar de Verenigde Staten. Gedurende zeven weken verblijft zij in het Upaya Zencentre in Santa Fe. Diana volgt drie weken zenretraite en aansluitend een training ‘Being with Dying’, olv. Joan Halifax. Vanuit haar verblijfplaats doet zij verslag van haar leerervaringen.


Lees ook: Dokusan, het onderhoud met de leraar | Negen dagen Sesshin | Vrouwen: persoonlijk verslag uit Upaya | Seider, volle maan en zenSesshin II – Na twee weken ‘personal practise’Gronding helpt om te voelen en te laten gaan |


Lenteboeket

Ik zit in mijn werkkamer vlak achter de oude Westfriese Omringdijk te werken.
Onze buren en Marleen hebben van de voorzijde van de dijk een soort Keukenhof gemaakt door alle bolletjes in de grond te stoppen die je maar kunt bedenken in deze tijd.
Sneeuwklokken, krokussen, witte narcissen, gele narcissen, roze hyacinten en blauwe hyacinten, blauwe druifjes etc. Daarbij staat er nog een prachtige forsythiastruik te bloeien.

Verlegen
Dus we hebben een prachtig uitzicht en ik helemaal. Net als ik even opkijk komen er twee meisjes langs. De een staat wat verlegen te kijken, de ander heeft al het begin van een prachtig lenteboeket in de hand. Ze gaat daadkrachtig verder met plukken in ons tuintje.
Met zorg kiest ze de verschillende bloemen uit voor haar ruiker.
Ik veer op om haar te vertellen dat dát toch niet te bedoeling is van dit mooie dijkje.
Maar ga dan weer even zo snel zitten, wat zal ik haar plezier bederven.
Ik zie dat ze met zorg bezig is, hier een bloempje, daar een en het geheel maakt geen inbreuk op onze bloemenweelde.
Ik kan mij nog herinneren dat ik ook zo iets wilde doen, maar nooit durfde omdat er dan altijd wel iemand de deur uitstoof om mij terecht te wijzen.

Bloemen plukken
Ik blijf zitten en geniet van het gezicht, een meisje dat aan het bloemen plukken is, voor wie zou het zijn? Voor haar moeder of haar vader, voor haar zieke oma of opa, je kunt er allerlei fantasieën op los laten.
Het is een mooi boeket geworden en ze stapt er blij mee weg.
Wat heerlijk dat zij wel durfde te doen wat ze wilde: een mooi boeket maken voor iemand van wie ze houdt.
Mooi lenteweer en geniet van alle bloemen!

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Server storing verholpen, SSL certificaat geïnstalleerd

30 Maart – Als gevolg van een aanpassing aan één van de sturingscodes van deze website ontstond rond 9:00 uur een storing op de server. Helpdeskmedewerkers van onze webhost verhielpen de storing. Rond 14:00 uur was onze site weer bereikbaar.

In de loop van de dag werd een SSL certificaat toegevoegd. Via formulieren worden namelijk privacy gevoelige gegevens opgevraagd. De certificering waarborgt de bezoeker dat hij op www.deduif.net veilig zijn gegevens kan achterlaten.

Poezenoppas

Toen mijn vrouw en ik elkaar ontmoetten, was zij net van plan om een nieuw katje te nemen. Haar kat was overreden en zij wilde graag weer een nieuwe huisgenoot. Zonder dieren is het zo stil in huis. Ik moest helaas direct zeggen dat zij moest kiezen voor een kat of voor mij, want alletwee gaat niet zo goed samen.

Ik ben na 15 jaar een heerlijke rode jeweetwel kater te hebben gehad, ernstig allergisch geraakt voor kattenharen. De laatste jaren van mijn Tommy had ik wel wat minder lucht als gebruikelijk en ik dacht dat het kwam door de ouderdom en alle losse haartjes. En wegdoen, ho maar natuurlijk. Maar toen hij overleden was, kreeg ik weer heerlijk veel zuurstof in de longen. Dus na nog één keer een logeerpartij van een andere kat, wist ik het wel. Dit niet meer. En dat terwijl ik zo dol ben op dieren.

Nu hebben vriendinnen van ons twee jonge katjes en dat is ontzettend leuk. En zij wilden na 6 maanden ouderschap wel weer even de Noorse sneeuw in. Maar ja, hoe moet dat?  Mijn vrouw is permanent bij de katjes en ik wilde ook. Nu blijkt dat na een middag, avond en nacht het toch niet zo gezond voor mij te zijn. En warempel, wij zijn er helemaal van ontregeld.

Vanmorgen zei ik: we gaan leuk afspraakjes maken met elkaar. Maar gek is het wel na ruim 3 jaar samenwonen.
Morgen komt ze na de viering naar mij toe en komt ze bij mij eten. Hoe we het de rest van de week doen, zien we wel. Het lijkt wel verkeringstijd en dat is ook weer spannend.
Zo kunnen kleine katjes heel wat teweeg brengen in het leven van twee volwassen vrouwen.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl