Altijddurende bijstand

Column over kerkasiel in Den Haag, 10 november 2018 – door Diana Vernooij

Het is een gebed zonder eind, schreef een voorganger, die liturgische marathon in de Bethelkerk. In Den Haag wordt door een lange liturgie het kerkasiel voor het gezin Tamrazyan mogelijk gemaakt. Want zolang er een eredienst aan de gang is mag de IND niet binnenvallen volgens de wet. Dus is er vanaf vrijdag 26 oktober dit kerkasiel. Of er ooit een verblijfsvergunning volgt weet niemand, hoe lang het vol te houden is – ook niet. 24 uur in een dag vieringen houden, dat vraagt nogal wat. Na ruim 2 weken hadden er al 300 voorgangers en dominees bijgedragen, waaronder Marc van de Giessen én ik.

Marathon van 2 uur

Een viering van 2 uur had ik aangeboden, want wat is nu één uur op al die uren? Dus 2 uur moest het worden, dat op zich vond ik al een marathon. Mijn lijf en geest is ingesteld op een viering van een uur, de gebruikelijke tijd in De Duif.  Nu 2 uur met mensen die ik amper ken – hoe komen we de tijd door. Ik bereid de viering voor met Harriet Marseille, een Zen Peacemakers-maatje. Jonne gaat mee ter ondersteuning. Ik maakte een strakke opzet met muziek om te zingen, van Duif cd’s, en verder gebeden, teksten en een overweging. Piece de resistance was een luistercirkel: delen wat je ervaringen zijn met asielzoekers, vertellen wat je hart raakt en er een kaars bij opsteken.

Luister! had ik mijn deel van deze lange viering genoemd. Luisteren als een deugd, een genade, en ook een kwaliteit om te beoefenen. Luisteren naar de bries waarin God aan Elia verscheen, luisteren naar gedichten van asielzoekers en vluchtelingen, te beginnen met een gedicht van Hayarpi, de oudste dochter van de familie.

Luistercirkel

Het was zaterdagmiddag. Al snel zaten we met zo’n 30 mensen in de viering. Er kwamen mensen bij, er gingen mensen weer weg. Harriet bediende de knoppen van de geluidsinstallatie en leidde ons in, in de meditatie. Verschillende aanwezigen lazen gedichten, zeiden gebeden – sommigen vooraf gevraagd, anderen ter plekke naar voren komend. Halverwege de luistercirkel beende een man weg uit de viering. Zijn vrouw en dochtertje volgden hem verschrikt. Ik heb ze niet meer gezien.

Deze marathon lijkt op de oude kloostertraditie van altijddurende aanbidding: er is altijd iemand die bidt, dag en nacht. In een klooster wordt dat afgewisseld met de 5 koorgetijden, waar alle religieuzen bij aanwezig zijn. Nu hier in deze permanente liturgie volgen de voorgangers elkaar op, dragen aan elkaar over, nemen het gebed over. Voortdurend aandachtig zijn, luisteren naar de innerlijke stem van God, smeken om liefde en barmhartige aanwezigheid van God in het leven van mensen die wanhopig zijn – en dat gaat maar door.

Gebed zonder einde

Deze liturgische marathon is een gebed zonder eind. Ja, dat is het. Onze betrokkenheid op het leed van anderen is een gebed zonder einde, de ellende in de wereld is een gebed zonder einde. Ons antwoord ook. Misschien kunnen we dit gebed zonder eind, deze altijddurende liturgie niet volhouden tot er een verblijfsvergunning is voor dit gezin. Maar laten we van ons gebed zonder eind wel een altijddurende aanbidding maken, een leven lang aanwezig zijn.

Laten we van ons leven een luisteren naar anderen maken, als een gebed zonder einde: een aanwezigheid bij mensen in nood als een altijddurende bijstand.

Luister! – Kerkasiel Den Haag: Hayarpi Tamrazyan en familie

Zaterdag 10 december, 14:00 – 16:00 uur, Kerkasiel Den Haag

Luisteren naar de verhalen van vluchtelingen, daarvoor open je je hart. Want echt luisteren is luisteren zonder vooroordeel, zonder te denken te weten wat de ander bedoelt. Laten we vluchtelingen tot spreken horen: luister!

In het liturgische gebed-zonder-eind in het Haagse kerkasiel rond de Armeense Hayarpi Tamrazyan en haar familie, verzorgde Diana Vernooij op zaterdag 10 december van 14.00 – 16.00 uur een deel van de marathonviering. Diana Vernooij is lid van de Zen Peacemakers Lage Landen en daarnaast een van de voorgangers van oecumenische basisgemeente De Duif Amsterdam,

We gaan luisteren naar teksten, muziek en we houden met alle aanwezigen een luistercirkel. Wees welkom!

Adres: buurt-en-kerkhuis Bethel, Thomas Schenkestraat 30 in Den Haag.

Dag vol poëzie, muziek, theater en zingen

Het Nieuw Lied Fonds bestaat 25 jaar en viert dit op 17 november met een rijk gevuld programma in het Koepeltheater in Leeuwarden.

Programma onderdelen: Bram van der Vlugt en Nettie Blanken spelen Vasalis; Tom Löwenthal en Geke Bruining zingen met de zaal; Felicity Goodwin en Emma Breedveld maken muziek; Juut Meijer en Annele Meiners spreken een column uit.
Tijd: 11-17 uur (inloop vanaf 10:15 uur met koffie en thee) Plaats: Koepeltheater, Vredeman de Vriesstraat 24A, Leeuwarden Entree: € 18. Inclusiefmuziek, teksten en 2 consumpties. Lunch zelf meebrengen.
Aanmelden via www.nieuwliedfonds.nl

Dank je wel

Na gisteren waarop ik in een geweldige Slotviering afscheid heb mogen nemen, zit ik een beetje beduusd thuis aan de koffie. Wat een geweldige waardering, liefdevolle cadeaus, brieven, kaarten, e-mails, appjes, goede woorden en prachtige liederen heb ik mogen ontvangen!

Ik heb zelfs een prachtige fiets gekregen van het geld dat bijeengebracht is met donaties van velen! Heerlijk, ik ga er op uit! En dan staat er ook nog een doos met hartenkreten, lieve brieven, waar ik de komende dagen elke keer een paar van ga lezen. Want het is bijna te veel om goed op te nemen.

Oogst
De oogst van vijf jaren hard werken en mooi vieren samen, heeft al mijn verwachtingen overtroffen. Die jaren hebben mij veel geboden, ik heb bijgeleerd, ben af en toe uitgegleden, maar heb ook genoten van al die mooie ontmoetingen die ik met velen van jullie heb gehad.

Dus rest mij in mijn laatste column alleen nog maar een oprecht ‘Dank je wel!’ Voor het vertrouwen dat jullie lieten zien en horen, voor de mooie woorden recht uit het hart…

Met een kopje koffie zitten voor de column
Ik ben blij met jullie lezers, ik weet dat velen van de columns hebben genoten doordat  sommigen van jullie mij af en toe op straat, bij Deen of in de kerk vertelden hoe fijn ze mijn stukkies vonden. Dat ze op de ochtend dat de Rotonde, de Schakel of de Cirkel kwam, even met een kopje koffie gingen zitten met de column. Om over de wederwaardigheden, waarnemingen en omzwervingen van een dorpsdominee te lezen.

Aan dat deel van mijn leven is nu een einde gekomen, ik wens jullie allemaal alle goeds, gezondheid en geluk toe. Het ga je goed!

Ds Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Op voor huilen

Als ik aan mijn afscheid denk van de mensen in mijn beide gemeentes, dan weet ik zeker dat ik het niet droog houd. Nou is huilen niet zo erg, maar als je alleen maar huilt is ook niet leuk.

Hoe deed ik dat eerder? Ja, bij begrafenissen van dierbaren huilde ik op voorhand, zeker als ik de begrafenis moest leiden of een verhaal moest doen. Bij de begrafenis van mijn eigen broer ben ik het in memoriam gaan schrijven ’s nachts naast de kist, waar hij in lag.

TV-uitzendingen
Bij de begrafenis van Jos Brink heb ik van tevoren al zijn tv-uitzendingen gezien die er maar op de buis waren, ook degene die ik vreselijk vond. En dan kan ik heel goed huilen.

Bij de begrafenis van mijn beste vriend heb ik samen met zijn partner de film van hun huwelijk bekeken en tranen met tuiten gehuild. Maar dat kan nu niet, er valt nog niet zo veel te huilen, want ik zie al die mensen nu nog. Ze zijn nog om mij heen en in de buurt.

Het is in deze tijd wel telkens een stukje afscheid nemen, de laatste keer dit…de laatste keer dat…, de op een na laatste column…

Terugblikken, oogsten en vrijheid voelen
Ook een heel mooie tijd, een tijd van terugblikken, oogsten en ook de vrijheid voelen van daarna. Niks meer moeten, geen deadlines, geen wekker….Nou ik ga er maar bloid op an…

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Bidden

In de Bijbel staat ergens in de brief van Paulus aan de gemeente van Thessaloniki dat je moet ‘bidden zonder ophouden’
Nou had ik daar wel een mening  over:  zwaar overdreven!
Ik dacht  hierbij aan de mensen die vroeger bij ons vóór in de kerk zaten.  Mijn vader zei dat je door de week vooral geen zaken met ze moest doen, omdat  dán de liefde ver te zoeken was.

bidden zonder ophouden
Maar ineens begreep ik in de afgelopen weken wat het betekent om te bidden zonder op te houden. In onze familie werd er een baby verwacht, maar kortgeleden bleek dat het kindje te weinig gegroeid was.
Dan slaat de schrik om het hart, de ouders deden er alles aan om de groei te bevorderen, rust en aandacht,  zeer geregelde controle in het ziekenhuis en nog meer zorg voor de a.s. moeder.
Maar wat doe jij dan als betrokkene?
Als vanzelf ging ik bidden:  zoals ik vaak voor en met anderen doe, deed ik nu voor eigen kring. Hartstochtelijk bidden, en ik betrapte mij er op dat ik het overal deed  in de auto, op de trap, tijdens een vergadering, in de kerk, op de markt….
En ineens was het niet meer overdreven, het was het enige wat ik kon doen in deze situatie.

Weinig controle
Toen kwam er ook in mij op hoe hartgrondig ik heb gebeden, toen mijn vader een zware hartinfarct had  en ik als 17- jarige eigenlijk al wist dat ik mijn pappa zou verliezen. In tijden van leven en dood blijft er weinig over van de controle die we denken te hebben over het leven.
Het kindje is geboren, godzijdank gezond, maar piepklein!
En zij groeit goed.
En ik, ik ben weer verlost van een oordeel …mooi toch…

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Verschillig zijn

Weet je wat dat is : verschillig zijn? Het tegendeel van onverschillig!
Durf je het verschil te maken, durf je verschillig te zijn, was het thema van de dodenherdenking afgelopen 4 mei in Hoogkarspel.
De kinderen van de 8e groep van de basisscholen die met hun boek* bezig zijn geweest over oorlog en verzet, lazen verhalen voor over helden die het verschil durfden te maken in een tijd waarin je dat ook de kop kon kosten. En ze hadden er ook een eigen reactie op, een bespiegeling, een gedichtje ( elfje) en een hartenkreet aan het eind.

Het verschil
Ik kreeg een reactie van één van onze gemeenteleden die te mooi is om niet te delen.
“Mooie herdenking gisteren, hé. Ik wil je even iets vertellen:
Onze schoonzoon is touringcarchauffeur. Hij was gisteren met zijn reisgezelschap naar het concentratiekamp Buchenwald in Duitsland.
Hij had vrijheidsspeldjes gekocht via internet, maar die kwamen helaas pas aan toen hij al vertrokken was.
Toen heeft hij rode en witte rozen gekocht voor de reizigers.
Die zijn daar hartstikke duur. Per stuk haast net zo duur als een bos van 20 rozen hier in Nederland. Met het gezelschap heeft hij ’s middags bij het monument in dat kamp iedereen een roos aangeboden om neer te leggen en twee minuten stilte gehouden.  ’s Avonds heeft hij in het hotel ook uitgelegd dat Nederland om 20.00 uur de slachtoffers gedenkt van de 2e wereldoorlog en wederom om 2 minuten stilte gevraagd.
Zo maakte onze schoonzoon gisteren ‘het verschil’. “

Daar hoef ik niets aan toe te voegen, toch…

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

*1940-1945; stille getuigen in ons dorp door G.J.M.Besseling

De Vleugel

Vrijdagmiddag had ik na een ziekenbezoek in het AMC een afspraak met mijn oudste vriendin in Amsterdam. Wij ontmoeten elkaar sinds kort in Amsterdam, halverwege onze beider woonplaatsen Kampen ( waar we samen hebben gestudeerd) en Hoorn.
We ontmoeten elkaar bij de vleugel in de hal van het Centraal Station.
Nu was ik wat vroeger en ik had mij op een bankje gevleid dat daar in de hal staat.

Twintig minuten genieten
Ik was niet de enige die daar zat en samen met een oudere meneer heb ik wel twintig  minuten zitten genieten van al die amateurmusici die even op de vleugel spelen en dan hun reis weer vervolgen. Het begon met wat gepingel, maar al gauw kwam er een jonge man die prachtige muziek van Philip Glass ten gehore bracht. Even snel als hij achter de vleugel was gekropen, was hij ook weer weg. Het gaat hier niet om applaus, maar om even te spelen op die prachtige vleugel, onderweg van hier naar daar.

De pan uit swingen
Daarna kwam er een jongeman die een pianosonate van Beethoven speelde, zo allemaal uit hun blote hoofd. En toen kwam er een mooie donkere jongen met dreadlocks en hij swingde helemaal de pan uit. Mensen die stonden te wachten, begonnen te bewegen.
Je kon niet meer stil zitten en de voetjes gingen op ons bankje ook van de vloer.
Toen kwam mijn vriendin eraan en we waren samen: heerlijk om elkaar te ontmoeten.
En ik was toen ook zo maar weg van de muziek, dat heb je als je onderweg bent.
Even stoppen, luisteren, spelen en weer verder. Wat een zegen is dat instrument daar op die plek.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Passie

Passie, een woord met veel betekenissen. Het woord kent de kleuren van liefde, hartstocht en verlangen, maar ook van lijden.
En als je de paastijd echt meebeleeft, komt dat allemaal op je af.

Vroeger toen ik klein was, werd op Palmzondag de radio aangezet en dan moest je je mond houden totdat die lange Mattheus Passion afgelopen was. Het leek veel langer dan nu, maar voor een kind is drie uur eindeloos lang. Te lang als je er niks van begrijpt.
Toch heb ik wel de muziek leren kennen en later ben ik ook van de teksten gaan houden.
Teksten en muziek waar veel van onze kerkliederen op zijn gebaseerd, want de invloed van Bach en zijn passies zijn groot op de muziek van toen en van nu.
De beide bekende passies naar de verhalen van de verschillende evangelisten Mattheus en Johannes zijn allebei toegeschreven aan de meester zelf, bij de Lukas passie wordt betwijfeld of deze door Bach is geschreven.

Hoop op bevrijding
Maar terug naar ‘Passie’, wat een gedreven mens was Jezus van Nazareth, wat een hoop op bevrijding heeft hij wakker gemaakt in mensen.
Wat een bijzondere, onvoorwaardelijke liefde heeft hij gebracht in een wereld van onderdrukking en geweld door de Romeinse bezetter, wat een hartstochtelijk mens was hij in zijn liefde voor mensen in de knel.
En dat is van alle tijden, want nu nog zijn er mensen die lijden onder onderdrukking, mensen die bang zijn, mensen die hun hoop en vertrouwen hebben verloren. Er is schuld en verraad, verlangen naar ontferming en vergeving.
Daar gaat de muziek over die eindeloos mooie muziek van Bach en ook heel veel moderne muziek kent dezelfde thema’s.

Kenmerk van kunst
Misschien is het wel hét kenmerk van kunst, van muziek: Passie, licht en donker.
Ik wens u allen een mooi Paasweekend toe en weet dat al die eieren die ons worden gepresenteerd, staan voor het ‘nieuwe leven’
Waar je in gelooft of niet, begin maar eens opnieuw als je vastloopt in het oude. Dat geeft ons ook de lente en het nieuwe leven buiten.

Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Opgelicht

Neen, niet de naam van het tv programma over fraude en andere illegale praktijken. Ik ben zelf opgelicht.

Ik krijg een whatsapp bericht met vraag om hulp. Dan bel ik op het betreffende nummer met een oudere dame. Zij vertelt dat haar kleinkind van 13 maanden vannacht is overleden in het ziekenhuis in Zwolle. Ze staat nu met haar zoon en schoondochter in Lelystad en ze kan de reis niet betalen. Ik stel vragen via de telefoon omdat ik vertrouwen moet krijgen. De vragen worden beantwoord en het klopt deels wel en deels niet. Het is een smartelijk verhaal en ik tuin er in. Ik maak geld over naar de ING rekening ten name van Hilbrink en dan wordt het stil.

Wakker worden
Als ik met mijn vrouw praat die maatschappelijk werker is geweest, wordt ik pas ‘wakker’. Ik bel het ziekenhuis en krijg het mortuarium aan de lijn. Daar is geen kind binnengebracht, maar ze bellen voor mij het hele ziekenhuis rond. Niks te vinden. Ik ben belazerd, opgelicht. Ik informeer mijn collega’s en leden van de kerkenraad, parochie, de Stichting Hulpverlening Westfriese kerken… en ik hoor van anderen dat zij dezelfde vraag hebben gehad.

Gedeelde ervaring
Ik hoor dat mijn collega predikanten ook wel eens zo’n ervaring hebben opgedaan. Dat helpt wel, want het voelt echt beroerd. Niet zozeer het geld, maar dat je vertrouwen is beschaamd. Dominees kunnen ook wel eens te gelovig zijn, schreef een collega mij. Nou daar heb ik wel van geleerd deze keer.

Maar ik blijf vertrouwen, alleen ik zal voortaan wel alert zijn.

Lieve groet en een mooie lente,

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl