Preek doordeweek

WhatsApp dringt zich op, mijn rust en aandacht zijn voorbij.

‘Wil je wat voor mij doen?’ klinkt er een noodkreet door de cloud. ‘Mijn pinpas is kwijt en wil je de bank bellen, want er komt geen geld op mijn rekening. Ik heb ‘em al geblokkeerd.’ Dit om te voorkomen dat ze gelijk een preekJ van mij krijgt.
‘En mijn beltegoed is op. Misschien doet mijn Antilliaanse telefoon het nog….’ want zij is in Curaçao op vakantie.

Na enig rechercheonderzoek waar vooral moeders heel goed in zijn, kom ik te weten dat ze haar pas al 14 dagen geleden is verloren, dat hij is ingeslikt, gestolen of weggegooid met de bonnetjes van alle aankopen die ze voor haar vakantie heeft gedaan. En dat ook het Antilliaanse telefoontje het niet doet.

Ik bel de bank. De dame bij de bank zegt dat ze zelf moet bellen. Maar ja, ik hoef alleen maar ‘beltegoed’ te roepen en ik hoor een glimlach om haar mond.
’Ja’, zegt ze, ‘dat heb je dan.’
Ik herhaal en zeg: ‘Ja dat heb je dan.’

Ik zeg, nog steeds via WhatsApp: ‘Ik maak 50 euro over en dan kan snel duidelijk worden of er iets mis is.’
Dan is er tegenstribbelen,  de verlate nee-periode waar ik zóóó moe van wordt, maar dan krijg ik al snel een app: ‘Ja moeder.’

Na 2 seconden weer een app met de vraag: ‘we hebben dezelfde bank, dan moet het toch nú op mijn rekening staan?’ Ik meld dat het wel snel gaat, maar niet zo snel als zij denkt.

20 Minuten later. Een verbaasde app: ‘Het staat er op!’

Dan doet ook het Antilliaanse telefoontje het weer en eindelijk kan ik mijn preek kwijt, maar die is allang afgezwakt en minder puntig als in het begin.

Ik uit mijn verbazing, spreek uit levenservaring en overtuig haar dat alleen haar pas is geblokkeerd en zeker niet haar rekening. Daarin praat ik de dame van de bank na, want hierin reikt mijn kennis niet zover. Eindelijk komen we ook toe aan het gesprek over hoe haar vakantie was en de persoonlijke dingen.

De rust keert weer, er is contact en ik ben weer blij en gelukkig. Anderhalf uur stress verder en ik ben weer zo dol op haar!

Ds Marina Slot
marinaslot@kpnmail.nl

Bagage

Wat sleept een mens allemaal mee in zijn leven? Ik ben net verhuisd en dan weet je weer wat een boel spullen je hebt. Uit de krochten van het huis, komen dingen waarvan ik het bestaan niet meer kon vermoeden. Soms weet  ik ook niet meer waar het vandaan komt, van wie ik het gekregen heb, maar vaak komt er een verhaal boven, een ervaring met een mens of een groep mensen die ver in je verleden ligt.

Namen en gezichten doemen op en het filmpje begint.  En dat zijn leuke verhalen, minder leuke verhalen of verhalen die je liever vergeet.

Zo is het ook met de bagage die we innerlijk meedragen, bewust of onbewust. We weten wat we in onze mars hebben, zijn vaak trots op wijsheid en ervaring, kennis en inzicht. Zeggen tegen elkaar: ‘Nou, nou die heeft veel in zijn rugzak!” Het is eigenlijk je innerlijke CV die je zelf graag wilt vertellen aan anderen.  En soms straalt al dat moois ook af op je familie, je omgeving. Dan wil ik wel graag bij je horen vanwege je wijsheid en alles wat je naar mij meebrengt.

Maar het kan ook bagage zijn die je liever weg wilt stoppen, gevoelens van verdriet, boosheid, depressie, twijfel. En misschien weet je wel wie geholpen heeft om die gevoelens er in te stoppen. Ouders die geen van allen volmaakt zijn, docenten op school, familieleden die je ooit gekwetst of gekraakt hebben. En wat doe je daarmee met zulke bagage, want wegstoppen helpt vaak niet. Dan komt het op de meest onmogelijke momenten en plaatsen weer naar boven. Juist als je er geen controle over hebt. Of het spookt in je onderbewuste, je gaat naar dromen en er komt een heftigheid boven in jezelf die je misschien niet kent en ook niet wilt.

Met bagage is het zo dat je het het beste voorzichtig (en soms met hulp) uit kunt pakken, want je draagt het nu eenmaal bij je. En geen mens krijgt van zichzelf bewust levenslang.

Ds.Marina Slot
marinaslot@kpnmail.nl

BRASA

Brasa. Dat  kregen wij van een hele grote donkere man in het dorpje Gunsi in Boven-Suriname, het binnenland  waar  de mensen nog leven volgens oude tradities en rituelen. Bert – zo heet hij, want heel veel donkere mensen hebben erg Hollandse namen zoals Bert en Wim – gaf ons een grote omhelzing (= Brasa) omdat  hij zo hard had gewerkt en alles af was, wat hij had willen doen die dag. Nu is dat met die grote hitte een hele prestatie, dus wij beantwoordden de brasa met veel enthousiasme. Wíj hadden alleen maar in de rivier gezwommen en ons vermaakt in het dorp. Bert is een man die graag brasa’s geeft, bij elke gelegenheid die zich maar voordoet, krijg je een brasa van hem, hij is een grote schat van een man. Een wonder om te ontmoeten. Hij wil ook het liefst dat iedereen in zijn omgeving het goed heeft. Hij vertelde dat zij met de mannen van het dorp en een enkele vrouw gingen bidden voor een zieke man. Aandacht en warmte uitstralen en de gemeenschap bouwen.

In het kindertehuis Tamara waar ik was en waar we met elkaar een kinderviering hebben gevierd, vroeg ik aan de kinderen: wat doe je voor iemand van wie je houdt? Omhelzen, zei één van de kleinste jongetjes, en dat terwijl hij niet vaak een omhelzing, een brasa zal krijgen.

Gelukkig weten kinderen vaak wel in zichzelf wat liefde is en wat liefde van je vraagt. Onder elkaar zoeken ze de warmte en de genegenheid als ze die van volwassenen niet krijgen.

Toen wij in het dorp van Bert kwamen op weg voor een ‘boswandeling’ door  het oerwoud kwam er een hele kleine oude vrouw op ons af met wijd open armen, ze omhelsde ons alle drie en we voelden ons welkom in het dorp. Bert zei later dat noch zijzelf, noch anderen weten hoe oud zij is. Maar zij leek voor ons een kleine engel met  zachte grijze krulletjes. Iemand die wijsheid en liefde uitstraalt en het ook kan geven.

Ik dacht: hoe zou het zijn als ik dat eens ga doen in Hoogkarspel en Westwoud, iedereen een brasa geven, een warme omhelzing. Wat zou het dan anders worden… Wie weet, komt het ervan.

vg-marina-r300

Marina Slot was predikante in de PKN-gemeentes Westwoud-Binnenwijzend en Hoogkarspel-Lutjebroek
(N-H) van 2013 tot 2019.

Marina was ook meer dan 20 jaar één van de gekozen voorgangers in De Duif.
In 2013 werd zij aangesteld als predikante in de twee geloofsgemeenschappen in Noord-Holland.
Met haar columns overbrugt zij de afstand tussen Duif en provincie.

De columns werden eerder geplaatst in het Noord-Hollands Dagblad en de gemeentebladen ‘Klankbord’ en ‘Rotonde’.