Archief voor categorie: Marina’s Column

Sinds drie maanden weet ik dat de partner van een vriendin van mij ernstig ziek is, kanker met uitzaaiingen, en we hebben regelmatig contact.
De gesprekken die we voeren zijn intensief en nabij. In een tijd als deze valt alle overbodige praat weg en heb je het met elkaar alleen nog over de dingen in het leven die er echt toe doen.
Over liefde en angst om te verliezen, over de zorg voor je geliefde en wat je moet doen om zelf overeind te blijven. Over moed en hoop en welke behandeling wel en welke niet meer.
Over welke richting je opgaat als de dood toch verschijnt, euthanasie of niet.

Onhandig
Je spaart alle geld om toch die laatste behandeling die misschien uitkomst geeft of die wellicht tijd schenkt toch nog te doen.
En dan hoor ik dat er lieve familieleden zijn die onhandige dingen zeggen:  als je met een doodziek mens op stap bent naar weer een behandeling, wordt er gezegd dat je nog maar de reizen moet gaan maken die je altijd nog wilde maken. En dat is superlief bedoeld, want het zijn beiden reizigers en ze hebben ook de spannendste reizen gemaakt. Maar nu hoeft dat niet, nu even allen maar zorg en veiligheid. Een wandeling in de buurt, en misschien als er tijd bij komt, een reisje op termijn naar zon en genoegen.

En dan hoor je ook : je moet je er maar op voor bereiden, op de dood. Alsof je dat niet allang doet, want je leeft in het aangezicht van de dood in zo’n tijd. Als je in de spiegel kijkt met zo’n ziekte dan schijnt het er door heen. Als je naar de mens die naast je is kijkt, zie je de ernstige zieke en laait de angst weer op, angst om het liefste wat je hebt te verliezen.

En toch is er moed om door te gaan en hoop om nog wat tijd te krijgen samen om in ieder geval nog een tijdje te leven samen tot het niet meer kan. En dat is zo belangrijk dat mensen je die hoop laten.

Zekerheden
We spraken over de angst voor de hoop. Mensen houden van zekerheden en als je opeens weer over herstel, hoop op herstel gaat praten terwijl ze er net aan gewend zijn dat je dood gaat, is er verwarring. Hoe kan je nog hoop hebben als je zo ziek bent? Hoe kan je?
Maar lieve mensen, laat de hoop bestaan, volg als iemand in je omgeving die verschrikkelijke boodschap krijgt en houd zelf en voor de ander de moed erin. Want waar leven is, is hoop.

Een vriend van mij had een tumor die tegen de hypofyse aandrukte waardoor hij niet goed meer zag. Hij verkocht  zijn auto en ging de behandelingen in. Door de chemotherapie slonk de tumor en bleek het zicht weer terug te komen. En zie daar, binnen de kortst mogelijke tijd stond er weer een auto voor de deur en reed hij in de nabije omgeving. Hij deed zijn boodschappen weer zelf en kon zich weer redden. En hij kreeg er nog tijd bij. Dat verhaal over hem geeft  hoop. En er zijn meer van die verhalen.

Echt, het is waar en we zien het dagelijks om ons heen, waar leven is, is hoop en ontneem niemand de hoop!

Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

La Reine des Glaces

In Hoogkarspel speelt een groep verzorgenden ‘De verhuizing’, over een demente moeder die door haar dochter naar het verpleegtehuis wordt gebracht. Een botsing van gevoelens, werelden, het ophouden van status en verlies ervan zijn zichtbaar aanwezig. De groep brengt op een lichte wijze de hele problematiek voor het voetlicht en de zaal zit vol met mensen en met herkenning. Onverbloemd verkeren ‘vreemdelingen’ bij elkaar en raken aan elkaar gewend. De gedistingeerde moeder, die haar mooie kleren niet meer schoonhoudt tot groot verdriet van haar dochter en het schreeuwerige volkse vrouwmens kunnen niet meer zonder elkaar.

Reine des Glaces
In Frankrijk woon ik even tussen mensen die ook als ‘vreemdelingen in een ander land wonen, Nederlanders, Engelsen en Duitsers en natuurlijk een heleboel Fransen….

De ontmoetingsplek van de ‘vreemdelingen’ is de ijssalon ‘La Reine des Glaces’ van Saskia en Huub. Op woensdagmorgen, de marktdag komt iedereen bij elkaar voor een kopje koffie en/of een (paar) heerlijke ijsjes van de vaardige hand van de ijsmaakster. De salon kent een bovenverdieping met een grote tafel en een bibliotheek waar je je kunt terugtrekken om bij te praten en waar je boeken kunnen lezen, meenemen, alles vrijwillig en in goed vertrouwen. Je mag er ook boeken brengen als je over hebt. De gesprekken gaan over het buitenleven, de gezondheid (oh, the poor thing, she is so ill) , wanneer je bent gekomen, hoe lang je blijft en wanneer je weer weggaat. De vreemdelingen komen graag omdat de sfeer goed is. Huub is altijd goedgehumeurd en vrolijk en Saskia is dikwijls in voor een gesprek. En het fijne is dat er Nederlands, Engels en Duits wordt gesproken. Het is een mix van een Amsterdams café, een aflevering van Coronation Street en de Kneipe om de hoek.

Racontage automatique
Een lange Engelsman in korte broek die wij vorig jaar ook al hebben gespot, blijkt de uitvinder van le racontage automatique. Onophoudelijk spreekt hij met vriendelijke blik en in een bijna onverstaanbare engelse tongval. En ook hij wordt gehoord en begrepen. Vriendschappen ontstaan, bondjes gesmeed. De eigenaresse van de salon heeft paarden, kippen, katten en sinds gisteren ook varkens en zij weet al die nieuwbakken ‘boerderijdiereigenaren’ te helpen met hun vragen. Alle ‘vreemdelingen’ zijn welkom, met een hand, een omhelzing of een knipoog van haar mooie bruine ogen. Zo voel je je opeens minder vreemdeling in dat ruige boerenland van de Perigord Vert. Ik bel met mijn zus, zij hebben uitslag gekregen van het neurogeriatrisch onderzoek van mijn zwager. De diagnose is beginnende dementie ten gevolge van Parkinson.

Verwarring
Ik besef dat hier het vreemdelingschap in mijn eigen familie is ingetreden. En de verwarring. En zoals ik bemerkte aan de mensen om mij heen die zondag tijdens de voorstelling wordt dat eens weer gewoon. Maar nu nog niet. Als troost halen we een lekker ijsje en een lief gesprek over van alles en nog wat en we mogen morgen naar de varkentjes en het nieuwe huis komen kijken van la Reine des Glaces.

En als je zin krijgt in het mooie land en een lekker ijsje, ga dan naar Piégut-Pluviers je bent er welkom.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Marina heeft vakantie en logeert in het nabij Piégut-Pluviers gelegen heerlijke huis van Ineke en Helma: ‘gite La Lynde‘. 

Soms ben je zomaar te laat in het leven. Wij hadden dit jaar voor de kerstnachtviering in Hoogkarspel het koor Ooker met haar dirigent en inspirator Feico de Leeuw uitgenodigd. Want wij wilden ook eens een wat opener en minder kerkelijke kerst presenteren aan de gemeenteleden en aan de mensen van het dorp. Wij willen de ramen en de deuren van de kerk opengooien naar de wereld. Want wij leven in die wereld en de kerk heeft zich te lang exclusief en afzijdig opgesteld.

Maar soms ben je zomaar te laat in het leven. Deze week kregen we bericht van Feico’s ziekte en overlijden. Een begaafd musicus, een inspirator van veel zangers en amateurs/liefhebbers van muziek is niet meer. In het Westfriese valt een leegte die voorlopig niet gevuld kan worden. En wat ingrijpend voor een koor en haar zangers om je dirigent op zo’n korte termijn en op deze manier te verliezen.

Te laat
Soms ben je zomaar te laat in het leven, dan dacht je nog zo vaak, ik moet naar die en die toe. En dan is het soms zomaar te laat, dan is die ander te ziek om nog te bezoeken, of je hebt gewoon te lang gewacht. Dat zijn nu de dingen waar ik mij echt schuldig over kan voelen. Te laat komen, is iets wat ik niet kan hebben van mijzelf, omdat ik meestal zo op tijd probeer te zijn.

Afgelopen week nam mijn beste vriendin afscheid van haar werk op de Theologische Universiteit in Groningen met een geweldig symposium over  ‘De lege plek. Spreken over God in de 21^e eeuw’

Vriendschap vieren
Wij zijn samen begonnen in Kampen met de theologiestudie en zij is de wetenschap ingerold. Wij kennen elkaar nu 41 jaar en hebben dikwijls tegen elkaar gezegd: laten wij onze lange vriendschap vieren! Maar mijn vriendin had het altijd druk, zoals zoveel wetenschappers, het lijkt een vak waarin je nooit klaar bent. Het kwam er niet van om zoals we de laatste jaren in de pen hadden, naar Barcelona te gaan. En gelukkig is zij in goede gezondheid nu met pensioen en heeft de tijd van deadlines en drukproeven achter zich. We hebben op de morgen na haar afscheid een concrete afspraak gemaakt om naar Barcelona te gaan in februari.

En nu ben ik toch zo blij dat wij niet te laat zijn!!! Mijn levensmotto is : Stel niks uit wat je met de ander wilt doen, want het kan te laat zijn.

Ik wens jullie allemaal een mooie herfstmaand toe!

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Onlangs was ik op stage bij een van mijn gemeenteleden: zij is praktijkondersteuner in een huisartsenpraktijk in Hoorn speciaal voor ouderen. En waarom gaat onze dominee op stage, vraagt u zich af. Ik heb in mijn leven veel gedaan, veel mensen ontmoet, maar ik heb niet veel met ouderen te maken gehad. Niet in mijn werk en ook niet in mijn privé leven, want  mijn ouders zijn jong gestorven.
Dus kwam het zo te praat tijdens een huisbezoek en werd ik door haar uitgenodigd om een middagje met haar mee te lopen.

Wat een mooi werk is dat. Want wat is onze maatschappij moeilijk geworden als je ouder, heel oud mag worden. We hebben alles gedigitaliseerd, waardoor heel veel mensen sowieso al buiten de boot vallen. We hebben de wereld moeilijk gemaakt met veel brieven en veel bureaucratie.

Maar dat is heel anders in het werk van de praktijkondersteuner, de zorg komt aan huis, even een menselijk contact, poolshoogte nemen in de thuissituatie, een enkele medische handeling als bloeddruk meten, kijken of de medicatie nog goed is. Maar ook de verhalen aanhoren waar mensen, fysiek, psychisch of materieel vastlopen.

Dus gingen we samen op de fiets de wijk in.

Meneer Appels
Eerst  naar meneer Appels, die zijn naam eer aan doet. Hij heet Appels, maar hij heeft ook veel appels, groot, klein, op papier, mappen vol, schilderijen, beeldjes van steen, van hout overal appels. Meneer Appels heeft onlangs zijn vrouw naar het dichtstbijzijnde verzorgingshuis  moeten brengen omdat ze lijdt aan de ziekte van Alzheimer. Een groot verdriet, want al heel lang samen, hadden ze het zo goed. Maar het ging niet meer thuis, dus gaat hij elke dag nu bij haar op bezoek. Een man met een interessant verleden, gewerkt in de havens, dus ook een liefhebber van boten in allerlei soorten en maten.
Ik ben aangekondigd als de dominee en hij vertelt over zijn levensbeschouwing, dat gaat altijd direct als ik ergens op bezoek kom. Mensen zeggen wat ze ervan vinden, of ze geloven of niet, of ze met God gevochten hebben, of ze steun hebben aan hun geloof.
Meneer Appels is atheïst, maar heeft veel respect voor alle mensen die geloven in een betere wereld. Hij geeft mij twee bijbels mee, want hij is aan het opruimen. Ik spreek af dat ik ze aan de kerk zal geven.

Gesloten afdeling
Het gesprek gaat over of hij wil verhuizen naar een verzorgingshuis waar hij samen met zijn vrouw kan wonen,  zij in de gesloten afdeling en hij in een zelfstandige woning met zorg. Maar dat nieuwe thuis staat dan wel in Wognum of in  Enkhuizen. Wat een levensvragen worden hier in een klein half uur besproken. En wat een keuzes kent deze levensfase van een mens! Maar natuurlijk wordt hem ook tijd gegund om erover na te denken. De praktijkondersteuner spreekt af wanneer ze weer contact met hem opneemt. En dan gaan we weer verder.

Met tranen in de ogen zit ik op mijn fiets. Wat een liefde spreekt er uit dit gesprek, als je dit werk doet moet je echt van mensen houden.

We hebben het erover dat ons werk veel op elkaar lijkt, aandacht, zorg en liefde voor mensen met wie je mag werken, dat is een voorwaarde om dit werk goed te doen. En dat doet ze, petje af en wat zijn deze mensen blij met haar.

En terecht.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl