Het  roer om

We hebben besloten om een hond te nemen, een allergievriendelijke Australische labradoodle  omdat ik last heb van allergie voor huismijt. Ook katten zijn voor mij nogal gevaarlijk als ik er zonder pil op af ga.

Toen mijn vrouw en ik elkaar ontmoetten, was zij net van plan om een nieuwe kat op te halen. Maar ja, het bleek een keuze te worden, of een nieuwe vrouw of een nieuwe kat. Gelukkig voor mij is de keuze op mij gevallen!

En dan opeens belanden wij  in een andere wereld: maandag zijn we naar een fokker geweest om een allergietest te doen.
Ik werd bedolven onder honden,  drie stuks in getal en het ging goed. Hoera!  Want onze wens om een kleine dierlijke kameraad in huis te hebben, is er al sinds we dachten over samenwonen.
Door het bezoek aan de fokker ontdekten we een prachtig stukje Wervershoof aan het IJsselmeer, een natuurgebied om heerlijk te lopen. Een plek waar we tot dusver alleen maar hard langsreden.

Facebook
En dan Facebook, we zijn lid geworden van een groep logeer- en gast gezinnen voor Australische Labradoodles en je contactkring wordt zomaar uitgebreid met hondeneigenaren die graag kennis willen maken met een mogelijk lief oppashuis. Wat leuk allemaal!
Er gaat een wereld voor mij open, want ik ben niet opgegroeid met dieren, heb alleen jaren lang mijn kater Tommy gehad. En tot zijn 15e jaar heb ik hem liefdevol verzorgd hoewel hij de laatste jaren van zijn leven voor mij nogal ‘adembenemend’ was.

Wat leuk als je zo’n stap zet in je leven, dat er dan ineens nieuwe mensen, nieuwe wegen, nieuwe omgevingen zich aandienen.
In maart gaan we nog naar een fokker in Friesland. Zij hebben hun autistische zoon enorm geholpen met de hond die de beste maat is geworden van hun jongen. Het kind is opengegaan door zijn hondenkameraadje. Wat is het toch persoonlijk welke keuzes je maakt in het leven en hoe beperkt is je blik soms. Dat besef ik nu maar weer. Het is goed om af en toe het roer eens om te gooien,  je blik te verruimen.

Mooi ook dat de steun en troost die een dier kan geven zo groot kan zijn. Dat heb ik zelf ervaren in tijden van pijn en verdriet. Dan kwam Tommy dicht bij mij en was er voor mij.

Kijk jij ook wel eens naar je eigen leven met de vraag: welk roer moet er om bij mij? Ik wens iedereen een mooie, verfrissende vroege lente toe. Met veel sneeuwklokjes, krokussen, tulpen en natuurlijk lammetjes.
En dan ben ik zo blij dat ik hier dominee ben, want ik sta zo dicht bij de natuur in Westwoud en Hoogkarspel-Lutjebroek.

Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Evenwichtskunst

– Bij de afscheidsviering van Ton Wiemers, zondag 25 januari 2015 –  

En toen lag ik ’s avonds uitgeteld op de bank met een dekentje over me heen, twee poezen bovenop me die dat geweldig vonden, en een pot thee naast me. Pijn in mijn benen en armen, alsof ik geconcentreerd over een lange richel heb gelopen en nu kan ontspannen. Voorgaan in een afscheidsviering, na het overlijden van een dierbaar mens is lichamelijk slopend.
Ton Wiemers was dinsdagavond overleden, meldde Carla, zijn vrouw, mij. We hadden al een jaar of twee jaar geleden afgesproken dat ik samen met Juut Meijer van De Dominicus de afscheidsviering zou leiden. Het liefst in De Duif, dat was immers zijn geliefde kerk, nee sterker: De Duif was zíjn kerk. En omdat ik 27 jaar geleden door hem naar De Duif ben gestuurd is het ook mijn geliefde kerk.

Voorgaan is één ding, doopvieringen voorbereiden, trouwvieringen voorbereiden, daar neem je de tijd voor. Je spreekt af, je hebt een lange voorbereiding en langzaam vormt zich een feest. Maar een afscheidsviering voorbereiden is een hogedrukketel van 4 dagen. Intenser kan ik me niet voorstellen. De dood nabij weten, het verdriet zien van wie achterblijft, je eigen oude herinnering aan afscheid en dood weer voelen en het leven van de overledene overzien. Dat alles ingebed in dingen regelen, mensen betrekken en overleggen, inleven, bij elkaar schrapen, boekje maken, organiseren, checken – het instituut koster was zo gek nog niet. Tegelijkertijd probeer ik me terug te trekken om een overweging te maken die staat als een huis. Ik wilde een overweging maken die Ton recht deed, die liet zien wat hij betekend heeft voor de wereld, een overweging die liet zien wie hij was en dat aan de hand van zijn eigen theologische inbreng in De Duif.

Er waren 150 mensen, meer nog, in De Duif. Het waren mensen die wekelijks in een kerk komen, mensen die er nooit meer komen. Hoe betrek je die, hoe neem je gezamenlijk afscheid? Met genoeg God, met niet teveel God, met genoeg emotie, met niet teveel emotie, met genoeg persoonlijke verhalen, met niet teveel persoonlijke verhalen.
Evenwichtskunst.

Liefhebben en Loslaten

‘Je kinderen zijn je kinderen niet’ schrijft  Kahlil Gibran in zijn boek  de Profeet uit 1928 over kinderen. En verder ook:
‘Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen.‘

Eigen weg gaan
Ik kom er op omdat ik binnenkort  een kindje mag dopen in de Duif en dan komt deze tekst vaak in mij op. We gaan de gehele tekst gebruiken in de viering. En als je aan het begin staat van het opvoeden van zo’n klein mensje, kan je meer indenken, dan dat je voelt en weet wat de schrijver echt bedoelt.
Maar ervaren ouders weten hoe moeilijk het soms is, om én een kind liefdevol  te leiden, én te sturen, maar ook op tijd los te laten, omdat het kind zijn of haar eigen weg mag en moet gaan.
In deze tijd staat het verhaal van de doop van Jezus centraal, ook dit kind is wel een heel eigen weg gegaan en zijn ouders hebben hem dikwijls niet kunnen volgen. Te hoog, te ver, te radicaal, te anders dan ze verwacht hadden.  En dat is iets wat iedere ouder herkent.
Want wat gaat dat kind, dat eens een klein en aanhankelijk/afhankelijk wezentje was,  toch haar eigen gang of wat doet die jongen dingen die zijn ouders niet hadden kunnen dromen.

Anders… beter?
Bij ons is één van de kinderen aan het verhuizen en ook al is hij 28 jaar, toch heb ik de neiging om me ermee te bemoeien. Zou je dat niet anders doen, mijns inziens beter, maar het is natuurlijk nog maar de vraag of het beter is.
Het is de kunst van het leven om regelmatig op je handen te gaan zitten, je tong af te bijten en het jonge spul hun eigen koers te laten varen.
Adviseren mag, bemoeien niet en eigenlijk is dat hetzelfde wat wij volwassenen ook willen.
Behalve als het echt niet goed met mij gaat, dan ben ik  blij als iemand ingrijpt, het stuur even overneemt, maar zeker niet te lang.
Wat luistert het toch nauw, menszijn samen met anderen.
Jong en oud, elkaar in waarde laten, vrijheid in verbondenheid.
Want ik ontmoet vaak mensen bij wie het niet goed is gegaan. Waar de verbinding een strakke, onbarmhartige binding bleek te zijn, waar de zielen geketend zijn geweest en zelfs het lichaam niet van het kind zelf was, maar gebruikt of misbruikt werd door de volwassen ouder (zie tekst Kahlil Gibran). Het is belangrijk om die kleine, goddelijk geschapen mens die aan jou is toevertrouwd te koesteren, lief te hebben en in liefde te laten groeien en bloeien.

Dat maakt het leven van een mensenkind later ook veel makkelijker.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Terugblik

Elke zichzelf respecterende krant of tijdschrift staat in deze tijd bol van de terugblikken. En je kunt op veel manieren terugkijken naar het afgelopen jaar. De overgrote meerderheid benoemt de rampen, oorlogen en andere ellende in de wereld, er zijn ook veel sport terugblikken over Oranje, over het geheel van het sportieve veld. En er zijn ook altijd terugblikken op wie er overleden is van de Bekende Nederlanders of wereldwijd van mensen die in de schijnwerpers staan.

Maar er was één terugblik die mij opviel. De terugblik op hoe goed het gaat in Nederland en in de wereld. Dat zie je meestal niet in een krant. Meestal worden de drama’s breed uitgemeten en wordt er nog eens een schepje bovenop gedaan bv over ‘waarom het zo lang duurde’ en ‘wat er fout ging!’ En als je dan zo’n positieve terugblik over het Nederlandse en wereldnieuws leest, is het bijna zó vreemd dat je het niet kunt geloven. Klopt dat nu wel? Is dat wel waar?

Twijfel
Dat is op z’n minst vreemd dat je systeem bij positief nieuws eerder in de twijfel schiet dan bij het gewone ‘beroerde nieuws’ van alledag. Voor een dominee die altijd met het goede nieuws van het evangelie bezig is, is dat helemaal vreemd, want je zou toch zeggen dat de blijde boodschap voor mij dichterbij ligt…

Ach, een dominee is ook maar een mens en ik wordt ook gehersenspoeld door alle kranten die elke dag weer mijn deurmat bedekken. Bij terugblikken valt het mij ook op hoe snel ik vergeet: was dát dit jaar, is dát ook gebeurd? Eigenlijk is het wereldje van een mens klein, we kijken met een schuin oog naar de buurt, naar het dorp en naar de rest van de wereld, maar we zien ook een heleboel niet.

Oecumene
Als ik terugblik, denk ik met blijdschap aan de start van de oecumene in Westwoud dit jaar. We gaan als een speer en wat is het leuk om steeds meer samen te doen, een gezonde mix van verschillende tradities houdt je wakker en levendig.
En verder heb ik genoten van al die mooie ontmoetingen met mensen in vreugdevolle en verdrietige omstandigheden. Ik mag overal bij zijn en wat is dat rijk. Dank voor het vertrouwen!

Columns
In dit afgelopen jaar ben ik ook begonnen met het schrijven van de columns en ik hoor van veel mensen dat ze het leuk vinden,dat ze ze  lezen en er veel in herkennen. Dus daar ga ik bloid mee door, want ik geniet van het schrijven.

Ik wens u allen een heel mooie, vrolijke en liefdevolle jaarwisseling en we zien elkaar in 2015.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

‘Kerst’

Wat is de kersttijd toch een emotionele tijd voor veel mensen: de tederheid van de geboorte van het Christuskind raakt ons en onze samenleving. We gaan bij elkaar zitten, we willen het graag goed hebben met elkaar. De familie moet compleet zijn etc.

Naarmate ik ouder wordt, ervaar ik dat ik meega ik in die trend. Toen ik op kamers woonde, kon ik nog wel net doen alsof ik alleen voor mijn moeder even naar huis ging met kerst. Maar bij ons thuis was het ook niet altijd even gezellig met die dagen. Want sommige mensen passen nu eenmaal niet zo goed bij elkaar, ook niet op een feestje.

Kerststerren
Nu ik als dominee veel bij mensen thuis kom, zie ik dat al die schitterende kerststerren, niet in elk huis schijnen. Juist in deze tijd is het verdriet van mensen zo schrijnend, voor het eerst alleen zonder je man, zonder je vrouw, worstelend tegen een ongeneeslijke ziekte van jezelf of van een geliefde.
Verlies van een geliefde in de kersttijd hakt er zwaar in. Altijd is er de herinnering van die Kerst in tranen en rouw.

Maar ook net zonder werk of al tijden zonder werk en geen geld om iets leuks, lekkers te kopen voor je gezin.

Gelukkig zie ik ook veel mensen die zich verheugen op die tijd, die al maanden bezig zijn met het kerstdiner, met wie we aan tafel gaan.

Ik hoorde van een echtpaar dat hun zoveelste huwelijksjubileum vierde en zij vroegen geld aan hun bruiloftsgasten om voor 10 mensen die alleen zijn een onvergetelijk Kerstdiner te organiseren.

Heel veel mensen zijn bezig met en voor anderen, om alles voor te bereiden, kerstliederen in te studeren, enzovoort.

Ikzelf ben al maanden bezig voor alle kerstvieringen in Hoogkarspel en Westwoud en dat is mooi en intensief. Toptijd voor een dominee.

Veel samen doen, vooruitdenken, taken verdelen, voor de kinder- en jongerenkerst, wie is Jozef en Maria, hebben we een echt kerstkindje???

kerststal-2014

Stoomboot
Heerlijk om te doen, naast het troosten en begeleiden van mensen die het zwaar hebben in deze tijd. Zondag had ik een van de kleinkindjes aan de telefoon: voor een meisje van bijna 3 jaar is het grootste probleem (!) om na die intensieve periode van Sinterklaas de overstap naar Kerst te maken. We hebben ook echt alleen maar over de stoomboot en ‘Dag Sinterklaasje’ kunnen zingen. Toen ik met oma in die prachtige antroposofische winkel de Zaailing in Amsterdam was, wist ik wat te doen.

Ik heb ze ooit een lampje gegeven waar je elk seizoen, elk feest een nieuwe voorkant in kan schuiven. Dus wij hebben spoorslags een Kersttafereel met de geboorte in de stal aangeschaft. Ik hoop dat het meehelpt om de overgang te maken van de ene grote gebeurtenis in dat jonge mensenleven naar de volgende.

Want de geboorte van een kind in een donkere wereld van oorlog en geweld geeft mensen moed voor de toekomst. En brengt zachtheid in de wereld.
Ik wens jullie allen een mooi en gezegend kerstfeest toe.

En je bent allemaal welkom in onze kerken van Hoogkarspel en Westwoud.

Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Bang voor hoop?

Sinds drie maanden weet ik dat de partner van een vriendin van mij ernstig ziek is, kanker met uitzaaiingen, en we hebben regelmatig contact.
De gesprekken die we voeren zijn intensief en nabij. In een tijd als deze valt alle overbodige praat weg en heb je het met elkaar alleen nog over de dingen in het leven die er echt toe doen.
Over liefde en angst om te verliezen, over de zorg voor je geliefde en wat je moet doen om zelf overeind te blijven. Over moed en hoop en welke behandeling wel en welke niet meer.
Over welke richting je opgaat als de dood toch verschijnt, euthanasie of niet.

Onhandig
Je spaart alle geld om toch die laatste behandeling die misschien uitkomst geeft of die wellicht tijd schenkt toch nog te doen.
En dan hoor ik dat er lieve familieleden zijn die onhandige dingen zeggen:  als je met een doodziek mens op stap bent naar weer een behandeling, wordt er gezegd dat je nog maar de reizen moet gaan maken die je altijd nog wilde maken. En dat is superlief bedoeld, want het zijn beiden reizigers en ze hebben ook de spannendste reizen gemaakt. Maar nu hoeft dat niet, nu even allen maar zorg en veiligheid. Een wandeling in de buurt, en misschien als er tijd bij komt, een reisje op termijn naar zon en genoegen.

En dan hoor je ook : je moet je er maar op voor bereiden, op de dood. Alsof je dat niet allang doet, want je leeft in het aangezicht van de dood in zo’n tijd. Als je in de spiegel kijkt met zo’n ziekte dan schijnt het er door heen. Als je naar de mens die naast je is kijkt, zie je de ernstige zieke en laait de angst weer op, angst om het liefste wat je hebt te verliezen.

En toch is er moed om door te gaan en hoop om nog wat tijd te krijgen samen om in ieder geval nog een tijdje te leven samen tot het niet meer kan. En dat is zo belangrijk dat mensen je die hoop laten.

Zekerheden
We spraken over de angst voor de hoop. Mensen houden van zekerheden en als je opeens weer over herstel, hoop op herstel gaat praten terwijl ze er net aan gewend zijn dat je dood gaat, is er verwarring. Hoe kan je nog hoop hebben als je zo ziek bent? Hoe kan je?
Maar lieve mensen, laat de hoop bestaan, volg als iemand in je omgeving die verschrikkelijke boodschap krijgt en houd zelf en voor de ander de moed erin. Want waar leven is, is hoop.

Een vriend van mij had een tumor die tegen de hypofyse aandrukte waardoor hij niet goed meer zag. Hij verkocht  zijn auto en ging de behandelingen in. Door de chemotherapie slonk de tumor en bleek het zicht weer terug te komen. En zie daar, binnen de kortst mogelijke tijd stond er weer een auto voor de deur en reed hij in de nabije omgeving. Hij deed zijn boodschappen weer zelf en kon zich weer redden. En hij kreeg er nog tijd bij. Dat verhaal over hem geeft  hoop. En er zijn meer van die verhalen.

Echt, het is waar en we zien het dagelijks om ons heen, waar leven is, is hoop en ontneem niemand de hoop!

Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

De alsmaar korter wordende dagen

Bij de overweging van 23 november 2014 van Bert van der Meer

cov20141123bm300Uitverkiezing en het einde der tijden was het onderwerp van Bert van der Meer, afgelopen zondag in De Duif.
Mooi sinister onderwerp voor een zondag in de meest duistere tijd van het jaar: de tijd dat de blaadjes vallen en de dagen almaar korter worden. Juist dat dreigende van de oprukkende kou en de korter wordende dagen deprimeert me. Mijn geliefde tuin en tuinhuis zijn koud en onherbergzaam, ik moet mijn heil in mijn huis zoeken. Niet alleen dat de vallende blaadjes mij herinneren aan de komst van de winter,  ook de alsmaar korter wordende dagen herinneren mij aan mijn eigen alsmaar korter wordende toekomst. Ik besef dat er ook voor mij persoonlijk een eindtijd is, aan alles komt een eind tenslotte en van leven ga je dood.

Het is niet bepaald een vrolijk onderwerp om mee bezig te zijn, waar je op Facebook een fotootje bij plaatst en waarvan je kunt aanvinken: ‘vind ik leuk’. Maar voor wie boven de 50 is het niet actueel?

Bert haalt Paulus aan, en Paulus schrijft dat bij het einde der tijden vluchten onmogelijk is. En dat is ook zo, zelfs als er geen einde aan de wereld komt met een heuse Apocalyps, als het alleen maar een einde aan mijn eigen bestaan is. Vluchten is onmogelijk. Ik kan mijn ogen sluiten en me voorstellen dat ik nog net zo ben als toen ik 35 was, maar ik kies ervoor te voelen hoe de jaren in mijn lichaam zijn geprint. Toen een journalist hem zei dat hij er ouder uitzag antwoordde Wim Kok: “Ja, er is nog meer leven doorheen gegaan”. Mooi wijs antwoord.

Paulus zei al dat het bij het einde der tijden niet om een veroordeling gaat maar om redding. Zo besef ik dat het niet gaat om een zoeken naar zoveel mogelijk jeugd maar om het doorleven van het ouder worden en het toelaten van de wijsheid die op de deur klopt.

Herinnering

We wonen nu bijna een jaar in ons huis aan het water en opeens is er herkenning. Herkenning van het beeld van een bijna lege haven zonder boten in het water (de meeste staan op een bok op de kant), de vlucht van de vogels in de lucht die de trek naar warmer oorden hebben aangevangen, mijn  boom (zie column dd 18 februari op www.deduif.net, die weer staat te stralen in de zon met zijn mooie blanke berkenbast en ranke takken. Het licht strijkt over het land en over het water en de kleuren van de lucht in de avond zijn weer wonderschoon. Ik zie ons nog voor de openslaande deuren zitten op twee kampeerstoeltjes van de buren met een glaasje wijn op de avond dat we de sleutel van ons nieuwe huis kregen.

Samen herinneren
We genieten van die herinneringen samen, we herkennen nu de beelden. Niet alles is meer nieuw en dat geeft rust. Maar ik besef ook heel goed het geluk van je samen te mogen herinneren. Want voor velen in mijn omgeving is de herinnering van mooie dingen samen, pijnlijk en vol verdriet. Omdat die ander er niet meer is, omdat je niet meer kunt uitwisselen wat zo mooi was en zo goed.

We leven in een tijd van herinnering, in deze maand herdenken wij de overledenen, op Allerzielen en in de week erna en op 23 november in de kerk van Hoogkarspel. De kerk is dikwijls een vrijplaats voor hen die verdriet hebben die gekwetst zijn, die zich eenzaam voelen.

Helaas is de kerk ook wel eens een plek waar je pijn oploopt, waar verdrietige dingen gebeuren met mensen. We leven namelijk in de kerk en dat is niet anders dan er buiten. Het verschil met de wereld is altijd wel, dat wij in de kerk de opdracht hebben om in de liefde te blijven, om te zeggen wat je denkt, maar met compassie voor degene die het aan moet horen.

Onder één dak
Afgelopen zondag waren wij in de kerk van Hoogkarspel verenigd met elkaar met de mensen die vanwege kwetsuren de kerk zijn uitgevlucht. Spannend en mooi tegelijk, dat je dan toch weer onder één dak kunt zitten. Dat je de grootste pijn kunt loslaten, maar dat geldt niet voor ons allen. Soms is de pijn nog te groot en heeft tijd nodig om te helen. Dan moeten oude herinneringen wegslijten door de tijd, dat is vaak met herinneringen van pijn, de scherpe kantjes gaan er echt af. Je stoot en struikelt minder over je eigen kuilen en de weg wordt weer begaanbaar. En dan kan je ook weer om je heen kijken wie er eigenlijk met je oploopt. En dan blijkt het dat je nooit alleen bent.

En dat is een zegen als dat gebeurt.

Ds Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Vreemdelingen

reine-des-glaces

La Reine des Glaces

In Hoogkarspel speelt een groep verzorgenden ‘De verhuizing’, over een demente moeder die door haar dochter naar het verpleegtehuis wordt gebracht. Een botsing van gevoelens, werelden, het ophouden van status en verlies ervan zijn zichtbaar aanwezig. De groep brengt op een lichte wijze de hele problematiek voor het voetlicht en de zaal zit vol met mensen en met herkenning. Onverbloemd verkeren ‘vreemdelingen’ bij elkaar en raken aan elkaar gewend. De gedistingeerde moeder, die haar mooie kleren niet meer schoonhoudt tot groot verdriet van haar dochter en het schreeuwerige volkse vrouwmens kunnen niet meer zonder elkaar.

Reine des Glaces
In Frankrijk woon ik even tussen mensen die ook als ‘vreemdelingen in een ander land wonen, Nederlanders, Engelsen en Duitsers en natuurlijk een heleboel Fransen….

De ontmoetingsplek van de ‘vreemdelingen’ is de ijssalon ‘La Reine des Glaces’ van Saskia en Huub. Op woensdagmorgen, de marktdag komt iedereen bij elkaar voor een kopje koffie en/of een (paar) heerlijke ijsjes van de vaardige hand van de ijsmaakster. De salon kent een bovenverdieping met een grote tafel en een bibliotheek waar je je kunt terugtrekken om bij te praten en waar je boeken kunnen lezen, meenemen, alles vrijwillig en in goed vertrouwen. Je mag er ook boeken brengen als je over hebt. De gesprekken gaan over het buitenleven, de gezondheid (oh, the poor thing, she is so ill) , wanneer je bent gekomen, hoe lang je blijft en wanneer je weer weggaat. De vreemdelingen komen graag omdat de sfeer goed is. Huub is altijd goedgehumeurd en vrolijk en Saskia is dikwijls in voor een gesprek. En het fijne is dat er Nederlands, Engels en Duits wordt gesproken. Het is een mix van een Amsterdams café, een aflevering van Coronation Street en de Kneipe om de hoek.

Racontage automatique
Een lange Engelsman in korte broek die wij vorig jaar ook al hebben gespot, blijkt de uitvinder van le racontage automatique. Onophoudelijk spreekt hij met vriendelijke blik en in een bijna onverstaanbare engelse tongval. En ook hij wordt gehoord en begrepen. Vriendschappen ontstaan, bondjes gesmeed. De eigenaresse van de salon heeft paarden, kippen, katten en sinds gisteren ook varkens en zij weet al die nieuwbakken ‘boerderijdiereigenaren’ te helpen met hun vragen. Alle ‘vreemdelingen’ zijn welkom, met een hand, een omhelzing of een knipoog van haar mooie bruine ogen. Zo voel je je opeens minder vreemdeling in dat ruige boerenland van de Perigord Vert. Ik bel met mijn zus, zij hebben uitslag gekregen van het neurogeriatrisch onderzoek van mijn zwager. De diagnose is beginnende dementie ten gevolge van Parkinson.

Verwarring
Ik besef dat hier het vreemdelingschap in mijn eigen familie is ingetreden. En de verwarring. En zoals ik bemerkte aan de mensen om mij heen die zondag tijdens de voorstelling wordt dat eens weer gewoon. Maar nu nog niet. Als troost halen we een lekker ijsje en een lief gesprek over van alles en nog wat en we mogen morgen naar de varkentjes en het nieuwe huis komen kijken van la Reine des Glaces.

En als je zin krijgt in het mooie land en een lekker ijsje, ga dan naar Piégut-Pluviers je bent er welkom.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Marina heeft vakantie en logeert in het nabij Piégut-Pluviers gelegen heerlijke huis van Ineke en Helma: ‘gite La Lynde‘. 

Je best doen

Wat zit dat er toch ingeheid bij mij. Ik doe mijn best naar alles en iedereen. Naar mijn vrouw, naar mijn werk, naar mijn vriendinnen en vrienden, naar de kinderen en ik wordt er toch moe van… Maar als ik mijn best niet doe, voel ik me schuldig,  zenuwachtig.

Ik houd veel ballen in de lucht en denk dat ik dat wel kan volhouden. En ik denk zomaar dat ik niet de enige ben, dat de samenleving van nu dat ook van ons vraagt, wat zeg ik, bijna eist. En dan heb ik nog niet eens ouders om voor te zorgen, zieken om mij heen zoals vele werkende mensen die de mantelzorg voor een of meerderen er nog bij moeten doen.

Kwetsbare mensen
Deze week in het nieuws, 30.000 ontslagen in de zorg. Ik zit aan het ontbijt bij die boodschap en wij praten erover dat dit toch nooit goed kan komen. Er komen steeds meer ouderen en ik zie dat in de steden de eenzaamheid alleen maar groter wordt onder de kwetsbare mensen in onze samenleving. En ik als dominee maar preken over het Koninkrijk van God op aarde. Aandacht en zorg voor de mens die zorg nodig heeft, wordt steeds moeilijker en kostbaarder…

Maar er zit ook een goede kant aan dat  ‘je best doen’, we hebben ook geleerd om het beste te doen, om dingen goed te doen, om de goede dingen te doen. Ik heb geleerd om goed naar mensen te luisteren en dat gaat goed, daar wordt ik blij van en de ander ook. Waarin heb jij zo je best gedaan? Wat heb jij geleerd om goed te doen? Waar ben jij een kei in geworden? En waar zet je dat in? Op je werk, fijn, in je buurt, mooi, in je gezin, goed zo!

Half way home
Gisteren was ik naar een voorstelling van Mary Gauthier in Westwoud, een Amerikaanse zangeres op wereldtour die optreed in o.a.in de Schalm in Westwoud en in Paradiso in Amsterdam (zo dicht ligt dat bij elkaar!). Ze is singer en songwriter en vertelde dat ze met jonge soldaten die terugkeren uit Irak en Afghanistan, workshops doet in het schrijven van songs om hun ervaringen vorm te geven, om te verwerken wat er daar is gebeurd. Prachtig, mooi werk en bijzonder dat zij dat wat ze goed kan ten dienste stelt van mensen die kapot zijn door de oorlog, om te helen, om liefde toe te voegen aan het bestaan van jonge mensen die de levensdraad weer op moeten nemen. Een van die liederen heet ‘Half way home’ , van een jonge man die het maar niet lukt om echt thuis te komen met zoveel ellende in zijn rugzak.

Van zulke verhalen krijg ik weer moed, hoop en energie. Dan wil ik weer erg mijn best doen met alles wat ik in mij heb.

Doe je best!!!

Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl