Te laat

Soms ben je zomaar te laat in het leven. Wij hadden dit jaar voor de kerstnachtviering in Hoogkarspel het koor Ooker met haar dirigent en inspirator Feico de Leeuw uitgenodigd. Want wij wilden ook eens een wat opener en minder kerkelijke kerst presenteren aan de gemeenteleden en aan de mensen van het dorp. Wij willen de ramen en de deuren van de kerk opengooien naar de wereld. Want wij leven in die wereld en de kerk heeft zich te lang exclusief en afzijdig opgesteld.

Maar soms ben je zomaar te laat in het leven. Deze week kregen we bericht van Feico’s ziekte en overlijden. Een begaafd musicus, een inspirator van veel zangers en amateurs/liefhebbers van muziek is niet meer. In het Westfriese valt een leegte die voorlopig niet gevuld kan worden. En wat ingrijpend voor een koor en haar zangers om je dirigent op zo’n korte termijn en op deze manier te verliezen.

Te laat
Soms ben je zomaar te laat in het leven, dan dacht je nog zo vaak, ik moet naar die en die toe. En dan is het soms zomaar te laat, dan is die ander te ziek om nog te bezoeken, of je hebt gewoon te lang gewacht. Dat zijn nu de dingen waar ik mij echt schuldig over kan voelen. Te laat komen, is iets wat ik niet kan hebben van mijzelf, omdat ik meestal zo op tijd probeer te zijn.

Afgelopen week nam mijn beste vriendin afscheid van haar werk op de Theologische Universiteit in Groningen met een geweldig symposium over  ‘De lege plek. Spreken over God in de 21e eeuw’

Vriendschap vieren
Wij zijn samen begonnen in Kampen met de theologiestudie en zij is de wetenschap ingerold. Wij kennen elkaar nu 41 jaar en hebben dikwijls tegen elkaar gezegd: laten wij onze lange vriendschap vieren! Maar mijn vriendin had het altijd druk, zoals zoveel wetenschappers, het lijkt een vak waarin je nooit klaar bent. Het kwam er niet van om zoals we de laatste jaren in de pen hadden, naar Barcelona te gaan. En gelukkig is zij in goede gezondheid nu met pensioen en heeft de tijd van deadlines en drukproeven achter zich. We hebben op de morgen na haar afscheid een concrete afspraak gemaakt om naar Barcelona te gaan in februari.

En nu ben ik toch zo blij dat wij niet te laat zijn!!! Mijn levensmotto is : Stel niks uit wat je met de ander wilt doen, want het kan te laat zijn.

Ik wens jullie allemaal een mooie herfstmaand toe!

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Trouwstress

Omdat ik een flink aantal paren heb getrouwd in de Duif en elders, wilde ik, nu ik de liefde van mijn leven heb ontmoet graag met haar trouwen in de Duif, de kerk voor iedereen. Een heerlijk vooruitzicht, want wat is het mooi om dat mooie ritueel van verbinding mee te maken met elkaar. Alles is vrijwel klaar, de kaarten bezorgd,  de liturgie gedrukt, de liederen ingestudeerd, de trouwbeloftes geschreven… dus je zou zeggen dan moet je daar toch alleen maar feestelijk naar toe kunnen leven.

Taartjes
Maar nee de dominee maakt zich druk om taartjes, is er wel genoeg voor iedereen? Moeten we toch niet wat bij bestellen ?Nu ben ik wat taartjes betreft erfelijk belast want mijn moeder was er dol op. Ze gebruikte alles als argument om een taartje te mogen eten, elke gelegenheid in vreugde en in verdriet was aanleiding: als haar bloeddruk goed was, mocht ze een taartje als beloning; als het te hoog was, mocht ze een taartje als troost.

Maar wat vreemd,de zenuwen gieren door mijn keel, niet vanwege het trouwen zelf maar de praktische zaken spelen op. Ik heb de regie niet, moet alles uit handen geven en dat is niet mijn sterkste kant.

Dus bijleren maar weer, loslaten, diep zuchten en vooral veel lachen om mezelf. Wat is het een belevenis om dit mee te maken.

Schijnwerpers
Ik weet niet of het uitmaakt of je 30 of 60 jaar bent, maar ik vind het heel wat. Ik sta wel vaker in de schijnwerpers, maar dan is het meestal in mijn  rol als predikant, dienstbaar aan de gemeenschap.

Maar nu zijn wij het zelf die even de rol van superster spelen en dat terwijl we allebei zo gewoon zijn.

Bijbels wonder
Maar kennelijk toch niet, want ik hoor van heel veel mensen dat ze komen naar de Duif. Gelukkig is er plek voor iedereen en die taartjes zal ook wel loslopen. Hoewel gisteren belde de ceremoniemester op naar Marleen of ze haar familie even wilde bellen. Het ging om haar Surinaamse nicht. Ze had gezegd dat ze iemand meenam, maar toen Marleen aan het eind van het telefoongesprek  concludeerde dat  ze dan totaal met zijn vieren komen, zei de nicht, ja het kunnen er ook zeven zijn. Nou dan weet ik het niet meer, ik hoop op een bijbels wonder als de hele Surinaamse familie meekomt.

We gaan er gewoon heel erg van genieten.

Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Appels

Onlangs was ik op stage bij een van mijn gemeenteleden: zij is praktijkondersteuner in een huisartsenpraktijk in Hoorn speciaal voor ouderen. En waarom gaat onze dominee op stage, vraagt u zich af. Ik heb in mijn leven veel gedaan, veel mensen ontmoet, maar ik heb niet veel met ouderen te maken gehad. Niet in mijn werk en ook niet in mijn privé leven, want  mijn ouders zijn jong gestorven.
Dus kwam het zo te praat tijdens een huisbezoek en werd ik door haar uitgenodigd om een middagje met haar mee te lopen.

Wat een mooi werk is dat. Want wat is onze maatschappij moeilijk geworden als je ouder, heel oud mag worden. We hebben alles gedigitaliseerd, waardoor heel veel mensen sowieso al buiten de boot vallen. We hebben de wereld moeilijk gemaakt met veel brieven en veel bureaucratie.

Maar dat is heel anders in het werk van de praktijkondersteuner, de zorg komt aan huis, even een menselijk contact, poolshoogte nemen in de thuissituatie, een enkele medische handeling als bloeddruk meten, kijken of de medicatie nog goed is. Maar ook de verhalen aanhoren waar mensen, fysiek, psychisch of materieel vastlopen.

Dus gingen we samen op de fiets de wijk in.

Meneer Appels
Eerst  naar meneer Appels, die zijn naam eer aan doet. Hij heet Appels, maar hij heeft ook veel appels, groot, klein, op papier, mappen vol, schilderijen, beeldjes van steen, van hout overal appels. Meneer Appels heeft onlangs zijn vrouw naar het dichtstbijzijnde verzorgingshuis  moeten brengen omdat ze lijdt aan de ziekte van Alzheimer. Een groot verdriet, want al heel lang samen, hadden ze het zo goed. Maar het ging niet meer thuis, dus gaat hij elke dag nu bij haar op bezoek. Een man met een interessant verleden, gewerkt in de havens, dus ook een liefhebber van boten in allerlei soorten en maten.
Ik ben aangekondigd als de dominee en hij vertelt over zijn levensbeschouwing, dat gaat altijd direct als ik ergens op bezoek kom. Mensen zeggen wat ze ervan vinden, of ze geloven of niet, of ze met God gevochten hebben, of ze steun hebben aan hun geloof.
Meneer Appels is atheïst, maar heeft veel respect voor alle mensen die geloven in een betere wereld. Hij geeft mij twee bijbels mee, want hij is aan het opruimen. Ik spreek af dat ik ze aan de kerk zal geven.

Gesloten afdeling
Het gesprek gaat over of hij wil verhuizen naar een verzorgingshuis waar hij samen met zijn vrouw kan wonen,  zij in de gesloten afdeling en hij in een zelfstandige woning met zorg. Maar dat nieuwe thuis staat dan wel in Wognum of in  Enkhuizen. Wat een levensvragen worden hier in een klein half uur besproken. En wat een keuzes kent deze levensfase van een mens! Maar natuurlijk wordt hem ook tijd gegund om erover na te denken. De praktijkondersteuner spreekt af wanneer ze weer contact met hem opneemt. En dan gaan we weer verder.

Met tranen in de ogen zit ik op mijn fiets. Wat een liefde spreekt er uit dit gesprek, als je dit werk doet moet je echt van mensen houden.

We hebben het erover dat ons werk veel op elkaar lijkt, aandacht, zorg en liefde voor mensen met wie je mag werken, dat is een voorwaarde om dit werk goed te doen. En dat doet ze, petje af en wat zijn deze mensen blij met haar.

En terecht.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Leven zonder vernis

Ik was in Denemarken op familiebezoek en wat mij opviel was de eenvoud van veel mensen, rustig, zichzelf, niet zo openhartig, maar naturel. Een samenleving waar het niet zo opgeklopt is als bij ons, men gaat voor duurzaam. Ook de regering benut alle mogelijkheden om haar inwoners energiezuiniger  te laten leven, minder verspilling. Het is geen wegwerpmaatschappij.
Met verbazing kijk ik naar de televisie, het is bijna ouderwets te noemen. Ik ken dat ook uit Noorwegen, daar hebben ze nog omroepers en omroepsters, een fenomeen dat bij ons allang is afgeschaft.
En dan kom ik daarna in Friesland en ik sta bij de slager in de winkel, de keuze is aanmerkelijk minder dan bij ons, maar de man weet zo smakelijk  zijn waar aan te prijzen dat het water mij in de mond loopt. Hij houdt er zelf ook erg van en zegt over de rauwe ham: die ziet er mooier uit, maar die andere is echt lekkerder en zijn lippen krullen van vreugde en trots. Het lijkt wel of hij het zelf proeft.

Hoe komt het dat er bij sommige mensen zo’n vernislaagje op zit en bij anderen niet. Waar haal je het vandaan, die opsmuk, maniertjes, dat taaltje wat niet echt bij jou hoort. Gelukkig ken ik in Hoogkarspel-Lutjebroek en Westwoud ook een heleboel mensen die echt  zijn. Die zich niet anders voor hoeven doen dan ze zijn. Omdat ze zíjn, omdat ze niet afhankelijk zijn van wat ze allemaal hebben. En dat is knap want ook bij ons zijn er mensen die hun werk verliezen, die als zzp-er hun werkportefeuille steeds leger zien worden. Het is mooi als je niet verslingerd bent geraakt aan steeds meer, steeds meer. Als je blij bent met wat je hebt.  En de verlangens niet torenhoog zijn opgelopen.

Als dominee ben ik in de gelukkige omstandigheid dat mensen zich vaak openen als ik op bezoek kom. Als er al een vernislaagje opzit, is dat er gauw af.
Ik mag mezelf rijk noemen met zo’n mooi beroep, want ik mag mensen echt leren kennen, zien zoals ze zijn in al hun schoonheid, in hun vreugde en in hun verdriet. Dat is bijzonder en maakt me gelukkig.

Mijn beroep heeft alleen een klein nadeel. Mensen zijn vaak blij als ik even langs kom, En dat willen ze ook laten merken. Ze willen je graag verwennen met wat lekkers. Hoe vaak ik al niet een dampende cake of taart op tafel zag staan en van binnen een beetje moest zuchten. Want ik heb aanleg om dik te worden en dat wordt er dan niet beter op.
Ik heb nu mezelf bij de oren gepakt en ga alleen maar gezond eten, er moet wat af. Dus ik zal helaas nee moeten zeggen tegen al dat lekkers.
Laat ik maar niet net doen alsof, geen mooie praatjes,  ik moet gewoon afvallen. Dat is ook leven zonder vernis en dat snapt iedereen.

Hartelijke groet,
Ds Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Oranje

Langzaam kleurt ons wijkje oranje, de ene straat wat eerder als de andere, maar het ziet er heel anders uit om ons heen.

De Italiaanse Zeedijk, de straat die met Kerst ook altijd ruim en lang voorzien is van heftige kerstversiering met rendieren, Kerstmannen enzovoort,  is ook nu weer uitbundig … Oranje.

Met verbazing kijk ik om mij heen en zie zelfs op Skype mijn dochter in Paramaribo in een oranje spelerspak zitten. Nu zit ze wel in Zuid-Amerika en daar is iedereen van het voetbal, maar toch.

Voor iemand die niet zo geïnteresseerd is in voetbal, niet pro en niet contra, is de huidige hausse aan oranje attributen verbazingwekkend.

Iets vreemds
Hoewel toen ik bij de politie werkte en bij het toen nog AZ-stadion moest beveiligen met onze mensen, gebeurde er iets vreemds. Het was nog het oude stadion in de Hout en als het rustig was, kon ik ook wel wat van de wedstrijd zien. Geleidelijk aan begon ik het leuk te vinden, ik wist alle standen en wanneer ze in of uit de eredivisie dreigden te raken.

En ik had gespreksstof bij het koffieapparaat, want dat was daarvoor altijd sukkelen. Ik kijk weinig televisie, omdat ik het zonde van mijn tijd vind en dan nog niks van voetbal weten ook. Soms sloop ik na het weekend snel met mijn kopje koffie terug naar  mijn kantoor.

Voetbalkoorts
Maar als de voetbalkoorts je te pakken krijgt, dan ga je om. Zelfs mij is het een tijdje overkomen. En als ik met de kinderen in het café op een groot scherm ging kijken, vond ik het toch ook gezellig, hoewel je daar  soms niet veel van de wedstrijd ziet. En wat ga ik nu doen op die lange voetbalavonden, luisteren en kijken naar wat er allemaal om me heen gebeurt, want voetbal verbindt mensen, mannen en vrouwen in hun liefde voor het spel. En dat ik heel veel ellende en geweld heb zien gebeuren tijdens en na de wedstrijden op het veld en in de stad, is er ook.
Maar daar gaat het al die mensen die nu lekker gaan kijken niet om.

Veel plezier!!!

marinaslot@kpnmail.nl

Cool?

Ik heb mezelf altijd wel cool gevonden. Ik keek niet op van een moord meer of minder toen ik bij de politie werkte, ik handelde grote verkeersongelukken af bij de bus, ik intervenieerde als er weer een of andere gek een buschauffeur in elkaar wilde slaan. Best  wel cool.

Maar nu is het alsof mij alles uit handen wordt geslagen: onze badkamer wordt verbouwd. Er komen een paar goedwillende en deskundige mannen binnen, ze slopen alles eruit, wat ik er ook uit wil hebben.

Ze fresen alles zo glad  mogelijk, nog meer stof, fijn stof wat overal gaat zitten. Zelfs mijn  laptop heb ik niet kunnen behoeden voor die fijne deken van stof die alles bedekt. Het hele huis zit onder het stof en wij erbij.

Schone kleren, hoezo, als je het aantrekt is het al weer vies.

En die mannen willen eten en koffie en ze nemen op een vriendelijke manier bezit van je huis. Heel veel boterhammen vliegen naar binnen, tot mijn verbazing eten ze de hele dag!

Lawaai en stof
De eerste dagen zijn overrompelend. Daarna komen ze binnen, doen een klus en gaan weer weg. En dan spreek ik nog niet over het lawaai dat geproduceerd wordt. Ik moet aan mijn overweging voor zondag werken, maar mijn hoofd zit vol lawaai en stof, ik ga vrijdagmiddag in arren moede bij een vriendin werken, maar ik mis mijn boeken, mijn naslagwerken. Het lukt niet. Dan maar de zaterdag aan het werk, de rust is weergekeerd, maar we moeten ook poetsen om het huis een beetje leefbaar te maken.

Zaterdag komt er toch wat uit mijn hoofd, hart en handen.

Verbouwingsstress
Maar dan is het zondag, de kamer waar mijn kleren in de kast hangen is wit bestoft, ik trek mijn zwarte broek aan, kan nergens mijn rode jasje vinden.  Heb ik dit? Ik ben anders op zondag gewend om vroeg op te staan en alles in alle rust voor te bereiden en nu loop ik als een kip zonder kop door het huis. We treden op met ons koor, de Nieuwe Westfriese Cantorij  in de viering en ik sta daar zonder muziekmap, vergeten door de verbouwingsstress!!! Wat zal ik blij zijn als het klaar is en we ons huis weer voor onszelf hebben. En ik heb nog meer bewondering gekregen voor mensen die met hun handen werken, die met grote vaart slopen en opbouwen tot er weer iets moois, iets nieuws staat. Dat is pas cool!

Ds Marina Slot

marinaslot@kpnmail.nl

Vrijheid

Vorige week overleed een bijzonder mens  en we hebben hem begraven.

Mpho Ntoane, een prachtige zwarte zuidafrikaan die in 1974 mijn leven binnenstapte, toen ik theologie studeerde in Kampen.

Hij kwam met zijn gezin naar Nederland om te promoveren, en schoof met  zijn charme en zijn lach, zijn vriendelijkheid en kennis voor ons bijna ongemerkt in die totaal witte studentengemeenschap. Hij maakte Kampen rijp voor de vele buitenlandse studenten die nog zouden volgen.

Toen ik dominee werd in Hoogkarspel en Westwoud was hij erbij en hij zei: ik ben zo blij dat je nu dominee bent geworden!!

Herinneringen
Eigen herinneringen buitelen door mijn hoofd:  het verhaal dat zijn opa door een leeuw was opgegeten! Of die keer dat hij rollend van de lach met  zijn vriend onze flat binnenkwam: de buschauffeur was de halte voorbijgereden, want hij had hen natuurlijk niet gezien in het donker. En dat was echt zo, want er waren in die tijd nog niet van die mooie verlichte bushokjes zoals nu.

Toen wij die avond ook nog bezig waren met de bloembakken op het balcon van Afrikaantjes te voorzien, kwamen ze helemaal niet meer bij van het lachen.

Dansen
Zijn afscheid heette ‘Viering van het  leven’  geheel in zijn stijl met een foto van een dansende Mpho op de liturgie. En wat kon hij dansen, moeiteloos, een en al muziek in zijn lijf,  prachtig! De verhalen maakten een compleet beeld van hem en zijn leven.

Twee uur lang vertelden velen over de mens die ons allen het gevoel heeft  kunnen geven dat hij naast je stond.

En ze leveren een consistent beeld op van een mens die altijd zijn leven in dienst  stelde van vrijheid, vrijheid voor Zuid Afrika, vrijheid voor mensen hier, mensen die net zoals hij door hun kleur opvallen in een samenleving die nog steeds dominant wit is. Een mens die met en dankzij  zijn eigen geschiedenis anderen heeft geholpen als pastor in de oude wijken van Rotterdam om zich te nestelen, om zich niet minder te voelen dan de witte buur, om met hun eigen geschiedenis in het reine te komen.

vrijheid verankerd
Iemand zei: Nelson Mandela heeft de vrijheid van mensen met alle kleuren beleidsmatig verankerd, Mpho heeft het geleefd hier in Rotterdam en hij heeft de gemeenschap gebouwd van mensen met al die verschillende achtergronden.

Hij heeft mensen bemoedigd, hoop gegeven, maar  hen ook naar zichzelf laten kijken. En dat allemaal vanuit het perspectief  van de liefde voor mensen en voor God. Een begrafenis met veel kleuren, heerlijk wat een mooie mensen bij elkaar, eerlijke verhalen en de lichtheid en vrolijkheid van de Zuidafrikanen, Surinamers, Kaapverdianen, hun muziek en gezang maakten die dag tot een echte viering.

In stromende regen
Zelfs op het moment dat we met ruim 400 mensen in de stromende regen op de  begraafplaats stonden en we niet verder mochten omdat de papieren niet in orde waren ( Hollandser kan niet), zelfs toen bleef de Surinaamse gemeenschap zingen en dansen en niemand had meer last van de regen.

Vrijheid en liefde gaan hand in hand en die beiden maken ons licht en vrolijk door alle donkere dagen heen.

Ds.Marina Slot                                                                            marinslot@kpnmail.nl

Preek doordeweek

WhatsApp dringt zich op, mijn rust en aandacht zijn voorbij.

‘Wil je wat voor mij doen?’ klinkt er een noodkreet door de cloud. ‘Mijn pinpas is kwijt en wil je de bank bellen, want er komt geen geld op mijn rekening. Ik heb ‘em al geblokkeerd.’ Dit om te voorkomen dat ze gelijk een preekJ van mij krijgt.
‘En mijn beltegoed is op. Misschien doet mijn Antilliaanse telefoon het nog….’ want zij is in Curaçao op vakantie.

Na enig rechercheonderzoek waar vooral moeders heel goed in zijn, kom ik te weten dat ze haar pas al 14 dagen geleden is verloren, dat hij is ingeslikt, gestolen of weggegooid met de bonnetjes van alle aankopen die ze voor haar vakantie heeft gedaan. En dat ook het Antilliaanse telefoontje het niet doet.

Ik bel de bank. De dame bij de bank zegt dat ze zelf moet bellen. Maar ja, ik hoef alleen maar ‘beltegoed’ te roepen en ik hoor een glimlach om haar mond.
’Ja’, zegt ze, ‘dat heb je dan.’
Ik herhaal en zeg: ‘Ja dat heb je dan.’

Ik zeg, nog steeds via WhatsApp: ‘Ik maak 50 euro over en dan kan snel duidelijk worden of er iets mis is.’
Dan is er tegenstribbelen,  de verlate nee-periode waar ik zóóó moe van wordt, maar dan krijg ik al snel een app: ‘Ja moeder.’

Na 2 seconden weer een app met de vraag: ‘we hebben dezelfde bank, dan moet het toch nú op mijn rekening staan?’ Ik meld dat het wel snel gaat, maar niet zo snel als zij denkt.

20 Minuten later. Een verbaasde app: ‘Het staat er op!’

Dan doet ook het Antilliaanse telefoontje het weer en eindelijk kan ik mijn preek kwijt, maar die is allang afgezwakt en minder puntig als in het begin.

Ik uit mijn verbazing, spreek uit levenservaring en overtuig haar dat alleen haar pas is geblokkeerd en zeker niet haar rekening. Daarin praat ik de dame van de bank na, want hierin reikt mijn kennis niet zover. Eindelijk komen we ook toe aan het gesprek over hoe haar vakantie was en de persoonlijke dingen.

De rust keert weer, er is contact en ik ben weer blij en gelukkig. Anderhalf uur stress verder en ik ben weer zo dol op haar!

Ds Marina Slot
marinaslot@kpnmail.nl

Bagage

Wat sleept een mens allemaal mee in zijn leven? Ik ben net verhuisd en dan weet je weer wat een boel spullen je hebt. Uit de krochten van het huis, komen dingen waarvan ik het bestaan niet meer kon vermoeden. Soms weet  ik ook niet meer waar het vandaan komt, van wie ik het gekregen heb, maar vaak komt er een verhaal boven, een ervaring met een mens of een groep mensen die ver in je verleden ligt.

Namen en gezichten doemen op en het filmpje begint.  En dat zijn leuke verhalen, minder leuke verhalen of verhalen die je liever vergeet.

Zo is het ook met de bagage die we innerlijk meedragen, bewust of onbewust. We weten wat we in onze mars hebben, zijn vaak trots op wijsheid en ervaring, kennis en inzicht. Zeggen tegen elkaar: ‘Nou, nou die heeft veel in zijn rugzak!” Het is eigenlijk je innerlijke CV die je zelf graag wilt vertellen aan anderen.  En soms straalt al dat moois ook af op je familie, je omgeving. Dan wil ik wel graag bij je horen vanwege je wijsheid en alles wat je naar mij meebrengt.

Maar het kan ook bagage zijn die je liever weg wilt stoppen, gevoelens van verdriet, boosheid, depressie, twijfel. En misschien weet je wel wie geholpen heeft om die gevoelens er in te stoppen. Ouders die geen van allen volmaakt zijn, docenten op school, familieleden die je ooit gekwetst of gekraakt hebben. En wat doe je daarmee met zulke bagage, want wegstoppen helpt vaak niet. Dan komt het op de meest onmogelijke momenten en plaatsen weer naar boven. Juist als je er geen controle over hebt. Of het spookt in je onderbewuste, je gaat naar dromen en er komt een heftigheid boven in jezelf die je misschien niet kent en ook niet wilt.

Met bagage is het zo dat je het het beste voorzichtig (en soms met hulp) uit kunt pakken, want je draagt het nu eenmaal bij je. En geen mens krijgt van zichzelf bewust levenslang.

Ds.Marina Slot
marinaslot@kpnmail.nl

Lied van het vogeltje

Ons laatste lied in de viering van die zondag was “Om liefde gaan wij een leven”. Het is éénstemmig en het zingt makkelijk mee.

Het wordt bij ons meestal achteraan in de viering geplaatst als mooi slot dat we met z’n allen zingen. Dat heeft een bijwerking: dan loop je dat nog een tijdje te zingen als de viering allang voorbij is. Je weet wel van het “vogeltje uit de bergen, wat zwoeg je dapper voort” (om wat ik uit de verte van liefde heb gehoord)…

Het vorige stuk over liederen eindigde met de vraag “Wat is jouw favoriete lied en waarom?” En Astrid kwam die ochtend naar mij toe. Ik kende haar van af en toe groeten en omdat ze na de viering weleens koffie schenkt. Een vrolijke kleurrijke aanwezige vrouw uit Zeist. Zij is al wat langer verbonden aan De Duif dan ik met mijn tweeënhalf jaar. Ze vertelde me over haar favoriete lied en welke gebeurtenis er voor haar aan verbonden is en liep toen naar haar jas. Later belde ik haar thuis op.

“Dit lied is mij heel dierbaar. We zongen dit toen onze dochter gedoopt werd, toen ze trouwde en toen zij stierf. Het was nog in de tijd dat De Duif in Buikslotermeer kerkte, toen hier een renovatie gaande was. Babette kwam uit Zeist en studeerde vol overgave geneeskunde in Amsterdam. En ze was op zoek naar een kerk en dat werd De Duif. Ik weet nog dat ze dit lied zo fijn vond, want dan belde ze mij op en zei “We hebben weer van het vogeltje gezongen, mam!”  In 2001 is Babette in De Duif gedoopt door Jos (Brink) en kort daarna trouwde ze met Jeroen: ook in De Duif en weer werd de dienst door Jos geleid. En ja, bij haar uitvaartdienst zongen we het opnieuw. En nog altijd zing ik dit lied graag eigenlijk ….”
“In 2003 kregen ze een zoontje, Ciske. Hij is nu alweer tien jaar. Babette volgde een opleiding tot forensisch arts bij de GGD en was in verwachting van hun tweede kindje. Dertig jaar was ze. Op een dag in mei 2005 kreeg zij hevige buikpijn. Ze heeft toen zelf de ambulance gebeld omdat ze zeker wist: hier is iets he-le-maal mis!”
Moeder en kind hebben het allebei niet gehaald. De oorzaak bleek een ongelooflijk snelle en dodelijke bacterie te zijn.
“Tijdens de uitvaart waren er echt overal bloemen, ook buiten op de gracht. Er was een haag gemaakt van heel veel mensen met bloemen.  En dit lied was opnieuw onderdeel van de dienst omdat zij het zo mooi vond. En op haar graf staat het ook geschreven: ‘Om liefde gaan wij een leven’”.
“Na een tijdje ben ik af en toe naar De Duif gekomen. Ik ben op mijn manier Babettes plekje gaan innemen in De Duif, waar zij altijd zo graag kwam. En het klinkt voor anderen misschien raar, maar het is voor mij nog altijd heerlijk om dit lied te zingen. En ook praten over Babette doe ik graag!”

Ik besef weer hoe groot en hoe diep liefde is en hoe een zogenaamd simpel lied zich door het verlies heen kan nestelen in de ziel van een mens. En hoe mooi en hoe goed dat ook kan zijn ondanks die onvoorstelbare pijn. Maar ook mijn eigen kleine belevenissen met ditzelfde lied over de liefde en het leven blijven voor mij waardevol. In het 3e couplet zingen we: Om iemand gaan wij een leven, wagen wij dood na dood, mijn liefde mijn reisgenoot…  Is het niet een geschenk om voor altijd een reisgenoot te hebben? Of er tegelijk één te zijn? Of er in God één te vinden? Ik blijf ook altijd zachtjes steken bij de woorden: “om alles ga ik dit leven, om alles of niets met jou”  Het zingt zo makkelijk maar daar staat niet zomaar iets. Voor mij gaat het over de stille liefde met een grote L die er voor iedereen is. En dat je door het vuur kunt gaan voor één mens omdat die gewoon zo ontzettend de moeite waard is en blijft. Zelfs als die persoon niet meer in levende lijve onder ons is. Maar dat ook jijzelf zo’n mens bent. En tja dat vogeltje in de bergen: wat een fijne regel om te zingen.

Thuis googelde ik de beginregel… Nou ja zeg! Ik kwam terecht bij de uitvaartliturgie van Jos Brink in augustus 2007 in De Duif… En misschien geen verrassing voor jullie, maar voor mij wel: daar was het lied van het vogeltje weer: als eerste, als openingslied. Hier is het laatste woord nog niet over gesproken. En dat allemaal door dat éne lied.

(Geplaatst met toestemming van Astrid Brugman)

Om liefde gaan wij een leven – Huub Oosterhuis / Herman Rouw

Om liefde gaan wij een leven, zeilen wij over de zee,
vliegen wij langs de hemel, om liefde gaan wij een leven
met licht en met donker mee.
Vogeltje van de bergen wat zwoeg je dapper voort ?
Om wat ik uit de verte van liefde heb gehoord.

Om liefde gaan wij een leven, graven diep in de nacht,
kruipen wij onder de hemel, om liefde gaan wij een leven
om weten en stille kracht.
Mensje, één van de velen, waar snelt je voetstap heen ?
Waar is te vinden dat ene, daar snellen mijn voeten heen.

 Om iemand gaan wij een leven, wagen wij dood na dood,
zwerven de verste wegen om jou, op hoop van zegen,
mijn liefde, mijn reisgenoot.
Dalen van zwarte aarde, bergen van hemelsblauw,
om alles ga ik dit leven om alles of niets met jou.