Frites mét

Tegenwoordig is – wonderlijk genoeg- ons standaard vervoermiddel de ambulance, de zorgambulance. Deze brengt ons naar afspraken met artsen, onderzoeken, en van en naar ziekenhuizen.
Anders dan de 112 ambulance hebben ze niet zo’n haast en blijven ze even langer bij de patiënt dan gewoonlijk.
Zo kwam het dat we na een ziekenhuisbezoek onlangs bij van Ree belanden, dé vermaarde friteskraam van Hoorn.

Van Van Ree
De ambulancemedewerker vroeg voor vertrek wat mijn vrouw nog eens zou willen en zonder aarzelen zei ze: “Frites mét.” “Van Van Ree” vulde de ambulanceman aan en hij zat helemaal goed. En zo kwam het dat we op een zonnige middag met zijn vieren aan de frites mét zaten in en op de treeplank van de ambulance. Een voorbijganger zag ons genieten en wenste ons ‘eet smakelijk.

IJsje
Diezelfde morgen hadden de ambulancemensen iemand naar het hospice gebracht en dezelfde vraag gesteld. Deze man wilde dolgraag nog een ijsje eten en zo geschiedde.
Zo kan je je werk zo mooi en liefdevol maken als je zelf wilt. En er zelf intens van meegenieten. Van de ander én zelf want deze friten zijn echt niet te versmaden.
Dat is nou klein geluk en groot geluk in één!
Dank je wel mensen van de Zorgambulance namens velen…

Marina Slot
marinaslot@kpnmail.nl

Onbreekbaar

Zo noemen de Nieuw Zeelanders hun land na de aanslagen.
Dat is sterk, dat is samen en verbonden.
Die verbondenheid geeft kracht.
Deze week zei één van onze naasten:
‘Hoeveel kan een mens dragen?’
Daar weet ik geen antwoord op. Ik weet wel dat een mens heel flexibel is en dat je je kunt aanpassen aan omstandigheden, hoe beroerd ook.

Innercircle
Maar soms is het ook wel eens te zwaar, te veel, ondraaglijk.
Dan dragen wij het samen, dat horen wij om ons heen van zoveel mensen, onze innercircle wordt steeds ruimer. Iedereen wil wat doen, staat klaar, ziet dat wij doorbuigen én weer opstaan.
Ik heb nooit gedacht dat we zoveel liefde en aandacht zouden krijgen en dat wij zoveel hulp en steun nodig hebben. Een mens kan niet alleen leven en zeker niet als je afhankelijk wordt van zorg, verpleging, en wij bijna wónen in het ziekenhuis.

Weggetild
In een lied van Huub Oosterhuis staat:
”Nooit wordt iemand weggetild uit de tijd. Maar soms wordt lijden opgeschort. Dan dragen mensen het samen, (…).”
Zo leven wij inmiddels.
Soms zou je wel eens even willen verdwijnen, dat het even anders is, zoals die droom in de nacht waarin je niet ziek bent.
Helaas kan dat niet en toch is het lijden minder als mensen pal staan om jou heen.
‘Dan dragen we samen.’

Marina Slot     
marinaslot@kpnmail.nl

Je ziet wat je bent

Diana ging 3 dagen op training, en viel meteen met haar neus in de boter.

“De oefening heet: The place is the teacher”, zegt Bridget, De plek is de leraar. Ik ben op de ochtend van de eerste dag van de training ‘Intention and Attention as Keys to Non Violent Communication’ in Centrum Djoj in Rotterdam. Bridget Belgrave is getrouwd met Ruud Baanders, bij wie ik eerdere trainingen NVC volgde. En nu geven ze samen deze training. Een mooi en zorgvuldig stel samen, met ieder een eigen heldere energie en aanpak. De training begint goed!

Eerste oefening
De opdracht van die eerste oefening was: loop 10 minuten door de gangen van het oude verbouwde schoolpand dat Djoj is, en noteer in een boekje wat je opvalt. We lopen met ons tienen allemaal door dezelfde gangen en ruimten en we schrijven. Als we uitwisselen wat we gezien hebben, vraag ik me verbaasd af of we wel echt op dezelfde plek zijn geweest. Ik zag kleuren die me vrolijk maakten en plattegronden die enthousiaste herinneringen opriepen aan mijn vroegere werk in de stedenbouw. Ik zag hoe het gebouw georganiseerd was, waar de rommel stond en hoe bepaalde lampen de sfeer van schoolgangen compleet veranderden. In mijn hoofd was ik al aan het reorganiseren geslagen.

Iemand anders had een straatnaambordje gezien dat haar herinnerde aan haar ongelukkige huwelijk, een boek met de titel: “Waar ging het fout” en een folder van een cursus die over nieuw leven ging.  En eigenlijk iedereen noemde weer heel andere dingen, dingen die ik verdorie allemaal niet gezien had.

Oneindig veel prikkels
Er zijn blijkbaar oneindig veel prikkels om ons heen. Dat wat mij opvalt is wat mij herinnert aan wat ik ken, waar ik van houd, of waar ik juist helemaal niet van houd. De dingen die je ziet zijn signalen die jij oppikt, en misschien wel niemand anders. Wat je ziet en meemaakt weerkaatst dus jouw eigen levensproces. Je kunt daar vanzelfsprekend in ronddwalen alsof iedereen in dezelfde wereld loopt, maar je kunt je ook losmaken van wat vanzelfsprekend lijkt en voor iedereen gelijk. Het is jouw binnenwereld die je daarbuiten tegenkomt! Het zijn jouw verworvenheden, jouw vragen die nog onbeantwoord zijn, het is dat wat nog om verwerking vraagt, of je oproept om aan de slag te gaan, jouw beperkte kaders waar je uit zou kunnen breken!

Levenslessen
Dus daarom is de titel van de oefening The place is the teacher, besef ik. Je kunt op zoek gaan naar een spirituele leraar, naar boeken, naar cursussen om je op weg te helpen zin in je leven te ervaren – en dat alles kan ook heel inspirerend zijn. Maar de levenslessen zie je zo voor je neus opdoemen, als je aandachtig kunt zijn en vrij. Met een beetje nieuwsgierigheid en mildheid verwerk je wat verwerkt moet, doorbreek je je gewoonten en grijp je de kans om je blik te verruimen.

Wat een prachtig begin van een training over hoe je met aandacht nieuwe intenties in je leven tot bloei kunt brengen. Eigenlijk is hiermee alles al gezegd, ik zou kunnen gaan. Maar ik blijf – en we krijgen zoveel meer.

Altijddurende bijstand

Column over kerkasiel in Den Haag, 10 november 2018 – door Diana Vernooij

Het is een gebed zonder eind, schreef een voorganger, die liturgische marathon in de Bethelkerk. In Den Haag wordt door een lange liturgie het kerkasiel voor het gezin Tamrazyan mogelijk gemaakt. Want zolang er een eredienst aan de gang is mag de IND niet binnenvallen volgens de wet. Dus is er vanaf vrijdag 26 oktober dit kerkasiel. Of er ooit een verblijfsvergunning volgt weet niemand, hoe lang het vol te houden is – ook niet. 24 uur in een dag vieringen houden, dat vraagt nogal wat. Na ruim 2 weken hadden er al 300 voorgangers en dominees bijgedragen, waaronder Marc van de Giessen én ik.

Marathon van 2 uur

Een viering van 2 uur had ik aangeboden, want wat is nu één uur op al die uren? Dus 2 uur moest het worden, dat op zich vond ik al een marathon. Mijn lijf en geest is ingesteld op een viering van een uur, de gebruikelijke tijd in De Duif.  Nu 2 uur met mensen die ik amper ken – hoe komen we de tijd door. Ik bereid de viering voor met Harriet Marseille, een Zen Peacemakers-maatje. Jonne gaat mee ter ondersteuning. Ik maakte een strakke opzet met muziek om te zingen, van Duif cd’s, en verder gebeden, teksten en een overweging. Piece de resistance was een luistercirkel: delen wat je ervaringen zijn met asielzoekers, vertellen wat je hart raakt en er een kaars bij opsteken.

Luister! had ik mijn deel van deze lange viering genoemd. Luisteren als een deugd, een genade, en ook een kwaliteit om te beoefenen. Luisteren naar de bries waarin God aan Elia verscheen, luisteren naar gedichten van asielzoekers en vluchtelingen, te beginnen met een gedicht van Hayarpi, de oudste dochter van de familie.

Luistercirkel

Het was zaterdagmiddag. Al snel zaten we met zo’n 30 mensen in de viering. Er kwamen mensen bij, er gingen mensen weer weg. Harriet bediende de knoppen van de geluidsinstallatie en leidde ons in, in de meditatie. Verschillende aanwezigen lazen gedichten, zeiden gebeden – sommigen vooraf gevraagd, anderen ter plekke naar voren komend. Halverwege de luistercirkel beende een man weg uit de viering. Zijn vrouw en dochtertje volgden hem verschrikt. Ik heb ze niet meer gezien.

Deze marathon lijkt op de oude kloostertraditie van altijddurende aanbidding: er is altijd iemand die bidt, dag en nacht. In een klooster wordt dat afgewisseld met de 5 koorgetijden, waar alle religieuzen bij aanwezig zijn. Nu hier in deze permanente liturgie volgen de voorgangers elkaar op, dragen aan elkaar over, nemen het gebed over. Voortdurend aandachtig zijn, luisteren naar de innerlijke stem van God, smeken om liefde en barmhartige aanwezigheid van God in het leven van mensen die wanhopig zijn – en dat gaat maar door.

Gebed zonder einde

Deze liturgische marathon is een gebed zonder eind. Ja, dat is het. Onze betrokkenheid op het leed van anderen is een gebed zonder einde, de ellende in de wereld is een gebed zonder einde. Ons antwoord ook. Misschien kunnen we dit gebed zonder eind, deze altijddurende liturgie niet volhouden tot er een verblijfsvergunning is voor dit gezin. Maar laten we van ons gebed zonder eind wel een altijddurende aanbidding maken, een leven lang aanwezig zijn.

Laten we van ons leven een luisteren naar anderen maken, als een gebed zonder einde: een aanwezigheid bij mensen in nood als een altijddurende bijstand.

Dank je wel

Na gisteren waarop ik in een geweldige Slotviering afscheid heb mogen nemen, zit ik een beetje beduusd thuis aan de koffie. Wat een geweldige waardering, liefdevolle cadeaus, brieven, kaarten, e-mails, appjes, goede woorden en prachtige liederen heb ik mogen ontvangen!

Ik heb zelfs een prachtige fiets gekregen van het geld dat bijeengebracht is met donaties van velen! Heerlijk, ik ga er op uit! En dan staat er ook nog een doos met hartenkreten, lieve brieven, waar ik de komende dagen elke keer een paar van ga lezen. Want het is bijna te veel om goed op te nemen.

Oogst
De oogst van vijf jaren hard werken en mooi vieren samen, heeft al mijn verwachtingen overtroffen. Die jaren hebben mij veel geboden, ik heb bijgeleerd, ben af en toe uitgegleden, maar heb ook genoten van al die mooie ontmoetingen die ik met velen van jullie heb gehad.

Dus rest mij in mijn laatste column alleen nog maar een oprecht ‘Dank je wel!’ Voor het vertrouwen dat jullie lieten zien en horen, voor de mooie woorden recht uit het hart…

Met een kopje koffie zitten voor de column
Ik ben blij met jullie lezers, ik weet dat velen van de columns hebben genoten doordat  sommigen van jullie mij af en toe op straat, bij Deen of in de kerk vertelden hoe fijn ze mijn stukkies vonden. Dat ze op de ochtend dat de Rotonde, de Schakel of de Cirkel kwam, even met een kopje koffie gingen zitten met de column. Om over de wederwaardigheden, waarnemingen en omzwervingen van een dorpsdominee te lezen.

Aan dat deel van mijn leven is nu een einde gekomen, ik wens jullie allemaal alle goeds, gezondheid en geluk toe. Het ga je goed!

Ds Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Op voor huilen

Als ik aan mijn afscheid denk van de mensen in mijn beide gemeentes, dan weet ik zeker dat ik het niet droog houd. Nou is huilen niet zo erg, maar als je alleen maar huilt is ook niet leuk.

Hoe deed ik dat eerder? Ja, bij begrafenissen van dierbaren huilde ik op voorhand, zeker als ik de begrafenis moest leiden of een verhaal moest doen. Bij de begrafenis van mijn eigen broer ben ik het in memoriam gaan schrijven ’s nachts naast de kist, waar hij in lag.

TV-uitzendingen
Bij de begrafenis van Jos Brink heb ik van tevoren al zijn tv-uitzendingen gezien die er maar op de buis waren, ook degene die ik vreselijk vond. En dan kan ik heel goed huilen.

Bij de begrafenis van mijn beste vriend heb ik samen met zijn partner de film van hun huwelijk bekeken en tranen met tuiten gehuild. Maar dat kan nu niet, er valt nog niet zo veel te huilen, want ik zie al die mensen nu nog. Ze zijn nog om mij heen en in de buurt.

Het is in deze tijd wel telkens een stukje afscheid nemen, de laatste keer dit…de laatste keer dat…, de op een na laatste column…

Terugblikken, oogsten en vrijheid voelen
Ook een heel mooie tijd, een tijd van terugblikken, oogsten en ook de vrijheid voelen van daarna. Niks meer moeten, geen deadlines, geen wekker….Nou ik ga er maar bloid op an…

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Bidden

In de Bijbel staat ergens in de brief van Paulus aan de gemeente van Thessaloniki dat je moet ‘bidden zonder ophouden’
Nou had ik daar wel een mening  over:  zwaar overdreven!
Ik dacht  hierbij aan de mensen die vroeger bij ons vóór in de kerk zaten.  Mijn vader zei dat je door de week vooral geen zaken met ze moest doen, omdat  dán de liefde ver te zoeken was.

bidden zonder ophouden
Maar ineens begreep ik in de afgelopen weken wat het betekent om te bidden zonder op te houden. In onze familie werd er een baby verwacht, maar kortgeleden bleek dat het kindje te weinig gegroeid was.
Dan slaat de schrik om het hart, de ouders deden er alles aan om de groei te bevorderen, rust en aandacht,  zeer geregelde controle in het ziekenhuis en nog meer zorg voor de a.s. moeder.
Maar wat doe jij dan als betrokkene?
Als vanzelf ging ik bidden:  zoals ik vaak voor en met anderen doe, deed ik nu voor eigen kring. Hartstochtelijk bidden, en ik betrapte mij er op dat ik het overal deed  in de auto, op de trap, tijdens een vergadering, in de kerk, op de markt….
En ineens was het niet meer overdreven, het was het enige wat ik kon doen in deze situatie.

Weinig controle
Toen kwam er ook in mij op hoe hartgrondig ik heb gebeden, toen mijn vader een zware hartinfarct had  en ik als 17- jarige eigenlijk al wist dat ik mijn pappa zou verliezen. In tijden van leven en dood blijft er weinig over van de controle die we denken te hebben over het leven.
Het kindje is geboren, godzijdank gezond, maar piepklein!
En zij groeit goed.
En ik, ik ben weer verlost van een oordeel …mooi toch…

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Verschillig zijn

Weet je wat dat is : verschillig zijn? Het tegendeel van onverschillig!
Durf je het verschil te maken, durf je verschillig te zijn, was het thema van de dodenherdenking afgelopen 4 mei in Hoogkarspel.
De kinderen van de 8e groep van de basisscholen die met hun boek* bezig zijn geweest over oorlog en verzet, lazen verhalen voor over helden die het verschil durfden te maken in een tijd waarin je dat ook de kop kon kosten. En ze hadden er ook een eigen reactie op, een bespiegeling, een gedichtje ( elfje) en een hartenkreet aan het eind.

Het verschil
Ik kreeg een reactie van één van onze gemeenteleden die te mooi is om niet te delen.
“Mooie herdenking gisteren, hé. Ik wil je even iets vertellen:
Onze schoonzoon is touringcarchauffeur. Hij was gisteren met zijn reisgezelschap naar het concentratiekamp Buchenwald in Duitsland.
Hij had vrijheidsspeldjes gekocht via internet, maar die kwamen helaas pas aan toen hij al vertrokken was.
Toen heeft hij rode en witte rozen gekocht voor de reizigers.
Die zijn daar hartstikke duur. Per stuk haast net zo duur als een bos van 20 rozen hier in Nederland. Met het gezelschap heeft hij ’s middags bij het monument in dat kamp iedereen een roos aangeboden om neer te leggen en twee minuten stilte gehouden.  ’s Avonds heeft hij in het hotel ook uitgelegd dat Nederland om 20.00 uur de slachtoffers gedenkt van de 2e wereldoorlog en wederom om 2 minuten stilte gevraagd.
Zo maakte onze schoonzoon gisteren ‘het verschil’. “

Daar hoef ik niets aan toe te voegen, toch…

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

*1940-1945; stille getuigen in ons dorp door G.J.M.Besseling

De Vleugel

Vrijdagmiddag had ik na een ziekenbezoek in het AMC een afspraak met mijn oudste vriendin in Amsterdam. Wij ontmoeten elkaar sinds kort in Amsterdam, halverwege onze beider woonplaatsen Kampen ( waar we samen hebben gestudeerd) en Hoorn.
We ontmoeten elkaar bij de vleugel in de hal van het Centraal Station.
Nu was ik wat vroeger en ik had mij op een bankje gevleid dat daar in de hal staat.

Twintig minuten genieten
Ik was niet de enige die daar zat en samen met een oudere meneer heb ik wel twintig  minuten zitten genieten van al die amateurmusici die even op de vleugel spelen en dan hun reis weer vervolgen. Het begon met wat gepingel, maar al gauw kwam er een jonge man die prachtige muziek van Philip Glass ten gehore bracht. Even snel als hij achter de vleugel was gekropen, was hij ook weer weg. Het gaat hier niet om applaus, maar om even te spelen op die prachtige vleugel, onderweg van hier naar daar.

De pan uit swingen
Daarna kwam er een jongeman die een pianosonate van Beethoven speelde, zo allemaal uit hun blote hoofd. En toen kwam er een mooie donkere jongen met dreadlocks en hij swingde helemaal de pan uit. Mensen die stonden te wachten, begonnen te bewegen.
Je kon niet meer stil zitten en de voetjes gingen op ons bankje ook van de vloer.
Toen kwam mijn vriendin eraan en we waren samen: heerlijk om elkaar te ontmoeten.
En ik was toen ook zo maar weg van de muziek, dat heb je als je onderweg bent.
Even stoppen, luisteren, spelen en weer verder. Wat een zegen is dat instrument daar op die plek.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Passie

Passie, een woord met veel betekenissen. Het woord kent de kleuren van liefde, hartstocht en verlangen, maar ook van lijden.
En als je de paastijd echt meebeleeft, komt dat allemaal op je af.

Vroeger toen ik klein was, werd op Palmzondag de radio aangezet en dan moest je je mond houden totdat die lange Mattheus Passion afgelopen was. Het leek veel langer dan nu, maar voor een kind is drie uur eindeloos lang. Te lang als je er niks van begrijpt.
Toch heb ik wel de muziek leren kennen en later ben ik ook van de teksten gaan houden.
Teksten en muziek waar veel van onze kerkliederen op zijn gebaseerd, want de invloed van Bach en zijn passies zijn groot op de muziek van toen en van nu.
De beide bekende passies naar de verhalen van de verschillende evangelisten Mattheus en Johannes zijn allebei toegeschreven aan de meester zelf, bij de Lukas passie wordt betwijfeld of deze door Bach is geschreven.

Hoop op bevrijding
Maar terug naar ‘Passie’, wat een gedreven mens was Jezus van Nazareth, wat een hoop op bevrijding heeft hij wakker gemaakt in mensen.
Wat een bijzondere, onvoorwaardelijke liefde heeft hij gebracht in een wereld van onderdrukking en geweld door de Romeinse bezetter, wat een hartstochtelijk mens was hij in zijn liefde voor mensen in de knel.
En dat is van alle tijden, want nu nog zijn er mensen die lijden onder onderdrukking, mensen die bang zijn, mensen die hun hoop en vertrouwen hebben verloren. Er is schuld en verraad, verlangen naar ontferming en vergeving.
Daar gaat de muziek over die eindeloos mooie muziek van Bach en ook heel veel moderne muziek kent dezelfde thema’s.

Kenmerk van kunst
Misschien is het wel hét kenmerk van kunst, van muziek: Passie, licht en donker.
Ik wens u allen een mooi Paasweekend toe en weet dat al die eieren die ons worden gepresenteerd, staan voor het ‘nieuwe leven’
Waar je in gelooft of niet, begin maar eens opnieuw als je vastloopt in het oude. Dat geeft ons ook de lente en het nieuwe leven buiten.

Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl