Opgelicht

Neen, niet de naam van het tv programma over fraude en andere illegale praktijken. Ik ben zelf opgelicht.

Ik krijg een whatsapp bericht met vraag om hulp. Dan bel ik op het betreffende nummer met een oudere dame. Zij vertelt dat haar kleinkind van 13 maanden vannacht is overleden in het ziekenhuis in Zwolle. Ze staat nu met haar zoon en schoondochter in Lelystad en ze kan de reis niet betalen. Ik stel vragen via de telefoon omdat ik vertrouwen moet krijgen. De vragen worden beantwoord en het klopt deels wel en deels niet. Het is een smartelijk verhaal en ik tuin er in. Ik maak geld over naar de ING rekening ten name van Hilbrink en dan wordt het stil.

Wakker worden
Als ik met mijn vrouw praat die maatschappelijk werker is geweest, wordt ik pas ‘wakker’. Ik bel het ziekenhuis en krijg het mortuarium aan de lijn. Daar is geen kind binnengebracht, maar ze bellen voor mij het hele ziekenhuis rond. Niks te vinden. Ik ben belazerd, opgelicht. Ik informeer mijn collega’s en leden van de kerkenraad, parochie, de Stichting Hulpverlening Westfriese kerken… en ik hoor van anderen dat zij dezelfde vraag hebben gehad.

Gedeelde ervaring
Ik hoor dat mijn collega predikanten ook wel eens zo’n ervaring hebben opgedaan. Dat helpt wel, want het voelt echt beroerd. Niet zozeer het geld, maar dat je vertrouwen is beschaamd. Dominees kunnen ook wel eens te gelovig zijn, schreef een collega mij. Nou daar heb ik wel van geleerd deze keer.

Maar ik blijf vertrouwen, alleen ik zal voortaan wel alert zijn.

Lieve groet en een mooie lente,

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Kleurrijk Suriname

Als ik terugdenk aan dat land wordt ik altijd helemaal blij, de warmte, de schoonheid, de blijdschap van de mensen. Gelukkig hebben we in de familie van mijn vrouw een Surinaamse tak en het is heerlijk om elkaar te ontmoeten. En nu gaan we in de kerk ook Surinaams…

Eén land centraal
Bij het Wereldgebed dat traditioneel op de eerste vrijdag van maart gevierd wordt, staat altijd één land centraal en dat is dit jaar Suriname. We bidden, we zingen en staan stil bij onze schepping net zoals al die mensen in 183 landen over de hele wereld doen. En wat is er mooier dan dat wij aansluiting vinden  bij leden van de Evangelische Broedergemeente in de voorbereiding van ons Wereldgebed. Wie kent het land, de gewoonten en rituelen beter dan zij die er vandaan komen.

Hapjes en drankjes uit Suriname
Dit jaar wordt de informatie over het land en de overweging verzorgd door Roy Ho Ten Soeng, voormalig burgemeester van onze gemeente. Tevens werken vrouwen en mannen afkomstig uit Suriname mee aan de viering. Op 2 maart om 19.00 u vieren we onder leiding van ds Marina als voorganger een internationale en kleurrijke avond van gebed, zang en ontmoeting. En natuurlijk zullen na afloop de hapjes en drankjes uit Suriname niet ontbreken. Doe je mee met die bijzondere avond?

Zoals altijd is iedereen van harte welkom in onze kerk aan het Raadhuisplein 24 in Hoogkarspel. Ik hoop je te zien.

Hartelijke groet,

ds Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Verwachting

Met jonge mensen die in verwachting zijn, gaat de communicatie eigenlijk maar over een ding: het nieuwe kindje. Natuurlijk zijn er ook nog de andere kinderen die liefde en aandacht krijgen, gelukkig wel. Maar we worden elke keer verblijd met een echofotootje met een klein wezentje erop. De eerste keer in november was het heel klein, een klein wurmpje, Het is niet voor niks dat mensen een klein pasgeboren kind zo noemen. Onlangs kregen we er twee vlak achter elkaar, de 20- weeks echo met al een echt mensje, een mega groot hoofd en een klein lijfje met armpjes en beentjes. Vlak daarna kregen we er nog een, een lachende baby met mondje open en een brede grijns van oor tot oor ( oortjes die natuurlijk nog niet zichtbaar zijn)

Vreugde overheerst
De oudste twee zijn al 6 ½ en bijna 9 als de kleine geboren gaat worden. Het is spannend, hoe ouder je bent als ouders, hoe bewuster je alles beleeft en des te meer je je ook zorgen maakt. Dat hoort toch wel bij ouder worden, minder zorgeloos zijn als de jeugd. Je ziet meer gevaar. Maar de vreugde overheerst bij het jonge paar en bij de naaste omgeving, we hangen aan hun lippen en laten de foto’s ook zien als een nieuwe werkelijkheid in ons midden.

Wat jammer dat je als mens niets meer weet van die tijd, hoe lief je verwacht bent, hoe zacht je verwelkomd wordt, ook al is dat niet altijd zo. Maar meestal zijn we blij met een nieuwe telg aan de levensboom. Een nieuw wonder in ons midden dat weer gaat groeien, zich ontwikkelt en voor je het weet, je boven het hoofd groeit en niks meer van je aanneemt als ouder.

Kleine Teun als baby Jezus
In Westwoud zijn er veel jonge mensen actief bij onze oecumenische vieringen, jonge gezinnen waar elke keer weer zo’n wonder geschiedt, een nieuw kindje erbij. Wat hebben we genoten van de kleine Teun als baby Jezus in de kerstviering. En mooi is dat we met elkaar zo een kring van mensen vormen die in alle levensfasen van het leven verkeren. Niet toevallig – omdat het ons allen aanspreekt-  hebben we voor onze oecumenische vieringen in Westwoud als jaarthema gekozen: de fasen in een mensenleven van geboren worden, groeien, binding en bestendiging tot ouder worden.

U zult verrast worden door de mooie en creatieve vieringen dit jaar.

Welkom en tot ziens,

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Bert van der Meer ook kandidaat voorganger

Naast de kandidaat voorgangers die in het jongste Groene Licht hun motivatie gaven stelt nu ook Bert van der Meer zich beschikbaar. In zijn toelichting schrijft Bert: “Na twee jaar als gastvoorganger wil ik me opnieuw committeren om als gekozen voorganger een zichtbare bijdrage te leveren aan de vieringen in ‘De Duif’. Ik ontdekte dat ik het miste, het graven in teksten, associëren met gebeurtenissen in mijn leven, linken met ons geloofsleven in ‘De Duif’ en het uitspreken van teksten met gevoel in de prachtige akoustiek van onze kerk.

“Mijn fascinatie voor sprookjes en het betrekken van jonge kinderen bij onze viering is niet gestopt met het ouder worden van mijn eigen kinderen. Op dat thema in het bijzonder mag u van mij een bijdrage verwachten. Want bij alle dorheid en ontevredenheid is de jeugd eeuwig als het gras (vrij naar Max Ehrmann).

Vieren wat er te vieren valt

We hebben dit jaar een diamanten bruidspaar in onze kerk: Jan Piet en Trien Compas-Brander zijn 60 jaar getrouwd met elkaar en willen dat met ons vieren in de protestantse kerk. Natuurlijk hebben ze een mooi feest met kinderen en kleinkinderen, maar als gemeenschap , die om hen heen staat bij lief en leed, willen we hen graag in het zonnetje zetten. Dus in de viering van zondag  28 januari komt niet alleen de Vocale kring Drechterland zingen, maar hebben we ook twee lieve mensen die we willen vereren met aandacht en liefde.

Bouwen aan verbondenheid en gemeenschap
In de afgelopen jaren hebben we gebouwd aan de verbondenheid en de gemeenschap in de onze kerk op het Raadhuisplein. We hebben gezegd en uitgestraald dat iedereen welkom is in onze vieringen en ook bij dans, film en toneel. Ook wordt er één keer in de maand lekker gekookt in onze herberg voor wie mee wil eten en voor vrijwilligers in onze samenleving om hen te bedanken voor al hun liefdewerk.

Dat bouwen aan gemeenschap doe je door het leven samen te delen met zorg en verdriet, met rouw en trouw en daar hebben we allemaal weet van. We hebben gelukkig veel gasten gehad, mensen die nooit in een kerk komen, maar zich bij ons welkom voelen. Dat is ook eigenlijk de diepere betekenis van wat “kerk” moet zijn: dat je welkom bent, dat er liefde woont in dat huis van God en mensen en dat je geaccepteerd en gerespecteerd wordt  zoals je bent.

Vieren
En omdat er dikwijls genoeg verdriet gedeeld moet worden in ons leven, hebben we nu het motto  dat we ‘Vieren wat er te vieren valt’.
Dus als je benieuwd bent of met Jan Piet en Trien wilt vieren dat ze 60 jaar bij elkaar zijn, of tot de fanclub van de VKD behoort, kom dan a.s. zondagmorgen om 10.00 u naar het Raadhuisplein 24. En beleef wat kerk anno 2018 inhoudt. Je bent van harte welkom!

Op weg naar Kerst

Wat zijn er toch verschillende tijden zo voor de kerst. Je kunt er feestelijk naar toe leven in alle rust, nadenken over wie je wilt uitnodigen, over de menu’s prakkizeren en dan weten wat je wilt. Maar het leven loopt soms heel anders dan je van plan was.

Marina Slot neemt afscheid als gekozen voorganger van De Duif

Zondag 3 december 2017. Marina Slot neemt afscheid als gekozen voorganger van De Duif. De Vredesvlucht kende zij toe aan Jeannette Deenik-Moolhuizen voor haar werk voor de VPSG.

Deze week na mijn prachtige afscheid van 27 jaar Duifvoorganger zijn met een geweldige viering en allemaal lieve mensen, zeiden we op maandagmorgen tegen elkaar: het wordt een lekkere, rustige ruime week. Je hebt echt tijd om de Kerst goed voor te bereiden, zei mijn vrouw.

Nieuw Zeeland en Azië
‘s Avonds ging we uit eten met de kinderen, want mijn pleegdochter die een paar maanden in Nederland was, ging de volgende dag naar Australië om daar te werken en weer verder te reizen naar Nieuw Zeeland en Azië.
Na een heerlijke sushimaaltijd in Amsterdam, kreeg ik telefoontjes en appjes dat Gerda Veerman was overleden die middag.
Wat een verdriet en opluchting tegelijk want ze was zo ziek de afgelopen tijd. Dan gaat de week opeens anders dan je denkt en dat terwijl ik al meerdere bezoeken had gepland aan mensen die aan het laatste eindje van hun leven bezig zijn.

Afscheid
De volgende dag vroeg naar Schiphol om Marjoleine uit te zwaaien en dan gauw naar Hoogkarspel naar de familie. En wat heerlijk om dan in een liefdevol huis te komen met Freek en de kinderen die allemaal op hun eigen manier bezig zijn om afscheid te nemen en een mooi afscheid voor te bereiden. Ik mag spreken op het afscheid en ook bidden voor dat lieve kind van God, zij die altijd zo actief was in én betrokken op het werk van onze kerken in Westwoud en Hoogkarspel.

Uitvaart en Kerstdiner
Dan zie je hoe anderen de kerst ingaan, met verlies, verdriet, met missen en alleen zijn. En weer anderen ook bezig met de dood, met hun eigen afscheid en met een groot verlangen om deze aarde te verlaten.
Dan aan het eind van de week de uitvaart van Gerda en op dezelfde dag het  Kerstdiner van de Herberg.
Verdriet en vreugde, van alles was er veel in deze ene week. En zeker in het gezin van één van onze geliefde gemeenteleden die  een zware operatie heeft  ondergaan met  complicaties.
We denken aan en bidden voor al die lieve mensen wier feestdagen er heel anders uitzien dan verwacht.

– – – – – – –
Wat zo lief was: ik hoorde dat mijn oude dame bij wie ik was, zo lekker gebabbeld had met haar buddy over ‘de dominee en sinterklaas!’
Daar wordt je toch weer vrolijk van…

Lieve groet en een mooi kerstfeest,
van Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Grenzen overschrijden

Ik heb mij tot dusverre onthouden van commentaar op de mediahype die is ontstaan over seksueel misbruik en seksuele intimidatie van mannen en vrouwen in het publieke domein. Twee verschillende vormen van het overschrijden van de grenzen van een ander mens en een grove aantasting van diens menselijke waarde. Maar toch kan ik er niet om heen. In mijn leven ben ik verscheidene slachtoffers tegen gekomen en ik weet wat voor gigantische impact dit heeft op een mensenleven en dat van de omgeving.

Grensoverschrijdend gedrag
Ik hoorde laatst iemand stilletjes zeggen: “Ze weten niet wat ze aanrichten!” En dat klopt, want de gevolgen van grensoverschrijdend gedrag zijn giga groot en traumatisch: angst, slecht slapen, eeuwig alert zijn, moeite hebben met relaties en een gezond seksueel verkeer, boosheid, dwanghandelingen, vluchtgedrag, verwaarlozing, laag zelfbeeld enz. En echt helemaal helen, zal het nooit, je leert ermee te leven.

Geen excuses
En ik kan er zo boos van worden dat mensen dit elkaar aandoen. Het zijn voornamelijk mannen maar ook vrouwen die kinderen, jonge mensen, mensen met minder macht als zijzelf misbruiken voor hun eigen plezier en genot. Als er iets ingaat tegen de liefdevolle en respectvolle omgang die Jezus van Nazareth in zijn evangelie benoemt, dan is het dit wel. En ook al zijn er nog zoveel excuses voor dit gedrag in de jeugd van daders op te noemen, het mag niet! Dat is het enige dat ik wil zeggen.

Ondanks dit zware onderwerp van de column, wens ik iedereen een mooie en liefderijke dag en week toe.

Ds Marina                                           
marinaslot@kpnmail.nl

Genieten

Wat kennen wij mensen toch veel verschillende soorten van genieten.

Op de markt, in het winkelcentrum en op elke plek waar veel mensen zijn, kijk ik mijn ogen uit. Als je in Hoorn naar het station loopt of op de loopbrug ( bij slecht weer) zit er vaak een oudere man met het uiterlijk van een zigeuner met grote vreugde accordeon te spelen. De mensen die er langs lopen, kunnen niet altijd de tijd nemen om te genieten van zijn mooie spel. Want te laat vertrokken, de trein moeten halen, een hoofd vol met werk dat er aan komt die dag, haastig en geen aandacht voor wat je tegen komt. Maar er blijven ook mensen staan. Ze luisteren en kijken naar de man, hij krijgt wat geld, een enkeling maakt een praatje. Ik bedank hem altijd, want ieder mens die muziek maakt in het openbaar, maakt mijn wereld mooier.

Brokjes voor de duiven
Dan op het perron zit er een jonge vrouw met haar broodje op de bank, ze eet zelf en geeft brokjes aan de duiven. Ze zegt: ik kan niet alleen eten en hen niks geven. Wij en nog een andere vrouw staan te genieten van dit mooie plaatje, want de duiven eten rustig uit haar hand.
Als je echt durft te kijken naar de wereld om je heen, zie je zoveel moois onderweg, dat genieten niet zo moeilijk is.

Gelegenheidskoor
In de kerk zijn we al weer bezig met de voorbereidingen voor de kerst, het gelegenheidskoor repeteert met veel enthousiasme en elan en de zangers genieten van de mooie klanken en het fijne zingen.
Iets moois instuderen is lekker voor je zelf en je doet er anderen een plezier mee.
Kijk eens om je heen en besluit om mee te doen met de goede dingen van het leven, dat brengt je bij genieten van het kleine, het bijzondere en daar wordt het donker in je leven een stukje lichter van. Zeker weten uit ervaring!

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Een Ode aan de mensen van de zorg

In deze dagen waarin de nieuwe regering zichzelf presenteert met haar plannen, rollen de miljarden over de tafel. Een ongemerkte gift van 2,1 miljard euro voor de zorg door de Tweede Kamer was al binnen, maar nu komt er nog meer. Hoeveel meer kunnen wij als ‘normale’ mensen bijna niet bevatten, want het gegoochel met cijfers is niet van de lucht.
Maar één ding weet ik wel, er moet geld bij en gauw ook.

Afhankelijk van alles en iedereen
Als dominee kom ik veel bij zieke en oudere mensen, mensen die afhankelijk zijn van alles en iedereen en ik zie hoe de mensen van de zorg hun uiterste best doen om hen te helpen.
Iedereen is gericht op de mensen en hun welzijn of ik nu in het Noorderlandhuis, het Nicolaas, Lindendael of in het ziekenhuis kom. Of ik nu mensen van de Thuiszorg, Buurtzorg of wijkverpleging zie en spreek, het belang van de cliënt/patiënt staat voorop. En ik heb gezien hoe ze soms moeten roeien met te korte riemen, met te weinig personeel, met gebrekkig middelen. Ik heb gezien hoe vrijwilligers steeds meer moeten doen om de mensen hun vertier en afleiding te geven. En hoe belangrijk het is er dat er vrijwilligers zijn die waken en zorgen voor terminale patiënten thuis.

Schaamte om wat niet meer kan
Ik zie hoe de mensen uit de zorg voor en achter de schermen ( want denk ook aan de keuken, de wasserij en linnenkamer) zich soms schamen over wat er niet meer kan. Over de strenge regels – op kantoor bedacht- zoals de kamer ontruimen binnen een week na overlijden. Soms is iemand nog niet eens begraven en dan moet er al met de geliefde spulletjes worden gesleept. En dan staat de kamer nog een heel weekend leeg, waarin toch niks gebeurt.

Buurtzorg
Er zijn natuurlijk al stemmen en organisaties die het anders doen en anders zouden willen, veel meer zeggenschap van de mensen die het werk doen, de professionals voor de menselijke maat van de dingen.
Met plezier en bewondering kijk ik naar Jos de Blok en de enthousiaste en kundige mensen van Buurtzorg. Want als voormalig manager in grote organisaties heb ik zelf op een gegeven moment ook ingezien dat je als manager de mensen die het werk doen, moet faciliteren zodat zij hun werk goed kunnen doen. En als dat besef door begint te dringen, zullen mensen in de zorg ook weer meer plezier in hun werk krijgen. Want wat heb ik een groot respect voor hen die alle werkdagen en vaak meer wijden aan de liefde in natura. Zij verdienen meer en beter van ons en onze samenleving én ze verdienen het grootste respect.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

De Hoge leraar

Ze was iets ouder dan haar eigen dochter nu, toen wij elkaar leerden kennen. Ik kreeg verkering met haar moeder en mocht meezorgen en meemoederen over twee jonge kinderen. Net van de universiteit af belandde ik in een gezin en dat was wennen. Want ik  was zelf redelijk opgevoed door ouders en oudere broer en zusters, maar om het zelf te doen, dat was nog een hele toer.
En nu staat ze daar: ze wordt geïnaugureerd als bijzonder hoogleraar, ze mag haar oratie houden om de stap te zetten naar het professoraat. Wat een bijzondere stap en wat zijn we allemaal trots op haar, haar moeder en vader, haar broer en ik ook.

De kunst van het lesgeven
Ze is helder, erudiet, kritisch, humoristisch en ze neemt ons allemaal mee in een ingewikkeld, wetenschappelijk verhaal. En  je hebt toch het idee dat je het snapt, dát is de kunst van het lesgeven die ze goed verstaat. Ik zie de spanning op haar gezicht als ze binnenkomt in de rij van hoogleraren in toga. Er zijn meer vrouwen bij dan in de tijd dat ik studeerde, maar nog niet zoveel als gewenst. Het zijn toch veel oudere grijze mannen. En dan ons meidje dat het gaat doen, die het gaat maken.

Als alles achter de rug is en haar dochter van 5 1/2 van de opvang komt en zich bij ons aansluit, wordt het vrolijk. Want wat kan je je goed verstoppen onder zo’n toga. Dat is het leukste spel van de dag. Zij is er aan gewend dat haar moeder ‘hoge leraar’ is en dat ze lesgeeft aan ‘grote kinderen’. Niet onder de indruk, vrij en speels racet ze door de gangen van de universiteit met haar vriendinnetje.

Identiteit
Wat zal er van haar worden, gaat ze hier ook in de toekomst komen met laptop en andere hulpmiddelen van deze tijd? Ze krijgt wel het goede voorbeeld, dat het heel gewoon is. En wat ook heel gewoon is, is dat alle kleuren, afkomsten en nationaliteiten daar rondwandelen. Hoezo Nederlanders en hun identiteit.

Daar  tussen al die jonge mensen is het heel gewoon dat je verschillend bent.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl