Wie houdt de kerk open?

Daar praten we wel eens met elkaar over. Zeker als er net weer een van die lieve trouwe ouderen is overleden. Zou er over 10 of 15 jaar nog een kerk bestaan? En in welke vorm dan, want voor veel jonge mensen is de kerk niet meer aantrekkelijk. Het tijdstip waarop we bij elkaar komen om 10:00 uur ’s morgens is dodelijk zoals een jongere mij een keer zei en dat begrijp ik. Met het uitgaansleven van nu ben je op dat tijdstip nog niet bij de mensen.

Ik weet geen antwoord op die vraag. Vooralsnog worden onze vieringen die met veel inzet en creativiteit gezamenlijk worden voorbereid nog goed bezocht.
In Portugal kwamen wij bij een romaans kerkje en er voor zat een oude dame met hoed, stok en snor op een bankje. Zij had de sleutel van haar kerk en liet ons binnen. Ze vertelde over het eeuwenoude baptisterium (doopvont) in de rotsen en liet het ons zien.
Een vriendelijk gezicht van de kerk. Zij houdt haar kerk open, nodigt uit en ontvangt elke dag weer. Misschien is dat wel het mooiste, dat je gewoon door de week even in de kerk mag komen.
En dat je welkom bent.

Ds Marina marinaslot@kpnmail.nl

Hete dagen

Ik rijd om half 2 het dorp Hoogkarspel binnen en het ziet er uit als een Frans plaatsje in de siësta tijd. Weinig mensen wagen zich op straat op de extreem hete septemberdag. En de enkelen die dat doen, vluchten naar de airco van het winkelcentrum en de supermarkt. Wat zit er in de karren, fris voedsel, veel sapjes en de enkeling die nog een bloemetje koopt, kiest iets voor buiten, want de boeketten laten binnen al bijna hun kopjes hangen.
Maar als ik naar de kerk loop, zie ik al weer de fietsen staan van alle vrijwilligers van de soos. En o wonder, daar komen de dames en heren achter de rollator aan om te gaan kaarten, handwerken en knutselen.
Ze worden juichend ontvangen, want niemand verwacht veel volk met dit weer. Ik spreek een van onze gemeenteleden aan en prijs haar om haar moed om door deze warmte over het hete plein naar de kerk te komen.
‘Ach’, zegt ze, ’ het is overal heet’.

Boven de 30 graden
Ik wacht op mijn collega pastor en we praten over de oecumene in ons dorp. Mooie plannen groeien op het heetst van de dag, maar we maken er geen lange sessie van.
Dan naar het verpleegtehuis op ziekenbezoek, daar valt het ook niet mee, gelukkig hebben ouderen het altijd eerder koud dan heet, maar nu is het zitje voor de deur, het konkelplekkie niet te benaderen. Ik kien het zo uit dat mijn helaas zwarte auto in de schaduw staat, maar nog staat de thermometer ver boven de 30 graden.

Door ervaring wijs
Als ik op de volgende hete dag mag mee eten bij Seniores Priores in Westwoud met de ouderen, dan weet ik weer waarom ik zo geniet en zo veel leer van mijn contact met de oudere mens.
Ze nemen het leven zoals het is, door ervaring wijs geworden weten ze dat je niet zo veel kan veranderen en zeker niet aan het weer.

Een mooie herfst gewenst van Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Antennes gezocht

Voordat ik dominee werd, had ik nog nooit gehoord van de Nationale Ziekenzondag! Als je in de wereld van de ‘gezonde mensen’ werkt en leeft, is dat een onbekend fenomeen. Want daar is ziekte eerder uitzondering als regel. Een schok ging er door mensen heen in het bedrijf als er iemand ernstig ziek werd en overleed. En dan even daarna gingen we weer over tot de orde van de dag.
Nu weet ik dat in het circuit buiten die werkende mens, er een heel ander leven mogelijk is. Leven met ernstige ziektes, doorgaan tegen de verdrukking in, volhouden tot je niet meer kan en vooral aan de praat blijven. Niet stoppen en erbij gaan liggen. Dat doe je pas als het echt niet meer kan.

Dapper
Wat een moedige mensen kom ik tegen, wat een dappere manier van leven, niet zeuren, niet mopperen omdat je lichaam het eigenlijk niet meer doet. Blij zijn met de kleinste dingen, met de lieve woorden en daden van je kinderen en kleinkinderen. De trouw van je partner als die nog leeft.
De zorgzaamheid van de verzorgenden om je heen in Noorderlandhuis, Nicolaas of van Buurtzorg of de vrijwilligers van de terminale Thuiszorg en al die anderen hier niet genoemd. Wat een kanjers van mensen die altijd maar weer klaar staan.
En dan nog de vrijwilligers van de Zonnebloem, die de zieke, oudere mens een mooie dag bezorgen door hun bezoek, een uitje samen of met een grotere groep. Jarenlang, trouw aan de zijde van degene die jou is toevertrouwd. Ik hoorde hen bij de voorbereiding van de Ziekenzondag zeggen : het wordt te groot, er zijn te veel mensen die we niet meer kennen. En we missen de antennes in de buurt om aan te geven dat er zorg, bijstand, liefde en bezoekje nodig is.

Zonnebloem
Misschien wil jij wel zo’n antenne zijn, als er iemand in jouw omgeving is die weinig aanloop heeft, die niet meer zo mobiel is en een beetje allenig. Of wellicht heb jij nog wel een uurtje over om eens iemand te bezoeken of wat leuks te doen met elkaar.
Maak contact met de afdeling van de Zonnebloem in jouw woonplaats.
Op zondag 11 september de Nationale Ziekenzondag zetten we alle zieken en ouderen in het zonnetje én de mensen die altijd voor hen klaarstaan. Kom je ook om 10.00 u in de protestantse kerk aan het Raadhuisplein in Hoogkarspel? Je bent van harte welkom !

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Het vliegend evangelie en een ijsje

In deze zomer zijn er veel mensen ernstig ziek. Niks geen komkommertijd voor de dominee. In mijn eigen gemeentes bij mensen thuis, in ziekenhuizen en verpleegtehuizen is mijn aanwezigheid gewenst. Ook in de naburige gemeente waar de eigen dominee op vakantie is, wordt mijn hulp ingeroepen.

Met veel liefde begeleid ik mensen in hun laatste levensfase of in een crisissituatie in hun leven. In mijn zwarte Polo rijdt ik heel Westfriesland door.

Vliegend evangelie
Als ik bij een kerkeraadslid langskom die mij helpt bij het verzorgen van een mooi en goed afscheid, roept ze. ‘Daar komt het vliegend evangelie’

We lachen er allebei om én er zit een diepe kern van waarheid in. Ik kom om te vertellen dat mensen niet alleen zijn, dat God heeft gezegd:  mijn naam is ‘Ik ben bij jou en ik blijf bij jou’ Dat geeft rust en ruimte voor diegene die in de knel zit. En gelukkig hoef ík het ook niet alleen te doen. We bidden samen, en dat geeft ook  mij de kracht en de liefde om door te gaan met dit mooie en soms zware werk.

Als geroepen
Als ik weer terug kom in het dorp waar nu een lief mens gemist wordt, zwaait men naar mij. Ik wordt herkend als degene die er op tijd was, die kwam als geroepen. Zo voelt het ook dat ik af en toe geroepen wordt om lief te hebben.

Als ik weer in de auto stap, komt er een ijscokar aan, zo’n ouderwetse met van die zilverkleurige deksels in puntvorm. Ik besluit om een ijsje te bestellen maar voordat ik de kans heb gehad om dat te doen, wordt mij een ijsje aangeboden door een andere buurvrouw. Wat een mooi afscheid was het. En dat ijsje is voor u!

Zo gaat dat met een vliegend evangelie, dan vang je nog eens wat.

Een mooie nazomerweek toegewenst1

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Verlos ons van de boze

Oradour sur Glane, een bloeiende plaats gelegen aan de trambaan, een plek waar mensen samenwonen en waar anderen naar toe komen om te logeren in het hotel, om te werken en boodschappen te doen. Het is 10 juni 1944, een afdeling van de Waffen SS vermoordt in een paar uur alle 642 personen die aanwezig zijn in het dorp, een enkeling ontkomt.

Massaal gefusilleerd
De mannen worden op verschillende plekken massaal gefusilleerd, de vrouwen en kinderen worden in de kerk gedreven en uitgerookt. Als ze naar buiten vluchten, worden ook zij neergeschoten. Niks is meer heilig. Alles wordt in brand gestoken om geen sporen na te laten.

Wij lopen 72 jaar na dato door het dorp, want de toen jonge generaal Charles de Gaulle bepaalde dat dit dorp een monument van herinnering moest worden. Ernaast is een nieuw dorp gebouwd met dezelfde plattegrond als het oude dorp.

Gemeenschappelijk is de begraafplaats die heden en verleden met elkaar verbindt.

Resten van bezittingen
Mensen lopen in stilte door de straten. De namen en beroepen van de bewoners staan op de ruïnes. Oude autowrakken staan in het gras. En dan in een grote kelder vlakbij de begraafplaats liggen de resten van persoonlijke bezittingen van bewoners, brillen, zakmessen etc. Daar staat ook een ouderwetse kinderwagen ( zo eentje waar ik zelf ook nog in gelegen heb ) waar de kogelgaten in zitten. Dan lopen de tranen over mijn wangen.

Het enige wat je dan kan bidden, is die bekende regel uit het Onze Vader:
‘Verlos ons van de boze’ in verleden, heden en toekomst.

Andere woorden zijn er niet.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Sterker dan je denkt

Soms komen er dingen op je pad, waarvan je denkt, dit red ik niet. Ik trek dit niet, dit is mij te machtig. Ziekte, een ongeluk, verlies en andere dramatische gebeurtenissen in je leven die bijna ondragelijk zijn. En wonder boven wonder, toch blijkt dat het gaat, weliswaar met de moed der wanhoop, met sidderende knieën of een hart vol angst, maar toch je redt het wel.
En in sommige gevallen gaat het gewoon goed, het oude gezegde: ‘een mens krijgt kracht naar kruis’ is nog steeds van toepassing. En ook bij mensen van wie je het niet zo had verwacht.

Moed verzamelen
En dat geldt ook voor mensen die op je pad komen, mensen die jouw leven ongewild zwaar maken door hun geestelijk of lichamelijk ziek zijn of de zorg die ze nodig hebben. Ook dat kan je soms te zwaar vallen, niet te tillen zijn. Dan moet je moed verzamelen om de draad elke keer maar weer op te pakken. In mijn onmiddellijke nabijheid zie ik mantelzorgers zich bijkans vertillen aan de problemen waar ze mee moeten dealen elke dag.
Kiezen voor je zelf is vaak het moeilijkste en zeker als het over een langere periode gaat van jaren van aandacht en opoffering dan is het wel eens op.
En toch gaat altijd op dat je sterker bent dan je denkt, dat datgene waar je zo tegen op zag, te doen is. Dat je misschien nooit gedacht had dat je dat zou volbrengen.

Ieder mens heeft zijn of haar levensopdrachten. Pas achteraf weet je vaak wat jouw taak in de wereld is geweest, als het over is, als je klaar bent. En het er goed hebt afgebracht.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Herinneringen

Als dominee kom ik ook bij mensen die uit de kerk zijn geraakt, de een bewust door er echt uit te stappen. Dat is meestal omdat mensen in het verleden niet begrepen, niet gezien zijn door de mensen van de kerk. De ander is er zomaar uitgeraakt…
We hebben het dan over God, over hoe het vroeger was, waar je in geloofde, wat je dierbaar was, maar ook wat je stoorde.
We spreken over bidden tot God, en dan hoor ik: “Ik heb zo vaak gebeden, maar er veranderde niks. In de diepste donkere dagen kwam er geen hulp en bijstand. Ik moest het allemaal toch zelf en alleen doen… behalve de dokter, die hielp me.”

Grote tovenaar
Nou geloof ik zelf allang niet meer in God als een grote tovenaar in de hemel die alles doet en regelt, die zegt nu jij en dan jij als het gaat om de dood.
Ik geloof veel meer in de God die in mensen zit, die in ons allemaal aanwezig is en die meelijdt met ons als er verdriet is. Een goede God die de handen uit de mouwen steekt en hulp biedt zoals die dokter die als enige er was voor haar in donkere dagen.
En de duivel dan? Die zit ook in ons, die donkere schaduw die ons de verkeerde kant op wijst, die de haat aanwakkert, die de liefde probeert te verdrijven.

Ik kom dikwijls bij ouderen die ‘gemengd’ getrouwd zijn, iets wat lang niet gemakkelijk is gegaan in het verleden, want tóen was het gezegde ‘Twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen’ nog echt waar.

Herinneringen
Er komen mooie herinneringen aan vroeger, de constatering dat in het katholieke geloof, het vrouwelijk aspect van Maria ook tederheid en vriendelijkheid vertegenwoordigt.

En dat hoor je in een oud kindergebedje van rond 1950. Geleerd van moeder om op te zeggen voor het slapen gaan.

Jezus zoet, voor ik ga slapen,
Kniel ik bij mijn bedje neer.
Om U hartelijk te danken, voor uw zorgen lieve Heer.
Als ik soms eens stout geweest ben,
dan vergeef mij Jezus klein.
Want ik wil U graag beloven, morgen zal het beter zijn.
Goede Moeder in de hemel,
alle Heiligen bidt voor mij,
Dat de lieve Hemelvader,
altijd mij genadig zij.

Liefdevol en zacht zoals het hoort bij een kind dat gaat, geen grote prikkels meer, maar zacht gaan slapen en datgene wegnemen wat de slaap tegenhoudt.

Vergeving vragen
Die liefde dat is wat er overblijft voor ons in het geloof van nu, want dat is blijvend, al die nare dingen die mensen elkaar aandoen in de wereld, maar soms ook in de kerk daar moeten we maar vergeving voor vragen. Want zelf doe je ook wel eens iets wat niet past, wat de liefde niet bevordert.
We kunnen alleen maar iedereen die een beroep doet op de kerk in liefde helpen en bijstaan. Dan verandert wellicht het beeld dat mensen van de kerk hebben. Dan gaat de liefde zoals bedoeld in het evangelie van Jezus van Nazareth echt stromen in de wereld. Dan kunnen ook oude, goede herinneringen hun plek krijgen.

With love van Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Overal is politie

Ineens zit ik de afgelopen weken weer in de omgeving van veel politiemensen. Vorige week onze jaarlijkse ontmoeting met mijn voormalige korpschef die nu in de Raad van Bestuur van het Horizoncollege komt. Uiteraard hebben we het naast onze eigen leven en ontwikkeling altijd even over de politie. Over hoe het er nu voor staat en wie we nog regelmatig zien.

Professionaliseringsdag
Gisteren en vanmorgen heb ik in de Amsterdamse politieacademie de opening verzorgd van een professionaliseringsdag voor totaal ruim 100 begeleiders van politiestudenten. De dagen gingen over diversiteit in begeleiden, in opleiding, communicatie en ervaring. Een gek gevoel dat ik zo weer “thuis ben”, in de taal, in de afkortingen, in de automatenkoffie en in de eigenaardigheden die elk bedrijf nu eenmaal kenmerkt.
Ik was vroeg aanwezig met de auto na de eerste dag met de trein te hebben gereisd, want zoals gezegd als je niet vroeg bent, heb je geen plek. Dat bracht mij bij een aha erlebnis: dat het altijd al zo was dat bij de politie de bezoekersplekken altijd bezet werden door collega’s.

Ondeugend
Misschien moet je wel een beetje ondeugend zijn in een organisatie die dikwijls zoveel discipline vraagt!
Het leuke is dat het werken bij de politie mij mede gevormd heeft tot de mens die ik nu ben.
Ik nam in mijn openingswoord het voorbeeld van de opvang van vluchtelingen in onze kerken. Dit is mede zo goed en snel van start gegaan doordat ik bij de politie heb geleerd in grootschalig optreden snel en gestructureerd te werken met draaiboeken en taakverdelingen die elke vergissing uitsluiten.
En natuurlijk ook omdat er een paar mensen altijd aanwezig waren en alle gaten opvulden.
Opnieuw bedacht ik dat het werken bij de politie op straat en achter de schermen van een politiebureau toch voor velen een roeping is, een gedrevenheid om het mooie vak uit te oefenen en mensen te helpen in allerlei omstandigheden.

Vakwerk
Daarom doet het mij wel eens pijn als er zo tegen de politie aangepist wordt en er moet altijd nóg meer van komen. ‘Meer blauw op straat’ kan je niet meer zeggen, want de uniformen zijn gelukkig sneller en eigentijdser geworden, maar de politie is gewoon altijd waar ze moet zijn.
Want dat is het kenmerk van politiewerk, je merkt niet wat er gebeurt, pas als je ze nodig hebt.
Het is vakwerk en de politiemensen worden permanent getraind om dat kennis en kunde up to date te houden.
Ik heb weer bewondering gekregen voor de mannen en de vrouwen die elke dag en ook bij nacht en ontij hun leven wagen voor onze veiligheid.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Onderscheiden

In mijn jeugdige overmoed en rebelse verleden vond ik het niks, die Koninklijke onderscheidingen.
Het egalitaire denken was ook erg in zwang in de jaren 60-70 van de vorige eeuw. Iedereen was gelijk van waarde en je moest vooral niet meer willen zijn dan een ander. En daarbij kwam dat de uitreiking van onderscheidingen ook nog erg gekoppeld was aan rangen en standen.
Een boerenarbeider in het Westfriese kreeg pas na lang aandringen en na twee dringende verzoeken een lintje en de hoge heren en artiesten stonden vooraan in de rij. Dat was niet eerlijk en gelukkig is dat wel verbeterd.
Nu vind ik nog steeds dat de visie dat mensen gelijk van waarde zijn goed te onderbouwen is, mede vanuit het Evangelie.
En zeker in het Westfriese is het ook zo dat je vooral gewoon moet doen, dan doe je al gek genoeg. Toen ik hier in de jaren 80 kwam werken bij Streekcentrum Binnenwijzend zei een oudere dominee tegen mij dat Westfriezen het woord Heer/ Here niet graag gebruiken.
Zij nemen niet graag de heerschappij van iemand aan over zich, zelfs niet van God. Dus paste ik hier goed en dat lukt nog steeds prima na 35 jaar in Hoorn te wonen en lange periodes hier te werken.

Trouwste gemeenteleden
Waarom moeten er een paar mensen uitgekozen worden en onderscheiden worden voor hun werk? Waarom zij wel en die ander die in stilte al jaren voor de ander zorgt niet?
Op 26 april was ik bij de uitreiking van de Koninklijke onderscheidingen van Drechterland omdat twee van onze trouwste gemeenteleden in het zonnetje werden gezet, Jaap en Truus Groot, mensen die hun hele leven voor anderen hebben klaargestaan.
Ik was blij om erbij te zijn en heb nu ook heel goed door dat zo’n onderscheiding alleen wordt uitgereikt als er draagvlak is in de samenleving anders dan vroeger.
Het was een feestelijke ochtend met veel gemeenteleden van de protestantse gemeente erbij en veel Drechterlanders, mensen die speciaal waren gekomen voor de gelukkigen.
En ook Piet Karsten een goede bekende van mij uit het Roze Netwerk werd lid in de Orde van Oranje Nassau.
Aan Piet, Truus en Jaap komt deze onderscheiding zó toe omdat ze alle drie zoveel voor mensen hebben betekend en nog steeds. En dat mag wel eens genoemd worden.
Toen zag ik in de krant nog een aantal bekenden die in andere gemeentes gedecoreerd waren waaronder in Enkhuizen Siem Beers, oud buschauffeur, verre reiziger en ook zeer betrokken op mensen, Anneke Swier die al zo lang in het Nicolaas de grote en de kleine vieringen verzorgt,
En in Bovenkarspel Nicole van Rooij voor wie ik grote bewondering heb voor haar Huiskamerproject en werken voor en met jongeren. Jongeren die soms met te veel bagage een nieuwe weg moeten vinden in het leven en daar helpen Nicole en haar medewerkers hen bij.
En ook Simon Loos kreeg in Opmeer een prijs, een integere en goede politieman die veel voor jongeren heeft gewerkt en betekent en nog steeds vrijwilligerswerk doet in Spanbroek e.v.
Uit alle sectoren waar ik gewerkt heb, zijn naar mijn bescheiden mening goede mensen uitgekozen om te eren.

Belangeloze inzet
Onderscheiden heeft dus echt iets goeds, heb ik nu door….
De mens die zich belangeloos inzet voor de ander en dikwijls de kwetsbare ander, wordt gezien en gehuldigd voor al die dagen dat er zomaar wat is gedaan, zomaar zonder je daarvoor op de borst te kloppen. Zomaar zonder dat er enige vergoeding tegenover stond.

Een aanmoediging wellicht om ook eens wat voor een ander te doen, zeker voor de mensen uit hun omgeving, want de kleinkinderen van Truus en Jaap hebben een prachtig voorbeeld in hun opa en oma en niet alleen zij maar iedereen in hun omgeving.
Goed voorbeeld doet goed volgen en dat is in onze samenleving van nu heel belangrijk, want het is al hard genoeg en te veel ‘ieder voor zich’ soms.
Onderscheiden is het verschil zien en iemands bijzondere gedrag erkennen. Dat kan middels zo’n Koninklijke onderscheiding goed gebeuren.
Maar dat kan alleen maar als er mensen zijn in de samenleving die het verschil maken, die onverstoorbaar doorgaan met hun steun en hulp geven aan mensen die het nodig hebben.
En natuurlijk zou ik meer mensen gunnen dat hun noeste en belangeloze werk gezien en gehonoreerd wordt.
Bij dezen krijgen ze van mij een denkbeeldig lintje en mijn petje af.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Vrijheid

Mijn domineesbestaan deint door het jaar heen langs thema’s als geboorte (Kerst), het jonge leven en opgroeien (van Jezus) naar de verschillende gebeurtenissen van Pasen tot het opstaan en dan de verschijningen van Jezus die wonderlijk en veelvuldig zijn in deze tijd.
En al die gebeurtenissen zijn heel goed te verbinden met ons eigen leven, met ons dagelijkse bestaan. En dan is het opeens bijna mei, bijna 4 en 5 mei, de dagen waarop wij in Nederland gedenken dat er eens oorlog, geweld en bezetting was in Nederland en in Nederlands-Indië en dat de bevrijding kwam. Ik weet nog hoe opgetogen mijn moeders stem klonk als ze vertelde over de Bevrijding in mei 1945.

Herdenking
We bereiden met de oecumenische werkgroep van Hoogkarspel de herdenkingsbijeenkomst voor met als titel ‘Omarm de Vrijheid’.
En dan vervloeien heden en verleden, want het terroristische geweld dat in ons Europese continent rondgaat, roept onrust en angst op, net zoals ik mij herinner uit de verhalen van mijn ouders en mijn zus, die vlak voor het uitbreken van de oorlog is geboren.
En opeens komt alles samen, want voor de Roze Viering van dit jaar kiezen we een thema wat met ‘Vrijheid’ te maken heeft. En we praten over wat Vrijheid betekent voor ons mensen met een andere seksuele geaardheid en een ander leven als de meerderheid van de bevolking.
Ik vertelde hoe mijn vrouw en ik onszelf hebben moeten verstoppen in Sri Lanka, want daar is homoseksualiteit strafbaar.
Opeens wordt mijn leven beheerst door bezig zijn met vrijheid. Dat is wel voedend en inspirerend want de angst heeft ook mij soms te pakken, zeker als blijkt dat twee vriendinnen van ons maar ternauwernood aan de aanslagen in Zaventem zijn ontsnapt.
Als mensen mij vragen wat voor mij vrijheid is, komen er woorden als zingen, dansen, spelen, genieten, vrije mensen en liefde bij mij op.

Lichte zeden
Laatst waren we naar een paar tentoonstellingen in Amsterdam, eerst naar ‘Lichte Zeden’, een expositie met schilderijen en prenten over dames van lichte zeden in de Franse kunst van de 19e eeuw in het van Gogh Museum. Tot onze grote verwondering zagen we vooral veel jonge mannen alleen deze tentoonstelling bezoeken.
Maar toen we diezelfde middag naar de Catwalk in het Rijksmuseum gingen, zagen we vooral jonge meisjes, van allerlei achtergrond en vooral veel meisjes met hoofddoeken en sluiers die al giechelend een selfie maakten met de koninklijke bruidstoiletten van weleer. Dat is ook vrijheid, dat dát kan allemaal in Nederland. En wellicht kan jijzelf wel bedenken wat het voor jou betekent om hier in Nederland te wonen en vrij te zijn.
Ik wens ieder die dit leest veel vrijheid en vrije dagen toe in het begin van die mooie meimaand.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl