Fred Vos

Known unto God

/in ,

We fietsen op Schiermonnikoog door de duinen en zien een bord staan met de tekst Vredehof. We herinneren ons een tv documentaire over een bijzondere begraafplaats. Een begraafplaats voor zeelieden en omgekomen militairen uit twee Wereldoorlogen.

We lopen over het duinpad naar een prachtige stille plek in de duinen. Omgeven door dennenbomen met overal krokussen, sneeuwklokjes, narcissen en blauwe wilde hyacinten is de laatste rustplaats van soldaten en officieren van luchtmacht en marine van allerlei nationaliteiten.

Duitsers, Engelsen en Fransen
Daar liggen Duitsers, Engelsen en Fransen broederlijk naast elkaar en dat terwijl ze elkaar bij leven bevochten tot het hun eigen leven heeft gekost. Jongens van 18, 20, 23, 26 jaar, net onder moeders rokken vandaan. Indrukwekkend is deze plaats waar alleen het ruisen van de bomen in de wind de stilte doorbreekt.

Op de kleine stenen staat soms een naam,
maar vaak inconnue, unbekannter Soldat of Known unto God.
Dat is wat je hoopt, dat je bij leven en sterven in ieder geval gekend wordt door de Ene.
En daar wordt je stil van…

Ds Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Ode aan Maria en de moeders van deze wereld

/in ,

Het zal je maar gebeuren dat je kind een groot  ideaal heeft, dat hij de wereld wil veranderen, dat hij of zij een enorme stap zet, de wereld rondtrekt en anderen vertelt hoe het anders moet.
En wat zit je dan als moeder in de zenuwen, wat doet het pijn als je kind vanuit jouw perspectief in zeven sloten tegelijk loopt, onverantwoorde risico’s neemt en er een grote kans is dat ze niet veilig terugkomen in huis en haard van moeders.

Jihadstrijders
De moeders van jonge jihadstrijders hebben diezelfde angst, want de kans dat hun kind levend terugkomt is gering. Maar ook al die moeders die hun kind verloren door uitgaansgeweld, door een ernstige ziekte, door een verslaving, door een Nederlandse vredesmissie,  door wat er allemaal mis kan gaan met kinderen. Dat is een kruis op zich, om dat te dragen en hoe moet je verder met dat lijden in jezelf.

Soms heb je geprobeerd om het tij te keren, om het noodlot af te wenden, maar dat lukte niet; je hebt alles gedaan wat je kon, maar het was niet genoeg.

Als ik met de vrouwen in het Noorderlandhuis, ons verzorgingshuis in Hoogkarspel spreek, is een van de eerste dingen die ze mij vertellen dat zij naast hun man ook een kind hebben verloren. Op hoge leeftijd zit de pijn nog diep en is het verdriet nog zichtbaar.

Dat is het verhaal van Pasen, een verhaal van verlies, van het kruis te dragen dat  je je kind moet loslaten, dat hij een man is geworden en dat het zijn levensweg is jou los te laten. Maar in het Paasverhaal is er een bijzonder happy end.
De mens Jezus sterft en de Gods zoon staat op uit de dood.
Maar Maria is haar kind kwijt, eerst aan de hel van de veroordeling en het kruis en dan nog aan de hemel die hem opneemt. Helaas maken aardse moeders niet zo vaak zo’n opstanding mee. Dikwijls is het kruis loodzwaar en moet je verder door het moedig levenslang te dragen.

Maria
De verbondenheid met Maria is voor veel Rooms Katholieke vrouwen een zegen geweest, de vrouw die dichtbij ons staat en dichtbij haar zoon Jezus.  Zo was en is zij voor veel vrouwen een verbinding met het goddelijke. Met de hoop en de troost van  een andere wereld die verlicht en omarmt. En dat kan vrouwen en ook mannen  troost bieden, dat er een vrouw is die je voor is gegaan in het diepe verdriet.
Ik heb Maria leren lief hebben in de Duif, ik ben aan haar verknocht, want zij trekt het verhaal van Vader, Zoon en Heilige Geest dichterbij ons gewone mensen.

Stille Week
In de week die komt en die ook wel Stille of Goede Week wordt genoemd, gaan we symbolisch door alles heen: het feest van de intocht op Palmpasen,  de gemeenschap van het laatste Avondmaal, de joodse Seideravond die ook door Jezus werd gevierd met zijn leerlingen, het lijden en de dood door de terechtstelling van Jezus, de echte Passion, de stilte van de Stille Zaterdag, het stille verdriet  en dan Pasen met haar wonderlijke blijdschap en onbegrijpelijke ontdekking, een heel andere blijdschap, innerlijk en intens.

In deze week breng ik een ode aan Maria en de moeders van deze wereld. Om haar  liefde, moed en doorzettingsvermogen en telkens weer opstaan.

Een mooie Paasweek toegewenst,

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Tevreden

/in ,

Als ik terugkijk op onze grote reis naar Sri Lanka, dan kijk ik met plezier terug èn ik vind het heerlijk om nu weer hier te zijn. De lente is in aantocht, de knoppen barsten uit hun velletje. En vaak breekt toch na regen, hagel of natte sneeuw de zon weer door. En wat een verschil met al die mensen in tentenkampen aan de randen van ons rijke Europa, die buiten moeten zijn zonder dak boven hun hoofd, ook in sneeuw en regen.

Ik ben blij en tevreden om in Nederland te wonen, omdat het grootste deel van mijn medemensen tolerant en vriendelijk zijn(zoals gisteren toen ik mijn pinpas kwijt was bij Albert Heijn). Ook al willen de media mij doen geloven dat iedereen bang is voor vluchtelingen, voor die angstige kwetsbare mensen met veel kinderen die op de vlucht zijn voor geweld en oorlog.

Floortje Dessing
Afgelopen vrijdag vertelde reisjournaliste Floortje Dessing in College Tour dat zij in Nederland blijft wonen omdat zij het nog steeds het fijnste land vindt om te wonen; argumenten zijn voor haar dat wij enorm veel vrijheden hebben in Nederland. We hebben zó veel en ook zegt zij: laten wij ons niet laten overrulen door onze angst voor het onbekende,  bijvoorbeeld de grote vluchtelingenstroom. Informeer je over hoe het werkelijk is. Sta vrij en onafhankelijk in het leven! En als er iemand dat doet, is zij het wel. Een vrouw die de hele wereld heeft afgereisd, zei zondag nog dat ze Nederland toch het fijnste land vind om te wonen, het is schoon, vrij en veilig, en we hebben goed onderwijs.

Ik heb in Sri Lanka gezien wat opleiding doet met kinderen, als je als 9-jarige of 12-jarige van school moet omdat er geen geld meer is. Dan moet je gaan werken omdat elke roepie/ cent nodig is.
Ik heb gezien wat goede en gezonde voeding doet met kinderen, hoe klein en tenger  kinderen blijven doordat ze gewoon te weinig te eten krijgen.
Ik heb gezien hoe treurig kinderen en jonge mensen er uit zien als ze na een ellenlange dag werken in de kledingfabriek thuis komen.

Niet genieten van de zon
Als je in een sloppenwijk van Colombo woont,  zie je niks van de mooie natuur van dat prachtige land en kan je ook niet genieten van de zon. Gelukkig is de familieband vaak sterk en goed, maar soms zo sterk dat er uitsluiting plaats vindt als je dingen doet die volgens de norm niet kunnen.

Ik moest zomaar denken aan mijn eigen jeugd net na de tweede wereldoorlog waarvan ik nog heel goed weet, dat het kleine stukje vlees – als het er al was –  door mijn vader zo eerlijk mogelijk verdeeld werd onder ons zessen. En ik herinner me de zin die hij altijd zei: ‘geef het maar aan de kinderen’. Ik dacht ook aan de stress die bij mijn moeder ontstond als er iemand tegen etenstijd kwam aanwaaien. Want er was toen gewoon niet genoeg. Later wel: iedereen kon mee eten. Ik zie nog de vluchtelingen in onze kerk hun borden vol scheppen, borden met een kop er op, want als je op de vlucht bent, weet je niet of je morgen weer eten krijgt.

Ik ben blij en tevreden met de vrijheid, met de ruimte zeker hier in het Westfriese, met het onderwijs, met de medische zorg, met noem maar op. In onze kerk zingen we vaak het lied ‘Tel je zegeningen, één voor één’, een oud lied met een ijzersterke inhoud. Als je dat elke dag doet, wordt je er echt blijer en meer tevreden van. En dat is toch mooi meegenomen. Proberen???

Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Nog niet jarig!

/in ,

Net terug uit Sri Lanka van een heftige en emotionele reis vieren we in de Duif dat de Duif en ik als voorganger 25 jaar met elkaar verbonden zijn. Een mooie viering met prachtige zang van het koor van de Duif dat van harte en uit volle borst zijn bijdrage leverde.  En zo mooi, ook vanuit mijn huidige gemeente was er een hele delegatie aanwezig.
Ik ben blij met de Duif die mij al meer dan 26 jaar een spiritueel dak heeft geboden, die mij ruimte heeft gegeven om mijzelf als voorganger te ontwikkelen en waar ik heb kunnen lachen en huilen over wat ik in het leven heb meegemaakt.
Een vrije kerk, met veel openheid en gesprek, een plek om je thuis te voelen in het huis van God en mensen, waar niks moet en veel mag. Waar iedereen welkom is niet alleen voor de koffie maar ook voor de maaltijd van de gemeenschap, voor het breken en delen. Of je nu hooggeleerd en zeer begaafd bent of dat  je vooral goed voelt en innerlijk weet wat er gebeurt, of je mooi in de kleren zit met de nagels gelakt, of dat je een beetje ruikt en de zeep niet zo vaak gebruikt. Je bent welkom!
Zo’n welkom voelt als een groot feest en dat mochten we met elkaar vieren.

Verbondsviering
Ik zal nooit vergeten dat ik binnen kwam in de Duif, in het koor mee ging zingen en bij de verbondsviering van Goos en Wim (die later mijn best vrienden zouden worden) moest zingen. Er kwamen niet zoveel nootjes uit omdat ik de hele viering heb zitten huilen. Ik die de gereformeerde en de hervormde kerk net had verlaten omdat er nog steeds gedoe en discriminatie van homo’s in de kerk was, ik mocht zingen bij een viering waar twee mannen in liefde verbonden werden met God en de gemeenschap.

Verjaardag
En dan na zo’n mooi feest, was ik ook nog jarig, ik heb de leeftijd van 62 jaar bereikt. En ik zei: “Dat vier ik niet, want er is al zoveel te doen en te doen geweest.”
Wonderlijk want ik vier mijn verjaardag altijd en overal. Verder riep ik al dagen dat ik met pensioen wil. Nu waren we na onze reis beiden flink ziek geworden, dus ik had helemaal geen energie om iets te doen.
Pas twee dagen van te voren begreep ik door een vraag van iemand in de Duif, dat dit allemaal kwam omdat mijn vader 62 jaar is geworden, maar niet ouder. Hij heeft niet van zijn pensioen kunnen genieten. Hij is er niet eens aan toe gekomen.
En dat allemaal zat al 45 jaar opgeslagen in mijn lichaam en in mijn systeem en kwam er nu totaal onbewust uit.
Vandaar dat niet vieren en met pensioen willen gaan… Opeens snapte ik dat het alles met mijn vaders levensloop te maken had. Ik wilde gewoon intuïtief helemaal niet 62 jaar worden, een gevaarlijke leeftijd. En ik wil vooral wel met pensioen en nog jaren genieten samen met Marleen.

Ik schrijf dit op met een brok in mijn keel en verdriet in mijn lijf. En ik voel me nog steeds niet jarig. Misschien komt het nog vandaag?

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Zondag in …

/in ,

Het is zondag, grijs, grauw en koud, de storm blaast om ons huis, we zijn weer thuis in Hoorn.

Wat is dat wennen na 3,5 week in de warmte te hebben geleefd. In de warmte en in de kleuren en de geuren van een bijzonder eiland in de Indische Oceaan. Want daar in Sri Lanka is de zondag echt verschillend van andere dagen. Je gaat bijvoorbeeld je auto wassen langs de kant van de weg, je gaat met je vriendin op de scooter uit, en als je een vrouw en 2 kinderen hebt, past dat ook nog wel op diezelfde scooter/brommer.

Kippenkonten
Er is markt op zondag en iedereen heeft vrij, dus er wordt wat afgeslenterd en gepraat met elkaar. De kleurige en geurige producten van het land staan prachtig uitgestald, duizend en één soorten rijst, bonen, groenten en fruit. Maar ook vis en kale kippenkonten, waar wij zo snel mogelijk langslopen. En het kan zijn dat je toch moet werken op je bouwtje met rijst, maar dan ga je in ieder geval daarna met je familie, buren, vrienden eten, want overal ruik je tegen het middaguur de houtvuurtjes onder een lekker ‘rice and  curry’ (rijst met kerrie, vlees/groenten).

In hun vrije tijd en dus ook op zondag lopen de mannen ook in een sari, dat hoorde we van onze chauffeur die ’s avonds altijd even langs kwam in zijn sari (wikkelrok) om te kijken of het goed met ons ging. We komen langs een mijn voor edelstenen, daar gaat het werk gewoon door, daar wordt het grote geld verdiend, helaas niet door de mijnwerkers.. We zien badderende olifanten, overstekende buffels en we rijden achter een bakkie waarin twee leunstoelen staan voor moeder en dochter, de mannen zitten voorin in de cabine!

Lila waterlelies
We komen langs de boeddhistische tempels, vele mannen en vrouwen gaan prachtig in het wit gekleed naar de tempel met schalen met fruit en bakjes met rijst, bloemen, waaronder prachtige lila waterlelies ( de nationale bloem). ’s Middags gaan ze bij diezelfde tempel in een riviertje er naast baden, omdat dat heilig water is.
Bussen vol mensen zijn gekomen, een mooie vorm van sacraal genoegen. En die bus dat is wel een fenomeen, op zondag staan velen op de bus te wachten om uit te gaan en zoals ook door de week, moet je je haasten om mee te mogen. Mensen springen erin, worden naar binnen gesleurd en de verkeersregels worden door de bus volstrekt  genegeerd. De maximum snelheid van 70 km buiten de bebouwde kom is voor de bus geen beletsel om dik 100 km te rijden, overal in te halen ook waar het eigenlijk niet kan…

Dat is zondag in Sri Lanka en wat missen we dat ontzettend.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Heiligen Abend

/in ,

Toen ik klein was, hadden we een hele lieve Duitse benedenbuurvrouw, tante Hertha geheten.
Zij was in de crisistijd tussen twee wereldoorlogen naar Nederland gekomen om werk te zoeken. Zo is dat iets van alle tijden dat mensen op zoek gaan naar brood en werk als het in hun land er niet is, denk maar aan de schoonmoeder van Ruth, Naomi, ook zij was gevlucht naar Moab omdat er hongersnood was in Israël.

Radiootje spelen
Maar verder over tante Hertha, zij had alles wat wij niet hadden, een radio met pick-up met echte platen (78 toeren), een tv en wij hoefden geen dubbeltje mee te nemen om te komen kijken. Dus draaiden we eindeloos plaatjes bij haar en mijn broer en ik ontwikkelden een nieuw spel, we speelden radio en ik was de omroepster (het woord voeren zat er al vroeg in).
Het was altijd blij en vrolijk bij tante Hertha en wat hebben we gelachen met haar.
Zij had het blije Evangelische geloof en was niet zo streng als wij gereformeerden. Zij schudde vaak haar hoofd over al die regels die wij hadden.
Maar op één avond in het jaar was ze diep verdrietig, op Kerstavond, voor ons toen nog niet zo betekenisvol. Dan werd de Duitse kerstplaat met O, Tannenbaum (o, dennenboom) opgezet, gezongen door een jongenskoor en dan moest ze huilen. Huilen van heimwee, want de Heiligen Abend in Duitsland was een feest, een bijzondere avond en dat was in dat calvinistische Nederland van de jaren 50-60 van de vorige eeuw nog niet doorgedrongen.
Wij waren nog aan het discussiëren of er wel een kerstboom in de kerk mocht staan.

Koffie met tulband
Als wij als buurkinderen dan kwamen, kwam er weer een lach door de tranen heen, want onze moeder zei altijd: op Heiligen Abend heeft Tante Hertha het heel moeilijk en dan vragen we haar boven voor een kopje koffie met eigengebakken tulband.
Dan kwam ze langzaam bij en dan werd er weer en gepraat en gelachen.
Zo werd kerstavond voor ons ook altijd een beetje bijzonder, we wisten van verdriet en eenzaamheid en heimwee. En we wisten ook door onze moeder dat je dan bij elkaar moet zijn, er voor elkaar moet zijn en dat het dan beter en lichter wordt.
De kerstgedachte in een notendop en dat is ons met de paplepel ingegoten.
Want of je nu boerenkool eet of een deftig diner met Kerst, het is een tijd om bij elkaar te zijn, om elkaar op te zoeken. Want Kerstfeest vieren doe je met elkaar en niet alleen…

Tannenbaum op volle sterkte
En als je echt alleen bent, nodig je zelf dan eens uit bij de buren of vrienden, want sommige mensen hebben niet door dat je alleen zit. Ze kunnen je verdriet, je eenzaamheid niet ruiken, niet voelen, dat moet je vertellen.
Wij hoorden beneden altijd de Tannenbaum op volle sterkte klinken en dan was het weer zover, dan wisten we dat we samen moesten zijn.
Ik wens ons allen een mooi, licht en feestelijk Kerstfeest toe en een mooie Heilige Avond.

Hartegroet van Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Vluchtelingen in de kerk

/in

Ik moest het even laten bezinken voor mijzelf, wat we hebben meegemaakt. In Hoogkarspel hebben we vluchtelingen een week te gast gehad in onze kerk. In één dag kregen we steun van de Protestants en Rooms Katholieke kerkbesturen voor dit project en was er een groep vrijwilligers beschikbaar.

Op 12 november j.l. hebben we een eerste ontmoeting met 30 vluchtelingen in onze kerk. We heten ze welkom bij de deur, vragen naar hun naam.
Grote mensen en kleine mensen, mensen met harde en gesloten gezichten, gewapend door het overleven, en mensen met het verdriet in hun ogen.
Kinderen die dicht zijn, naar binnen zijn gegaan en kinderen die helemaal uit hun dak gaan van wat er nu weer gaat gebeuren. Ze zitten in de stand van ‘kom maar!’

Samen eten
We schenken eerst thee en koffie en limonade met wat lekkers erbij en dan vragen we aan hen wat ze willen?
Want wij kunnen wel van alles bedenken, maar waar ligt hun behoefte? Dat komt er wel snel uit : taallessen, momenten voor stilte en gebed, ja, samen eten is ook fijn en dan kunnen ze zich vinden in een paar muziekmiddagen.
Het programma is klaar en nu de uitwerking. Maar ook dat gaat soepel, de mail blijkt een goed communicatiemiddel. Onze mensen staan klaar, elke ochtend en middag dat de kerk beschikbaar is, worden er taallessen gehouden, elke ochtend als de meesten er zijn is er een Prayermoment, door een van onze voorgangers.

Huisgemeente
Er is een Eritrese bijbel dankzij Vluchtelingenwerk en de oudste jongen leest voor, de Iraanse voorganger van de christelijke huisgemeente bidt en leest uit hun Nieuwe Testament wat ze bij zich hebben. Ze zingen met elkaar voor ons en wij zingen voor hen. Taal blijkt geen barriere, met handen en voeten en ogen en oren ontmoeten we elkaar.
Er is op woensdag een muziekmiddag en dan zijn mensen al wat los gekomen, het spelletje zakdoekje leggen, maakt ze blij en vrolijk. Wat kleine dingen al niet met een mens kunnen doen!
De maaltijd op donderdag 19 november, een week na onze eerste ontmoeting, is een hoogtepunt en een afscheid tegelijk. De mensen weten dat ze naar Langedijk gaan, weer in een sporthal.
Allerlei mensen komen nu mee, de vertegenwoordiger van het COA eet mee en beantwoordt vragen en de kledingbank verhuist ook naar de kerk.
Wat het met mij heeft gedaan, is dat de liefde vloeibaar en tastbaar wordt in zo’n week. Kerkmensen zijn heel goed in praten over de liefde en in het doen dus ook.
Er was geen onderscheid in of je nu christen was of moslim, iedereen was welkom.

Diep geraakt
De persoonlijke gesprekken met mensen hebben mij diep geraakt. Ik moest denken aan de zin die er staat in het Evangelie nadat Maria de engel op bezoek heeft gehad die haar vertelt dat zij de Zoon van God zal baren.
“Maria bewaarde al deze woorden in haar hart”
Dat doe je met datgene wat kostbaar is, wat teer is, al die woorden, blikken, dankbaarheid, blijdschap en verdriet bewaar ik in mijn hart en ik ben niet de enige. Ik weet dat andere vrijwilligers er net zo in staan.
En ook de zin, die een van de vluchtelingen uitsprak bij onze Friendslunch, ze zei: jullie hebben ons iets goeds gegeven wat over onze sadness is heen gelegd.
That’s what friends are for.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Stilte en rumoer

/in ,

Hier in het mooie Toscaanse land op een heuvel in ‘the middle of nowhere’ kom ik tot rust. De stilte is hoorbaar, alleen de insecten, de ruisende bladeren en het geluid van de wind doorbreken de stilte.
We hebben een huis, een bed, een groot terras, de zon en onszelf en elkaar.
Af en toe rijd ik naar een van de eeuwenoude plaatsjes in de omgeving. Hun fundament ligt in de Etruskische beschaving.
De huizen en kerken zijn op een ingenieuze wijze tegen en op de bergen gebouwd. De kunst is overweldigend en rijk.
Velen willen dat zien, verdringen zich, gulzig naar de oude wereld. Grote rijen bij de ingang en weinig devotie in de grote kerken. Maar ook een stille vrouw in een Mariakapel op haar knieën in gebed verzonken. Het is een land van cultuur waar ik in mijzelf zak, ik raak geaard door de grond en door de schoonheid. Ik wordt stil en maak contact met mijn verborgen vreugde en verdriet. Ik ben er.

Klap op de vuurpijl
Bij thuiskomst komt er veel op mij af, vieringen, vergaderingen, voorbereidingen, moeilijke gesprekken en als klap op de vuurpijl een giga interview in het Noord Hollands Dagblad, zo groot dat ik er verlegen van wordt.
Veel lieve, leuke, welgemeende reacties via mail, telefoon, Facebook, Twitter. Ik ben weer in de wereld met alle drukte van dien. Hoe kom ik weer bij mijn stille zelf, mijn aandacht.
Ik zit achter de computer en kijk naar de haven die steeds stiller en leger wordt. De boten worden op de kant gezet om met het nodige onderhoud weer klaargemaakt te worden voor een volgende zomer. Ik ga naar buiten straks en laat de wind door mijn haren waaien. Ik weet dat dát altijd helpt om leeg te worden, stil te worden.
Maar gelukkig heeft het maken van een overweging op mij dezelfde uitwerking, leeg worden om weer gevuld te kunnen raken. Daarom is dit werk zo mooi voor mij.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Verhalen liggen op straat

/in ,

Zeker in Italië waar de expressie van de mensen zoveel uitgesprokener is als bij ons. We lopen over de Via Romana in Florence en ons schrijdt een dame tegemoet, gekleed in een prachtige jas dito schoenen met veel glim en een mooi versierde wandelstok. Waar zou ze naar op weg zijn? Wat gaat ze doen: boodschappen in een duur warenhuis,  lunchen met vriendin of dochter??? In mijn hoofd maak ik er altijd een heel verhaal van. Even verderop gaan we aan de koffie. Er zit een heel oude dame aan een tafeltje,  ze is breekbaar en sterk. Ze gaat samen met de eigenaresse van de bar aan de pasta, natuurlijk met een glas wijn erbij.

Is het haar dochter die zo goed voor haar dagelijks eten zorgt? Is zij een stamgast die bepaalde privileges heeft?  Ze geniet zienderogen en alles gaat op. Zo gaat het hier, geen verzorgingshuizen waar je je ouders in herbergt, maar gewoon wonen om de hoek bij elkaar.

Limoncello
Op een dag dat we een lange autotocht maken belanden we in een eenvoudige Osteria, een herberg. Het terras ligt tegenover de ingang van de kerk en naast de plaatselijke bar. We bestellen eten waarbij onze gastvrouw op barse toon vraagt wat we willen. We moeten het aanwijzen op de kaart en zij tekent nauwkeurig de letters na van de menukaart. Al het eten komt tegelijk, ze kennen hier geen voor- en hoofdgerecht. Tijdens onze maaltijd arriveert het zangkoor en diverse kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders, collega’s van de Italiaanse RK kerk.
Er blijkt een begrafenis te zijn van een bekende/geliefde dorpsgenoot. Tussen al die bedrijven door, proberen wij af te rekenen,  maar de pinautomaat is stuk. Weer wordt ik op barse toon verordonneerd om achter de kleine gastvrouw aan te lopen naar La Banca. Aan de grijns van mijn vrouw als ik omkijk, is het te zien dat het een potsierlijke optocht is. Gelukkig zijn we nog net terug voor de uitvaart begint.
Intussen staan er 2 glazen limoncello als goedmaker voor het ongemak. Als we zeggen dat we nog veel kilometers naar huis moeten maken,  wordt dat weggewuifd. Wanneer de rouwauto aan komt met de geestelijken voorop, stroomt de bar leeg en staan de mannen stram rechtop. Verschillende van hen glippen nog snel de kerk in.

Selfiesticks
Een stukje Italiaanse dorpsgewoonte in een paar uur meegemaakt. Het verhaal erachter van wie en wanneer zullen we nooit weten, maar wel een ervaring rijker stappen we in de auto. En dan heb ik het nog niet over  het oude vrouwtje met de 8 katten die een winkeltje drijft bij San Galgano, de kerk zonder dak of over over alle maffe toeristen met hun selfiesticks  die alleen maar grijnzend tegen zichzelf door Siena lopen. De verhalen liggen op straat in dat kleurrijke land.
Ciao bella Italia.

Ds Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Uit in Urk

/in ,

Op mijn vrije maandag hadden wij met vrienden een uitje gepland: een uitje naar Urk. Mijn vriend is afkomstig uit Urk en wilde ons het voormalige eiland laten zien. Net een week gepensioneerd heeft hij nu tijd voor een tochie! Dus samen met de vrouwen gingen we op stap.

Van te voren mailde hij dat zijn oudste zuster ons een eerste kopje koffie aanbood en of wij dat ook wel wilden. Benieuwd als ik ben naar mensen en hun achtergrond, liet ik mij deze kans niet ontnemen. En natuurlijk zaten wij na een voorspoedige autorit met meegebrachte heerlijke taart niet alleen aan de koffie bij de grote zus.

Al rap verschenen de elektrische fietsen van nog 2 zussen op het erf. Want als je één van de jongste bent van 11 zijn er genoeg die even aan komen waaien op Urk.

Kaken op elkaar
Omdat ik nog niet helemaal de godsdienstige hoek in kon schatten van deze Urkse familie, hield ik mijn kaken op elkaar over het feit dat ik dominee ben. Ik heb als rechtgeaarde gereformeerde van geboorte ook mijn butsen opgelopen van al te rechtzinnige personen en ik was een dagje uit, incognito op Urk.

Toen de koffie op was, gingen we op stap, de eerste aanlegplaats was het  Kerkje aan Zee en als kenner van kerken, viel mij weer zo’n mooie fiets op bij de deur. Ik dacht daar is volk en ja, de kerk werd schoongemaakt, met bezemen gekeerd. Want voor de kerk is er altijd zorg, veel geld en aandacht. Een prachtig klein Godshuis met hoog in het midden een beeldschoon schip opgehangen.

Toen naar het monument voor de gevallen schippers en matrozen. Je wordt er koud van hoeveel namen er op de plaquettes langs de zee staan. En kinderen nog van 10 en 12, hele gezinnen kwamen om op zee. En dan begrijp je de uitdrukking: de dominee komt voorbij. Dan werd het stil en ieder hield de adem in of hij soms aanklopte. Ik vroeg:  “Wil je wel naar het kerkhof?”, want ik begreep van mijn vriend dat daar vader en moeder lagen en het kleine zusje ( van 1 ½ jaar, bleek later). Een volle begraafplaats met veel Urker familienamen.

Klederdracht en vissershistorie
Toen te lunchen aan de haven, natuurlijk aan de vis. Heerlijk klaargemaakt op Urker wijze met veel rooomboter. Omstreeks 1 uur want op Urk zijn alle winkels dicht van 1-2 uur, want dan wordt er warm gegeten. Na de middag naar het museum gevestigd in het oude raadhuis. Klederdracht en vissershistorie, bijzonder, met de verhalen van onze vriend werd alles levend. En aan het eind van de rondleiding zit er warempel een echte Urker in klederdracht in het oude vissershuisje. Die onmiddellijk de stem van mijn vriend herkent en  in onvervalst Urks zich bekend maakt als een oude maat van de lagere school.

Hoe is het mogelijk, we zitten in het oude huisje en hij doet zijn levensverhaal van veel zorgen voor iedereen in het dorp en in de familie van 17 kinderen. Bij navraag blijkt hij zo gay te zijn als wat en vertelt over zijn Friese man die zomaar dood ging. Ik ben intussen bekend geworden als dominee en ga na het gesprek nog even terug om te zeggen, dat deze dominee ook een vrouw heeft. ‘Dus toch’ zegt de oude maat, hij had het al in de gaten.

Dan nog even naar de winkel van een ‘neve’ en ook daar zitten we opeens in het magazijn tussen de dozen aan de koffie. Een wereld gaat open, de familie is blij met het bezoek. De vrouw van de neef is opgegroeid bij een kinderloze tante en oom. Zoals zo veel op Urk, want er was dikwijls niet genoeg geld om zoveel monden te voeden. De neef heeft als doelgroep de mensen uit het verzorgingstehuis op Urk, wat een gouden greep blijkt, want zij kunnen bij de andere winkels niet terecht. Dan gaan we nog kousen kopen en ik kijk in de lingeriewinkel naar wat moois, maar dat is hier niet te vinden.

Familie van familie
Mijn smaak en die van de Urkers komt niet overeen. En natuurlijk komen we op straat ook nog familie van familie tegen, een oude vlam van onze vriend aan wie hij ooit nog eens gekoppeld was. Het nagesprek bij ons thuis aan tafel met een glaasje wijn, is er één van verbazing, het Urker nieuwsblad haalt het niet bij een dagje op het eiland. Je weet namelijk weer alles wat er speelt en leeft.

En wij, wij hebben het idee dat we even meegespeeld hebben in een film die’ Het leven van alledag op Urk’ heet. Leuk, hoor!

Ds.Marina                                                    
marinaslot@kpnmail.nl