5 Euro is het begin

Afgelopen zondag na de prachtige en warme oecumenische viering van de Ziekenzondag kwam een bekende parochiaan naar mij toe. Hij zei: ik heb 5 euro in mijn zak en ik zou zo graag willen dat al die mensen hier iets geven voor de vluchtelingen die nu langs de straten zwerven van het rijke Europa.

Onzekere toekomst
Hij weet uit eigen ervaring hoe het is om als vluchteling lopend een onzekere toekomst tegemoet te gaan. In de Tweede Wereldoorlog is hij vanuit Duitsland naar huis komen lopen, niet wetend wat hij daar aan zou treffen.

Het raakt mij diep als hij dit zegt, ik zie dat hij ook de burgemeester die vanmorgen in het koor meezingt, aanspreekt. Zou zijn boodschap naar de wereldlijke gemeente dezelfde zijn  als naar de kerkelijke gemeente en parochie?

Doe wat, geef wat je kunt, deze mensen hebben niks meer, niks meer dan de plastic tasjes met wat ze mee konden nemen.

Wat doen we als kerken en gemeente? Ik weet het nog even niet, ik ga er met onze kerkenraad over spreken. Ik denk aan de jonge mensen van het Project Samenloop voor Hoop? Zouden ze weer willen werken aan hoop samen met ons, hoop voor de mensen die naar de vrijheid wandelen, strompelen, de een alleen, de ander samen, de een oud, de ander met een baby van 6 dagen op de arm.

Gevlucht voor de oorlog
Afgelopen zaterdag op de voorgangersdag van onze Duif vertelt Jan over zijn vriend, die een aantal jaren geleden gevlucht is uit Sudan, gevlucht voor de oorlog toen hij 16 was. Hij woont in Berlijn met zijn vrouw, maar is nu weer bij Jan, die hij papa noemt. Hij is enorm angstig geworden door de grote vluchtelingenstromen op de televisie. Hij is zo angstig dat hij niet meer weet waar hij het zoeken moet.

Trauma
Vluchten en je geheel en al onthecht weten is een traumatische ervaring die niet meer overgaat. Je draagt het je leven lang mee. Daarom is het ook zo belangrijk dat de mensen die nu naar Europa komen, goed en deskundig geholpen worden.

En dat ze welkom zijn, welkom in een wereld waar geen oorlog is, waar we rijk zijn, ook al beseffen we dat niet zo elke dag.

Het voelt als dat 5 euro het begin is van dat welkom. Doe je mee ?

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Vol verwachting

Voor studie was ik de afgelopen week in Groningen en heb mijn ogen uitgekeken. Het was de introductieweek van de nieuwe studenten in deze gezellige studentenstad.
Afgezien van het feit dat ze steeds jonger worden en wat dat zegt over mij, viel mij een ding in het bijzonder op. Ze liepen allemaal vol verwachting rond, de één stralend, de ander wat bescheidener, wat ingetogener, maar in de ogen las ik diezelfde blik: hier gaat iets nieuws beginnen en wat kijk ik daarnaar uit!
Er was een introductiemarkt voor de universiteit. Leuk om te zien dat zij gretig alle standjes afliepen van het studentenkoor, de politie, groepen buitenlandse studenten tot aan de sport toe, een onderwerp dat veel jonge mensen trok.

Energie
En als ik naar mijn eigen leven en dat van vrienden kijk, dan heeft de stap in het nieuwe van studie of banen mij altijd veel vreugde gebracht. Een nieuw begin, wat gaat het mij brengen? En later, kan ik mijzelf hier in uitdrukken, ontwikkelen; kan ik verder groeien en wie kom ik tegen? Soms lopen de mensen die je in zo’n tijd hebt ontmoet, je leven lang mee.
Het geeft in ieder geval energie, spirit.
En ik heb er nooit spijt van gehad om verder te trekken om me verder te ontpoppen in het leven. En dat gevoel van verwachting geeft mij veel plezier.

Startzondag
In de kerk hebben we ook weer een nieuwe start gemaakt met een bijzonder feestelijke Startzondag over en als ‘Goede buren’ met muziek en dans, ook voor de buurt.
Het was een groot feest. We hebben het koor The Voice Company gevraagd om ook in onze Kerstnachtviering op te treden.
In Westwoud hebben we weer een prachtige oecumenische viering beleefd over ‘Loskomen’ met vogels van allerlei pluimage!
En verder hebben we een prachtig programma met veel moois in petto: dans, zang, films, theater, gespreksgroepen, ontmoetingsgesprekken, bijzondere vieringen, het gesprek voor de zondag, columns en vooral samen zijn in allerlei vormen.
Ook dat wekt verwachtingen en met elkaar maken we er iets moois van, daar ben ik van overtuigd.

Ik hoop dat jullie dat gevoel kennen van vol verwachting te zijn naar wat er vandaag in je leven weer langs komt.
Want voor mij is elke dag zo’ n nieuw begin om met verlangen naar uit te kijken. Geniet ervan.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Zomerse ontmoetingen

Na een mooi zomerreces ben ik weer in charge met columns, vol met ervaringen, gedachten en belevenissen van een dominee in de Streek.
Deze zomer heb ik elk vrij momentje gekozen om buiten te zijn, om de vrije natuur in te gaan en zo kwamen we ertoe om de wandelroute over de Westfriese Omringdijk te starten. Dat vergt een goede voorbereiding om te komen waar je wilt beginnen en ook weer thuis te komen na een prachtige maar vermoeiende tocht door het westfriese land.

Nu ben ik ooit in een van mijn vorige levens busmanager geweest, dus wij nemen de bus, maar de kennis van het OV is niet meer zo up to date: de bus die ik heb uitgekozen rijdt ‘s zomers niet zoals één van mijn vroegere collega’s mij blij vertelt.
We hebben een mooie ontmoeting en natuurlijk gaat het ook over mijn huidige vak, dominee zijn en over vroeger, hoe het was… Hij wil nog eens een keer komen in een viering, abrupt stopt ons gesprek, want ik bedenk dat we ook de bus naar Medemblik kunnen nemen en die vertrekt bijna. Dus we lopen die dag van Medemblik naar Andijk. En ik weet het zeker: we zien elkaar vast weer.

IJsberen
Een volgende trip een week later brengt ons toch echt naar Andijk, weer met de bus, de buschauffeur is ook een bekende, we praten mooi bij en ik vertel dat ik zondag voorga in het Nicolaas. Zijn moeder blijkt er te wonen en we hebben het opeens over haar geloof in de hemel, zo praat je zomaar wat af in de bus. Intussen hebben we ontdekt dat de Airco van de bus het wel erg goed doet. We hebben het ijskoud en de buschauffeur doet er alles aan om ons warmte te geven, maar het gevolg is dat hij het bloedheet heeft en wij als ijsberen door de bus stampen.
Ook dat is mij niet vreemd, want het deed mij denken aan de stampij die ik moest maken bij de techneuten om de – naar hun idee kleine – storingen gemaakt te krijgen. Ik wist wat het voor een chauffeur en/of passagier doet als je in de kou of in de hitte in de bus zit en je kunt er niks aan doen.

Onderweg lopend kom ik weer een oude bekende tegen, een oud-collega van de bus die van alles heeft meegemaakt, waar ik zijdelings van heb gehoord. Even kijken we elkaar aan en zien het verdriet bij de ander. Wat bijzonder zo’n plan om te gaan lopen. Maakt veel los.
Het maakt veel los van vroeger en het geeft mij de kans om mensen te ontmoeten die al een tijd niet meer dagelijks in mijn leven zijn.

Nieuwe indrukken
Dat is toch de rijkdom van de zomer dat je eens mensen op kunt zoeken, waar je door de bank genomen geen tijd voor hebt. Zomertijd lijkt langer dan wintertijd door het licht, de zon, de ruimte … En dan kies ik er ook doelbewust voor om in mijn vrije tijd mensen op te zoeken die ik een tijd niet meer heb gezien, of mensen die een beetje uit het zicht verdwenen zijn. Zo wordt het een mooie zomer vol herinneringen en nieuwe indrukken.

Ik hoop dat uw zomer er ook mag zijn …

Hartelijke groet van Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Elkaar verwelkomen

Gisteren hoorde ik van iemand die een nieuwe partner heeft dat haar familie haar partner uitgebreid ging verwelkomen in de familie. Ontroerend en bijzonder zo’n schijnbaar simpele gebaar, maar wat brengt dat in een mens teweeg dat je welkom wordt geheten.

In de wereld hebben we het ook vaak over welkom en niet welkom, van landen tegenover elkaar, van mensen die op de vlucht zijn. Dan hebben we het over mensen als een kwestie, n.l. de bed, bad en broodvraag. Mensen worden vaak tot een nummer, tot een probleem, tot een kwestie of een dilemma gemaakt.

Makkelijker leven
Maar het leven wordt vaak zoveel gemakkelijker als je mensen bij name kent, als je weet wat hun vraag is. Als je ze aanziet en zegt: je bent welkom bij ons, kom binnen, we hebben genoeg hier van alles.
Misschien komt het doordat ik als kind zo welkom was, zo gewenst, dat het mij steeds meer opvalt dat als je groter wordt er een heleboel mitsen en maren bijkomen. En ik wil daar maar niet aan wennen, ik wordt er nog steeds verdrietig van, als er grote hekken en grenzen worden geplaatst om het heilige privéleven.

Aanschuiven met eten
Als je bij je eigen familie alleen maar kan komen op afspraak liefst 3 weken van tevoren. In Westfriesland kom je achterom en je bent welkom. Natuurlijk bel je van te voren op als iemand ziek is of als er omstandigheden zijn dat de deur minder makkelijk opengaat. Maar ik heb het steeds heerlijk gevonden om zomaar even aan te wippen bij de ander.
Misschien komt het ook door de grote gezinnen in het Westfriese dat er altijd wel iemand bij kan. Dat je ook gewoon aan kunt schuiven met eten, want er is genoeg.
Het meest vreselijke gevoel in het leven is dat je te veel bent, dat mensen eigenlijk genoeg aan zichzelf hebben en de ander er niet meer bij kunnen hebben.

Elkaar verwelkomen doet zó goed en het kost niks. Gewoon doen!

Hartelijke groet,
Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Samenloop voor Hoop

Op de dag voor Hemelvaartsdag houden we het Gesprek voor de Zondag in Hoogkarspel en spreken we de Pinksterviering door. Het wordt heel speciaal, vorige week hebben we samen met een aantal jonge mensen de liturgie en het programma opgebouwd van de ochtend.

Het thema is Samenloop voor Hoop naar de loop die op 21 juni in het Streekbos gehouden gaat worden om geld in te zamelen voor het Koningin Wilhelmina Fonds. Wij laten de Geest stromen richting mensen die leven met kanker, die vechten om te leven en hen die een geliefde hebben verloren aan die vreselijke ziekte. Maar we willen ook de hoop voeden en elkaar in liefde aankijken op die dag. In Hoogkarspel is er een vriendengroep die een aantal jaren geleden een jonge vriend van 24 jaar heeft verloren.
Zij gaan met elkaar lopen voor Hoop. En dat was ook te merken vorige week bij de voorbereiding, zoveel kracht en liefde, zoveel energie recht uit hun hart kwam er los. Ze hadden  teksten gezocht, liederen, een stukje film en zij gaan er voor. Maar we konden natuurlijk niet op 13 mei afspreken, dan is er kermisborrel in Hoogkarspel en als vrienden onder elkaar doe je daar aan mee.

Nieuwbakken
Dat wist deze nieuwbakken dominee nog niet goed, maar nu heb ik alles goed bestudeerd. Omdat ik op de avond voor Hemelvaartsdag geen tijd had om tussen mijn middag- en avondprogramma naar huis te gaan om te eten, at ik een loempia bij de visboer op het terras. Heel veel mensen kwamen naar de afhaalplek om even een patatje, een visje te halen als bodem voor een avond doorhalen. Bij de supermarkt stond ik in de rij met allemaal jonge mensen om mij heen, veel drank en hapjes en discussies….

Want  niet iedereen weet kennelijk hoe het hoort, dus neem je je eigen drank en happen mee, want zoals gezegd werd… ‘zij hebben alleen maar thee!!’

Ik heb mij ermee vermaakt met mensen kijken en zij keken naar mij….
En in het licht van wat deze vriendengroep met elkaar voor elkaar brengt, kreeg ik weer een inkijkje in de Westfriese cultuur en gewoontes.

Welkom
Ik nodig jullie allemaal uit om op Pinkstermorgen om 10.00 u in de kerk van Hoogkarspel te komen. We hebben muziek, inspiratie en solidariteit.
En in onze kerk is iedereen welkom, wie je ook bent, waar je ook vandaan komt, wij gaan samen voor een goede zaak.

Tot ziens!

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Vriendendag

Afgelopen week ontdekte ik weer dat voor veel mensen de Koningsdag een vriendendag is geworden. Naast alle leuke, interessante en waardeloze rommel, opruimhandel van de vrijmarkt en de spanning van het koopjes jagen, is er die dag heel wat met vriendengroepen ondernomen, gegeten, gedronken en gefeest.  Op Facebook zag ik ook heel wat voorbijkomen. Maar ook zelf beland ik op Koningsdag ( ik moet nog steeds wennen aan de naam!!) altijd op een terras en dan is het net zwaan- kleef- aan. We begonnen met onze dochter en toen een vriend gebeld en daarna voegden twee vriendinnen zich bij ons. Het is zo gebeurd en het is altijd een spontaan gebeuren.

Spekglad
Goed om elkaar te zien en te spreken, want onze vriend was door het oog van de naald gekropen: hij had een ernstig auto-ongeluk gehad in de Italiaanse bergen. Van de weg geraakt bij een regenbui na lange droogte, het gevolg was een spekgladde weg en hij lag binnen de kortst mogelijke tijd onderaan de berg met veel terrassen. Van zijn nieuwe auto bleek niet veel meer over te zijn. Ik had bijna een 2e column geschreven met de titel ‘Het is goed afgelopen’
Op zo ’n moment gaat er zoveel door je heen, het had ook anders af kunnen lopen en dan hadden we niet zo gezellig bij elkaar gezeten.

Vriendschap is iets bijzonders, het is anders als partnerschap, maar vrienden zijn onmisbaar. Ze kennen je vaak een lange tijd, en ze kennen je dikwijls intensief, want met vrienden maak je wat mee. In goede en in kwade dagen ben je bij elkaar en staat elkaar terzijde.

Veilige haven
Ik sprak deze week ook mensen die hun vriend hebben verloren, en dan praat je over een periode die je afsluit, herinneringen die opkomen aan lief en aan leed. Aan dat jij er voor die ander moest zijn, maar ook dat die ander er voor jou was. Aan vrienden heb je soms ook veel te danken, een huis, een plek, een veilige haven waar je even rusten kunt.
En dat mag je best eens vieren, want het is niet zomaar dat mensen met je meelopen, jaren met je door het leven gaan. En soms ben je wel eens een beetje narrelig op elkaar of je wilt hem of haar effe niet zien of horen. Want je laat je nog wel eens gaan in vriendschappen, daar moeten ze tegen kunnen. Ik heb met mijn beste en oudste vriendin afgesproken dat we nooit meer ruzie maken, zeker geen ruzie waarbij je bij elkaar wegloopt, want dat is zonde van onze tijd die we samen hebben.

Zo werd die Koningsmiddag op dat terras een bijzondere middag, we hadden wat te vieren, onze vriendschap en dat we met elkaar door gaan.

En de zon scheen en de wijn was lekker…..

Ds Marina                             
marinaslot@kpnmail.nl

Paradijsvogel

Ik ben altijd aan het speuren naar een nieuw onderwerp voor mijn column en vandaag kwam het zomaar de trein binnenlopen.

Een dame in rood leer in groen en zwart gehuld, met lang geverfd haar tot op de billen, grote opzichtige ringen aan 6 vingers en een make-up waar je u tegen zegt.
Mijn vrouw zei fluisterend, dit is ‘de vrouw van…’ en natuurlijk dachten wij beiden onmiddellijk aan wijlen Anton Heijboer, onze beroemde Landsmeerse kunstenaar en vrouwenliefhebber. Dit moest een van zijn bruiden zijn of toch niet…..

Ik keek nog eens een paar keer opzij, maar zij verblikte of verbloosde niet en de rest van de coupé viel gewoon in slaap zoals dat gebeurt in de spits na een lange dag hard werken. Een opvallende paradijsvogel in een grauwe, grijze forenzenmassa.

Poederdot
Ze deed mij denken aan Poederdot oftewel de koningin van Voorburg die in mijn jeugd door Voorburg fietste en ons als kinderen gefascineerd naar haar liet kijken.
Een vrouw die zich stevig opmaakte, zich kleedde in veel rokken en tule met hoeden met grote voiles en zich voortbewoog door de straten van Voorburg op een grote opoefiets met haar hondje in de mand achterop. Poederdot was haar bijnaam omdat ze op haar gezicht vele lagen make-up aanbracht. En omdat de poederdons veelvuldig werd gehanteerd. De koningin werd met ontzag bekeken door ons kinderen, maar ook wel gepest, omdat ze er zo bijzonder uitzag. Mijn vader sprak over de freule, eveneens een bijnaam van haar.

Toen ik de koningin van Voorburg googlede, kwam ik warempel een heel mooi filmpje tegen over deze vrouw, een rijke vrouw, een begaafde zangeres van weleer.
Een leven dat aan je voorbijtrekt en ineens begrijp je veel meer waarom ze was zoals ze was. Soms komen er van die kleurrijke mensen voorbij in je leven en je weet niet waarom ze zo zijn geworden. Nog zo’n vrouw was Mathilde Willink, de vrouw van de kunstenaar Carel Willink. Vaak zijn ze verbonden aan een kunstenaar en zijn ze zijn levende schilderij, lijkt het wel.
Boeiend is het om eens verder te kijken naar het leven wat zo iemand heeft geleid. En waarom ze zo excentriek zijn geworden als ze zijn.

Vrijheid
Elk dorp en elke stad heeft er wel een of twee, en het zegt iets over de vrijheid in het dorp of en hoe zo iemand er kan leven. In de jaren 50 van de vorige eeuw was alles wat er een beetje anders uitzag raar, vreemd. Wíj zijn intussen al wel gewend aan andere verschijningen, mensen die zich op een bijzondere manier uitdossen omdat ze dat gewoon mooi vinden.

Intussen is in Hoorn het seizoen weer begonnen van de aankomst van de witte vloot, de grote witte boten, flats op het water, die aanleggen bij het Oostereiland.
Zij brengen veel toeristen naar Hoorn, veelal  Amerikanen, die elke dag bij ons over het dijkje tussen het Oostereiland en het Visserseiland stampen op weg naar de bussen naar Marken, Volendam, tulips en cheese.
En als ze terugkomen, zie je dat het ook best vermoeiend is om toerist te zijn.
De meesten kijken niet meer op of om en sjouwen langs op weg naar de boot, naar een maaltijd met een strijkje en dan naar bed om wakker te worden in weer zo’n beautiful town anywhere in Europa. Zij kijken hun ogen uit en wij ook, het is kijken en bekeken worden en vooral ook veel fotograferen. Wij weten nu al dat we ergens op een Amerikaans fotoavondje langs zullen komen.
Wij gaan er echt voor zitten, want ook daar zitten soms paradijsvogels bij. Zouden ze allemaal naar Europa komen? Om het leven hier wat kleurrijker te maken?

Ken jij zo’n paradijsvogel en weet je waarom zijn of haar veren gekleurder zijn dan de onze?

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Het is goed afgelopen

Ik loop over het Grote Noord, net mijn vrouw uitgezwaaid. Ze gaat naar Utrecht naar het hospice, waar een oude vriend ligt van haar, die nu ook een goede vriend van ons is geworden. Hij zal deze week overlijden aan slokdarmkanker. Ik loop in gedachten en zie opeens mijn vriendin Gerda langs schuiven in haar scootmobiel. Ik roep blij: Dag Ger!! Ze stopt abrupt. Maar heeft net zomin als ik gezien dat er vlak achter haar een bestelbus rijdt. Ik zie tot mijn grote schrik  mijn vriendin die net zondag feestelijk 75 jaar is geworden in botsing komen met de bus. Het is een soort slow motion film. Hij duwt haar langzaam naar voren.

Ik zie dat het mee gaat vallen, maar ik schrik me wel een ongeluk.

Zo is het dus niet ongevaarlijk om iemand zomaar te groeten. Na een gesprekje met de onwillige chauffeur krijgen we toch ook zijn achternaam en telefoonnummer.  Natuurlijk bied ik mijn vriendin aan om even bij te komen bij een kopje koffie of meer. Ze is redelijk cool, maar meestal komt de klap pas later. Het is goed afgelopen daar drinken we op. Want dat kunnen veel mensen ons niet nazeggen.

Barcelona
De afgelopen week is weer een vliegtuig vanaf Barcelona opgestegen De mensen  zaten net zo vol leuke, grappige verhalen als ik een maand geleden. Over al die aparte types die je op de Rambla ziet lopen bijvoorbeeld. Of over die kerk, de Sagrada Familia, die maar niet af komt.

Maar zij hebben niet de kans gekregen om het aan hun familie en vrienden te vertellen. Ze zaten helaas in het vliegtuig dat neerstortte op de kale, koude rotsen van de Alpen omdat de piloot waarschijnlijk het leven moe was en te veel door zijn eigen angsten  werd opgeslokt om nog bezig te zijn met het leven van de 150 passagiers die aan zijn zorgen waren toevertrouwd.

Heel vaak loopt het gelukkig goed af in het leven. Soms niet, soms ben jij aan de beurt, iemand zei laatst tegen mij, de vraag is niet waarom ik wel, maar waarom ik niet?

We zijn er gelukkig aan gewend dat het meestal goed afloopt. Daarom is het ook zo moeilijk om te accepteren als het niet goed gaat.

We leven in de week voor Pasen, we leven in deze week mee met de laatste dagen van een bijzonder mens, Jezus van Nazareth.

Het liep met hem niet goed af, of toch weer wel??

Geen verklaring
Pasen is een van die wonderen waar we geen verklaring voor hebben, waar we eigenlijk niks van begrijpen, maar het opstaan en het nieuwe leven wekt ons op. En in deze week beseffen we ook  weer hoe gewoon het is dat er licht en donker in ons leven is.

Bewust toelevend naar Pasen, ga je mee in het feest van Palmpasen, in de bijzonder emotionele maaltijd van Jezus met zijn vrienden, we staan met zijn allen onderaan het kruis met zijn moeder Maria en de andere vrouwen die hem trouw blijven tot in en tot na de dood en dan ontmoeten we hem op Paasmorgen in de tuin. Herkennen wij hem of niet?

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Column over Passie

Vanmiddag de film ‘Erbarme dich’ bekeken over de aria Erbarme dich uit de Mattheus Passion van Johann Sebastian Bach.
Een film die ontroerde, raakte niet alleen door de fantastische muziek maar ook door de menselijke maat die verbonden wordt aan de goddelijke muziek van deze Passie. Menselijke verhalen over lijden, verlies, rouw, ziekte etc ; de toeschouwers zijn daklozen van het koor de Straatklinkers uit Amsterdam. Zij zingen ook mee en vol overgave, het lied ‘O hoofd,  vol bloed en wonden’.
Maar ook het persoonlijke verhaal van de schrijfster Anna Enquist over het verlies van haar dochter Margit, de dirigent Pieter Jan Leusink die vertelt over zijn religieuze achtergrond en over het lijden dat dat teweeg heeft gebracht in zijn leven en dat van zijn zoon. Een Italiaanse danser, de musici die elkaar tegemoet zingen en spelen.

En dit alles roept bij mij veel op. Want zoals bij velen heeft de Mattheus Passion een geschiedenis.
Terwijl mijn vader in het ziekenhuis stierf en wij ons dat nog niet bewust waren, luisterden wij vol verdriet naar het slotkoor ‘Wir setzen uns mit Tränen nieder’.

Verdriet lostrillen
De woorden over verdriet, angst voor verlies klinken in onze ziel doordringend door en trillen het verdriet los dat ergens zit.
Tranen wellen in ons op en wij worden bewogen door de Passie van Bach. Passie die tegelijk ons lijden maar ook ons  verlangen raakt. Want wat raakt ons het meest, verdriet over verlies van liefde, verlangen, intimiteit, en dat is wat de Mattheus Passion  ons geeft.

Ieder van ons heeft bij dit oerstuk uit de klassieke muziek een herinnering. Velen kunnen het hele oratorium uit hun hoofd zingen. En er is geen land waar deze passie zoveel fans heeft als Nederland. Op weg naar Pasen is het een mooie inleiding om de Passie te beluisteren, te lezen, tot je door te laten dringen. Want de versie van Bach van het Lijden van Jezus heeft zoveel raakvlakken met ons leven, ons lijden, onze angsten voor ziekte en dood, dat Pasen steeds levendiger wordt.

Grote bevrijding
In mijn leven wordt Pasen en de tijd ervoor vaak gekenmerkt door het bewust leven van diepe dalen en grote bevrijding. Het is alsof de werkelijkheid nogmaals laat zien dat het proces van diep lijden en weer opstaan zo menselijk en zo dagelijks is, dat je er verbaasd over bent.  En dan weet  ik weer dat Pasen niet alleen beperkt is tot deze tijd in het voorjaar, maar dat we in elke tijd van het jaar ons eigen Pasen kunnen beleven. Elke dag van ons leven zijn lijden en verlossing zichtbaar, voelbaar. En dat is niet hoog verheven en heilig met bijbelse woorden. Dat is van hier en nu, van onszelf en van onze kinderen, onze kleinkinderen.  Van de mensen om ons heen, van arm en rijk, van vrouw en man, van donker en licht.

Ik wens ons allemaal een bijzondere overgang van donker naar licht.

Ds Marina
marinaslot@kpnmail.nl

‘Familie’

Door Barcelona slenterend, kom je overal Gaudi tegen, de wereldberoemde architect die eerst een aantal wereldlijke gebouwen en objecten heeft gemaakt met veel fantasie en creativiteit en daarna aan zijn levenswerk is begonnen. De Sagrada Familia, een kerk die zijn evenknie niet kent, een kerk die gebouwd is met alle vormen en beelden die de natuur ons schenkt. De kleuren van het licht, de vormen van bomen, bloemen,  vreemde wezens… je kunt het zo gek niet bedenken of het is er. En natuurlijk in het middelpunt van alle uitbeeldingen, de heilige familie! Natuurlijk het beeld van baby Jezus, zoals ik laatst een meisje van 3 jaar hoorde zeggen. Maar ook met Jezus als leerling timmerman achter zijn vader. Een familie zoals die van jij en ik, een menselijk geheel en een uitgebreid tafereel.
En als je dát bedenkt, hoe Jezus is opgegroeid in een gezin van timmerlieden en ambachtswerkers, dan wordt het ook heel gewoon.

Koek en ei
Net zoals wij bijna allemaal  opgegroeid zijn in een gezin, waar je kennis en ervaring hebt opgedaan. Het gezin, waar je datgene is voorgeleefd, wat je ouders en eventueel je oudere broers en zusters goed konden of waar ze van hielden. En dat kan goed gegaan zijn of niet. Want  als je er eens over gaat praten, is het lang niet altijd koek en ei in families. Ruzies, onenigheid, soms over geld, maar vaak over niks, dikwijls weet je niet eens meer waar het begon.

Onenigheid
Ikzelf heb ook zo’n familiegeschiedenis van een goed en veilig gezin, waar opeens de twist en onenigheid binnensloop. En waar het over ging, dat wist niemand meer. En ook al ben je zelf geen onderdeel van het conflict, je hebt er toch onder te lijden.
Mijn ervaring is dat tijd soms wonden heelt, dat het conflict kan uitsterven, letterlijk en figuurlijk, want er zijn dragers van de haat die zich dat vaak niet bewust zijn. Die graag wel liefde willen geven, maar niet meer kunnen in de gegeven omstandigheden.
En er was één die ons door zijn dood tesamen bracht, mijn neef die kanker kreeg en zei: ik doe er niet meer aan mee, aan die waanzin van dat alles apart moet en dat de een de ander niet meer wil zien. Hij leefde de liefde als voorbeeld en wij keken ernaar.
Op zijn begrafenis zaten we onwennig maar goed bij elkaar en zo kwam er weer liefde binnen. Verbinding en warmte kregen weer de kans bij de Slotjes. Gelukkig is mede door hem  bij ons in het gezin (wat er nog van is overgebleven) de onenigheid weggewaaid, overgegaan. Er is weer openheid en bereidheid om lief te hebben.

Pasen
Het lijkt wel al Pasen als ik dit vertel, maar Pasen is er elke dag, je kunt elke dag opstaan uit de dood van haat en oorlog, van ruzies en conflicten en een andere kant opgaan. De kant van het leven en van de liefde. Dan heb je ook hier kans op een heilig familieleven. En hoef je er niet (hoewel mooi) een kerk voor te bouwen.

Ik wens ons een gezegende tijd op weg naar Pasen.

Ds.Marina  
marinaslot@kpnmail.nl