Onze vader was priester

Talkshow over kinderen van uitgetreden priesters en de onstuimige jaren zestig

Utrecht, 17 maart 2022 – In 2002 organiseerde Freek de Jonge de succesvolle ‘Dag van domineeskinderen’. Nu, bijna twintig jaar later, vind en Museum Catharijneconvent en TivoliVredenburg het hoog tijd voor een programma over en voor kinderen van uitgetreden priesters. Een unieke gebeurtenis; nooit eerder vond er zo’n groot evenement over dit onderwerp plaats. Wat delen deze kinderen, die nu veertigers, vijftigers en zestigers zijn? En wat is het verhaal achter de massale uittreding van hun vaders? Ontdek het op zaterdagochtend 23 april in TivoliVredenburg.

De talkshow wordt georganiseerd bij de tentoonstelling Van God los? De onstuimige jaren zestig.

Jaren zestig
De vele priesteruittredingen in de jaren zestig staan symbool voor de snelle
veranderingen in de katholieke kerk in deze periode. Tussen 1961 en 1970 traden in Nederland in totaal 1026 ambtsdragers uit. Vaak omdat ze in ‘persoonlijke nood’ verkeerden, in een geloofscrisis verwikkeld waren of niet meer wensten te v oldoen aan de celibaatsplicht. Hun keuze was ingrijpend. Priester was je 24 uur per dag. Het ambt verlaten was niet simpelweg je baan opzeggen, het betekende helemaal opnieuw beginnen. Veel uitgetreden priesters trouwden, kregen kinderen en vonden een nieuwe plek in de maatschappij. Wat gaven ze door aan hun kinderen? Speelde het priesterverleden van hun vaders een r ol in hun jeugd? En wat betekende het in hun verdereleven? De jaren zestig: een decennium dat misschien ver weg lijkt, maar doorwerkt tot op de dag van vandaag.

Sprekers
In de talkshow gaan verschillende kinderen van uitgetreden priesters met elkaar in gesprek. Ook is er aandacht voor de historische context. Met Lex Bolmeijer (moderator), Koen Wauters (auteur Mijn vader was priester, mijn moeder non), Loes Heggers (auteur van Villa de Wartburg) , Rosan Coppes (dochter van Dolf Coppes, uitgetreden priester en medeoprichter van de PPR ), Tanja Kootte (conservator bij Mus eum Catharijneconvent), Katja Kreukels (auteur van Mijn vader was priester en initiatiefnemer van deze talkshow) en Peter Nissen (emeritus hoogleraar Oecumenica Radboud Universiteit).

Kent u kinderen van uitgetreden priesters, bent u een uitgetreden priester of het kind van een voormalige priester? Of heeft dit onderwerp simpelweg uw interesse? Iedereen is van harte welkom! Meld u aan via www.tivolivredenburg.nl.
Voor wie dat wil, is er na afloop gelegenheid om elkaar te ontmoeten in het café van TivoliVredenburg.

Een kaartje voor de talkshow kost 12,50 euro, koffie en thee inbegrepen.
Voor 7 euro extra staat er om 13.00 uur een lunchtas voor u klaar.

23 april Tivoli Vredenburg, Utrecht, tijd: 11.00 – 13.00 uur

Genieten

Wat kennen wij mensen toch veel verschillende soorten van genieten.

Op de markt, in het winkelcentrum en op elke plek waar veel mensen zijn, kijk ik mijn ogen uit. Als je in Hoorn naar het station loopt of op de loopbrug ( bij slecht weer) zit er vaak een oudere man met het uiterlijk van een zigeuner met grote vreugde accordeon te spelen. De mensen die er langs lopen, kunnen niet altijd de tijd nemen om te genieten van zijn mooie spel. Want te laat vertrokken, de trein moeten halen, een hoofd vol met werk dat er aan komt die dag, haastig en geen aandacht voor wat je tegen komt. Maar er blijven ook mensen staan. Ze luisteren en kijken naar de man, hij krijgt wat geld, een enkeling maakt een praatje. Ik bedank hem altijd, want ieder mens die muziek maakt in het openbaar, maakt mijn wereld mooier.

Brokjes voor de duiven
Dan op het perron zit er een jonge vrouw met haar broodje op de bank, ze eet zelf en geeft brokjes aan de duiven. Ze zegt: ik kan niet alleen eten en hen niks geven. Wij en nog een andere vrouw staan te genieten van dit mooie plaatje, want de duiven eten rustig uit haar hand.
Als je echt durft te kijken naar de wereld om je heen, zie je zoveel moois onderweg, dat genieten niet zo moeilijk is.

Gelegenheidskoor
In de kerk zijn we al weer bezig met de voorbereidingen voor de kerst, het gelegenheidskoor repeteert met veel enthousiasme en elan en de zangers genieten van de mooie klanken en het fijne zingen.
Iets moois instuderen is lekker voor je zelf en je doet er anderen een plezier mee.
Kijk eens om je heen en besluit om mee te doen met de goede dingen van het leven, dat brengt je bij genieten van het kleine, het bijzondere en daar wordt het donker in je leven een stukje lichter van. Zeker weten uit ervaring!

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Overleden: Els van Ewijk

Els van EwijkAfgelopen donderdag, op 15 september, des morgens om 8 minuten over 8, is Els van Ewijk vredig ingeslapen in de aanwezigheid van en omringd
door haar drie zonen. Els was 83 jaar oud.

Op de rouwcirculaire staat een tekst die Els ‘meegeeft’ aan haar jongens (en misschien ook een beetje aan ons Duiven):
Een tekst die getuigt van diep geloof, maar ook van dankbaarheid:

“Houdt Gij mijn kinderen vast
Als ik ze los moet laten
En laat altijd Uw kracht
Boven hun zwakheid staan.”

De uitvaart zal plaatsvinden op dinsdag 20 september
om 11.00 uur in de kapel van de begraafplaats Buitenveldert, Fred Roeskestraat 103.
Voorgangers zijn Els’ zoon Paul en Henk Kemper.

Na de viering zal Els worden bijgezet in het familiegraf.
Aansluitend is er gelegenheid tot condoleren.

Over/bruggen | West Side Story op z’n A’dam-Noords

over-bruggen-fringeNa maandenlange voorbereiding en keihard repeteren in het bijzondere community theater project in Amsterdam Noord staan onze ‘Duiven’ Natalie Coenradi en Mirjam van Golen eindelijk op de bühne.

Over/bruggen, een concept en onder regie van Anne Stoop, is een Amsterdam-Noordse interpretatie van West Side Story. De zangpartijen zijn vervangen door een karaokemachine en de stiekeme romances op de brandtrap verlopen nu via Whatsapp.
De voorstelling speelt tijdens het Amsterdam Fringe Festival bij de Tanker en de Gele Pomp in het Noorderpark in Amsterdam Noord. Deze oud-benzinepompen liggen aan weerszijden van de autoweg en worden met elkaar verbonden door twee fietsbruggetjes. Op deze bijzondere locatie vertellen acteurs en buurtbewoners het verhaal van twee groepen uit Amsterdam Noord, die elkaar liever kwijt dan rijk zijn.

Resterende speeldata:
Vrijdag 9 september 19.15
Zaterdag 10 september 19.15
Zondag 11 september 16.00 & 19.15

Kaarten à €11,00 zijn te koop via http://amsterdamfringefestival.nl/programma/overbruggen/

Leuk als je komt kijken!

Crew: Anne, Elke, Jeroen, Natalie, Vivian, Freek, Heleen, Mirjam, Luc, Maartje, Hans, Maaike, Patrick, Liza, Paul en Chris

Deze voorstelling wordt mede mogelijk gemaakt door het AFK, VSBfonds, BankGiro Loterij Fonds, ilovenoord, voordekunst, Systema Amsterdam, Hot Item en vele andere crowdfunding donateurs.
.   .   .
Deze voorstelling is een productie van broedplaats De Modestraat op het Buikslotermeerplein, in samenwerking met de locaties de Tanker en de Gele Pomp. Al deze plekken functioneren als ontmoetingsplek voor creatieven en buurtbewoners.

Afscheid Ton Wiemers – Dankbetuiging van Carla Ubbink

Lieve Duiven,

Met veel ontroering en dankbaarheid kijk ik terug op het indrukwekkend afscheid van Ton op zondag 25 januari j.l. in de Duif. Zoals veel mensen mij hebben laten weten en/of schreven: het koor, dirigent en de pianiste waren van hoge kwaliteit! En ook Diana’s inleiding, overweging én het samen voorgaan met Juut, was niet alleen zeer treffend en indringend, maar ook zó intens en bemoedigend!

Ook met de goede toespraken van de sprekers met een prachtige tekening van het hele leven en zijn van Ton én ons proces van de laatste jaren! Ook de nodige stiltes en Irina’s pianomuziek maakten de dienst tot een prachtig en waardig afscheid van Ton.

En dan nog het afscheid buiten de Duif aan de straatkant van de Prinsengracht waar we als een haag Ton hebben uitgezwaaid en dat Ton in de rouwwagen onder luid geklap langzaam om de hoek van de Utrechtsestraat verdween… Zeer heftig, even stil zijn en dan toch weer het afscheid van zoveel mensen moeten nemen!

Maandag de 26ste januari hebben we Ton begraven op de R.K. begraafplaats Buitenveldert. Ook weer stijlvol… en waardig.
De zon brak door toen we Ton naar zijn graf begeleidden… Met mooie afscheidsrituelen hebben we afscheid van Ton genomen!

Met veel dank voor al jullie werk. Ton zou heel trots zijn op jullie bloeiende/inspirerende Duifgemeenschap!

Met een warme groet en tot ziens.
Carla Ubbink

Markante mensen

Als dorpsdominee kom ik markante mensen tegen, mensen die een dragende rol in de gemeenschap vervullen. Want in een dorp doen we de dingen met elkaar, leven, boodschappen, mensen redden, begraven, muziek maken, feest vieren, hobby’s uitoefenen, noem maar op.

Gemist
In de laatste weken van het vorig jaar en in de maand januari gingen er een aantal van die markante mensen van ons heen.
Namen worden genoemd in onze kerk, in de vieringen met een korte schets van hun persoon, we bidden voor de familie en voor hen die verlies hebben geleden.
En dan zie je pas wat ze voor de gemeenschap hebben betekend, overvolle condoleance bijeenkomsten, rijen op het parkeerterrein, verdriet bij veel mensen en niet alleen de familie en naaste vrienden. Mensen worden gemist in het dorp.
Maar dan zie je ook dat er een dragende kracht is in de gemeenschap, want de achterblijvers blijven niet alleen, er wordt over nagedacht hoe ze weer in het gewone leven te betrekken en te houden, welke zorg ze nodig hebben.
In een dorp wordt er op je gelet, en er wordt omgezien naar elkaar.

Buurtje
In de stad is dat wat anders, je hebt wel de zorg in de buurt, want in die zin zijn Hoorn en Amsterdam ook opgedeeld in buurten. Maar toch kennen we elkaars kwaliteiten in het dorp sneller. Nu hebben we in de Duif in Amsterdam ook zo’n buurtje met elkaar gemaakt, een buurtje dat zich kenmerkt door de zondagse vieringen en de ontmoetingen onderling op zondag en door de week. Ook in de Duif hebben we een markant mens moeten laten gaan, een van onze oprichters, een drijvende kracht achter de vorming van de oecumenische Basisgemeente.

Grote waarde
Op het gevaar af dat ik mensen niet noem die wel genoemd mogen worden, denk ik toch aan Jaap Wijtman in Westwoud, in Hoogkarspel aan Tini Gorter en Jaap Pereboom en mevrouw Troost van het postkantoor en aan Ton Wiemers in Amsterdam. Mensen die er toe doen in hun omgeving, mensen die hun beste krachten hebben gegeven aan de gemeenschap. Een standbeeld zullen ze niet krijgen en er zal geen straat naar ze worden vernoemd. Maar dat zegt niks over hun grote waarde.

En het is goed om het daar over te hebben, over hun waarde voor ons en voor onze gemeenschap, waar dan ook.

Ik neem in ieder geval mijn petje af!

Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

 

De Zonnekoning

Op huwelijksreis in Parijs bezoeken wij o.a. Versailles, die grote goudomrande  schuimtaart  van het  paleis van Lodewijk de 14e, we lopen de benen uit ons lijf om alle kamers, maar ook de tuinen en de andere paleizen van Marie Antoinette en  luxe optrekjes in die tuinen te bezoeken. Een belevenis, maar zoals een Engelsman naast ons in het treintje terug (want toen waren de voeten wel even versleten) zei: “als je je hier achter de gouden hekken terugtrekt, heb je er geen idee van dat mensen daarbuiten sterven van de honger”.

Clochards
Een beetje is dat nog zo in die grote stad, veel gegoede mensen die langs de clochards lopen. Zij zitten dikwijls met een klein  hondje op de stoep  totdat ze weggejaagd worden door de Franse politie die ook lang niet zo aardig is als onze wijkagent.

Meestal zien de mensen er onverzorgd en haveloos uit, behalve tot onze verbazing een jong meisje die op een gegeven moment op de hoek van onze straat zat met een mandje met haar kat. Ze zag er redelijk uit, alsof ze deels nog in het gewone leven functioneerde, maar zat daar wel.

Ik moest nog eens omkijken naar dit vreemde beeld. Wat zit er achter, wat gebeurt er in zo’n leven dat je op straat staat en gaat bedelen.

Sainte Chapelle
‘Mensen kijken’  de hele dag door, mensen in de metro, mensen op straat, toeristen met de meest vreemde uitmonsteringen, je kijkt je ogen uit.  Op een avond gaan we naar een concert in de Sainte Chapelle, de Vier Jaargetijden van Vivaldi staat  op het repertoire. We zitten in die prachtige kapel te wachten op wat komen gaat en op het laatste moment rent een man in het wit langs de rijen stoelen naar de artiesteningang.

Hij blijkt later een leidende rol te spelen in het optreden! De groep om hem heen behandelt hem met alle egards. Hij speelt met verve en enthousiasme, maar zit er dikwijls erg naast  – zoals wij later constateren-, maar dat deert hem niet. Het is alsof de groep om hem heen hem beschermt en naar hem opkijkt. Een wonderlijke avond en ik  moet weer denken aan die Zonnekoning die waarschijnlijk alleen maar jaknikkers om zich heen had verzameld.

Verdoezelen
Alles lijkt een sprookje, een mooie man, een bijzonder instrument, een artistieke uitstraling, een prachtige ambiance en toch klopt er iets niet. Alles en iedereen is er op uit om de werkelijkheid die veel minder mooi is, te verdoezelen. Dat is wat  zulke mensen doen in de wereld, een facade van schoonheid om iets wat eigenlijk niks voorstelt.

De nieuwe kleren van de keizer, de Zonnekoning ten voeten uit.

In Westfriesland hoef je zuks niet te proberen, dan zegt men doe maar gewoon. Maar in Parijs zit de schone schijn nog diep in de poriën van de samenleving. Leuk voor een paar dagen, maar voor alle dagen woon ik veel liever hier.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl