Wat een ramp!

In de afgelopen week is het leven van veel Nederlanders veranderd door de angst en wanhoop over lieve familie en vrienden die omgekomen zijn of nog vermist worden. Of door de wetenschap dat de hulpverlening nog niet bij hen heeft kunnen komen.

Onzekerheid
Er is de onzekerheid van bellen en geen antwoord krijgen. En ook wanneer er zekerheid is, is het verschrikkelijk te weten dat je familie niet meer in huis durft en aangewezen is op hulp en opvang van anderen die er misschien ook slecht aan toe zijn. Ik weet uit ervaring van geliefden van wie het huis was verbrand door brandstichting dat je als naast betrokkene geen oog meer dichtdoet. Gelukkig is de hulpverlening ook vanuit Nederland snel op gang gekomen, ons reddingsteam heeft al mensen onder het puin vandaan gehaald. En gelukkig dat de hulp van alle kanten komt, van van oorspong Turkse en Syrisch families, maar ook van veel anderen, van bedrijven in de logistiek die rijden met auto’s vol met warme kleding, spullen voor persoonlijke verzorging, etc.

Samenleving solidair
Wat een zegen dat in onze geïndividualiseerde samenleving mensen solidair zijn met de kwetsbaren als het er op aankomt. Soms denk ik wel eens dat we het vragen om hulp zijn verleerd. Wel in kleine kring, maar in groter verband? Hoe gaat het daar? Zeker in een stedelijke omgeving wordt het lastig. Waar je je buren nauwelijks kent. Kijk eens om je heen, wie heeft jouw hulp nodig? En jijzelf, durf te vragen als je ondersteuning nodig hebt! Dan bouwen we aan een samenleving met elkaar.

Marina Slot
marinaslot@kpnmail.nl

Weer blij naar school

Wonderlijk om basisschool leerlingen te horen zeggen hoe blij ze zijn dat ze weer naar school mogen.
Dat is de omgekeerde wereld, want kinderen zijn vooral blij met vakantie, met vrij zijn.
We komen er achter dat veel van het gewone eigenlijk heel bijzonder en heel belangrijk is in ons leven. We zijn dankbaar als er weer iets van het gewone terugkeert in ons leven.

Eye-opener 1
We ervaren nu wat we alleen maar zien in de media over kinderen elders die dolblij zijn dat ze naar school kunnen ook al is die school nog zo primitief en het lesmateriaal gebrekkig.
Het is alsof we door de pandemie op een andere manier naar onze wereld mogen kijken.
En dat begint bij onze kinderen, zíj weten nu dat school niet vanzelfsprekend is, dat je vriendjes en vriendinnetjes zien en met ze spelen en sporten een groot goed is.
Voor sommige kinderen is het een zegen om even uit de gespannen situatie thuis te kunnen ontsnappen, maar het is ook een zegen die je zomaar ontnomen kan worden.

Eye-opener 2
We komen meer te weten over wat er achter de voordeur speelt, we kunnen niet meer wegkijken bij misstanden, armoede en geweld. Dat maakte het jaar 2021 misschien ook zwaar. Niet alleen de angst voor het virus.
Ik hoop zo dat we de blijdschap weer terug kunnen vinden in 2022. Dat we de tweespalt en de woede achter ons kunnen laten. Ook al blijf ik opstandig en alert wanneer er onrecht is in onze samenleving. Jij ook?

Marina Slot
marinaslot@kpnmail.nl

Groene stem

Het was in 2006 dat ik een hybride auto uitkoos om in te gaan rijden. De kinderen vroegen waarom. Ik zei: “Dit doe ik voor jullie, voor jullie toekomst!“ Deze keuze riep verbazing op…. “Voor ons???” Er was ook blijdschap dat er iemand over hun toekomst nadacht. Mijn stem bij de verkiezingen wordt al meer dan 40 jaar bepaald door de zorg om onze natuur en het klimaat in de wereld.

Klimaatverandering
Het lijkt wel of nu de tijd echt gaat dringen en de gevolgen van klimaatverandering ook in Nederland zichtbaar worden, het eindelijk doordringt tot de mainstream van de politieke partijen. Aanvankelijk was het een ‘linkse’hobby’, maar nu ons Europese continent zich grotendeels aan de Green Deal
verbindt, wordt het klimaat een gedeelde zorg van jong en oud. Ik heb als kind de liefde voor de natuur met de paplepel ingegeven gekregen tijdens de wandelingen met mijn vader door de weilanden van Zuid-Holland. Vogels, bloemen, bomen waren onderwerp van gesprek maar ook de politiek, de kerk, God en mensen werden doorgenomen. Én hoe je omgaat met de aarde, je medemensen en de dieren die ons omringen.

Gras en nog eens gras
Toen bloeide erg nog van alles in de weilanden, paardebloemen, madeliefjes, pinksterbloemen, nu zie ik alleen gras en nog eens gras. Ik maak mij zorgen om onze natuur en daarom laat ik mijn groene stem horen. Jij ook?

Marina Slot
marinaslot@kpnmail.nl

Van mij mag het wel weg

Ik heb mij dapper en fatsoenlijk aan alle regels gehouden ook uit lijfsbehoud, maar ik word die corona ellende zo ontzettend zat. Ik ga niet demonstreren met Viruswaarheid, ik geloof niet in complottheorieen, maar ik begrijp langzamerhand wel iets van de boosheid en onvrede die er in de samenleving heerst.

Joe Biden
De aanvaardingsspeech van Joe Biden deed mij iets, een toekomstige leider (naar ik hoop) die troost biedt aan het volk.
Nu hoeft Mark Rutte geen dominee te worden, maar de laatste tijd tijd mis is toch wel de echte empathie. Empathie en begrip voor mensen die lijden onder het virus: minder/geen werk, minder/ geen inkomen, onzekerheid, angsten, eenzaamheid. En dat je er af en toe van uit je dak kan gaan als jongere met weinig perspectief op een actief leven met een goed inkomen, kan ik ook snappen.

Hulp en leiding bieden
Regels alleen zijn niet genoeg meer. Daarnaast moeten we mensen hulp en (bege)leiding bieden bij het vinden van een nieuwe levensinvulling of verandering van werk wellicht.

Mensen die veel hebben meegemaakt, weten dat het leven na grote gebeurtenissen zoals nu corona heel anders wordt.
Wij maken het mee als collectief, als volk en ik reken niet op een snel herstel. Deze crisis verwerken, is rouwen en afzien van, het is stoppen met verlangen en vergelijken met vóór corona en kijken wat er wel kan.

Marina Slot                                                                                                               
marinaslot@kpnmail.nl

Homepage deduif.net weer toegankelijk

Storing op homepage deduif.net

Sinds zaterdagochtend, 15 augustus 2020, wordt de homepage van de website niet meer correct weergegeven.

Alle overige pagina’s zijn wel toegankelijk, maar kunnen niet worden geredigeerd.

Naar een oplossing wordt gezocht.

Uitreiken Vredesduif Pinksteren

Door Ingeborg Schenkels – In mijn dakgoot woont een duif. Dit is echt waar. ’s Morgens hoor ik ‘tok, tok, tok’ tegen de rand van de dakgoot, dan is de duif wakker. Ja, ik ben een gezegend mens, want wie heeft er nou een duif in de dakgoot? Ik.

Ten tijde van de corona maken we ’s morgens een praatje. Waar gaat de reis naar toe vandaag, vraag ik dan. Vandaag ga ik een patatje scoren in Bergen aan zee, of wat zitten koeren in de kerktoren. Maar vanmorgen, zei de duif, ga ik naar Edam, daar woont een man die zwemt in de gracht voor zijn huis, dat wil ik zien.

En zo vlogen wij mee naar Edam, en daar kwamen wij aan bij het huis van familie Van der Meer. Daar was Bert met koptelefoon op de digitale viering van De Duif aan het co-hosten. Dat was een verrassing! Een duif op zolder!

Een van de leuke dingen van voorganger zijn, is dat je zelf mag bedenken wat de bestemming is van de vredesduif. Ik wist het meteen! De vredesduif is voor Bert! En wel hierom: zonder de know-how, het doorzettingsvermogen van Bert en het enthousiasme van het steeds verbeteren van de digitale Duif-vieringen, waren deze er niet geweest.

En hadden we vele mooie momenten van verbinding moeten missen. Voor mensen die verder weg wonen, is het een uitkomst gebleken om in te zoomen op zondagochtend, maar ook mensen die wat minder mobiel zijn, en voor wie het heel fijn is (weer) betrokken te zijn bij De Duif. En natuurlijk is het voor mensen die in de afgelopen tijd uit veiligheidsoverwegingen veel thuis waren of zelfs niet de deur uit konden, een welkome zekerheid: op zondag zien, zingen en bidden we met elkaar vanachter het scherm! Ten tijde van onzekerheid en soms ook angst, is het een fijn en betekenisvol houvast.

Dat duifje kwam dus binnen, letterlijk en figuurlijk! En was volgens een omweg via Nathalie en via de post bij Marian terechtgekomen. Die het houten duifje opspeldde bij Bert, die nog een beetje verbouwereerd was. Een welverdiende Vredesduif!
Dank voor al je inspanningen Bert!

Naar de pagina Vredesvluchten>

Mijlpaal of Merkteken

Ik heb het gered een jaar lang zonder mijn liefste te (over) leven.
Wat een marathon en wat wordt je daar moe van: met pijn en verdriet door de wereld sjouwen en net doen of dat gewoon is. Het voelt als een mijlpaal, alles een keer beleefd zonder haar, de seizoenen, de belangrijke dagen en niet te vergeten de corona pandemie.

Eenzaamheid
Een slechte combinatie is het, rouwen en 1,5 meter afstand houden, juist in deze tijd heb ik behoefte aan een arm om mijn schouder, een knuffel. Daar kan je nú ziek van worden, maar ik wordt héél ellendig van gebrek aan aanraking.
Je kunt het niet zien, maar het voelt alsof de eenzaamheid in mijn ziel is gekerfd, of het alleen zijn een wond is die diep binnen in mij zit, onzichtbaar voor de buitenwereld, maar voelbaar voor geliefden.

Gemis
Het is ook zo vreemd, want ogenschijnlijk heb ik het goed, ik woon in een mooi huis, heb materieel alles wat ik nodig heb, hoef mij geen zorgen te maken over inkomen zoals zoveel mensen om mij heen. Maar ik mis iemand die zó belangrijk voor mij was, ik was onderdeel van een geliefd wij en dat is voorbij.
Gelukkig ontdek ik steeds weer een nieuw pad op mijn weg naar verder. Deze week een ochtend met ons kleinste familiekindje. Zij heeft geen weet van afstand. Ze houd van knuffelen en kusjes net zoals ik.

Marina Slot
marinaslot@kpnmail.nl

Jong en Oud

Vorige week schrok ik toen er sprake was van andere maatregelen voor jongeren en ouderen.
Ik dacht even: is de solidariteit tussen ouderen en jongeren na 5 weken al op? Ik voelde ook lichte jaloezie, zij wel en wij niet…
Maar na dieper nadenken vind ik het eigenlijk een puikbest plan om kinderen en jonge mensen die minder risico op corona lopen, alvast meer vrij baan te geven. Laat ze maar lekker buiten gaan spelen en sporten.

Tweedeling
Het is wel eigenaardig dat er door dit virus zo’n tweedeling ontstaat.
Grootouders die tot voor kort massaal onze economie stutten door de oppas op hun kleinkinderen, zijn ineens een risicogroep. Het beeld van ouderen verschuift, het lijkt bijna of wij het probleem zijn geworden en niet het virus. Het gevoel dat je wordt geparkeerd in een ander hokje.
En dan de groep oudere ouderen die bijna herleid worden tot cijfers: besmettingsaantallen en overledenen. De verhalen over verpleeghuizen, helaas nog geen bezoek in zicht én het grote verdriet dat zij niet meer gekoesterd kunnen worden door hun geliefden. Zij die soms al snakten naar hun einde omdat de wetenschap hen soms te veel levenstijd geeft.

Minder waard?
De waarde van ouderen zakt weg, hun diepe kennis en wijsheid, hun levenservaring waar jonge mensen van kunnen profiteren.
Let op: Want wij zijn niet alleen maar lief en kwetsbaar.

Marina Slot
marinaslot@kpnmail.nl

Zichtbaar en onzeker

Alles wordt zichtbaar in deze dagen. Al onze moeiten en onze pijn, overmoed, irritant gedrag, de eenzaamheid én de echte nood van mensen. Wij leren elkaar kennen hier in dit land, wij lijken wel één grote familie geworden.

Familie
Met die stoere zoon die zich van niemand iets aantrekt. Hij weet het altijd beter. En dat zorgzame zusje die zich ergert aan de grootspraak van die stomme gast en toch van hem houdt. De neef die niet wil deugen.
Onze kwetsbare broer die de professionele opvang mist omdat zijn aandoening hem zonder hun hulp compleet uit zijn evenwicht brengt.
Moeder weet het eten niet aan te slepen en is door alle voorraden snel door haar maandelijkse geld heen. En vader spreekt meestal rustig, soms boos en driftig het gezin toe om vol te houden, om elkaar geen kwaad te doen door onbedachtzaamheid, door ‘de schijt aan’ houding.
Oma en opa zitten alleen, opgehokt, blij met elk levensteken van de kinderen en kleinkinderen. In angst en onzekerheid over hun eigen leven en dat van hun geliefden.

Leef in liefde
Een dódelijke griep raast door de wereld en door ons land.
Zet je oren en ogen wijd open! Wees bang en onzeker en overschreeuw jezelf niet. Leef in liefde op de vierkante meter. Met wat gekibbel moet dat kunnen…
Zullen we nu vanuit onze collectieve puberteit samen écht volwassen worden?

Marina Slot
marinaslot@kpnmail.nl