Popov
… En daarom, mevrouw de kantonrechter, verzoekt mijn cliënte de arbeidsovereenkomst met de heer Popov te ontbinden. Cliënte twijfelt niet aan zijn artistieke kwaliteiten, maar zowel zijn collega’s als de leidinggevenden hebben het vertrouwen verloren dat hij op een goede wijze als ziekenhuis clown zal kunnen functioneren. Hij is verkrampt en onzeker. Cliënte heeft hem veel begeleiding gegeven maar dat heeft onvoldoende geholpen. Ik persisteer bij het verzoek.
Mijnheer Popov, u mag nog kort reageren.
Mevrouw de rechter, iek hep alles al kezegt. Iek wiel graag als clown blijwen werken. Iek geloof dat ik dat kan.
Dank u wel. Ik zal dan over drie weken uitspraak doen. Dat is de 30e. Ik sluit de zitting.
De rechter en de griffier bleven in de zittingszaal achter. Het bleef een tijdje stil. Wat denk jij er van? Poeh, moeilijk. Met sommige van zijn collega’s liep het niet goed, maar met anderen wel. Ik wil er nog eens goed over denken en alle verklaringen nalezen. We hebben nog even de tijd.
Bijna drie weken later parkeerde Popov zijn auto en nam de dienstingang van het brandwondencentrum. Hij liep direct naar Julia, supervisor van de kinderafdeling. Dag Andrei, jij komt voor Julien en voor Nathalie? Ben je alleen? Popov knikte. Hij hield er niet van om in zijn eentje voor kinderen op te treden. Met z’n tweeën kon je beter werken. De ene clown hing dan de clown uit, en de ander lette op de reacties van het kind, en vertaalde de grappen in iets voor het kind zelf. Zodat het kind weer even een gewoon kind kon zijn, en niet een heel ziek kind. Aandacht voor wat het nog wel kon, in plaats van wat op dit moment niet meer ging. Ja iek ben alleen.
Popov liep zachtjes naar de kinderkamer. Hij was hier nu voor de derde keer. Zou het de laatste keer zijn? Zijn advocaat had hem gezegd dat als hij ontslagen werd, dat dat per het einde van de maand zou zijn. In dat geval zou hij deze kinderen niet meer zien. Hij vond het moeilijk.
Hij zag Julien in bed een beetje bewegen. Nathalie lag stil. Ze sliep. Popov zette zijn rode neus op en liep naar Julien en tuitte zijn lippen. Hij zou heel zachtjes doen. Julien keek hem aan. Popov wist van de supervisor dat Julien veel van muziek hield. Hij speelde viool, had ze verteld. Dat ontroerde Popov, want dat had hij vroeger ook gedaan. Tot zijn veertiende, en toen was hij gaan dansen. Hij had dat aan Julien verteld, en had danspasjes gemaakt. Julien en Nathalie hadden gelachen. Nu was Popov ernstiger. Hij pakte een denkbeeldige viool, en zette die aan zijn kin. Hij draaide aan de stemknoppen. Julien begreep het en knikte. Popov pakte zijn strijkstok en spande de haren. Julien keek met grote ogen en probeerde iets meer rechtop te zitten. Popov zag dat het hem lukte en ging verder. ‘Iek had een hele lieve viool juuf. Zij leerde mij Honkaarse moeziek. Zal ik voor jou spielen? Julien knikte weer. Popov pakte voorzichtig zijn strijkstok, en zette ‘m op de denkbeeldige snaren. Ssst, Nathalie slaapt nog. Popov begon zijn onhoorbare liedje.
Hij zag Nathalie bewegen. Ze was wakker geworden, en zij had gezien hoe hij speelde. Ik wil het ook horen, zei ze zachtjes. Behalve zijn rode neus had Popov niks bij zich. Julien keek verwachtingsvol. Dan moeten juulie je ooken dikt doen. Popov putte uit zijn herinnering, en begon toen te fluiten.
Xxx
Het bleef een tijdje stil. Nathalie zei, dat was vast een winterliedje, als de dieren liggen te slapen. En van later als de vogels weer willen gaan zingen.
Julia was even komen kijken. Ze zag hoe aandachtig de kinderen keken en luisterden. Wat was die Popov een bijzondere man. Hij was wel verlegen, maar ook heel goed voor de kinderen. Het leek alsof hij snapte wat het was om helemaal ingepakt in verband te zitten, in je eigen coconnetje. Jammer dat hij misschien voor het laatst was, want dat was wat ze van de stichting gehoord had. Er waren blijkbaar problemen.
Popov knikte. Hij moest gaan. Wieten jullie, probier zelf liedjes in je hoofd te maken. Elke dak liedjes, nu over de wienter, en straks over de lente en de dieren in de duinen hier vlakbij. Dan zijn jullie liedjesmaker. Probier het maar, jullie kunnen het vast. Ik heb voor juulie alebei een clowns neus. Als je een liedje wilt maken, dan zet je die neus op, dan kaat het vanzelf.
Popov liep terug naar zijn auto en startte hem.
Julia belde op naar de stichting en kreeg de personeelsfunctionaris. Ik wil toch even verslag doen van Popov. Jullie hadden gezegd dat hij misschien voor het laatst zou komen, maar dat zou echt jammer zijn. De twee kinderen hier zijn zo blij geworden door zijn bezoek. Ik hoop dat Popov kan terugkomen. De personeelsfunctionaris keek voor zich uit. Zojuist had hun advocaat gebeld en gezegd dat de kantonrechter vervroegd uitspraak had gedaan en het verzoek had afgewezen. De verstoorde arbeidsverhouding was onvoldoende onderbouwd. De advocaat was verontwaardigd en wilde gelijk langskomen. De personeelsfunctionaris dacht na. Misschien heb ik het verkeerd gezien. Misschien had ik er niet op moeten letten wat Popov niet goed deed, maar had moeten kijken naar wat er wel goed ging. Net als de clowns bij de kinderen moesten doen: focussen op wat die nog wel konden. Misschien moesten ze de afwijzing echt accepteren en erkennen. Hij pakte gedachteloos de rode neus die op zijn bureau lag, en zette hem op. Ook in hem was een nieuw kind geboren. Hij pakte de telefoon en belde Popov.
Het begon zachtjes te sneeuwen.
tekst Gerrard Boot