Evenwichtskunst

– Bij de afscheidsviering van Ton Wiemers, zondag 25 januari 2015 –  

En toen lag ik ’s avonds uitgeteld op de bank met een dekentje over me heen, twee poezen bovenop me die dat geweldig vonden, en een pot thee naast me. Pijn in mijn benen en armen, alsof ik geconcentreerd over een lange richel heb gelopen en nu kan ontspannen. Voorgaan in een afscheidsviering, na het overlijden van een dierbaar mens is lichamelijk slopend.
Ton Wiemers was dinsdagavond overleden, meldde Carla, zijn vrouw, mij. We hadden al een jaar of twee jaar geleden afgesproken dat ik samen met Juut Meijer van De Dominicus de afscheidsviering zou leiden. Het liefst in De Duif, dat was immers zijn geliefde kerk, nee sterker: De Duif was zíjn kerk. En omdat ik 27 jaar geleden door hem naar De Duif ben gestuurd is het ook mijn geliefde kerk.

Voorgaan is één ding, doopvieringen voorbereiden, trouwvieringen voorbereiden, daar neem je de tijd voor. Je spreekt af, je hebt een lange voorbereiding en langzaam vormt zich een feest. Maar een afscheidsviering voorbereiden is een hogedrukketel van 4 dagen. Intenser kan ik me niet voorstellen. De dood nabij weten, het verdriet zien van wie achterblijft, je eigen oude herinnering aan afscheid en dood weer voelen en het leven van de overledene overzien. Dat alles ingebed in dingen regelen, mensen betrekken en overleggen, inleven, bij elkaar schrapen, boekje maken, organiseren, checken – het instituut koster was zo gek nog niet. Tegelijkertijd probeer ik me terug te trekken om een overweging te maken die staat als een huis. Ik wilde een overweging maken die Ton recht deed, die liet zien wat hij betekend heeft voor de wereld, een overweging die liet zien wie hij was en dat aan de hand van zijn eigen theologische inbreng in De Duif.

Er waren 150 mensen, meer nog, in De Duif. Het waren mensen die wekelijks in een kerk komen, mensen die er nooit meer komen. Hoe betrek je die, hoe neem je gezamenlijk afscheid? Met genoeg God, met niet teveel God, met genoeg emotie, met niet teveel emotie, met genoeg persoonlijke verhalen, met niet teveel persoonlijke verhalen.
Evenwichtskunst.