Herinnering

We wonen nu bijna een jaar in ons huis aan het water en opeens is er herkenning. Herkenning van het beeld van een bijna lege haven zonder boten in het water (de meeste staan op een bok op de kant), de vlucht van de vogels in de lucht die de trek naar warmer oorden hebben aangevangen, mijn  boom (zie column dd 18 februari op www.deduif.net, die weer staat te stralen in de zon met zijn mooie blanke berkenbast en ranke takken. Het licht strijkt over het land en over het water en de kleuren van de lucht in de avond zijn weer wonderschoon. Ik zie ons nog voor de openslaande deuren zitten op twee kampeerstoeltjes van de buren met een glaasje wijn op de avond dat we de sleutel van ons nieuwe huis kregen.

Samen herinneren
We genieten van die herinneringen samen, we herkennen nu de beelden. Niet alles is meer nieuw en dat geeft rust. Maar ik besef ook heel goed het geluk van je samen te mogen herinneren. Want voor velen in mijn omgeving is de herinnering van mooie dingen samen, pijnlijk en vol verdriet. Omdat die ander er niet meer is, omdat je niet meer kunt uitwisselen wat zo mooi was en zo goed.

We leven in een tijd van herinnering, in deze maand herdenken wij de overledenen, op Allerzielen en in de week erna en op 23 november in de kerk van Hoogkarspel. De kerk is dikwijls een vrijplaats voor hen die verdriet hebben die gekwetst zijn, die zich eenzaam voelen.

Helaas is de kerk ook wel eens een plek waar je pijn oploopt, waar verdrietige dingen gebeuren met mensen. We leven namelijk in de kerk en dat is niet anders dan er buiten. Het verschil met de wereld is altijd wel, dat wij in de kerk de opdracht hebben om in de liefde te blijven, om te zeggen wat je denkt, maar met compassie voor degene die het aan moet horen.

Onder één dak
Afgelopen zondag waren wij in de kerk van Hoogkarspel verenigd met elkaar met de mensen die vanwege kwetsuren de kerk zijn uitgevlucht. Spannend en mooi tegelijk, dat je dan toch weer onder één dak kunt zitten. Dat je de grootste pijn kunt loslaten, maar dat geldt niet voor ons allen. Soms is de pijn nog te groot en heeft tijd nodig om te helen. Dan moeten oude herinneringen wegslijten door de tijd, dat is vaak met herinneringen van pijn, de scherpe kantjes gaan er echt af. Je stoot en struikelt minder over je eigen kuilen en de weg wordt weer begaanbaar. En dan kan je ook weer om je heen kijken wie er eigenlijk met je oploopt. En dan blijkt het dat je nooit alleen bent.

En dat is een zegen als dat gebeurt.

Ds Marina
marinaslot@kpnmail.nl

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.