Leven zonder vernis

Ik was in Denemarken op familiebezoek en wat mij opviel was de eenvoud van veel mensen, rustig, zichzelf, niet zo openhartig, maar naturel. Een samenleving waar het niet zo opgeklopt is als bij ons, men gaat voor duurzaam. Ook de regering benut alle mogelijkheden om haar inwoners energiezuiniger  te laten leven, minder verspilling. Het is geen wegwerpmaatschappij.
Met verbazing kijk ik naar de televisie, het is bijna ouderwets te noemen. Ik ken dat ook uit Noorwegen, daar hebben ze nog omroepers en omroepsters, een fenomeen dat bij ons allang is afgeschaft.
En dan kom ik daarna in Friesland en ik sta bij de slager in de winkel, de keuze is aanmerkelijk minder dan bij ons, maar de man weet zo smakelijk  zijn waar aan te prijzen dat het water mij in de mond loopt. Hij houdt er zelf ook erg van en zegt over de rauwe ham: die ziet er mooier uit, maar die andere is echt lekkerder en zijn lippen krullen van vreugde en trots. Het lijkt wel of hij het zelf proeft.

Hoe komt het dat er bij sommige mensen zo’n vernislaagje op zit en bij anderen niet. Waar haal je het vandaan, die opsmuk, maniertjes, dat taaltje wat niet echt bij jou hoort. Gelukkig ken ik in Hoogkarspel-Lutjebroek en Westwoud ook een heleboel mensen die echt  zijn. Die zich niet anders voor hoeven doen dan ze zijn. Omdat ze zíjn, omdat ze niet afhankelijk zijn van wat ze allemaal hebben. En dat is knap want ook bij ons zijn er mensen die hun werk verliezen, die als zzp-er hun werkportefeuille steeds leger zien worden. Het is mooi als je niet verslingerd bent geraakt aan steeds meer, steeds meer. Als je blij bent met wat je hebt.  En de verlangens niet torenhoog zijn opgelopen.

Als dominee ben ik in de gelukkige omstandigheid dat mensen zich vaak openen als ik op bezoek kom. Als er al een vernislaagje opzit, is dat er gauw af.
Ik mag mezelf rijk noemen met zo’n mooi beroep, want ik mag mensen echt leren kennen, zien zoals ze zijn in al hun schoonheid, in hun vreugde en in hun verdriet. Dat is bijzonder en maakt me gelukkig.

Mijn beroep heeft alleen een klein nadeel. Mensen zijn vaak blij als ik even langs kom, En dat willen ze ook laten merken. Ze willen je graag verwennen met wat lekkers. Hoe vaak ik al niet een dampende cake of taart op tafel zag staan en van binnen een beetje moest zuchten. Want ik heb aanleg om dik te worden en dat wordt er dan niet beter op.
Ik heb nu mezelf bij de oren gepakt en ga alleen maar gezond eten, er moet wat af. Dus ik zal helaas nee moeten zeggen tegen al dat lekkers.
Laat ik maar niet net doen alsof, geen mooie praatjes,  ik moet gewoon afvallen. Dat is ook leven zonder vernis en dat snapt iedereen.

Hartelijke groet,
Ds Marina
marinaslot@kpnmail.nl

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.