Lied van het vogeltje

Ons laatste lied in de viering van die zondag was “Om liefde gaan wij een leven”. Het is éénstemmig en het zingt makkelijk mee.

Het wordt bij ons meestal achteraan in de viering geplaatst als mooi slot dat we met z’n allen zingen. Dat heeft een bijwerking: dan loop je dat nog een tijdje te zingen als de viering allang voorbij is. Je weet wel van het “vogeltje uit de bergen, wat zwoeg je dapper voort” (om wat ik uit de verte van liefde heb gehoord)…

Het vorige stuk over liederen eindigde met de vraag “Wat is jouw favoriete lied en waarom?” En Astrid kwam die ochtend naar mij toe. Ik kende haar van af en toe groeten en omdat ze na de viering weleens koffie schenkt. Een vrolijke kleurrijke aanwezige vrouw uit Zeist. Zij is al wat langer verbonden aan De Duif dan ik met mijn tweeënhalf jaar. Ze vertelde me over haar favoriete lied en welke gebeurtenis er voor haar aan verbonden is en liep toen naar haar jas. Later belde ik haar thuis op.

“Dit lied is mij heel dierbaar. We zongen dit toen onze dochter gedoopt werd, toen ze trouwde en toen zij stierf. Het was nog in de tijd dat De Duif in Buikslotermeer kerkte, toen hier een renovatie gaande was. Babette kwam uit Zeist en studeerde vol overgave geneeskunde in Amsterdam. En ze was op zoek naar een kerk en dat werd De Duif. Ik weet nog dat ze dit lied zo fijn vond, want dan belde ze mij op en zei “We hebben weer van het vogeltje gezongen, mam!”  In 2001 is Babette in De Duif gedoopt door Jos (Brink) en kort daarna trouwde ze met Jeroen: ook in De Duif en weer werd de dienst door Jos geleid. En ja, bij haar uitvaartdienst zongen we het opnieuw. En nog altijd zing ik dit lied graag eigenlijk ….”
“In 2003 kregen ze een zoontje, Ciske. Hij is nu alweer tien jaar. Babette volgde een opleiding tot forensisch arts bij de GGD en was in verwachting van hun tweede kindje. Dertig jaar was ze. Op een dag in mei 2005 kreeg zij hevige buikpijn. Ze heeft toen zelf de ambulance gebeld omdat ze zeker wist: hier is iets he-le-maal mis!”
Moeder en kind hebben het allebei niet gehaald. De oorzaak bleek een ongelooflijk snelle en dodelijke bacterie te zijn.
“Tijdens de uitvaart waren er echt overal bloemen, ook buiten op de gracht. Er was een haag gemaakt van heel veel mensen met bloemen.  En dit lied was opnieuw onderdeel van de dienst omdat zij het zo mooi vond. En op haar graf staat het ook geschreven: ‘Om liefde gaan wij een leven’”.
“Na een tijdje ben ik af en toe naar De Duif gekomen. Ik ben op mijn manier Babettes plekje gaan innemen in De Duif, waar zij altijd zo graag kwam. En het klinkt voor anderen misschien raar, maar het is voor mij nog altijd heerlijk om dit lied te zingen. En ook praten over Babette doe ik graag!”

Ik besef weer hoe groot en hoe diep liefde is en hoe een zogenaamd simpel lied zich door het verlies heen kan nestelen in de ziel van een mens. En hoe mooi en hoe goed dat ook kan zijn ondanks die onvoorstelbare pijn. Maar ook mijn eigen kleine belevenissen met ditzelfde lied over de liefde en het leven blijven voor mij waardevol. In het 3^e couplet zingen we: Om iemand gaan wij een leven, wagen wij dood na dood, mijn liefde mijn reisgenoot…  Is het niet een geschenk om voor altijd een reisgenoot te hebben? Of er tegelijk één te zijn? Of er in God één te vinden? Ik blijf ook altijd zachtjes steken bij de woorden: “om alles ga ik dit leven, om alles of niets met jou”  Het zingt zo makkelijk maar daar staat niet zomaar iets. Voor mij gaat het over de stille liefde met een grote L die er voor iedereen is. En dat je door het vuur kunt gaan voor één mens omdat die gewoon zo ontzettend de moeite waard is en blijft. Zelfs als die persoon niet meer in levende lijve onder ons is. Maar dat ook jijzelf zo’n mens bent. En tja dat vogeltje in de bergen: wat een fijne regel om te zingen.

Thuis googelde ik de beginregel… Nou ja zeg! Ik kwam terecht bij de uitvaartliturgie van Jos Brink in augustus 2007 in De Duif… En misschien geen verrassing voor jullie, maar voor mij wel: daar was het lied van het vogeltje weer: als eerste, als openingslied. Hier is het laatste woord nog niet over gesproken. En dat allemaal door dat éne lied.

(Geplaatst met toestemming van Astrid Brugman)

—

Om liefde gaan wij een leven – Huub Oosterhuis / Herman Rouw

Om liefde gaan wij een leven, zeilen wij over de zee,
vliegen wij langs de hemel, om liefde gaan wij een leven
met licht en met donker mee.
Vogeltje van de bergen wat zwoeg je dapper voort ?
Om wat ik uit de verte van liefde heb gehoord.

Om liefde gaan wij een leven, graven diep in de nacht,
kruipen wij onder de hemel, om liefde gaan wij een leven
om weten en stille kracht.
Mensje, één van de velen, waar snelt je voetstap heen ?
Waar is te vinden dat ene, daar snellen mijn voeten heen.

 Om iemand gaan wij een leven, wagen wij dood na dood,
zwerven de verste wegen om jou, op hoop van zegen,
mijn liefde, mijn reisgenoot.
Dalen van zwarte aarde, bergen van hemelsblauw,
om alles ga ik dit leven om alles of niets met jou.