Op voor huilen

Als ik aan mijn afscheid denk van de mensen in mijn beide gemeentes, dan weet ik zeker dat ik het niet droog houd. Nou is huilen niet zo erg, maar als je alleen maar huilt is ook niet leuk.

Hoe deed ik dat eerder? Ja, bij begrafenissen van dierbaren huilde ik op voorhand, zeker als ik de begrafenis moest leiden of een verhaal moest doen. Bij de begrafenis van mijn eigen broer ben ik het in memoriam gaan schrijven ’s nachts naast de kist, waar hij in lag.

TV-uitzendingen
Bij de begrafenis van Jos Brink heb ik van tevoren al zijn tv-uitzendingen gezien die er maar op de buis waren, ook degene die ik vreselijk vond. En dan kan ik heel goed huilen.

Bij de begrafenis van mijn beste vriend heb ik samen met zijn partner de film van hun huwelijk bekeken en tranen met tuiten gehuild. Maar dat kan nu niet, er valt nog niet zo veel te huilen, want ik zie al die mensen nu nog. Ze zijn nog om mij heen en in de buurt.

Het is in deze tijd wel telkens een stukje afscheid nemen, de laatste keer dit…de laatste keer dat…, de op een na laatste column…

Terugblikken, oogsten en vrijheid voelen
Ook een heel mooie tijd, een tijd van terugblikken, oogsten en ook de vrijheid voelen van daarna. Niks meer moeten, geen deadlines, geen wekker….Nou ik ga er maar bloid op an…

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl