Oranje

Langzaam kleurt ons wijkje oranje, de ene straat wat eerder als de andere, maar het ziet er heel anders uit om ons heen.

De Italiaanse Zeedijk, de straat die met Kerst ook altijd ruim en lang voorzien is van heftige kerstversiering met rendieren, Kerstmannen enzovoort,  is ook nu weer uitbundig … Oranje.

Met verbazing kijk ik om mij heen en zie zelfs op Skype mijn dochter in Paramaribo in een oranje spelerspak zitten. Nu zit ze wel in Zuid-Amerika en daar is iedereen van het voetbal, maar toch.

Voor iemand die niet zo geïnteresseerd is in voetbal, niet pro en niet contra, is de huidige hausse aan oranje attributen verbazingwekkend.

Iets vreemds
Hoewel toen ik bij de politie werkte en bij het toen nog AZ-stadion moest beveiligen met onze mensen, gebeurde er iets vreemds. Het was nog het oude stadion in de Hout en als het rustig was, kon ik ook wel wat van de wedstrijd zien. Geleidelijk aan begon ik het leuk te vinden, ik wist alle standen en wanneer ze in of uit de eredivisie dreigden te raken.

En ik had gespreksstof bij het koffieapparaat, want dat was daarvoor altijd sukkelen. Ik kijk weinig televisie, omdat ik het zonde van mijn tijd vind en dan nog niks van voetbal weten ook. Soms sloop ik na het weekend snel met mijn kopje koffie terug naar  mijn kantoor.

Voetbalkoorts
Maar als de voetbalkoorts je te pakken krijgt, dan ga je om. Zelfs mij is het een tijdje overkomen. En als ik met de kinderen in het café op een groot scherm ging kijken, vond ik het toch ook gezellig, hoewel je daar  soms niet veel van de wedstrijd ziet. En wat ga ik nu doen op die lange voetbalavonden, luisteren en kijken naar wat er allemaal om me heen gebeurt, want voetbal verbindt mensen, mannen en vrouwen in hun liefde voor het spel. En dat ik heel veel ellende en geweld heb zien gebeuren tijdens en na de wedstrijden op het veld en in de stad, is er ook.
Maar daar gaat het al die mensen die nu lekker gaan kijken niet om.

Veel plezier!!!

marinaslot@kpnmail.nl