Paradijsvogel

Ik ben altijd aan het speuren naar een nieuw onderwerp voor mijn column en vandaag kwam het zomaar de trein binnenlopen.

Een dame in rood leer in groen en zwart gehuld, met lang geverfd haar tot op de billen, grote opzichtige ringen aan 6 vingers en een make-up waar je u tegen zegt.
Mijn vrouw zei fluisterend, dit is ‘de vrouw van…’ en natuurlijk dachten wij beiden onmiddellijk aan wijlen Anton Heijboer, onze beroemde Landsmeerse kunstenaar en vrouwenliefhebber. Dit moest een van zijn bruiden zijn of toch niet…..

Ik keek nog eens een paar keer opzij, maar zij verblikte of verbloosde niet en de rest van de coupé viel gewoon in slaap zoals dat gebeurt in de spits na een lange dag hard werken. Een opvallende paradijsvogel in een grauwe, grijze forenzenmassa.

Poederdot
Ze deed mij denken aan Poederdot oftewel de koningin van Voorburg die in mijn jeugd door Voorburg fietste en ons als kinderen gefascineerd naar haar liet kijken.
Een vrouw die zich stevig opmaakte, zich kleedde in veel rokken en tule met hoeden met grote voiles en zich voortbewoog door de straten van Voorburg op een grote opoefiets met haar hondje in de mand achterop. Poederdot was haar bijnaam omdat ze op haar gezicht vele lagen make-up aanbracht. En omdat de poederdons veelvuldig werd gehanteerd. De koningin werd met ontzag bekeken door ons kinderen, maar ook wel gepest, omdat ze er zo bijzonder uitzag. Mijn vader sprak over de freule, eveneens een bijnaam van haar.

Toen ik de koningin van Voorburg googlede, kwam ik warempel een heel mooi filmpje tegen over deze vrouw, een rijke vrouw, een begaafde zangeres van weleer.
Een leven dat aan je voorbijtrekt en ineens begrijp je veel meer waarom ze was zoals ze was. Soms komen er van die kleurrijke mensen voorbij in je leven en je weet niet waarom ze zo zijn geworden. Nog zo’n vrouw was Mathilde Willink, de vrouw van de kunstenaar Carel Willink. Vaak zijn ze verbonden aan een kunstenaar en zijn ze zijn levende schilderij, lijkt het wel.
Boeiend is het om eens verder te kijken naar het leven wat zo iemand heeft geleid. En waarom ze zo excentriek zijn geworden als ze zijn.

Vrijheid
Elk dorp en elke stad heeft er wel een of twee, en het zegt iets over de vrijheid in het dorp of en hoe zo iemand er kan leven. In de jaren 50 van de vorige eeuw was alles wat er een beetje anders uitzag raar, vreemd. Wíj zijn intussen al wel gewend aan andere verschijningen, mensen die zich op een bijzondere manier uitdossen omdat ze dat gewoon mooi vinden.

Intussen is in Hoorn het seizoen weer begonnen van de aankomst van de witte vloot, de grote witte boten, flats op het water, die aanleggen bij het Oostereiland.
Zij brengen veel toeristen naar Hoorn, veelal  Amerikanen, die elke dag bij ons over het dijkje tussen het Oostereiland en het Visserseiland stampen op weg naar de bussen naar Marken, Volendam, tulips en cheese.
En als ze terugkomen, zie je dat het ook best vermoeiend is om toerist te zijn.
De meesten kijken niet meer op of om en sjouwen langs op weg naar de boot, naar een maaltijd met een strijkje en dan naar bed om wakker te worden in weer zo’n beautiful town anywhere in Europa. Zij kijken hun ogen uit en wij ook, het is kijken en bekeken worden en vooral ook veel fotograferen. Wij weten nu al dat we ergens op een Amerikaans fotoavondje langs zullen komen.
Wij gaan er echt voor zitten, want ook daar zitten soms paradijsvogels bij. Zouden ze allemaal naar Europa komen? Om het leven hier wat kleurrijker te maken?

Ken jij zo’n paradijsvogel en weet je waarom zijn of haar veren gekleurder zijn dan de onze?

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl