Soms gaat er een luikje open

Op Pinksteren, een feest dat een beetje ongrijpbaar is,  maar waar ik wel altijd heel vrolijk van word, is mijn zwager toch nog plotseling overleden. Hij was al langer ziek en moest tot groot verdriet van mijn zus in oktober j.l. worden opgenomen in een verpleeghuis, maar niemand had verwacht dat hij nu zou gaan. Barmhartig in zijn slaap, dat wel.

Grote broer
Die zwager was een bijzondere zwager voor mij. Ik was 4 jaar toen mijn zus verkering kreeg met hem, dus eigenlijk kreeg ik er gewoon een grote broer bij. Een broer die met mij speelde, voetbalde en andere dingen dan  mijn eigen broer ooit met mij deed.  Achter op de brommer, wilde spelletjes, stoeien en zo.

Mijn oudste zus en hij waren eigenlijk altijd met mij op stap, zij was mijn tweede moeder  en zij beiden hebben op mij het ouderschap kunnen oefenen. En als zo iemand uit je leven verdwijnt, gaat er een luikje open. En de herinneringen buitelen over elkaar naar buiten. Onvoorstelbaar veel, ik wist niet dat ik dat allemaal heb meegemaakt met mijn zus en zwager.

Warme aandacht
Een paar dingen waren altijd wel belangrijk in mijn verhalen over hen zoals dat zij mij samen seksueel hebben voorgelicht en hoe ze altijd met mij gingen wandelen en op stap gingen naar leuke dingen. ( zelfs op zondag, want vroeger mocht ik niet zo veel op ‘de dag des Heren’). De grote ijsjes die ik van hem kreeg, zo groot had ik ze nog nooit gehad! En natuurlijk ook het verdriet wat er was, dat zijn ouders en mijn vader zo jong vlak achter elkaar overleden en dat hij zo goed kon troosten. Maar wat overheerst,  is de lol en de warme aandacht die we voor elkaar hadden.

Fijn is het dat er in verdrietige tijden toch zoveel moois terugkomt. Dat is nú een troost.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl