Berichten

Fred Vos

Het is goed afgelopen

/in

Ik loop over het Grote Noord, net mijn vrouw uitgezwaaid. Ze gaat naar Utrecht naar het hospice, waar een oude vriend ligt van haar, die nu ook een goede vriend van ons is geworden. Hij zal deze week overlijden aan slokdarmkanker. Ik loop in gedachten en zie opeens mijn vriendin Gerda langs schuiven in haar scootmobiel. Ik roep blij: Dag Ger!! Ze stopt abrupt. Maar heeft net zomin als ik gezien dat er vlak achter haar een bestelbus rijdt. Ik zie tot mijn grote schrik  mijn vriendin die net zondag feestelijk 75 jaar is geworden in botsing komen met de bus. Het is een soort slow motion film. Hij duwt haar langzaam naar voren.

Ik zie dat het mee gaat vallen, maar ik schrik me wel een ongeluk.

Zo is het dus niet ongevaarlijk om iemand zomaar te groeten. Na een gesprekje met de onwillige chauffeur krijgen we toch ook zijn achternaam en telefoonnummer.  Natuurlijk bied ik mijn vriendin aan om even bij te komen bij een kopje koffie of meer. Ze is redelijk cool, maar meestal komt de klap pas later. Het is goed afgelopen daar drinken we op. Want dat kunnen veel mensen ons niet nazeggen.

Barcelona
De afgelopen week is weer een vliegtuig vanaf Barcelona opgestegen De mensen  zaten net zo vol leuke, grappige verhalen als ik een maand geleden. Over al die aparte types die je op de Rambla ziet lopen bijvoorbeeld. Of over die kerk, de Sagrada Familia, die maar niet af komt.

Maar zij hebben niet de kans gekregen om het aan hun familie en vrienden te vertellen. Ze zaten helaas in het vliegtuig dat neerstortte op de kale, koude rotsen van de Alpen omdat de piloot waarschijnlijk het leven moe was en te veel door zijn eigen angsten  werd opgeslokt om nog bezig te zijn met het leven van de 150 passagiers die aan zijn zorgen waren toevertrouwd.

Heel vaak loopt het gelukkig goed af in het leven. Soms niet, soms ben jij aan de beurt, iemand zei laatst tegen mij, de vraag is niet waarom ik wel, maar waarom ik niet?

We zijn er gelukkig aan gewend dat het meestal goed afloopt. Daarom is het ook zo moeilijk om te accepteren als het niet goed gaat.

We leven in de week voor Pasen, we leven in deze week mee met de laatste dagen van een bijzonder mens, Jezus van Nazareth.

Het liep met hem niet goed af, of toch weer wel??

Geen verklaring
Pasen is een van die wonderen waar we geen verklaring voor hebben, waar we eigenlijk niks van begrijpen, maar het opstaan en het nieuwe leven wekt ons op. En in deze week beseffen we ook  weer hoe gewoon het is dat er licht en donker in ons leven is.

Bewust toelevend naar Pasen, ga je mee in het feest van Palmpasen, in de bijzonder emotionele maaltijd van Jezus met zijn vrienden, we staan met zijn allen onderaan het kruis met zijn moeder Maria en de andere vrouwen die hem trouw blijven tot in en tot na de dood en dan ontmoeten we hem op Paasmorgen in de tuin. Herkennen wij hem of niet?

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Column over Passie

/in

Vanmiddag de film ‘Erbarme dich’ bekeken over de aria Erbarme dich uit de Mattheus Passion van Johann Sebastian Bach.
Een film die ontroerde, raakte niet alleen door de fantastische muziek maar ook door de menselijke maat die verbonden wordt aan de goddelijke muziek van deze Passie. Menselijke verhalen over lijden, verlies, rouw, ziekte etc ; de toeschouwers zijn daklozen van het koor de Straatklinkers uit Amsterdam. Zij zingen ook mee en vol overgave, het lied ‘O hoofd,  vol bloed en wonden’.
Maar ook het persoonlijke verhaal van de schrijfster Anna Enquist over het verlies van haar dochter Margit, de dirigent Pieter Jan Leusink die vertelt over zijn religieuze achtergrond en over het lijden dat dat teweeg heeft gebracht in zijn leven en dat van zijn zoon. Een Italiaanse danser, de musici die elkaar tegemoet zingen en spelen.

En dit alles roept bij mij veel op. Want zoals bij velen heeft de Mattheus Passion een geschiedenis.
Terwijl mijn vader in het ziekenhuis stierf en wij ons dat nog niet bewust waren, luisterden wij vol verdriet naar het slotkoor ‘Wir setzen uns mit Tränen nieder’.

Verdriet lostrillen
De woorden over verdriet, angst voor verlies klinken in onze ziel doordringend door en trillen het verdriet los dat ergens zit.
Tranen wellen in ons op en wij worden bewogen door de Passie van Bach. Passie die tegelijk ons lijden maar ook ons  verlangen raakt. Want wat raakt ons het meest, verdriet over verlies van liefde, verlangen, intimiteit, en dat is wat de Mattheus Passion  ons geeft.

Ieder van ons heeft bij dit oerstuk uit de klassieke muziek een herinnering. Velen kunnen het hele oratorium uit hun hoofd zingen. En er is geen land waar deze passie zoveel fans heeft als Nederland. Op weg naar Pasen is het een mooie inleiding om de Passie te beluisteren, te lezen, tot je door te laten dringen. Want de versie van Bach van het Lijden van Jezus heeft zoveel raakvlakken met ons leven, ons lijden, onze angsten voor ziekte en dood, dat Pasen steeds levendiger wordt.

Grote bevrijding
In mijn leven wordt Pasen en de tijd ervoor vaak gekenmerkt door het bewust leven van diepe dalen en grote bevrijding. Het is alsof de werkelijkheid nogmaals laat zien dat het proces van diep lijden en weer opstaan zo menselijk en zo dagelijks is, dat je er verbaasd over bent.  En dan weet  ik weer dat Pasen niet alleen beperkt is tot deze tijd in het voorjaar, maar dat we in elke tijd van het jaar ons eigen Pasen kunnen beleven. Elke dag van ons leven zijn lijden en verlossing zichtbaar, voelbaar. En dat is niet hoog verheven en heilig met bijbelse woorden. Dat is van hier en nu, van onszelf en van onze kinderen, onze kleinkinderen.  Van de mensen om ons heen, van arm en rijk, van vrouw en man, van donker en licht.

Ik wens ons allemaal een bijzondere overgang van donker naar licht.

Ds Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

‘Familie’

/in

Door Barcelona slenterend, kom je overal Gaudi tegen, de wereldberoemde architect die eerst een aantal wereldlijke gebouwen en objecten heeft gemaakt met veel fantasie en creativiteit en daarna aan zijn levenswerk is begonnen. De Sagrada Familia, een kerk die zijn evenknie niet kent, een kerk die gebouwd is met alle vormen en beelden die de natuur ons schenkt. De kleuren van het licht, de vormen van bomen, bloemen,  vreemde wezens… je kunt het zo gek niet bedenken of het is er. En natuurlijk in het middelpunt van alle uitbeeldingen, de heilige familie! Natuurlijk het beeld van baby Jezus, zoals ik laatst een meisje van 3 jaar hoorde zeggen. Maar ook met Jezus als leerling timmerman achter zijn vader. Een familie zoals die van jij en ik, een menselijk geheel en een uitgebreid tafereel.
En als je dát bedenkt, hoe Jezus is opgegroeid in een gezin van timmerlieden en ambachtswerkers, dan wordt het ook heel gewoon.

Koek en ei
Net zoals wij bijna allemaal  opgegroeid zijn in een gezin, waar je kennis en ervaring hebt opgedaan. Het gezin, waar je datgene is voorgeleefd, wat je ouders en eventueel je oudere broers en zusters goed konden of waar ze van hielden. En dat kan goed gegaan zijn of niet. Want  als je er eens over gaat praten, is het lang niet altijd koek en ei in families. Ruzies, onenigheid, soms over geld, maar vaak over niks, dikwijls weet je niet eens meer waar het begon.

Onenigheid
Ikzelf heb ook zo’n familiegeschiedenis van een goed en veilig gezin, waar opeens de twist en onenigheid binnensloop. En waar het over ging, dat wist niemand meer. En ook al ben je zelf geen onderdeel van het conflict, je hebt er toch onder te lijden.
Mijn ervaring is dat tijd soms wonden heelt, dat het conflict kan uitsterven, letterlijk en figuurlijk, want er zijn dragers van de haat die zich dat vaak niet bewust zijn. Die graag wel liefde willen geven, maar niet meer kunnen in de gegeven omstandigheden.
En er was één die ons door zijn dood tesamen bracht, mijn neef die kanker kreeg en zei: ik doe er niet meer aan mee, aan die waanzin van dat alles apart moet en dat de een de ander niet meer wil zien. Hij leefde de liefde als voorbeeld en wij keken ernaar.
Op zijn begrafenis zaten we onwennig maar goed bij elkaar en zo kwam er weer liefde binnen. Verbinding en warmte kregen weer de kans bij de Slotjes. Gelukkig is mede door hem  bij ons in het gezin (wat er nog van is overgebleven) de onenigheid weggewaaid, overgegaan. Er is weer openheid en bereidheid om lief te hebben.

Pasen
Het lijkt wel al Pasen als ik dit vertel, maar Pasen is er elke dag, je kunt elke dag opstaan uit de dood van haat en oorlog, van ruzies en conflicten en een andere kant opgaan. De kant van het leven en van de liefde. Dan heb je ook hier kans op een heilig familieleven. En hoef je er niet (hoewel mooi) een kerk voor te bouwen.

Ik wens ons een gezegende tijd op weg naar Pasen.

Ds.Marina  
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Het  roer om

/in

We hebben besloten om een hond te nemen, een allergievriendelijke Australische labradoodle  omdat ik last heb van allergie voor huismijt. Ook katten zijn voor mij nogal gevaarlijk als ik er zonder pil op af ga.

Toen mijn vrouw en ik elkaar ontmoetten, was zij net van plan om een nieuwe kat op te halen. Maar ja, het bleek een keuze te worden, of een nieuwe vrouw of een nieuwe kat. Gelukkig voor mij is de keuze op mij gevallen!

En dan opeens belanden wij  in een andere wereld: maandag zijn we naar een fokker geweest om een allergietest te doen.
Ik werd bedolven onder honden,  drie stuks in getal en het ging goed. Hoera!  Want onze wens om een kleine dierlijke kameraad in huis te hebben, is er al sinds we dachten over samenwonen.
Door het bezoek aan de fokker ontdekten we een prachtig stukje Wervershoof aan het IJsselmeer, een natuurgebied om heerlijk te lopen. Een plek waar we tot dusver alleen maar hard langsreden.

Facebook
En dan Facebook, we zijn lid geworden van een groep logeer- en gast gezinnen voor Australische Labradoodles en je contactkring wordt zomaar uitgebreid met hondeneigenaren die graag kennis willen maken met een mogelijk lief oppashuis. Wat leuk allemaal!
Er gaat een wereld voor mij open, want ik ben niet opgegroeid met dieren, heb alleen jaren lang mijn kater Tommy gehad. En tot zijn 15e jaar heb ik hem liefdevol verzorgd hoewel hij de laatste jaren van zijn leven voor mij nogal ‘adembenemend’ was.

Wat leuk als je zo’n stap zet in je leven, dat er dan ineens nieuwe mensen, nieuwe wegen, nieuwe omgevingen zich aandienen.
In maart gaan we nog naar een fokker in Friesland. Zij hebben hun autistische zoon enorm geholpen met de hond die de beste maat is geworden van hun jongen. Het kind is opengegaan door zijn hondenkameraadje. Wat is het toch persoonlijk welke keuzes je maakt in het leven en hoe beperkt is je blik soms. Dat besef ik nu maar weer. Het is goed om af en toe het roer eens om te gooien,  je blik te verruimen.

Mooi ook dat de steun en troost die een dier kan geven zo groot kan zijn. Dat heb ik zelf ervaren in tijden van pijn en verdriet. Dan kwam Tommy dicht bij mij en was er voor mij.

Kijk jij ook wel eens naar je eigen leven met de vraag: welk roer moet er om bij mij? Ik wens iedereen een mooie, verfrissende vroege lente toe. Met veel sneeuwklokjes, krokussen, tulpen en natuurlijk lammetjes.
En dan ben ik zo blij dat ik hier dominee ben, want ik sta zo dicht bij de natuur in Westwoud en Hoogkarspel-Lutjebroek.

Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Terugblik

/in

Elke zichzelf respecterende krant of tijdschrift staat in deze tijd bol van de terugblikken. En je kunt op veel manieren terugkijken naar het afgelopen jaar. De overgrote meerderheid benoemt de rampen, oorlogen en andere ellende in de wereld, er zijn ook veel sport terugblikken over Oranje, over het geheel van het sportieve veld. En er zijn ook altijd terugblikken op wie er overleden is van de Bekende Nederlanders of wereldwijd van mensen die in de schijnwerpers staan.

Maar er was één terugblik die mij opviel. De terugblik op hoe goed het gaat in Nederland en in de wereld. Dat zie je meestal niet in een krant. Meestal worden de drama’s breed uitgemeten en wordt er nog eens een schepje bovenop gedaan bv over ‘waarom het zo lang duurde’ en ‘wat er fout ging!’ En als je dan zo’n positieve terugblik over het Nederlandse en wereldnieuws leest, is het bijna zó vreemd dat je het niet kunt geloven. Klopt dat nu wel? Is dat wel waar?

Twijfel
Dat is op z’n minst vreemd dat je systeem bij positief nieuws eerder in de twijfel schiet dan bij het gewone ‘beroerde nieuws’ van alledag. Voor een dominee die altijd met het goede nieuws van het evangelie bezig is, is dat helemaal vreemd, want je zou toch zeggen dat de blijde boodschap voor mij dichterbij ligt…

Ach, een dominee is ook maar een mens en ik wordt ook gehersenspoeld door alle kranten die elke dag weer mijn deurmat bedekken. Bij terugblikken valt het mij ook op hoe snel ik vergeet: was dát dit jaar, is dát ook gebeurd? Eigenlijk is het wereldje van een mens klein, we kijken met een schuin oog naar de buurt, naar het dorp en naar de rest van de wereld, maar we zien ook een heleboel niet.

Oecumene
Als ik terugblik, denk ik met blijdschap aan de start van de oecumene in Westwoud dit jaar. We gaan als een speer en wat is het leuk om steeds meer samen te doen, een gezonde mix van verschillende tradities houdt je wakker en levendig.
En verder heb ik genoten van al die mooie ontmoetingen met mensen in vreugdevolle en verdrietige omstandigheden. Ik mag overal bij zijn en wat is dat rijk. Dank voor het vertrouwen!

Columns
In dit afgelopen jaar ben ik ook begonnen met het schrijven van de columns en ik hoor van veel mensen dat ze het leuk vinden,dat ze ze  lezen en er veel in herkennen. Dus daar ga ik bloid mee door, want ik geniet van het schrijven.

Ik wens u allen een heel mooie, vrolijke en liefdevolle jaarwisseling en we zien elkaar in 2015.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

‘Kerst’

/in

Wat is de kersttijd toch een emotionele tijd voor veel mensen: de tederheid van de geboorte van het Christuskind raakt ons en onze samenleving. We gaan bij elkaar zitten, we willen het graag goed hebben met elkaar. De familie moet compleet zijn etc.

Naarmate ik ouder wordt, ervaar ik dat ik meega ik in die trend. Toen ik op kamers woonde, kon ik nog wel net doen alsof ik alleen voor mijn moeder even naar huis ging met kerst. Maar bij ons thuis was het ook niet altijd even gezellig met die dagen. Want sommige mensen passen nu eenmaal niet zo goed bij elkaar, ook niet op een feestje.

Kerststerren
Nu ik als dominee veel bij mensen thuis kom, zie ik dat al die schitterende kerststerren, niet in elk huis schijnen. Juist in deze tijd is het verdriet van mensen zo schrijnend, voor het eerst alleen zonder je man, zonder je vrouw, worstelend tegen een ongeneeslijke ziekte van jezelf of van een geliefde.
Verlies van een geliefde in de kersttijd hakt er zwaar in. Altijd is er de herinnering van die Kerst in tranen en rouw.

Maar ook net zonder werk of al tijden zonder werk en geen geld om iets leuks, lekkers te kopen voor je gezin.

Gelukkig zie ik ook veel mensen die zich verheugen op die tijd, die al maanden bezig zijn met het kerstdiner, met wie we aan tafel gaan.

Ik hoorde van een echtpaar dat hun zoveelste huwelijksjubileum vierde en zij vroegen geld aan hun bruiloftsgasten om voor 10 mensen die alleen zijn een onvergetelijk Kerstdiner te organiseren.

Heel veel mensen zijn bezig met en voor anderen, om alles voor te bereiden, kerstliederen in te studeren, enzovoort.

Ikzelf ben al maanden bezig voor alle kerstvieringen in Hoogkarspel en Westwoud en dat is mooi en intensief. Toptijd voor een dominee.

Veel samen doen, vooruitdenken, taken verdelen, voor de kinder- en jongerenkerst, wie is Jozef en Maria, hebben we een echt kerstkindje???

kerststal-2014

Stoomboot
Heerlijk om te doen, naast het troosten en begeleiden van mensen die het zwaar hebben in deze tijd. Zondag had ik een van de kleinkindjes aan de telefoon: voor een meisje van bijna 3 jaar is het grootste probleem (!) om na die intensieve periode van Sinterklaas de overstap naar Kerst te maken. We hebben ook echt alleen maar over de stoomboot en ‘Dag Sinterklaasje’ kunnen zingen. Toen ik met oma in die prachtige antroposofische winkel de Zaailing in Amsterdam was, wist ik wat te doen.

Ik heb ze ooit een lampje gegeven waar je elk seizoen, elk feest een nieuwe voorkant in kan schuiven. Dus wij hebben spoorslags een Kersttafereel met de geboorte in de stal aangeschaft. Ik hoop dat het meehelpt om de overgang te maken van de ene grote gebeurtenis in dat jonge mensenleven naar de volgende.

Want de geboorte van een kind in een donkere wereld van oorlog en geweld geeft mensen moed voor de toekomst. En brengt zachtheid in de wereld.
Ik wens jullie allen een mooi en gezegend kerstfeest toe.

En je bent allemaal welkom in onze kerken van Hoogkarspel en Westwoud.

Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Herinnering

/in

We wonen nu bijna een jaar in ons huis aan het water en opeens is er herkenning. Herkenning van het beeld van een bijna lege haven zonder boten in het water (de meeste staan op een bok op de kant), de vlucht van de vogels in de lucht die de trek naar warmer oorden hebben aangevangen, mijn  boom (zie column dd 18 februari op www.deduif.net, die weer staat te stralen in de zon met zijn mooie blanke berkenbast en ranke takken. Het licht strijkt over het land en over het water en de kleuren van de lucht in de avond zijn weer wonderschoon. Ik zie ons nog voor de openslaande deuren zitten op twee kampeerstoeltjes van de buren met een glaasje wijn op de avond dat we de sleutel van ons nieuwe huis kregen.

Samen herinneren
We genieten van die herinneringen samen, we herkennen nu de beelden. Niet alles is meer nieuw en dat geeft rust. Maar ik besef ook heel goed het geluk van je samen te mogen herinneren. Want voor velen in mijn omgeving is de herinnering van mooie dingen samen, pijnlijk en vol verdriet. Omdat die ander er niet meer is, omdat je niet meer kunt uitwisselen wat zo mooi was en zo goed.

We leven in een tijd van herinnering, in deze maand herdenken wij de overledenen, op Allerzielen en in de week erna en op 23 november in de kerk van Hoogkarspel. De kerk is dikwijls een vrijplaats voor hen die verdriet hebben die gekwetst zijn, die zich eenzaam voelen.

Helaas is de kerk ook wel eens een plek waar je pijn oploopt, waar verdrietige dingen gebeuren met mensen. We leven namelijk in de kerk en dat is niet anders dan er buiten. Het verschil met de wereld is altijd wel, dat wij in de kerk de opdracht hebben om in de liefde te blijven, om te zeggen wat je denkt, maar met compassie voor degene die het aan moet horen.

Onder één dak
Afgelopen zondag waren wij in de kerk van Hoogkarspel verenigd met elkaar met de mensen die vanwege kwetsuren de kerk zijn uitgevlucht. Spannend en mooi tegelijk, dat je dan toch weer onder één dak kunt zitten. Dat je de grootste pijn kunt loslaten, maar dat geldt niet voor ons allen. Soms is de pijn nog te groot en heeft tijd nodig om te helen. Dan moeten oude herinneringen wegslijten door de tijd, dat is vaak met herinneringen van pijn, de scherpe kantjes gaan er echt af. Je stoot en struikelt minder over je eigen kuilen en de weg wordt weer begaanbaar. En dan kan je ook weer om je heen kijken wie er eigenlijk met je oploopt. En dan blijkt het dat je nooit alleen bent.

En dat is een zegen als dat gebeurt.

Ds Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Cool?

/in ,

Ik heb mezelf altijd wel cool gevonden. Ik keek niet op van een moord meer of minder toen ik bij de politie werkte, ik handelde grote verkeersongelukken af bij de bus, ik intervenieerde als er weer een of andere gek een buschauffeur in elkaar wilde slaan. Best  wel cool.

Maar nu is het alsof mij alles uit handen wordt geslagen: onze badkamer wordt verbouwd. Er komen een paar goedwillende en deskundige mannen binnen, ze slopen alles eruit, wat ik er ook uit wil hebben.

Ze fresen alles zo glad  mogelijk, nog meer stof, fijn stof wat overal gaat zitten. Zelfs mijn  laptop heb ik niet kunnen behoeden voor die fijne deken van stof die alles bedekt. Het hele huis zit onder het stof en wij erbij.

Schone kleren, hoezo, als je het aantrekt is het al weer vies.

En die mannen willen eten en koffie en ze nemen op een vriendelijke manier bezit van je huis. Heel veel boterhammen vliegen naar binnen, tot mijn verbazing eten ze de hele dag!

Lawaai en stof
De eerste dagen zijn overrompelend. Daarna komen ze binnen, doen een klus en gaan weer weg. En dan spreek ik nog niet over het lawaai dat geproduceerd wordt. Ik moet aan mijn overweging voor zondag werken, maar mijn hoofd zit vol lawaai en stof, ik ga vrijdagmiddag in arren moede bij een vriendin werken, maar ik mis mijn boeken, mijn naslagwerken. Het lukt niet. Dan maar de zaterdag aan het werk, de rust is weergekeerd, maar we moeten ook poetsen om het huis een beetje leefbaar te maken.

Zaterdag komt er toch wat uit mijn hoofd, hart en handen.

Verbouwingsstress
Maar dan is het zondag, de kamer waar mijn kleren in de kast hangen is wit bestoft, ik trek mijn zwarte broek aan, kan nergens mijn rode jasje vinden.  Heb ik dit? Ik ben anders op zondag gewend om vroeg op te staan en alles in alle rust voor te bereiden en nu loop ik als een kip zonder kop door het huis. We treden op met ons koor, de Nieuwe Westfriese Cantorij  in de viering en ik sta daar zonder muziekmap, vergeten door de verbouwingsstress!!! Wat zal ik blij zijn als het klaar is en we ons huis weer voor onszelf hebben. En ik heb nog meer bewondering gekregen voor mensen die met hun handen werken, die met grote vaart slopen en opbouwen tot er weer iets moois, iets nieuws staat. Dat is pas cool!

Ds Marina Slot

marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Roze Duif

/in

Er is geen kerk in Nederland waar liturgie zo democratisch is georganiseerd als bij De Duif in Amsterdam. De bezoekers van de vieringen kiezen elk jaar opnieuw een groep voorgangers. Ook kunnen zij meedoen aan de voor- en nabesprekingen van de diensten en aan het uitvoeren van bepaalde taken binnen de vieringen. Dit alles in een goed georganiseerd proces van vergaderingen en procedures. Uittocht sprak met twee van de Duif-voorgangers van dit jaar (1997 – red.): Marina Slot en Diana Vernooij. En vroeg hen in het voorbijgaan hoe roze De Duif werkelijk is. Is De Duif een homo-kerk?

Regelmatig trouwen er mensen in De Duif in een zogenaamde “verbondsviering”. Dat zijn voor een aanzienlijk deel homo’s en lesbische vrouwen die zelf ook in De Duif kerken. Betrokkenheid bij de gemeenschap is een voorwaarde. Hoewel, als het verlangen erg groot is en het verder nergens anders kan, dan zal De Duif geen “nee” zeggen.
Hoe komt De Duif aan die mooie roze tint, haar populariteit bij het homo/lesbisch volksdeel?

Een soort thuiskomst
Marina: “Dat zit ‘m in de grote openheid naar de mensen, naar alles wat er op en aan zit, alles dat ze meebrengen aan mooie en minder mooie dingen. Mensen worden met hun hele hebben en houwen geaccepteerd, dat voel je. Voor veel lesbische vrouwen en homo’s is de komst naar De Duif een soort thuiskomst. Niet iedereen blijft. Sommigen gebruiken het als een soort doorgangshuis. Maar wat ze er meemaken zijn vaak heel genezende ervaringen. Kort nadat ik in De Duif kwam zong ik in het koor mee in een verbondsviering van twee mannen. Dat was zo ontroerend, ik heb mijn ogen uit mijn kop gejankt van blijdschap, van emotie. Ik ril nog als ik er aan denk. Het was zo open, zo vanzelfsprekend, zo doodnormaal. Na alles wat ik in de kerk hieromtrent had meegemaakt was dit een bevrijdende verademing”.

“Het roze in De Duif heeft twee kanten.
De Duif is geen homo-kerk,
het is zelfs geen homo-vriendelijke kerk.
Wij vinden dat kerk zo moet zijn!
Een kerk behoort open te zijn
voor de hele diversiteit van mensen.”

Diana: “Vorig jaar leidde ik hier een dienst in het kader van de Gay Pride Dag. daar kwamen heel wat mensen op af. Het zorgde tegelijkertijd voor een flinke discussie (binnen de geloofsgemeenschap – red.): waarom een dienst voor een aparte groep? Iedereen is toch altijd welkom?
Ik heb tijdens die dienst betoogd dat het roze in De Duif twee kanten heeft. De Duif is geen homo-kerk, het is zelfs geen homo-vriendelijke kerk. Wij vinden dat kerk zo moet zijn! Een kerk behoort open te zijn voor de hele diversiteit van mensen.

Diverse club
“Het gaat om mezelf, het gaat om veel mensen in De Duif. We hebben een behoorlijk diverse club, niet alleen in homo en hetero: jong, oud, maatschappelijke achtergrond, inkomen, werk of geen werk. Aan de andere kant: het blijft een lastig onderwerp om over te praten. Op het moment dat wij gaan benoemen dat meer dan de helft van de voorgangers homo of lesbisch is, dan zegt iedereen “dat maakt toch niets uit”. Nee, dat maakt ook niets uit, maar tegelijkertijd maakt het ontzettend veel uit.”

Uit: Interview in het maandblad Uittocht / juni 1997 met Marina Slot en Diana Vernooij, beiden voorganger in ‘De Duif’