Berichten

Roze Duif

Er is geen kerk in Nederland waar liturgie zo democratisch is georganiseerd als bij De Duif in Amsterdam. De bezoekers van de vieringen kiezen elk jaar opnieuw een groep voorgangers. Ook kunnen zij meedoen aan de voor- en nabesprekingen van de diensten en aan het uitvoeren van bepaalde taken binnen de vieringen. Dit alles in een goed georganiseerd proces van vergaderingen en procedures. Uittocht sprak met twee van de Duif-voorgangers van dit jaar (1997 – red.): Marina Slot en Diana Vernooij. En vroeg hen in het voorbijgaan hoe roze De Duif werkelijk is. Is De Duif een homo-kerk?

Regelmatig trouwen er mensen in De Duif in een zogenaamde “verbondsviering”. Dat zijn voor een aanzienlijk deel homo’s en lesbische vrouwen die zelf ook in De Duif kerken. Betrokkenheid bij de gemeenschap is een voorwaarde. Hoewel, als het verlangen erg groot is en het verder nergens anders kan, dan zal De Duif geen “nee” zeggen.
Hoe komt De Duif aan die mooie roze tint, haar populariteit bij het homo/lesbisch volksdeel?

Een soort thuiskomst
Marina: “Dat zit ‘m in de grote openheid naar de mensen, naar alles wat er op en aan zit, alles dat ze meebrengen aan mooie en minder mooie dingen. Mensen worden met hun hele hebben en houwen geaccepteerd, dat voel je. Voor veel lesbische vrouwen en homo’s is de komst naar De Duif een soort thuiskomst. Niet iedereen blijft. Sommigen gebruiken het als een soort doorgangshuis. Maar wat ze er meemaken zijn vaak heel genezende ervaringen. Kort nadat ik in De Duif kwam zong ik in het koor mee in een verbondsviering van twee mannen. Dat was zo ontroerend, ik heb mijn ogen uit mijn kop gejankt van blijdschap, van emotie. Ik ril nog als ik er aan denk. Het was zo open, zo vanzelfsprekend, zo doodnormaal. Na alles wat ik in de kerk hieromtrent had meegemaakt was dit een bevrijdende verademing”.

“Het roze in De Duif heeft twee kanten.
De Duif is geen homo-kerk,
het is zelfs geen homo-vriendelijke kerk.
Wij vinden dat kerk zo moet zijn!
Een kerk behoort open te zijn
voor de hele diversiteit van mensen.”

Diana: “Vorig jaar leidde ik hier een dienst in het kader van de Gay Pride Dag. daar kwamen heel wat mensen op af. Het zorgde tegelijkertijd voor een flinke discussie (binnen de geloofsgemeenschap – red.): waarom een dienst voor een aparte groep? Iedereen is toch altijd welkom?
Ik heb tijdens die dienst betoogd dat het roze in De Duif twee kanten heeft. De Duif is geen homo-kerk, het is zelfs geen homo-vriendelijke kerk. Wij vinden dat kerk zo moet zijn! Een kerk behoort open te zijn voor de hele diversiteit van mensen.

Diverse club
“Het gaat om mezelf, het gaat om veel mensen in De Duif. We hebben een behoorlijk diverse club, niet alleen in homo en hetero: jong, oud, maatschappelijke achtergrond, inkomen, werk of geen werk. Aan de andere kant: het blijft een lastig onderwerp om over te praten. Op het moment dat wij gaan benoemen dat meer dan de helft van de voorgangers homo of lesbisch is, dan zegt iedereen “dat maakt toch niets uit”. Nee, dat maakt ook niets uit, maar tegelijkertijd maakt het ontzettend veel uit.”

Uit: Interview in het maandblad Uittocht / juni 1997 met Marina Slot en Diana Vernooij, beiden voorganger in ‘De Duif’