Berichten

Grenzen overschrijden

Ik heb mij tot dusverre onthouden van commentaar op de mediahype die is ontstaan over seksueel misbruik en seksuele intimidatie van mannen en vrouwen in het publieke domein. Twee verschillende vormen van het overschrijden van de grenzen van een ander mens en een grove aantasting van diens menselijke waarde. Maar toch kan ik er niet om heen. In mijn leven ben ik verscheidene slachtoffers tegen gekomen en ik weet wat voor gigantische impact dit heeft op een mensenleven en dat van de omgeving.

Grensoverschrijdend gedrag
Ik hoorde laatst iemand stilletjes zeggen: “Ze weten niet wat ze aanrichten!” En dat klopt, want de gevolgen van grensoverschrijdend gedrag zijn giga groot en traumatisch: angst, slecht slapen, eeuwig alert zijn, moeite hebben met relaties en een gezond seksueel verkeer, boosheid, dwanghandelingen, vluchtgedrag, verwaarlozing, laag zelfbeeld enz. En echt helemaal helen, zal het nooit, je leert ermee te leven.

Geen excuses
En ik kan er zo boos van worden dat mensen dit elkaar aandoen. Het zijn voornamelijk mannen maar ook vrouwen die kinderen, jonge mensen, mensen met minder macht als zijzelf misbruiken voor hun eigen plezier en genot. Als er iets ingaat tegen de liefdevolle en respectvolle omgang die Jezus van Nazareth in zijn evangelie benoemt, dan is het dit wel. En ook al zijn er nog zoveel excuses voor dit gedrag in de jeugd van daders op te noemen, het mag niet! Dat is het enige dat ik wil zeggen.

Ondanks dit zware onderwerp van de column, wens ik iedereen een mooie en liefderijke dag en week toe.

Ds Marina                                           
marinaslot@kpnmail.nl

De Hoge leraar

Ze was iets ouder dan haar eigen dochter nu, toen wij elkaar leerden kennen. Ik kreeg verkering met haar moeder en mocht meezorgen en meemoederen over twee jonge kinderen. Net van de universiteit af belandde ik in een gezin en dat was wennen. Want ik  was zelf redelijk opgevoed door ouders en oudere broer en zusters, maar om het zelf te doen, dat was nog een hele toer.
En nu staat ze daar: ze wordt geïnaugureerd als bijzonder hoogleraar, ze mag haar oratie houden om de stap te zetten naar het professoraat. Wat een bijzondere stap en wat zijn we allemaal trots op haar, haar moeder en vader, haar broer en ik ook.

De kunst van het lesgeven
Ze is helder, erudiet, kritisch, humoristisch en ze neemt ons allemaal mee in een ingewikkeld, wetenschappelijk verhaal. En  je hebt toch het idee dat je het snapt, dát is de kunst van het lesgeven die ze goed verstaat. Ik zie de spanning op haar gezicht als ze binnenkomt in de rij van hoogleraren in toga. Er zijn meer vrouwen bij dan in de tijd dat ik studeerde, maar nog niet zoveel als gewenst. Het zijn toch veel oudere grijze mannen. En dan ons meidje dat het gaat doen, die het gaat maken.

Als alles achter de rug is en haar dochter van 5 1/2 van de opvang komt en zich bij ons aansluit, wordt het vrolijk. Want wat kan je je goed verstoppen onder zo’n toga. Dat is het leukste spel van de dag. Zij is er aan gewend dat haar moeder ‘hoge leraar’ is en dat ze lesgeeft aan ‘grote kinderen’. Niet onder de indruk, vrij en speels racet ze door de gangen van de universiteit met haar vriendinnetje.

Identiteit
Wat zal er van haar worden, gaat ze hier ook in de toekomst komen met laptop en andere hulpmiddelen van deze tijd? Ze krijgt wel het goede voorbeeld, dat het heel gewoon is. En wat ook heel gewoon is, is dat alle kleuren, afkomsten en nationaliteiten daar rondwandelen. Hoezo Nederlanders en hun identiteit.

Daar  tussen al die jonge mensen is het heel gewoon dat je verschillend bent.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Weemoed

Het loof valt af, de herfst is ingetreden,
weer tikken aan de vensters dikke droppen;
in brieven in vergeelde enveloppen
herlees je in een uur heel je verleden.

Je tijd verdoemd met lieve kleinigheden
wou je dat niemand aan je deur kwam kloppen;
je kunt je met zulk weer maar best verstoppen,
bij haardvuur peinzend, half in slaap gegleden.

Zo in mijn stoel verlies ik mij in dromen
van sprookjes uit de jaren die vervlogen,
terwijl de nevels het vertrek doorstromen;

dan hoor ik rokken, door de wind bewogen,
en zachte stappen in de kamer komen…
Weer voel ik koele handen op mijn ogen.

Mihai Emininescu (1850-1889) Vert. Jean Pierre Rawie

Binnendingen
In een vliegende storm – toch maar thuis gebleven – zit ik dit gedicht over te schrijven.
Al weer is het herfst en opeens zijn we naar binnen gedreven,  en dan ga je binnendingen doen. Zilver poetsen, meubels opwrijven, een boek lezen, oude spullen uitzoeken, herinneringen ophalen of  een nieuw recept uitproberen.
Met lichte weemoed zie ik de bladeren van onze bomen vallen, ze worden met grote snelheid door de steeg en op het terras geblazen.

De familie mus dient zich aan voor het eten, aanvankelijk hadden we in deze zomer zo ’n stuk of acht kleine musjes en nu is het een veelvoud. Een zwerm strijkt neer om de havermout op te pikken, maar ze zijn ook even zo snel weer weg.
Een enkeling waagt zich buiten over het pas herstelde dijkje voor ons huis met de hand aan muts of capuchon. De buurman zit of hangt op zijn zeilboot, bang voor schade door de storm. Het filmhuis doet goede zaken, want wat moet je anders met dit weer.

Code Oranje
Het geeft ook rust zo’n dag, even geen prikkels van buiten af. Het is Code Oranje en daar doe je niks aan. Je hoeft niet te kiezen en je mag mijmeren over de dingen van het leven, even stilgelegd. In onze Westerse gereguleerde samenleving wordt je niet zo vaak bepaald door dingen van buitenaf, het weer bijvoorbeeld. Dat is in andere delen van de wereld heel anders. Maar ook wij zullen moeten wennen aan dit soort invloeden op ons leven. Een man uit St Maarten zei: “Ik wil mijn leven weer terug”. Weemoed en heimwee naar een leven van comfort en luxe, leven en niet overleven zoals nu.
Hoe gaat dat er voor ons uitzien in de komende jaren, anders, dat is zeker. Laten we elkaar maar vasthouden en helpen als het anders wordt.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Ik heb een droom

Wat wordt er toch veel gesproken over kerksluiting in Nederland, over de toekomst van de kerk of beter gezegd dat er geen toekomst is voor de kerk. De kerk is niet sexy, niet cool.
Gelukkig hoor ik ook dikwijls het tegengeluid dat meer gaat over geloof en dat dát nog lang niet uit de wereld is. Geloof in dat het beter kan gaan met de mensen, dat verschillen overbrugd kunnen worden, dat er mogelijkheden zijn om bij elkaar te komen en dat we met elkaar de angst voor de ander en het vreemde andere kunnen overwinnen.

Rijkdom
Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik in mijn tijd als dominee geen kerken hoef te sluiten, we hebben de rijkdom van twee mooie gebouwen die centraal staan in onze dorpen.
Ik heb een droom over de kerk van de toekomst, dat is een plek waar je je kunt voeden en inspireren, er zijn  allerlei activiteiten op spiritueel gebied en om de gemeenschap te versterken. Kerkgemeenschappen vloeien op een organische manier in elkaar over, mensen zoeken zelf hun plek en komen samen, hebben wat voor elkaar over, praktisch en in geestelijke zin. Kerken blijven zo in het centrum van de gemeenschap, alleen misschien  op de lange duur niet meer op zondagmorgen.

Het kan zijn dat de zondagsvieringen afvallen in de toekomst, maar dat we door de week wel samen een vesper vieren, een viering houden in het verzorgingshuis, van een gezamenlijke maaltijd genieten, boeken lezen, over de bijbel praten gekoppeld aan ons dagelijks leven, dansen, naar films en theater kijken in de kerk. Of naar muziek luisteren, zingen en projecten opzetten om in het dorp, dichtbij én veraf hulp te bieden.
De soos heeft wekelijks haar middag in de kerk, koren kunnen er zingen, verenigingen bij elkaar komen, activiteiten van het dorp krijgen er hun plek.

Gevraagd en ongevraagd steun
En de dominee dan?, is ook een vraag: dominees zullen nodig blijven om dat proces van gemeenschapsvorming te begeleiden, ze zijn dienstbaar aan de gemeenschap in pastorale begeleiding van mensen in de belangrijke fasen van hun leven bij vreugde en verdriet, bij ziek en zeer en rouw en trouw. Dominees hebben de mogelijkheid om na te denken over het leven, over de christelijke en religieuze waarden als liefde en rechtvaardigheid, overgave en waarheid. Waarden die wij in de samenleving goed kunnen gebruiken en die een verbindend element kunnen vormen. Dominees zijn verbonden met groepen mensen, ze kennen hen en volgen ze in hun leven. Ze mogen gevraagd en ongevraagd steun en hulp bieden aan de mens die dat nodig heeft en dan maakt het niet uit of je ( nog) lid van een kerk bent.

Het vertalen van woorden uit de Bijbel zal inclusief gebeuren, praktisch en toegespitst op het leven. Misschien is er behoefte aan leren over dat mooie boek. Dan is er altijd iemand in de buurt  met de kennis die vertaald wordt in de gewone taal van mensen. Dat is mijn droom voor de toekomst en ik leef het eigenlijk al samen met de gemeenschappen van Hoogkarspel en Westwoud.

Wat heerlijk als je droom werkelijkheid mag worden.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Op adem komen

Het hoge woord is er uit: ik ga volgend jaar met pensioen, bij dominees heet dat emeritaat, maar dat klinkt mij een beetje te deftig. Dat houd ik zo voor de officiële papieren want ik ga gewoon met pensioen. Na ruim 39 jaar betaald en onbetaald werken als directeur bij Streekcentrum en politie, trainer, manager bij de bus en woningcorporatie , verzorger van kinderen, voorganger in de Duif, commissaris van politie in het blauwe pak en dan 5 jaar dominee in de protestantse kerk ga ik recreëren.

Dat moeten mag eraf
In willekeurige volgorde van belangrijkheid ga ik een lekker dik boek achter elkaar uitlezen, tekenen en schilderen, van mijn vrouw genieten, samen naar musea en muziek, wandelen, reizen zonder gestoord te worden door het moeten.
Want nu doen we ook veel leuke dingen samen, maar er is toch altijd nog een overweging die af moet, een column moet worden geschreven, een afspraak voor huis- of ziekenbezoek moet worden gemaakt, een liturgie opgezet na overleg met deze en gene…
En ik doe het nog steeds met heel veel plezier. Maar dat moeten, dat mag er wel af.
Ik ben alleen heel benieuwd naar wat voor leven ik ga leiden. Wat ik nu echt leuk vind om te doen, want ik ken mijzelf vooral als werkend mens, altijd bezig, bedrijvig en in contact.

Nog één keer
Naar een eindpunt van werken toeleven en toegeven dat ik echt wil stoppen, dat alleen al geeft ontspanning, ik ben relaxter dan ooit. Dat is heerlijk…
Dat belooft veel voor mijn laatste jaar, ik ga nog een keer alle seizoenen meemaken in de kerk, de zomer, de herfst, de winter en de lente, nog een keer voorgaan op alle feest- en gedenkdagen, nog één keer een Startzondag organiseren…
En vooral ook een beetje rustig afbouwen want ik hoef niks meer waar te maken, naast al het werk dat ik gedaan heb, ben ik ook best wel een goede dominee geworden al zeg ik dat natuurlijk zelf en kunnen anderen daar heel anders over denken.

Ik stap uit een rijdende trein en zij gaan verder met een andere herder. Dat zal een vreemd gevoel geven, missen, verlies, afscheid, loslaten en ook vrijheid, ruimte, adem, lucht.
Nog één keer op zomervakantie en dan weer aan het werk, alles nog een keer, wel gek, hoor…

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Soms gaat er een luikje open

Op Pinksteren, een feest dat een beetje ongrijpbaar is,  maar waar ik wel altijd heel vrolijk van word, is mijn zwager toch nog plotseling overleden. Hij was al langer ziek en moest tot groot verdriet van mijn zus in oktober j.l. worden opgenomen in een verpleeghuis, maar niemand had verwacht dat hij nu zou gaan. Barmhartig in zijn slaap, dat wel.

Grote broer
Die zwager was een bijzondere zwager voor mij. Ik was 4 jaar toen mijn zus verkering kreeg met hem, dus eigenlijk kreeg ik er gewoon een grote broer bij. Een broer die met mij speelde, voetbalde en andere dingen dan  mijn eigen broer ooit met mij deed.  Achter op de brommer, wilde spelletjes, stoeien en zo.

Mijn oudste zus en hij waren eigenlijk altijd met mij op stap, zij was mijn tweede moeder  en zij beiden hebben op mij het ouderschap kunnen oefenen. En als zo iemand uit je leven verdwijnt, gaat er een luikje open. En de herinneringen buitelen over elkaar naar buiten. Onvoorstelbaar veel, ik wist niet dat ik dat allemaal heb meegemaakt met mijn zus en zwager.

Warme aandacht
Een paar dingen waren altijd wel belangrijk in mijn verhalen over hen zoals dat zij mij samen seksueel hebben voorgelicht en hoe ze altijd met mij gingen wandelen en op stap gingen naar leuke dingen. ( zelfs op zondag, want vroeger mocht ik niet zo veel op ‘de dag des Heren’). De grote ijsjes die ik van hem kreeg, zo groot had ik ze nog nooit gehad! En natuurlijk ook het verdriet wat er was, dat zijn ouders en mijn vader zo jong vlak achter elkaar overleden en dat hij zo goed kon troosten. Maar wat overheerst,  is de lol en de warme aandacht die we voor elkaar hadden.

Fijn is het dat er in verdrietige tijden toch zoveel moois terugkomt. Dat is nú een troost.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Droom, kind

Bij de doop van de kleine Seger Boersma in de Duif lazen we het gedicht/ lied ‘Droom kind’ van Paul van Vliet. Een prachtige aanmoediging om als kind, maar ook als volwassene te blijven dromen. Toen we erover zaten te praten wat we als kind hadden gedroomd, kwam er wonderlijk veel boven.

Weet jij nog veel van je kinderdromen of überhaupt droom je nog wel eens van iets moois, iets goeds?

Nakomertje
Toen ik klein was, droomde ik van buiten spelen, voetballen met mijn vader, wandelen. En gelukkig deden we dat ook, maar het was duidelijk, dat ik ruimte en vrijheid wilde. En dat is niet zo vreemd als je een nakomertje bent in een gezin met allemaal grote mensen in een klein stadsbovenhuis. En ik wilde naar school, dolgraag, want alle kinderen gingen naar  de kleuterschool en ik niet. Mijn moeder vertelde dat dat niet kon, want dat – begin jaren 50-  eerst de kinderen uit de grote gezinnen voor gingen. Later heb ik daar ernstig aan getwijfeld, maar ja misschien was het waar.

Ik droomde van een broertje of een zusje zoals zoveel kinderen, maar dat zat er bij ons niet meer in. Ik droomde van de beste vrienden zijn met dat grote meisje die altijd alles durfde. Later droomde ik van mezelf durven zijn, iemand worden! Dat  was heel wat om dat bewust te worden, want er waren altijd wel grote mensen om mij heen die vertelden wie ik was en wat ik moest  zijn.

Innerlijke stem
Ik draaide de knop om in het eerste jaar van mijn studie:  als je nu iemand wilt zijn, moet je het ook gaan doen, was de innerlijke stem die mij opriep om uit mijn schulp te kruipen. Dat is wat je wilt voor je kind, dat ze zichzelf vinden, dat ze hun dromen waar mogen maken, dat ze hun doelen bereiken binnen de mogelijkheden die hun gegeven zijn.

Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Bo de Myttenaere: veelbelovend pianist

Bo de Myttenaere, pianist

Veelbelovend jonge pianist Bo de Myttenaere speelt vanaf zijn zevende met veel passie piano.

Bo de Myttenaere is geboren op 24 februari 2000 te Suwon (Zuidkorea). Vanaf zijn zevende speelt hij met veel passie piano. Momenteel heeft hij les van de Japanse pianolerares Mayumi Eguro.
Bo’s favoriete klassieke componisten zijn Chopin en Liszt, favoriete moderne componisten zijn Ludovico Einaudi, Philip Glass, Yann Tiersen en Yiruma. Bo speelt met veel gevoel en wil zijn publiek altijd ‘raken’ met zijn optreden.

Bo vervangt op zondag 28 mei as. de vaste pianiste van geloofsgemeenschap De Duif, Irina Ursu-Antonova, tijdens de doopviering van Seger Boersma, zoon van Holke Hans en Baudyn. Naast de koor- en samenzang speelt Bo ook: Minuet van Händel en Lieder ohne Worte op.30 no.6 van Mendelssohn.

Meer informatie over Bo is te vinden op bodemyttenaere.nl.

Voorganger in deze viering is Marina Slot.

Confirmation in de Lutherse Kerk in Denemarken

2017 mei Confirmation in Denemarken

De Confirmation is een belangrijke gebeurtenis in het leven van jonge mensen.

Onlangs waren wij op familiebezoek in Denemarken omdat wij uitgenodigd waren voor de Confirmation van een meisje van 13, de kleindochter van mijn schoonzus en zwager.
In de Lutherse kerk die een staatskerk is, is de Confirmation een belangrijke gebeurtenis in het leven van jonge mensen. Je zegt ‘ja’ tegen het geloof in Jezus Christus en je bereidt dat nauwgezet voor met de priester, de andere kinderen en natuurlijk je ouders.

Jongvolwassen
In een feestelijk versierde kerk waren 14 jonge mensen met hun familie en vrienden samen om dit feest te vieren.
Opvallend is, is dat veel meisjes al jongvolwassen vrouwen zijn en de jongens er nog klein en kinderlijk uit zien.
De jongeren worden na hun ‘ja’ gezegend door de priester en ze krijgen van haar een Bijbeltekst mee voor onderweg in hun leven.
Ontroerend om dat jonge spul zo plechtig bij elkaar te zien met de emotie als jouw kind, kleinkind, neefje of nichtje, vriendin of vriend aan de beurt is. Dan gaat de familie staan en vormt als het ware de beschermende kring die om je heen staat en voor je opkomt.
En het feest stopt niet bij de kerk, want er is van alles te vieren eerst in een restaurant met een uitgebreide lunch met speeches, liedjes en geschenken. Later nog in de familiekring met sandwiches en koffie voor degenen die nog een verre reis moeten maken.
Wij waren er vol van en niet alleen van al het eten. Ook van een hele dag Deens proberen te verstaan, praten in het Engels en een beetje Nederlands.

Ruime budgetten
Verbazing was er bij mij over de ruime budgetten van de kerken, er zijn meestal 2 of 3 priesters in een kerk, in de nieuwe wijken die gebouwd worden, wordt ook onmiddellijk een splinternieuwe kerk gebouwd.
En dan kom ik afgelopen zondag in de Lutherse kerk van Enkhuizen,
die deze maand afscheid neemt van haar mooie oude kerkje aan de Breedstraat. Een gemeenschap van Deense oorsprong, opgericht door zeelieden die in Enkhuizen zijn blijven hangen. Wat is het toch gek verdeeld in de wereld.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Bo de Myttenaere vervangt Irina Ursu-Antonova

De talentvolle Bo de Myttenaere (17) vervangt op zondag 28 mei as. vaste pianiste van geloofsgemeenschap De Duif Irina Ursu-Antonova tijdens de doopviering van Seger Boersma, zoon van Holke Hans en Baudyn. Voorganger in deze viering is Marina Slot.

Meer informatie over Bo is te vinden op bodemyttenaere.nl.