Berichten

Fred Vos

Het leven deelt uit!

/in , ,

” Het leven deelt uit “, dat zei een van mijn beste vrienden vorige week tegen mij, toen ik bij hem thuis werd opgebeld door een lieve vriendin met een naar bericht over haar gezondheid.
Ik vroeg waar hij die uitdrukking vandaan had, maar dat wist hij niet meer.
“Misschien wel zelf verzonnen”, was het olijke antwoord.

Goede en fijne dingen, ziek en zeer
Maar dat is toch zo, het leven deelt uit van de goede en fijne dingen, maar ook van ziek en zeer, klein en groot leed. Dat klopt en hoe langer ik deze zin proef, hoe beter het smaakt.
Het is geen zware zin, het is een zin die zegt, het is zoals het is. Jij het een, en ik het ander.
Het gaat niet om wat je verdient of wat nodig is, het gaat om wat er op je af komt en dat jijzelf het niet kan beïnvloeden. De één krijgt genezing, de ander wordt ziek. De een krijgt een kind en de ander gaat dood. Zo is het leven en daar hebben we soms grote moeite mee, maar zo is het wel.

Veel uitdelen
Ik schrijf deze column op 11 november, de dag dat wij volwassenen aan kinderen snoep en lekkers mogen uitdelen. De beide kerken van Hoogkarspel zijn open en doen mee.
Een grote vreugde als je thuis komt met een plastic tas vol onverantwoord suikergoed.
Even is het leven alleen maar zoet voor alle kinderen, hoewel we niet weten hoe het er thuis aan toe gaat. Het leven deelt ook daar uit, de één heeft een leuke jeugd en de ander herinnert zich alleen de hel van vroeger.
En soms kan het heel erg goed komen met zo’n mensenkind, gelukkig maar dat het leven zoveel verschillende dingen in petto heeft. Laten we om in balans te blijven zelf ook maar veel uitdelen. Warme groet!

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

De Herberg, de droom van een dominee

/in , ,

Toen ik solliciteerde als dominee in Hoogkarspel en Westwoud, heb ik gezegd dat mijn droom is dat de kerk een herberg is. Een plek waar je uit kunt rusten, je kunt laven aan de stilte, de muziek, goede woorden, ontmoetingen, geestelijk voedsel, maar ook een maaltijd, een gesprek met elkaar.
Drie-en-half jaar na mijn intrede op 8 april was het zover, de eerste maaltijd werd genuttigd door 26 ouderen van onze beide gemeenten.
De verbouwde pastorie huiskamer kreeg de naam Herberg en wij hebben daar een prachtige keuken waar we met de kookgroep de heerlijkste maaltijden bereiden.
Onze kosteres Margreet maakt altijd een prachtige tafelschikking en kleedt de ruimte mooi aan en ook doet zij het leeuwenaandeel van de afwas. Heerlijk om zo verzorgd te worden!

Maaltijd voedt en inspireert
Inmiddels hebben we drie maaltijden gehad, de ene maand is er open inschrijving, de andere maand nodigen we een groep mensen uit.
Bij de open inschrijving hebben we een programma. Als dit je aanstaat, dan kun je mee-eten en genieten van een verhaal en muziek en een lekkere driegangenmaaltijd met koffie en thee na. Maar vooral ook genieten van de ontmoeting en het gesprek met elkaar. Iemand van de aanwezigen van de afgelopen vrijdagavond zei: hier wordt je levendig van, het voedt en inspireert.
De andere maand nodigen we een groep mensen uit van wie wij vinden dat ze het verdienen, die iets betekenen voor de samenleving (zoals in september leden van de vrijwillige brandweer) of mensenkinderen die zo’n ontmoeting nodig hebben.
Want in november komen de jongeren van Nicole’s Huiskamer met hun begeleiders bij ons eten.
Met kerst staat er op 16 december een kerstdiner klaar voor wie wil en gaan we kerstliedjes zingen samen met pianist Piet Beemster.

Eten in de kerk
Nu hebben we gemerkt dat mensen nog een beetje huiverig zijn om in te schrijven, om te komen. Eten in de kerk? Waarom zou ik? Of ik wil niet elke keer inschrijven, want anderen moeten ook de kans krijgen.
Een van onze gemeenteleden wil al wel een abonnement op de Herberg!
Iedereen is welkom bij ons, iedereen zonder uitzondering, of je nu iets met kerk of geloof hebt, dat doet er niet toe.
Spreekt het je aan om een keer mee te eten, meld je dan via telefoon of email aan.
We gaan de maaltijden ook aankondigen in de Rotonde en de Schakel.
We gaan tot maximaal 20 personen omdat het dan ook voor de kookploeg nog leuk blijft.
Eet smakelijk! En tot ziens!

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Dorpsfeest met sopas in Moulinho

/in , ,

Op zondagochtend rond half een gaan we naar het dorpsfeest waarvoor onze gastvrouw Myriam al enkele uren bezig is. Op het plein achter de kerk staan allemaal tentjes en elk dorp presenteert zich met een sopa (soep) en een heerlijk zoet toetje. Voor de grotere eters zijn er broodjes met vlees en bakkeljauw en voor de grote dorst is er bier en wijn en frisdranken. Het dorp Pereira, waar wij logeren, heeft pompoensoep gemaakt. Maar die vindt minder aftrek dan de soepen met veel vis en vlees van de buurdorpen. Mensen houden hier van stevige kost. Ze werken veelal op het land of in de bouw en dan heb je niks aan liflafjes.

Schwartswalder Kirschtorte
Henk, onze gastheer, viert vandaag zijn verjaardag en krijgt als verrassing een eigengebakken Schwartswalder Kirschtorte van zijn vrienden uit het dorp. Dat valt nog niet mee om die te maken, want met deze warmte krijg je de slagroom niet eens stijf. Maar het is toch gelukt en de smaak is voortreffelijk.
De muziektent komt langzaam op gang, er zal nog veel gezongen, gespeeld en gedanst worden, maar dan zijn wij al vertrokken over de weg naar huis waar we later in de week nog een prachtig plaatje voorbij zien trekken. Een oude man en vrouw met grote hoeden op de trekker en daarachter een bakkie met een enorme hoge bak vol met druiven. Waarschijnlijk op weg naar de markt om te verkopen.

Soepfeest op pleinen
Maar dat dorpsfeest bracht me wel op een idee….
Kunnen we in de gemeente Drechterland en haar satellieten niet zo’n soepfeest organiseren rond de kerst op het mooie plein van Hoogkarspel. Wie weet…? En op het Amstelveld tegenover de Duif kan je natuurlijk ook heel goed een soepfeest houden. Voor daklozen en de grachtengordel allemaal tegelijk!

Hartelijke groet, Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Wie houdt de kerk open?

/in , ,

Daar praten we wel eens met elkaar over. Zeker als er net weer een van die lieve trouwe ouderen is overleden. Zou er over 10 of 15 jaar nog een kerk bestaan? En in welke vorm dan, want voor veel jonge mensen is de kerk niet meer aantrekkelijk. Het tijdstip waarop we bij elkaar komen om 10:00 uur ’s morgens is dodelijk zoals een jongere mij een keer zei en dat begrijp ik. Met het uitgaansleven van nu ben je op dat tijdstip nog niet bij de mensen.

Ik weet geen antwoord op die vraag. Vooralsnog worden onze vieringen die met veel inzet en creativiteit gezamenlijk worden voorbereid nog goed bezocht.
In Portugal kwamen wij bij een romaans kerkje en er voor zat een oude dame met hoed, stok en snor op een bankje. Zij had de sleutel van haar kerk en liet ons binnen. Ze vertelde over het eeuwenoude baptisterium (doopvont) in de rotsen en liet het ons zien.
Een vriendelijk gezicht van de kerk. Zij houdt haar kerk open, nodigt uit en ontvangt elke dag weer. Misschien is dat wel het mooiste, dat je gewoon door de week even in de kerk mag komen.
En dat je welkom bent.

Ds Marina marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Antennes gezocht

/in , ,

Voordat ik dominee werd, had ik nog nooit gehoord van de Nationale Ziekenzondag! Als je in de wereld van de ‘gezonde mensen’ werkt en leeft, is dat een onbekend fenomeen. Want daar is ziekte eerder uitzondering als regel. Een schok ging er door mensen heen in het bedrijf als er iemand ernstig ziek werd en overleed. En dan even daarna gingen we weer over tot de orde van de dag.
Nu weet ik dat in het circuit buiten die werkende mens, er een heel ander leven mogelijk is. Leven met ernstige ziektes, doorgaan tegen de verdrukking in, volhouden tot je niet meer kan en vooral aan de praat blijven. Niet stoppen en erbij gaan liggen. Dat doe je pas als het echt niet meer kan.

Dapper
Wat een moedige mensen kom ik tegen, wat een dappere manier van leven, niet zeuren, niet mopperen omdat je lichaam het eigenlijk niet meer doet. Blij zijn met de kleinste dingen, met de lieve woorden en daden van je kinderen en kleinkinderen. De trouw van je partner als die nog leeft.
De zorgzaamheid van de verzorgenden om je heen in Noorderlandhuis, Nicolaas of van Buurtzorg of de vrijwilligers van de terminale Thuiszorg en al die anderen hier niet genoemd. Wat een kanjers van mensen die altijd maar weer klaar staan.
En dan nog de vrijwilligers van de Zonnebloem, die de zieke, oudere mens een mooie dag bezorgen door hun bezoek, een uitje samen of met een grotere groep. Jarenlang, trouw aan de zijde van degene die jou is toevertrouwd. Ik hoorde hen bij de voorbereiding van de Ziekenzondag zeggen : het wordt te groot, er zijn te veel mensen die we niet meer kennen. En we missen de antennes in de buurt om aan te geven dat er zorg, bijstand, liefde en bezoekje nodig is.

Zonnebloem
Misschien wil jij wel zo’n antenne zijn, als er iemand in jouw omgeving is die weinig aanloop heeft, die niet meer zo mobiel is en een beetje allenig. Of wellicht heb jij nog wel een uurtje over om eens iemand te bezoeken of wat leuks te doen met elkaar.
Maak contact met de afdeling van de Zonnebloem in jouw woonplaats.
Op zondag 11 september de Nationale Ziekenzondag zetten we alle zieken en ouderen in het zonnetje én de mensen die altijd voor hen klaarstaan. Kom je ook om 10.00 u in de protestantse kerk aan het Raadhuisplein in Hoogkarspel? Je bent van harte welkom !

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Vrijheid

/in ,

Mijn domineesbestaan deint door het jaar heen langs thema’s als geboorte (Kerst), het jonge leven en opgroeien (van Jezus) naar de verschillende gebeurtenissen van Pasen tot het opstaan en dan de verschijningen van Jezus die wonderlijk en veelvuldig zijn in deze tijd.
En al die gebeurtenissen zijn heel goed te verbinden met ons eigen leven, met ons dagelijkse bestaan. En dan is het opeens bijna mei, bijna 4 en 5 mei, de dagen waarop wij in Nederland gedenken dat er eens oorlog, geweld en bezetting was in Nederland en in Nederlands-Indië en dat de bevrijding kwam. Ik weet nog hoe opgetogen mijn moeders stem klonk als ze vertelde over de Bevrijding in mei 1945.

Herdenking
We bereiden met de oecumenische werkgroep van Hoogkarspel de herdenkingsbijeenkomst voor met als titel ‘Omarm de Vrijheid’.
En dan vervloeien heden en verleden, want het terroristische geweld dat in ons Europese continent rondgaat, roept onrust en angst op, net zoals ik mij herinner uit de verhalen van mijn ouders en mijn zus, die vlak voor het uitbreken van de oorlog is geboren.
En opeens komt alles samen, want voor de Roze Viering van dit jaar kiezen we een thema wat met ‘Vrijheid’ te maken heeft. En we praten over wat Vrijheid betekent voor ons mensen met een andere seksuele geaardheid en een ander leven als de meerderheid van de bevolking.
Ik vertelde hoe mijn vrouw en ik onszelf hebben moeten verstoppen in Sri Lanka, want daar is homoseksualiteit strafbaar.
Opeens wordt mijn leven beheerst door bezig zijn met vrijheid. Dat is wel voedend en inspirerend want de angst heeft ook mij soms te pakken, zeker als blijkt dat twee vriendinnen van ons maar ternauwernood aan de aanslagen in Zaventem zijn ontsnapt.
Als mensen mij vragen wat voor mij vrijheid is, komen er woorden als zingen, dansen, spelen, genieten, vrije mensen en liefde bij mij op.

Lichte zeden
Laatst waren we naar een paar tentoonstellingen in Amsterdam, eerst naar ‘Lichte Zeden’, een expositie met schilderijen en prenten over dames van lichte zeden in de Franse kunst van de 19e eeuw in het van Gogh Museum. Tot onze grote verwondering zagen we vooral veel jonge mannen alleen deze tentoonstelling bezoeken.
Maar toen we diezelfde middag naar de Catwalk in het Rijksmuseum gingen, zagen we vooral jonge meisjes, van allerlei achtergrond en vooral veel meisjes met hoofddoeken en sluiers die al giechelend een selfie maakten met de koninklijke bruidstoiletten van weleer. Dat is ook vrijheid, dat dát kan allemaal in Nederland. En wellicht kan jijzelf wel bedenken wat het voor jou betekent om hier in Nederland te wonen en vrij te zijn.
Ik wens ieder die dit leest veel vrijheid en vrije dagen toe in het begin van die mooie meimaand.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Heiligen Abend

/in ,

Toen ik klein was, hadden we een hele lieve Duitse benedenbuurvrouw, tante Hertha geheten.
Zij was in de crisistijd tussen twee wereldoorlogen naar Nederland gekomen om werk te zoeken. Zo is dat iets van alle tijden dat mensen op zoek gaan naar brood en werk als het in hun land er niet is, denk maar aan de schoonmoeder van Ruth, Naomi, ook zij was gevlucht naar Moab omdat er hongersnood was in Israël.

Radiootje spelen
Maar verder over tante Hertha, zij had alles wat wij niet hadden, een radio met pick-up met echte platen (78 toeren), een tv en wij hoefden geen dubbeltje mee te nemen om te komen kijken. Dus draaiden we eindeloos plaatjes bij haar en mijn broer en ik ontwikkelden een nieuw spel, we speelden radio en ik was de omroepster (het woord voeren zat er al vroeg in).
Het was altijd blij en vrolijk bij tante Hertha en wat hebben we gelachen met haar.
Zij had het blije Evangelische geloof en was niet zo streng als wij gereformeerden. Zij schudde vaak haar hoofd over al die regels die wij hadden.
Maar op één avond in het jaar was ze diep verdrietig, op Kerstavond, voor ons toen nog niet zo betekenisvol. Dan werd de Duitse kerstplaat met O, Tannenbaum (o, dennenboom) opgezet, gezongen door een jongenskoor en dan moest ze huilen. Huilen van heimwee, want de Heiligen Abend in Duitsland was een feest, een bijzondere avond en dat was in dat calvinistische Nederland van de jaren 50-60 van de vorige eeuw nog niet doorgedrongen.
Wij waren nog aan het discussiëren of er wel een kerstboom in de kerk mocht staan.

Koffie met tulband
Als wij als buurkinderen dan kwamen, kwam er weer een lach door de tranen heen, want onze moeder zei altijd: op Heiligen Abend heeft Tante Hertha het heel moeilijk en dan vragen we haar boven voor een kopje koffie met eigengebakken tulband.
Dan kwam ze langzaam bij en dan werd er weer en gepraat en gelachen.
Zo werd kerstavond voor ons ook altijd een beetje bijzonder, we wisten van verdriet en eenzaamheid en heimwee. En we wisten ook door onze moeder dat je dan bij elkaar moet zijn, er voor elkaar moet zijn en dat het dan beter en lichter wordt.
De kerstgedachte in een notendop en dat is ons met de paplepel ingegoten.
Want of je nu boerenkool eet of een deftig diner met Kerst, het is een tijd om bij elkaar te zijn, om elkaar op te zoeken. Want Kerstfeest vieren doe je met elkaar en niet alleen…

Tannenbaum op volle sterkte
En als je echt alleen bent, nodig je zelf dan eens uit bij de buren of vrienden, want sommige mensen hebben niet door dat je alleen zit. Ze kunnen je verdriet, je eenzaamheid niet ruiken, niet voelen, dat moet je vertellen.
Wij hoorden beneden altijd de Tannenbaum op volle sterkte klinken en dan was het weer zover, dan wisten we dat we samen moesten zijn.
Ik wens ons allen een mooi, licht en feestelijk Kerstfeest toe en een mooie Heilige Avond.

Hartegroet van Ds. Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Elkaar verwelkomen

/in ,

Gisteren hoorde ik van iemand die een nieuwe partner heeft dat haar familie haar partner uitgebreid ging verwelkomen in de familie. Ontroerend en bijzonder zo’n schijnbaar simpele gebaar, maar wat brengt dat in een mens teweeg dat je welkom wordt geheten.

In de wereld hebben we het ook vaak over welkom en niet welkom, van landen tegenover elkaar, van mensen die op de vlucht zijn. Dan hebben we het over mensen als een kwestie, n.l. de bed, bad en broodvraag. Mensen worden vaak tot een nummer, tot een probleem, tot een kwestie of een dilemma gemaakt.

Makkelijker leven
Maar het leven wordt vaak zoveel gemakkelijker als je mensen bij name kent, als je weet wat hun vraag is. Als je ze aanziet en zegt: je bent welkom bij ons, kom binnen, we hebben genoeg hier van alles.
Misschien komt het doordat ik als kind zo welkom was, zo gewenst, dat het mij steeds meer opvalt dat als je groter wordt er een heleboel mitsen en maren bijkomen. En ik wil daar maar niet aan wennen, ik wordt er nog steeds verdrietig van, als er grote hekken en grenzen worden geplaatst om het heilige privéleven.

Aanschuiven met eten
Als je bij je eigen familie alleen maar kan komen op afspraak liefst 3 weken van tevoren. In Westfriesland kom je achterom en je bent welkom. Natuurlijk bel je van te voren op als iemand ziek is of als er omstandigheden zijn dat de deur minder makkelijk opengaat. Maar ik heb het steeds heerlijk gevonden om zomaar even aan te wippen bij de ander.
Misschien komt het ook door de grote gezinnen in het Westfriese dat er altijd wel iemand bij kan. Dat je ook gewoon aan kunt schuiven met eten, want er is genoeg.
Het meest vreselijke gevoel in het leven is dat je te veel bent, dat mensen eigenlijk genoeg aan zichzelf hebben en de ander er niet meer bij kunnen hebben.

Elkaar verwelkomen doet zó goed en het kost niks. Gewoon doen!

Hartelijke groet,
Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Vriendendag

/in

Afgelopen week ontdekte ik weer dat voor veel mensen de Koningsdag een vriendendag is geworden. Naast alle leuke, interessante en waardeloze rommel, opruimhandel van de vrijmarkt en de spanning van het koopjes jagen, is er die dag heel wat met vriendengroepen ondernomen, gegeten, gedronken en gefeest.  Op Facebook zag ik ook heel wat voorbijkomen. Maar ook zelf beland ik op Koningsdag ( ik moet nog steeds wennen aan de naam!!) altijd op een terras en dan is het net zwaan- kleef- aan. We begonnen met onze dochter en toen een vriend gebeld en daarna voegden twee vriendinnen zich bij ons. Het is zo gebeurd en het is altijd een spontaan gebeuren.

Spekglad
Goed om elkaar te zien en te spreken, want onze vriend was door het oog van de naald gekropen: hij had een ernstig auto-ongeluk gehad in de Italiaanse bergen. Van de weg geraakt bij een regenbui na lange droogte, het gevolg was een spekgladde weg en hij lag binnen de kortst mogelijke tijd onderaan de berg met veel terrassen. Van zijn nieuwe auto bleek niet veel meer over te zijn. Ik had bijna een 2e column geschreven met de titel ‘Het is goed afgelopen’
Op zo ’n moment gaat er zoveel door je heen, het had ook anders af kunnen lopen en dan hadden we niet zo gezellig bij elkaar gezeten.

Vriendschap is iets bijzonders, het is anders als partnerschap, maar vrienden zijn onmisbaar. Ze kennen je vaak een lange tijd, en ze kennen je dikwijls intensief, want met vrienden maak je wat mee. In goede en in kwade dagen ben je bij elkaar en staat elkaar terzijde.

Veilige haven
Ik sprak deze week ook mensen die hun vriend hebben verloren, en dan praat je over een periode die je afsluit, herinneringen die opkomen aan lief en aan leed. Aan dat jij er voor die ander moest zijn, maar ook dat die ander er voor jou was. Aan vrienden heb je soms ook veel te danken, een huis, een plek, een veilige haven waar je even rusten kunt.
En dat mag je best eens vieren, want het is niet zomaar dat mensen met je meelopen, jaren met je door het leven gaan. En soms ben je wel eens een beetje narrelig op elkaar of je wilt hem of haar effe niet zien of horen. Want je laat je nog wel eens gaan in vriendschappen, daar moeten ze tegen kunnen. Ik heb met mijn beste en oudste vriendin afgesproken dat we nooit meer ruzie maken, zeker geen ruzie waarbij je bij elkaar wegloopt, want dat is zonde van onze tijd die we samen hebben.

Zo werd die Koningsmiddag op dat terras een bijzondere middag, we hadden wat te vieren, onze vriendschap en dat we met elkaar door gaan.

En de zon scheen en de wijn was lekker…..

Ds Marina                             
marinaslot@kpnmail.nl

Fred Vos

Het is goed afgelopen

/in

Ik loop over het Grote Noord, net mijn vrouw uitgezwaaid. Ze gaat naar Utrecht naar het hospice, waar een oude vriend ligt van haar, die nu ook een goede vriend van ons is geworden. Hij zal deze week overlijden aan slokdarmkanker. Ik loop in gedachten en zie opeens mijn vriendin Gerda langs schuiven in haar scootmobiel. Ik roep blij: Dag Ger!! Ze stopt abrupt. Maar heeft net zomin als ik gezien dat er vlak achter haar een bestelbus rijdt. Ik zie tot mijn grote schrik  mijn vriendin die net zondag feestelijk 75 jaar is geworden in botsing komen met de bus. Het is een soort slow motion film. Hij duwt haar langzaam naar voren.

Ik zie dat het mee gaat vallen, maar ik schrik me wel een ongeluk.

Zo is het dus niet ongevaarlijk om iemand zomaar te groeten. Na een gesprekje met de onwillige chauffeur krijgen we toch ook zijn achternaam en telefoonnummer.  Natuurlijk bied ik mijn vriendin aan om even bij te komen bij een kopje koffie of meer. Ze is redelijk cool, maar meestal komt de klap pas later. Het is goed afgelopen daar drinken we op. Want dat kunnen veel mensen ons niet nazeggen.

Barcelona
De afgelopen week is weer een vliegtuig vanaf Barcelona opgestegen De mensen  zaten net zo vol leuke, grappige verhalen als ik een maand geleden. Over al die aparte types die je op de Rambla ziet lopen bijvoorbeeld. Of over die kerk, de Sagrada Familia, die maar niet af komt.

Maar zij hebben niet de kans gekregen om het aan hun familie en vrienden te vertellen. Ze zaten helaas in het vliegtuig dat neerstortte op de kale, koude rotsen van de Alpen omdat de piloot waarschijnlijk het leven moe was en te veel door zijn eigen angsten  werd opgeslokt om nog bezig te zijn met het leven van de 150 passagiers die aan zijn zorgen waren toevertrouwd.

Heel vaak loopt het gelukkig goed af in het leven. Soms niet, soms ben jij aan de beurt, iemand zei laatst tegen mij, de vraag is niet waarom ik wel, maar waarom ik niet?

We zijn er gelukkig aan gewend dat het meestal goed afloopt. Daarom is het ook zo moeilijk om te accepteren als het niet goed gaat.

We leven in de week voor Pasen, we leven in deze week mee met de laatste dagen van een bijzonder mens, Jezus van Nazareth.

Het liep met hem niet goed af, of toch weer wel??

Geen verklaring
Pasen is een van die wonderen waar we geen verklaring voor hebben, waar we eigenlijk niks van begrijpen, maar het opstaan en het nieuwe leven wekt ons op. En in deze week beseffen we ook  weer hoe gewoon het is dat er licht en donker in ons leven is.

Bewust toelevend naar Pasen, ga je mee in het feest van Palmpasen, in de bijzonder emotionele maaltijd van Jezus met zijn vrienden, we staan met zijn allen onderaan het kruis met zijn moeder Maria en de andere vrouwen die hem trouw blijven tot in en tot na de dood en dan ontmoeten we hem op Paasmorgen in de tuin. Herkennen wij hem of niet?

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl