Berichten

De Vleugel

Vrijdagmiddag had ik na een ziekenbezoek in het AMC een afspraak met mijn oudste vriendin in Amsterdam. Wij ontmoeten elkaar sinds kort in Amsterdam, halverwege onze beider woonplaatsen Kampen ( waar we samen hebben gestudeerd) en Hoorn.
We ontmoeten elkaar bij de vleugel in de hal van het Centraal Station.
Nu was ik wat vroeger en ik had mij op een bankje gevleid dat daar in de hal staat.

Twintig minuten genieten
Ik was niet de enige die daar zat en samen met een oudere meneer heb ik wel twintig  minuten zitten genieten van al die amateurmusici die even op de vleugel spelen en dan hun reis weer vervolgen. Het begon met wat gepingel, maar al gauw kwam er een jonge man die prachtige muziek van Philip Glass ten gehore bracht. Even snel als hij achter de vleugel was gekropen, was hij ook weer weg. Het gaat hier niet om applaus, maar om even te spelen op die prachtige vleugel, onderweg van hier naar daar.

De pan uit swingen
Daarna kwam er een jongeman die een pianosonate van Beethoven speelde, zo allemaal uit hun blote hoofd. En toen kwam er een mooie donkere jongen met dreadlocks en hij swingde helemaal de pan uit. Mensen die stonden te wachten, begonnen te bewegen.
Je kon niet meer stil zitten en de voetjes gingen op ons bankje ook van de vloer.
Toen kwam mijn vriendin eraan en we waren samen: heerlijk om elkaar te ontmoeten.
En ik was toen ook zo maar weg van de muziek, dat heb je als je onderweg bent.
Even stoppen, luisteren, spelen en weer verder. Wat een zegen is dat instrument daar op die plek.

Ds.Marina
marinaslot@kpnmail.nl