Wat een ramp!

In de afgelopen week is het leven van veel Nederlanders veranderd door de angst en wanhoop over lieve familie en vrienden die omgekomen zijn of nog vermist worden. Of door de wetenschap dat de hulpverlening nog niet bij hen heeft kunnen komen.

Onzekerheid
Er is de onzekerheid van bellen en geen antwoord krijgen. En ook wanneer er zekerheid is, is het verschrikkelijk te weten dat je familie niet meer in huis durft en aangewezen is op hulp en opvang van anderen die er misschien ook slecht aan toe zijn. Ik weet uit ervaring van geliefden van wie het huis was verbrand door brandstichting dat je als naast betrokkene geen oog meer dichtdoet. Gelukkig is de hulpverlening ook vanuit Nederland snel op gang gekomen, ons reddingsteam heeft al mensen onder het puin vandaan gehaald. En gelukkig dat de hulp van alle kanten komt, van van oorspong Turkse en Syrisch families, maar ook van veel anderen, van bedrijven in de logistiek die rijden met auto’s vol met warme kleding, spullen voor persoonlijke verzorging, etc.

Samenleving solidair
Wat een zegen dat in onze geïndividualiseerde samenleving mensen solidair zijn met de kwetsbaren als het er op aankomt. Soms denk ik wel eens dat we het vragen om hulp zijn verleerd. Wel in kleine kring, maar in groter verband? Hoe gaat het daar? Zeker in een stedelijke omgeving wordt het lastig. Waar je je buren nauwelijks kent. Kijk eens om je heen, wie heeft jouw hulp nodig? En jijzelf, durf te vragen als je ondersteuning nodig hebt! Dan bouwen we aan een samenleving met elkaar.

Marina Slot
marinaslot@kpnmail.nl