Zon te over en kind te veel

Ik ben in Suriname, het land van de zon, de bloemen, de kleurrijke kleding, de vele verschillende culturen, Hindoestanen, Javanen, Chinezen, Afro-Surinamers, Creolen, Indianen, Marrons noem maar op.

Ook het land van de verschillende religies: rooms-katholiek, evangelisch, joden, moslims, hindi, winti, natuurreligies en alles mag naast elkaar:  de synagoge staat naast de moskee. Het is het enige land in de wereld waar mensen zoveel respect hebben voor elkaars levensbeschouwing.

Maar respect voor het kind is heel anders hier dan bij ons. Op bezoek in kindertehuis Tamara treffen wij een functioneel ingericht gebouw aan met 19 kinderen, 15 begeleidsters, 2 maatschappelijk werksters, een kokkin en een jonge directrice.

De kinderen zijn voorzien van de eerste levensbehoeften, kleding, eten, een eigen bed en gaan naar school als ze daar aan toe zijn. Ze hebben elk hun eigen dramatische voorgeschiedenis en dat is af te lezen van hun koppies. Marleen en ik hebben voor elk kind een knuffel meegenomen, een Oennie (van Unicef) en een koffer vol  met  nieuw speelgoed van een van onze gemeenteleden in Hoogkarspel.

De kinderen zijn dolblij met de knuffels,  wildenthousiast over het speelgoed. Er wordt nauwelijks gezongen en weinig voorgelezen en de nadruk ligt op streng beleid. De straffen liegen er niet om. Strafregels schrijven, niet meedoen met een uitje. In onze ogen veel te zwaar.

In de gesprekken met vrouwen die we hier tegenkomen, horen we van de vrouwen dat ze zelf ook mishandeld zijn.

Tijdens een van onze taxiritten met onze vaste chauffeuse wordt zij gebeld, zij schreeuwt het uit, een jongen van 6 jaar is op straat aangetroffen met twee tassen kleren. Hij is bij haar vriendin gebracht. Dan vertelt ze dat zij ook door haar moeder op straat is gezet.. Wij horen de wanhoop in haar stem. Het raakt haar diep. We blijven op de hoogte en horen dat de ouders/verzorgers later bij de politie hun straatje schoonvegen en onze taxivrouw gelooft het net zo min als wij.

Suriname, een land om verliefd op te worden, op de zon, de mensen, de kleuren, de bloemen en planten, de vogels . Wij wonen 3 weken in de Arendstraat van Paramaribo en elke dag zweeft de arend boven ons hoofd. Het is een land in opbouw, in ontwikkeling, de ene keer meer succesvol als de andere keer. Als je jong ben, kan je als ondernemer hier flink wat bereiken. Een land wat je aantrekt en waar je af en toe van gruwt.

We hebben veel zon hier en heel veel stof tot nadenken!

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.